Μας αφήνετε στη μέση μόνους ρεεε!

Μας αφήνετε στη μέση μόνους ρεεε!

Πεσμένοι; Μελαγχολικοί; Θυμωμένοι;

Τώρα; Καλύτερα;

Χυδαία επίθεση συνδικαλιστών της ΔΕΗ κατά της Μπιρμπίλη για "λαχανί ανθρωπάκια"

Χυδαία επίθεση συνδικαλιστών της ΔΕΗ κατά της Μπιρμπίλη για "λαχανί ανθρωπάκια"

Ας κλείσουν λοιπόν οι εφημερίδες

Όταν διαβάζω την "Ελευθεροτυπία" διαβάζω συγκεκριμένους σχολιαστές που εκτιμώ. Δεν τη διαβάζω λόγω της Τεγοπούλου την οποία αγνοώ (και από ότι βλέπω με τα κατορθώματά της και τα χυδαία κείμενα για την προσωπική της υπόθεση, θα πρέπει να συνεχίσω να αγνοώ).

Όταν διαβάζω την "Καθημερινή" με αφήνουν παντελώς αδιάφορο οι Αλαφουζαίοι και οι επιχειρηματικές τους συμμαχίες και οι σημειώσεις τους που ξέφυγαν από τον διορθωτή. Διαβάζω κάποια πολύ καλά κείμενα από ανθρώπους των οποίων την κρίση εμπιστεύομαι.

Θα ήταν λάθος για τις εφημερίδες αυτές να με θεωρήσουν «προίκα» ή περιουσιακό τους στοιχείο. Κι αυτό το λάθος δεν το κάνουν ούτε τα κόμματα με τα εγγεγραμμένα μέλη τους. Μου είναι πολύ εύκολο (και πιστεύω πως αυτό ισχύει για τους περισσότερους), να σταματήσω να αγοράζω μια εφημερίδα όταν βλέπω ότι χρηματοδοτώ και επιβραβεύω μια συμπεριφορά που αποστρέφομαι.

Το «Θέμα» (που δεν διαβάζω αφού αφορά άλλο αναγνωστικό κοινό), σαρκάζει την συνεργασία του Βούγια με την Αφροδίτη Αλ Σαλέχ σε θέματα μεταναστών, επειδή αυτή πριν 10 χρόνια φωτογραφήθηκε στο Penthhouse (και παράλληλα αναπαράγοντας -παράνομα- τη φωτογράφηση, βρίσκει και ευκαιρία και για την απαραίτητη δόση γυμνού) . Αδιάφορο βέβαια ότι η Αφροδίτη έχει και αξιόλογη δράση στα θέματα μη-νόμιμων μεταναστών. Το ζητούμενο είναι η φασαρία (και το μπανιστήρι) κι όχι η ουσία. Με τον ίδιο τρόπο χλεύαζε την Μπιρμπίλη για τα αθλητικά της παπούτσια και τον αντισυμβατικό της τρόπο. Κι αυτά σε μια εφημερίδα που διευθύνεται από τον άνθρωπο που διεκδικεί τηλεοπτική ακροαματικότητα με ξεβράκωτες χορεύτριες και ζουμ σε σιλικονάτα στήθια.

Παντελώς αδιάφορο με αφήνουν όλοι οι εκδότες. Δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε περισσότερο από το κέλυφος, το όχημα μέσω του οποίου ενημερώνομαι για την επικαιρότητα ή για απόψεις των συντακτών και των δημοσιογράφων.
Κατά καιρούς εκδόθηκαν (και ακόμα εκδίδονται) εφημερίδες που μόνος τους σκοπός είναι το να κρεμαστούν στο περίπτερο με ορισμένο τίτλο ή συγκεκριμένο σερβίρισμα μιας είδησης. Πολλοί επιχειρηματίες δέχτηκαν να χάσουν λεφτά γι αυτό το παιχνίδι. Τα λεφτά έβγαιναν από άλλες δουλειές.

Το τεχνοφοβικό ελληνικό κοινό θα συντηρήσει ακόμα για αρκετό καιρό κάποιες από τις εφημερίδες. Τα πιο νεανικά κοινά όμως έχουν προ πολλού αναζητήσει τα ερεθίσματά τους σε άλλες -ψηφιακές- γειτονιές με τα καινούρια smartphones και τις παμπολλες δυνατότητες για μοίρασμα μιας αξιόλογης δημοσίευσης.

Όσες εφημερίδες έκαναν έρευνες το ξέρουν. Και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πανωλεθρία, αμήχανα, με χάντρες και καθρεφτάκια.

Ας όψεται το "κράτος", που ακόμα συντηρεί τις περισσότερες με το θολό χρήμα (και πλαίσιο) της κρατικής διαφήμισης, με την αδιαφάνεια στα δημόσια έργα των συμφηφισμών, με την προνομιακή μεταχείριση των εκδοτών (ακόμα κι όταν συλλαμβάνονται να οδηγούν μεθυσμένοι). Δηλαδή θα πρέπει να λειτουργήσουν οι νόμοι για να αρθούν οι λόγοι που κάνουν κάποιον να θέλει να εκδώσει μια εφημερίδα σκοπιμότητας Απλό είναι.

Κι όμως οι απόψεις, η ειδησεογραφία, η δημοσιογραφία υπάρχει και λειτουργεί ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι της εφημερίδας. Η δωρεάν Athens Voice, τα πρόσφατα ξεκινήματα των συλλογικών TVXS, Protagon και Freecity (για να ονομάσω μερικά), φιλοξενούν ήδη μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που κελαηδάνε αποδεσμευμένα από τις σκοπιμότητες και τις δεσμεύσεις των εκδοτικών συμφερόντων.
Kαι είναι σίγουρο ότι σε λίγο καιρό θα επιβραβευτούν και εμπορικά λόγω της συνεχώς αυξητικής επισκεψιμότητας.
Αμήν.

Η κυρία Μ.(ου) Τ.(ι)

Η κυρία Μ.(ου) Τ.(ι)

Τους βαρέθηκα!

Τους βαρέθηκα!

Η NOVA, η δίωξη και η Luis Vuitton

Έχω σταματήσει να ανήκω στους συνδρομητές της Nova από καιρό.
Από τότε δηλαδή που συνειδητοποίησα ότι 60 ευρώ το μήνα ήταν υπερβολικά πολλά για το πρόγραμμα που διέθετε.

Αν σταθμίσει κανείς τον αριθμό των διαθέσιμων καναλιών του μπουκέτου, την ποιότητα εικόνας των περισσοτέρων, την επιλογή και τον προγραμματισμό των ταινιών και τον χρόνο της τηλεθέασης που αφιερώνει, θα φτάσει στην ίδια διαπίστωση.

Ο ΣΚΑΙ μετά από μια σύντομη περίοδο που τα είχε τσουγκρίσει με την συνδρομητική και τους έφτιαξε ειδικά «θαφτικά» σποτ (όπως κάνει κάθε φορά που έχει ξεκαθάρισμα λογαριασμών), τα ξαναβρήκε μαζί τους (και τα σποτ άρχισαν να ξανατρέχουν) κι από τότε ξέχασαν το πόσο ακριβότερη είναι η Nova σε σχέση με ανάλογα μπουκέτα άλλων χωρών της Ευρώπης.

Μετά από μια μικρή περίοδο άρχισαν να επανέρχονται και να μου προτείνουν επανασύνδεση αρχικά 3 μήνες προς 30 ευρώ (αλλά με ετήσια υποχρέωση κανονικής χρέωσης) και χθες 20 ευρώ το μήνα για 6 μήνες. Προφανώς άρχισαν τα ζόρια και οι ακυρώσεις των συνδρομών.
Επιμένω να μην ανανεώνω τη συνδρομή μου μέχρι οι τιμές να φτάσουν να είναι ανάλογες της ποιότητας του μπουκέτου, ή μέχρι να προσφέρουν πρόγραμμα υψηλής ευκρίνειας ή…

Διαβάζω τώρα ότι η Multichoice (η εταιρία που εκμεταλλεύεται τη συνδρομητική τηλεόραση συνεργασία με την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος έπιασαν κάποιους που μοίραζαν πειρατικά το σήμα της Nova.
Και αναρωτιέμαι, πότε αποφάσισε το δημόσιο ότι έχει αρκετή αστυνομική δύναμη στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος για να διαθέσει πόρους για να υπερασπιστεί την εμπορική πολιτική της Multichoice;
Διότι το κανάλι σαφώς μπορεί να διαθέσει τεχνικό εξοπλισμό που θα αποτρέπει την πειρατεία.
Μπορεί επίσης μειώνοντας αρκετά την τιμή της συνδρομής να αποκτήσει πολύ περισσότερους συνδρομητές. Εδώ και χρόνια οι συνδρομητές αναφέρονται να είναι περίπου 350.000 προφανώς λόγω της αλμυρής τιμής. Μια μείωση είναι σίγουρο πως θα έφερνε το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα, αναιρώντας παράλληλα (σε σημαντικό ποσοστό), την ανάγκη να μπει κάποιος σε παράνομο κύκλωμα διαμοιρασμού σήματος.

Αλλά το να επιστρατεύονται κρατικοί υπάλληλοι σ’ αυτή την αποστολή τη στιγμή που επείγει να αντιμετωπιστούν σαφώς μεγαλύτερα θέματα ηλεκτρονικού εγκλήματος…;
Με μοναδικό αποτέλεσμα την περιφρούρηση της κερδοσκοπίας της Nova…;

Όπως ομοίως εξοργιστικό είναι το να βλέπεις αστυνομικούς σε μια Αθήνα με εγκληματικότητα που χτυπάει κόκκινο, να κυνηγάνε τις τσάντες - μαϊμούδες για να μη διαταραχθεί η τιμή της αυθεντικής Louis Vuitton.

The fun theory

Όταν η φαντασία καλείται να βρεί λύσεις σε απλά προβλήματα, όταν η ευρηματικότητα καλείται να αλλάξει τις συνήθειές μας, προκύπτουν ενδιαφέροντα ευρήματα.








Από τη σελίδα thefuntheory.com, πρωτοβουλίας της VW.

Η ΕΡΤ της επόμενης μέρας

Χθες βράδυ (Τετάρτη 18/11) η ΝΕΤ πρόβαλε ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου, με θέμα έναν από τους τελευταίους λευκούς στη Ζιμπάμπουε του δικτάτορα Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Συγκλονιστικό ρεπορτάζ! Αντάξιο της φήμης του Αυγερόπουλου και του πολυβραβευμένου του «Εξάντα».

Την ίδια ώρα στα ιδιωτικά κανάλια μεταδίδονταν προγράμματα για ιδιώτες. Αδιάφορα στην καλύτερη περίπτωση, ανόητα στην πλειονότητά τους.

Κι όμως ακόμα φαίνεται πως είναι ζητούμενο για όσους διευθύνουν τα κρατικά ΜΜΕ. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για το πανηγύρι της Γιουροβίζιον, για ποδοσφαιρικά ματς των μεγάλων ποδοσφαιρικών εταιριών, για ακριβές παραγωγές καφενειακού επιπέδου.

Δεν χρειάζεται κάποιος να ανακαλύψει την Αμερική για να βρει ένα μοντέλο λειτουργίας, για να βάλει τον πήχη στις προδιαγραφές των εκπομπών. Έχει γίνει από καιρό από άλλες κρατικές τηλεοράσεις άλλων χωρών και το πρότυπο συνεχίζει να είναι το BBC που διοργανώνει ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές συζητήσεις, που γυρίζει εκπληκτικά ντοκιμαντέρ, που παρέχει πρόγραμμα με τεχνολογίες αιχμής (και ειδικό πρόγραμμα σε υψηλή ανάλυση).

Είμαι αντίθετος σε όλη την συνολικά αρνητική κριτική που γίνεται στην ΕΡΤ, νομίζω ότι τα περισσότερα σχόλια προέρχονται από ανθρώπους που αν και έχουν αγαθές προθέσεις, δεν είναι από τους πιο φανατικούς τηλεθεατές της.

Η ΕΡΤ έχει πολλές καλές στιγμές όπως τις εκπομπές για την παγκόσμια μουσική, τα ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ, έχει κάνει ένα σημαντικό έργο όπως είναι το ψηφιακό αρχείο, έχει κάνει τα πρώτα άτολμα βήματα στην ψηφιακή μετάδοση.

Φυσικά θα ήταν υπερβολή να περιμένει κανείς από την κρατική τηλεόραση μιας πενόμενης βαλκανικής χώρας να κάνει τις υπερπαραγωγές των Βρετανών.
Θα μπορούσαν όμως να έχουν γίνει πολύ περισσότερα. Θα μπορούσαν να έχουν παραχθεί περισσότερες από αυτές τις δημοσιογραφικές έρευνες σαν του Αυγερόπουλου, που στέκονται στη διεθνή τηλεοπτική αγορά χωρίς να έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες παραγωγές άλλων πλουσιότερων κρατικών τηλεοράσεων. Θα μπορούσε να έχει οργανωθεί πολύ καλύτερα ένα εμπορικό τμήμα, ικανό να αναδείξει τις ποιοτικές παραμέτρους του κοινού της ΕΡΤ και να φέρει περισσότερα έσοδα για να σημειωθεί ανάπτυξη πέρα από την υποχρεωτική μας επιδότηση. Θα μπορούσε νε υπάρχει περισσότερη φροντίδα στο να παράγονται σειρές και εκπομπές που να μπορούν να μεταπωληθούν στο εξωτερικό και να φέρουν ακόμα περισσότερα έσοδα. Θα μπορούσε η ΕΡΤ δηλαδή αντί να φροντίζει μόνο το πώς θα ξοδέψει τα εξασφαλισμένα έσοδά της, να δει και τις δυνατότητες της ως επιχείρηση ποιοτικού προγράμματος.

Θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει ήδη κανάλι υψηλής ανάλυσης, θα μπορούσε να μεταφέρει πιο ελκυστικό πρόγραμμα στα ψηφιακά κανάλια που σήμερα είναι στα αζήτητα. Θα μπορούσε να είναι λιγότερο δουλική στις κυβερνητικές ανάγκες η ειδησεογραφία.

Τώρα λοιπόν που προκηρύχτηκε η θέση του επόμενου προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου για την ΕΡΤ, ελπίζω και εύχομαι να επιλεχθεί κάποιος που έχει σαφείς προτάσεις και σχέδιο για την από εδώ και πέρα πορεία του Μέσου. Κι αν πετύχει τους στόχους αυτούς, ας πληρωθεί και παραπάνω από όσα έβγαζαν τα μέχρι τώρα golden boys.

Διαβάστε κι αυτό.

Παγίδες "πνευματικών δικαιωμάτων" στα Windows;

Διαβάσατε όλα τα σχετικά με τα Windows 7.
Το πόσο μικρές απαιτήσεις έχουν σε hardware, το πόσο καλά λύνουν το προβλήματα των Vista (που αγοράσατε και σας βγήκαν προβληματικά, οπότε πρεπει να ξανα-αγοράσετε τα σωστά τώρα), το πόσο εύκολα στη χρήση είναι...

Πάρτε τώρα και το κερασάκι στην τούρτα:


Διαβάζω στα σημερινά ΝΕΑ:

Τέλος, προβληματική ως λειτουργία παραμένει το DRM (Digital Rights Management), δηλαδή ο ψηφιακός έλεγχος και η διαχείριση πνευματικών δικαιωμάτων σε αρχεία εικόνας, ήχου και βίντεο. Η πολιτική της Microsoft στο πεδίο αυτό είναι πολύ αυστηρή, κάτι που ικανοποιεί τους παραγωγούς περιεχομένου, δεν αρέσει όμως στο ευρύ κοινό. Ανεξάρτητα πάντως από τη θέση που παίρνει κανείς στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, το DRM το οποίο έχει κεντρικό ρόλο στις σχετικές εφαρμογές της Microsoft καθυστερεί σημαντικά τη διαχείριση και αναπαραγωγή αρχείων ήχου και βίντεο και ρίχνει συνολικά τις επιδόσεις ενός Windows 7 συστήματος σε σχέση με ανταγωνιστικά λειτουργικά.

Αρχίζω να ψάχνω το θέμα και φτάνω στο παρακάτω κείμενο:

A few days' testing of Windows 7 has already disclosed some draconian DRM, some of it unrelated to media files. A legitimate copy of Photoshop CS4 stopped functioning after we clobbered a nagging registration screen by replacing a DLL with a hacked version. With regard to media files, the days of capturing an audio program on your PC seem to be over (if the program originated on that PC). The inputs of your sound card are severely degraded in software if the card is also playing an audio program. This may be the tip of the iceberg. Being in bed with the RIAA (η ένωση δισκογραφικών εταιριώνΗΠΑ), is bad enough, but locking your own files away from you is a tactic so outrageous it may kill the OS for many persons. That Photoshop stopped functioning after we messed with one of its nag DLLs was not so much a surprise, but what was a surprise: Noting that Win7 allows programs like Photoshop to insert themselves stealthily into your firewall exception list. Further, that the OS allows large software vendors to penetrate your machine. Even further, that that permission is responsible for disabling of a program based on a modified DLL. And then finding that the OS even after reboot has locked you out of your own Local Settings folder; has denied you permission to move or delete the modified DLL; and refuses to allow the replacement of the Local Settings folder after it is unlocked with Unlocker to move it to the Desktop for examination (where it also denies you entry to your own folder). Setting permissions to 'allow everyone' was disabled! Under XP you could select 'Stereo Mix' or similar under audio recording inputs and nicely capture any program then playing. No longer.

Κι ένας άλλος που υπερασπίζεται τη Microsoft αντικρούοντας το πιο πάνω κείμενο παραδέχεται τα εξής:

Particular complaints have been made about the polling that this requires; digital outputs must be checked every 30ms and analog ones every 150ms to ensure that no prohibited devices are attached. Although the system demands from this polling are negligible, it has nonetheless been blamed for Vista's relatively high system requirements.
On top of PVP, Vista includes a secure audio path called Protected User Mode Audio, or PUMA, which replaces XP's Secure Audio Path. The purpose of this is much the same as PVP; it is there to protect audio from being recorded or otherwise captured.
Though there was plenty of outcry over PUMA and PVP prior to Vista's launch, the story is once again a familiar one: most people don't notice. Little or no media actually demands the use of the protected paths, so on most users' systems, Windows never invokes them. All these Vista DRM features are found in Windows 7. But just as with Vista before it, the vast majority of users will never see the DRM in any practical sense; the features are there just in case Hollywood decides to make use of them.

Το καταλάβατε το τελευταίο ε;

Υπενθυμίζω οτι ακόμη πληρώνουμε με κάθε ψηφιακό μέσο (USB flash memories, ακόμα και στο χαρτί για φωτοτυπίες) ποσοστό που αποδίδεται στις εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων (ΑΕΠΙ) για τη δυνατότητα αντιγραφής προστατευμένων έργων.

Να λοιπόν που η Microsoft έφτασε να παίζει το ρόλο του μεγάλου αδελφού, του σερίφη στο πως θα χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή, αποφασίζει για η Microsoft για το αν θα μπορέσουμε να συνδέσουμε μια συσκευή ή για να αν θα περάσουμε ένα αναλογικό LP σε ψηφιακή μορφή.

Πριν απο καιρό είχα αγοράσει ένα CD της Laureen Hill που ήταν κλειδωμένο για να μην μπορεί να αντιγραφεί. Όταν μίλησα με το νομικό σύμβουλο της δισκογραφικής εταιρίας και του είπα οτι ήθελα να επιστρέψω το CD επειδή μου απαγορεύουν αυτό που μου επιτρέπει η ελληνική νομοθεσία (την δημιουργία αντιγράφου για προσωπική χρήση), δεν είχε να μου δώσει απάντηση. Πήραν πίσω το CD και μου επέστρεψαν τα χρήματα.

Το ίδιο γίνεται σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και με τρόπο που δεν είναι ξεκάθαρα ορατός. Οι συμμαχίες οργανώνονται και φτάνουν de facto να δημιουργούν δικούς τους νόμους ανεξάρτητους με εθνικά συντάγματα και νομοθεσίες.

Υπογραμίζω τη φράση "the vast majority of users will never see the DRM in any practical sense; the features are there just in case Hollywood decides to make use of them".

Μας περικυκλώνουν σιγά-σιγά;

Μένει απο καύσιμα η Ντόρα;

Το θέμα της ηγεσίας της ΝΔ ήδη μας κούρασε απερίγραπτα (και νομίζω μιλάω εκ μέρους όλων όσων κρίνουν την πολιτική σκηνή με βάση το αποτέλεσμα).
Ένα σχολιάκι μόνο τώρα που βλέπουμε την υποψηφιότητα της Ντόρας να μένει στην ανηφόρα:
Η Ντόρα Μπακογιάννη επένδυσε ιδιαίτερα στο διαδίκτυο, με προσωπική ιστοσελίδα, με συνεχή twitts που αναμετέδιδαν όλη της δραστηριότητα, με βίντεο και φωτογραφίες για κάθε τι που έκανε (ανεξαρτήτως αποτελέσματος).

Τώρα κάνει και συναντήσεις με bloggers της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Παρ’ όλα αυτά, αποδεικνύεται πως κάνει επικοινωνία σε λάθος κοινό.

Σας παραπέμπω σε παλιότερο post του Στάθη Χαικάλη όπου χονδρικά φαίνεται ότι το κοινό της Ν.Δ. είναι πολύ πιο πίσω στη χρήση των ψηφιακών μέσων σε σύγκριση με το κοινό του ΠΑΣΟΚ.

Και πιστεύω πως αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Φαίνεται πως ο συντηρητικός χώρος είναι σε όλα του συντηρητικός και θα αργήσει να υιοθετήσει νέες μορφές επικοινωνίας

Από την άλλη βέβαια, πρέπει να έχεις και κάτι να πεις. Δεν φτάνει το lifestyle, οι συνεντεύξεις σε κοριτσίστικα περιοδικά και τα βίντεο με τη Ντόρα να κατεβαίνει από αεροπλάνα. Πρέπει να διαθέτεις και συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα ορατό ακόμα και σε όσους δεν μπορούν να μπουν στις λεπτομέρειες.

Και παρά την κινητοποίηση οι συν-bloggers που ανέφεραν την συνάντησή τους με την Ντόρα δεν είχαν να γράψουν και πολλά πέρα από το πόσο χαλαρή και χαμογελαστή ήταν η συνομιλήτριά τους.

Και αν απέδειξε ένα πράγμα αυτή η περίοδος για τη Ν.Δ. είναι πως δεν υπάρχει πολιτικός λόγος, πως δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις για καινούρια πράγματα και νέες πολιτικές σε ένα κόμμα που υπάρχει κυρίως για να διεκδικεί την εξουσία χωρίς να σπάει αυγά.

Τροφή Α.Ε.

Έβλεπα λοιπόν ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με τίτλο «Food Inc.».

Αποτυπώνει όλη η απελπισία του αμερικάνικου έθνους που βλέπει την ποιότητα της διατροφής του να εξαρτάται από οικονομίες κλίμακας, που βλέπει να πεθαίνει κόσμος από e.coli απλά επειδή πρέπει να κρατηθεί σε ψηλά επίπεδα η παραγωγικότητα των σφαγείων. Που βλέπει αδίστακτες εταιρίες που προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους την παγκόσμια διατροφή με πατενταρισμένες τροφές (λέγε με Monsanto), να παρακολουθούν και να μηνύουν αγρότες με την υπόνοια ότι κρατούν σπόρους από τη μία καλλιέργεια για την επόμενη (παραβίαση copyrights!).

Κι όμως μετά από τόση συζήτηση που έχει γίνει στις ΗΠΑ, μετά τόση κινητοποίηση , μετά τόσους θανάτους κι επιδημίες, μετά από τόσες προσπάθειες να αλλάξει η νομοθεσία και να επιβληθούν αυστηρά στάνταρ, πριν ένα μήνα περίπου μια νέα κοπέλα που έφαγε ένα κατεψυγμένο μολυσμένο χάμπουργκερ της εταιρίας Cargil κατέληξε να πέσει σε κώμα για 9 εβδομάδες. Όταν επανήλθε, ήταν πλέον παράλυτη. Και δεν θα ξαναπερπατήσει.

Από το 1994 όταν τέσσερα παιδιά έχασαν τη ζωή τους από μολυσμένα χάμπουργκερ της εταιρίας «Jack In The Box» (δεν άνοιξε ακόμα στην Ελλάδα;) είναι μόνιμο το αίτημα να επιβληθεί νόμος για υποχρεωτικό αντι-μικροβιακό έλεγχο από τις εταιρίες που αλέθουν κρέας αλλά ακόμα τίποτε.
Στην «φιλελευθεροποιημένη» οικονομία των ΗΠΑ οι ίδιες οι εταιρίες κάνουν ή δεν κάνουν έλεγχο των τροφίμων που παράγουν κατά την δική τους επιθυμία.
Έτσι η Cargil είναι ελεύθερη να βάζει ετικέτα «Χάμπουργερ από βοδινό angus(!). Η επιλογή των Αμερικανών σέφ» ενώ στην πραγματικότητα το σκεύασμα περιλαμβάνει αλεσμένα κομμάτια και υπολείμματα από οτιδήποτε δεν μπορεί να πουληθεί σαν κρέας. Το χάμπουργκερ της Cargil περιλάμβανε κομμάτια από κρέας από διαφορετικά σφαγεία από όλη την Αμερική, ακόμα κι από ένα σφαγείο στη Νότια Ντακότα που περνάει το κρέας από αμμωνία(!) για να σκοτώσει τα μικρόβια. (Η εταιρία – ιδιοκτήτρια του σφαγείου εμφανίζεται στην ταινία).
Γιατί όλα αυτά; Γιατί (σύμφωνα με άρθρο των New York Times) η εταιρία έχει ι έτσι 25% μικρότερο κόστος από ότι θα κόστιζε ένα κανονικό κομμάτι κρέας.

Και φυσικά στην ταινία παρουσιάζονται τα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης Μπους που έχουν την ευθύνη των τροφίμων και της αγροτικής καλλιέργειας. Οι περισσότεροι ήταν πρώην δικηγόροι και λομπίστες των ίδιων των εταιριών που υποτίθεται ότι πρέπει να ελέγχουν!

Το ακόμα πιο τρελό; Ο νόμος veggie libel απαγορεύει σε οποιονδήποτε να πει κάτι που μπορει να θεωρηθεί ως δυσφημιστικό για την βιομηχανία τροφίμων! Η Όπρα που είπε σε μια εκπομπή της «δεν θα ξαναφάω χάμπουργκερ μετά από αυτά που άκουσα» είχε μια δικαστική περιπέτεια που κράτησε 6 χρόνια!

Εδώ ακόμα τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουμε ευτυχώς, αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που ο κόσμος λόγω της συνεχιζόμενης ακρίβειας θα οδηγηθεί μοιραία στις «χαμηλών τιμών αλυσίδες σουπερμάρκετ» που πιθανότατα θα έχουν βρει την πηγή φθηνού κρέατος που θα φέρει τα ίδια αποτελέσματα στην εντελώς ανοχύρωτη χώρα μας.

Αλήθεια πόσοι έχουμε δει από πού έρχεται η δική μας τροφή, το δικό μας «ελληνικό» κρέας ή γάλα ή κοτόπουλο, ή χοιρινό και από τι ελέγχους έχει περάσει;

Νεοελληνική ακτινογραφία

Αν δεν πήρατε είδηση το πρόσφατο κείμενο του Γεωργελέ απο την Athens Voice, χάνετε.

αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα:

Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία. Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα. Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.

Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο. Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος. Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας.
Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο. Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Με λίγη ζήλια. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.

8 χρόνια κάθειρξη σε 23 πρώην πράκτορες της CIA

Ιταλία: Μέχρι 8 χρόνια κάθειρξη σε 23 πρώην πράκτορες της CIA (απο "ΤΑ ΝΕΑ")

Δικαστήριο στην Ιταλία καταδίκασε σε 8 χρόνια κάθειρξη 23 πρώην πράκτορες της CIA και δύο Ιταλούς μυστικούς πράκτορες, για την απαγωγή Μουσουλμάνου κληρικού από το Μιλάνο το 2003.

Οι πράκτορες κατηγορήθηκαν ότι απήγαγαν τον Χασάν Μουσταφά Οσάμα Νασρ, γνωστό και ως Αμπού Ομάρ, από το Μιλάνο και τον έστειλαν, μέσω Γερμανίας, στην Αίγυπτο, όπου, όπως επισημαίνει, υποβλήθηκε σε βασανιστήρια. Τον άφησαν ελεύθερο ύστερα από χρόνια χωρίς να του απαγγείλουν κάποια κατηγορία.

Η δίκη άρχισε τον Ιούνιο του 2007 και είναι η πρώτη που αφορά σε υπόθεση του συγκεκριμένου προγράμματος της CIA. Με βάση το πρόγραμμα αυτό, ύποπτοι για τρομοκρατική δράση μεταφέρονταν από χώρα σε χώρα χωρίς να υφίστανται κάποια νομική διαδικασία. Ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν επικρίνει δριμύτατα την πρακτική αυτή, κάνοντας λόγο για παραβίαση των ανθρωπινων δικαιωμάτων.

Οι 22 από τους Αμερικανούς καταδικάστηκαν ερήμην τους σε 5 χρόνια. Ο 23ος ήταν ο σταθμάρχης της CIA στο Μιλάνο, Ρόμπερτ Σέλντον και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη. Οι δύο Ιταλοί πράκτορες καταδικάστηκαν σε τρία χρόνια φυλάκιση.

Ιταλοι δικαστές καταδικάζουν στελέχη της CIA, παλιότερα ισπανοί καταδικασαν τον Πινοσέτ... εδώ είμαστε πολύ απασχολημένοι;

Στη φωτογραφία ο Αμπου Ομάρ δείχνει οτι του έκαναν με το ζόρι στο Γκουαντάναμο το αντιγριπικό εμβόλιο, ένδειξη οτι θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με επιφύλαξη κι εμείς οι υπόλοιποι...

Η Joss Stone για την "πειρατεία": I think its great!

Ένα πανέμορφο πλάσμα η Joss Stone με μια καταπληκτική φωνή.
Αλλά να που εκτός όλων των άλλων έχει και μυαλό!

Τι δήλωσε σε ένα δημοσιογράφο που τη ρώτησε για το θέμα της πειρατείας; (Κι εδώ)

"I think it’s great…". Νομίζω πως είναι υπέροχη!
Αμήχανη σιωπή απ’ το δημοσιογράφο που περίμενε άλλη απάντηση...

"Υπέροχη;"

"Ναι, τη λατρεύω! Και να σου πω γιατί: η μουσική πρέπει να μοιράζεται. Το μόνο που αντιπαθώ απ τη μουσική είναι οι μπίζνες που έρχονται από κοντά. Αν η μουσική ήταν δωρεάν, τότε δεν θα υπήρχαν οι μπίζνες, θα ήταν απλά μουσική. Γι αυτό μου αρέσει, γι’ αυτό λεω ότι πρέπει να μοιράζεται."
Και συνεχίζει:
"Εντάξει αν κάποιος αγοράσει ένα CD, ας το αντιγράψει, ας το μοιραστεί με τους φίλους του, δεν με νοιάζει πως θα το ακούσει φτάνει να το ακούσει."

Και σε άλλη συνέντευξη δηλώνει:
«Κανείς μας δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο με το «κατέβασμα» της μουσικής. Ας το αποδεχτούμε κι ας το δούμε σαν κάτι πολύ καλό που μπορεί να βελτιώσει τη μουσική. Μπορεί να χωρίσει τα αγριόχορτα απο τα λουλούδια».
Και καταλήγει:

"Ποιος είπε οτι οι μουσικοί πρέπει να είναι εκατομμυριούχοι; Ποιός έβαλε αυτό τον κανόνα; Δεν χρειαζόμαστε τόσα λεφτά. Χρειαζόμαστε μόνο όσα μας επιτρέπουν να κάνουμε μουσική, να τρωμε και να κάνουμε περιοδείες."

Γεια στο στόμα σου κουκλάρα μου! Να μιλάς συχνότερα σε παρακαλώ.

Και δες σε παρακαλώ αν ανάμεσα στις περιοδείες σου θα μπορούσες να κάνεις και μερικά ιδιαίτερα μαθήματα σε νομοθέτες και "αριστερόστροφους" καλλιτέχνες.

Επίθεση με αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου!

Αναμενόμενο!
Μετά την άποψη που τόλμησε να διατυπώσει για τα Εξάρχεια... (δύο posts πιο κάτω)

Η επίθεση έγινε στο ίδιο μαγαζί που έγινε και η εισβολή από την αστυνομία. Με τον ίδιο τρόπο, αλλά χωρίς τις χειροπέδες και χωρίς προσαγωγές.

Δεν έγινε γνωστό αν στην παρουσίαση του βιβλίου της ήταν παρών κάποιος από τους επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης δεν έγινε γνωστή κάποια ανακοίνωση που να καταδικάζει την εισβολή των "αντιεξουσιαστών".

Επίσης δεν έγινε γνωστό αν κάποιος απο τους εισβολείς αυτοκτόνησε, σε μια προσπάθεια να χτυπήσει την εξουσία που παραβιάζει στοιχειώδη δικαιώματα με το έτσι θέλω, που καταφεύγει στη βία, που δεν ανέχεται διαφορετική άποψη, έστω ρε παιδί μου για να σκοτώσει το φασίστα μέσα του.

Έστω μια ομελέτα...

Είδα πριν λίγες μέρες την ταινία Julie & Julia με τη Meryl Streep. Λιγότερο για το θέμα και περισσότερο για την Στριπ που η μεταμόρφωσή της σε κάθε ταινία είναι μοναδική.

Κι όμως τελικά το θέμα με ενθουσίασε όσο η ταινία προχωρούσε. Τόσο ή ηρωίδα όσο και η σύγχρονη μπλόγκερ που επιχειρεί να μαγειρέψει τις συνταγές της ψάχνουν απλά μια ασχολία να ξεφύγουν από την ανία και την καθημερινότητά τους. Και καταλήγουν να ερωτεύονται το χόμπι τους, να γίνονται τελικά καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τη μαγειρική.

Γοητευτικό το θέμα κάθε φορά που το σινεμά που ασχολείται με τη μαγειρική. Τόσο ετούτη η ταινία όσο και η «γιορτή της Μπαμπέτ» παλιότερα (κι εκεί ακόμα πιο καλά αποτυπώθηκε το θέμα) έπιασαν την ουσία της μαγειρικής. Ακόμα και η δική μας «Πολίτικη κουζίνα» μια χαρά τα κατάφερε στο θέμα. Και με έβαλε σε σκέψεις.

Γιατί αυτή η ουσία της μαγειρικής, όταν σαν διαδικασία υπερβαίνει το μηχανιστικό και το διεκπεραιωτικό, φτάνει να είναι όχι μόνο μια δημιουργία αλλά και μια πραγματική πράξη αγάπης, γι αυτούς που αγαπάς. Η φροντίδα ενός τραπεζιού, η "μάζωξη" γύρω από το οικογενειακό τραπέζι είναι πιθανότατα ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς για την οικογένεια.

Ακόμα και η φιλική πρόσκληση για φαγητό στο σπίτι (όλο και σπανιότερη σήμερα), είναι από μόνη της μια κορυφαία κοινωνική (εκ)δήλωση.

Και όταν επιχείρησα να το σκεφτώ περισσότερο αυτό, δεν απέφυγα το συνειρμό μεταξύ των αυξανόμενων αναλογικά επιχειρήσεων delivery φαγητού με τα διαζύγια.

Είναι σίγουρο: ακόμα και το πιο απλό πιάτο, μια γρήγορη «οικιακή» ομελέτα με μερικά ευφάνταστα υλικά, είναι πολύ προτιμότερη από τα εκτρωματικά κατασκευάσματα με τα αμφίβολης προέλευσης υλικά που παραγγέλνονται μαζικά από τις οικογένειες όπου και οι δύο γονείς τυχαίνει να είναι εργαζόμενοι.

Όχι τόσο για το γευστικό αποτέλεσμα όσο για τη διαδικασία. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν έχει συνειδητοποιηθεί αρκούντως το πόσο δυνατό συστατικό είναι η διαδικασία του μαγειρέματος. Κορόιδο άραγε οι αρχαίοι που θεοποίησαν την εστία;

Πρόσφατη είναι και η έρευνα που απέδειξε πως οι μαθητές που δειπνούν οικογενειακά έχουν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα. Αφήνω για διαισθητική εργασία το πόσο καλό και χρήσιμο είναι για παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με εργαζόμενους γονείς, να βλέπουν να χρησιμοποιείται -επιτέλους- η ακριβή εντοιχισμένη κουζίνα γι αυτή την ιεροτελεστία και ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ γονείς.

Διότι ας μη παραβλέψουμε και ότι στη χώρα μας έχουμε και άλλο ένα πρόβλημα: τους γαμπρούς-κανακάρηδες που θεωρούν ότι ακόμα κι όταν η σύζυγος εργάζεται, ο χώρος της κουζίνας είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Εκπαιδευμένοι από Ελληνίδες μαμάδες-τέρατα που προλάβαιναν όλες τις ανάγκες τους πριν αυτές εκδηλωθούν…

Και παρατήρησα όπως έβγαινα από το σινεμά, δεκάδες μηχανάκια delivery που έτρεχαν γύρω μου να προλάβουν να ταΐσουν βαριεστημένες, κουρασμένες, αγχωμένες οικογένειες.
Κι ήταν και Κυριακή...