Τζάκια χωρίς καμινάδες στην πολιτική

Habemus Papam-dreou?

Αυτές είναι οι πιο αδιάφορες εκλογές που ζω.

Τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα.
Οπότε μάλλον δύο τινά συμβαίνουν: Ή όσο μεγαλώνω μετατρέπομαι σε αδιάφορο παρατηρητή , ή πράγματι αυτό που με απέραντο ευφημισμό ονομάζεται «πολιτική σκηνή» έχει σταματήσει να παράγει πολιτική εδώ και πολύ καιρό.

Και το ότι έχει αποστερηθεί από οποιαδήποτε ιδεολογία και παραγωγή πολιτικής αυτή η σκηνή, την κάνει ακόμα περισσότερο ευμετάβλητη. Το κοινό της δεν παρακολουθεί πλέον ιδεολογίες και προγράμματα, αλλά εντυπώσεις, επικοινωνιακά τεχνάσματα και δημοσκοπήσεις. Η εβδομαδιαία ανακοίνωση των δημοσκοπήσεων βασίζεται στο καθημερινό report δραστηριότητας των αρχηγών, άντε και κάποιων πρωτοκλασάτων.

Το άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τόσο έντονη παρουσία τζακιών (στα κόμματα εξουσίας πάντα). Και δεν μιλάμε μόνο για τα ξαδέρφια θείους και αδελφούς Καραμανλή (τι τραγική η περίπτωση θείου Αχιλλέα, τι ντροπή...), ή την αναμενόμενη νίκη της τρίτης γενιάς Παπανδρέου (άντε και στα δισέγγονά σου Γιώργο).

Μιλάμε για όλους αυτούς τους διαδόχους που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κάποιοι πρέπει να κληρονομήσουν την επιχείρηση. Πως αλλιώς να το πούμε; Ή μήπως πρέπει να αποδεχτούμε οτι το ταλέντο μπορεί να είναι κληρονομικό;

Αν λοιπόν αυτό δεν δείχνει την ύπαρξη μαύρου πλούτου, εξουσίας και εξυπηρετήσεων που κρύβονται(;) στην πολιτική, τότε στουθοκαμηλίζουμε όλοι μαζί (αν και –δεν ξέρω αν σας το έχουν πει- είναι μύθος ότι η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι της στο χώμα. Τρέχει και δεν κρύβεται).

Οικογενειακή υπόθεση η πολιτική στην Ελλάδα. Τζάκια λοιπόν, πολλά τζάκια. Αλλά τα τζάκια θέλουν και καμινάδες, διαφορετικά σε πνίγει το ντουμάνι.

Αν συμφωνείτε με τα παραπάνω πολύ θα χαρώ. Όχι επειδή επιβεβαιώνεται η επιχειρηματολογία αλλά επειδή αίρεται το ότι φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι επειδή μεγαλώνω. Και εντάξει ας μεγαλώνω, αλλά που να πάρει η ευχή στη «μέρα της μαρμότας» ο Μπίλ Μάρεϊ κάτι μπόρεσε να αλλάξει. Εμείς… άστα!