10/12/08

Περι προβοκάτσιας

Προβοκάτορας (ο) άτομο που διεισδύει δολίως σε οργάνωση, διαδήλωση, πολιτική εκδήλωση κλπ. Και δρα υπονομευτικά στοχεύοντας να προκαλέσει υπονομευτικά ή να παρασύρει κάποιους σε ενέργειες που θα τους εκθέσουν (προς όφελος των αντιπάλων τους, της αστυνομίας κλπ)
(από το λεξικό Μπαμπινιώτη)





Οι μάσκες έπεσαν για άλλη μια φορά, αυτή τη στιγμή ακούω στο ραδιόφωνο (μεσημέρι Τετάρτης 10 Δεκεμβρίου) ρεπόρτερ στον City να μιλάει για κουκουλοφόρους που κρύβονται πίσω απο τα ΜΑΤ και καταστρέφουν μικρά μαγαζιά. Λίγα λεπτά μετά ακούγεται και ο βουλευτής του ΣΥΝ Θ. Μαργαρίτης για ασφαλίτες που μεταμφιεσμένοι σε κουκουλοφόρους προσπαθούσαν να σπάσουν βιτρίνες μικρών επιχειρήσεων και μάλιστα σε περιοχές που επικρατούσε ηρεμία.



Οι φωτογραφίες αυτές κυκλοφορούν σήμερα σε όλα σχεδόν τα blogs, άρα με τις δύο μαρτυρίες και τις φωτογραφίες έχουμε μια συμπαγή περίπτωση που δεν χωράει αμφισβήτηση.

Σιγά το νέο -θα μου πείτε- αυτό γίνεται κάθε φορά που γίνονται ταραχές, η κοινή γνώμη θα πρέπει να τρομοκρατηθεί, να λιγοστέψει το πλήθος που φουσκώνει τις διαδηλώσεις, να αγανακτήσει ο κόσμος που τείνει να ταυτιστεί με τους εξεγερμένους. Να γίνει μπάχαλο, να ξεχαστούν τα σκάνδαλα να γεμίσουν οι τηλεοράσεις με σκηνές καταστροφής να μαζευτούν στο φόβο τους οι «νοικοκυραίοι» και να παρακαλέσουν για περισσότερη αστυνόμευση.



Αυτό είναι το πραγματικό παρακράτος. Αυτός είναι ο ίδιος βόθρος που λειτουργεί από τη δολοφονία Λαμπράκη (και ίσως και παλιότερα), λειτούργησε με τη ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των τανκς (λέγε με Παπαδόπουλο) στα προοίμια της χούντας, λειτούργησε ακόμα και την περίοδο ΠΑΣΟΚ (που σύμφωνα με τον Χρυσοχοίδη είχαμε «την καλύτερη αστυνομία») για να δημιουργήσει σχετικό μπάχαλο όποτε οι επικοινωνιακές συγκυρίες ήταν στριμόκωλες.

Είναι τα κόλπα που μας έμαθαν οι φίλοι μας οι αμερικανοί και οι μυστικές τους υπηρεσίες που έχουν διδακτορικό σε τούτα τα θέματα και που μας τα διδάσκουν από τότε που περάσαμε στη σφαίρα επιρροής τους μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή είναι η περίφημη «προβοκάτσια» που τόσες φορές έχει ξεσκεπαστεί αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο έκανε πάντα τη δουλειά της (βρείτε να διαβάσετε οι νεότεροι την περίπτωση του περιβόητου Ντάνου Κρυστάλλη).

Το πιο παλιό περιστατικό αν δεν κάνω λάθος ήταν το 1898 όταν οι Κουβανοί επαναστάτησαν εναντίον των αποικιοκρατών Ισπανών και το αμερικανικό πλοίο Maine βυθίστηκε στο λιμάνι της Αβάνας μετά από έκρηξη βόμβας στα ύφαλα παρασύροντας στο βυθό τους μαύρους ναύτες (οι λευκοί αξιωματικοί είχαν κατέβει για βόλτα στο λιμάνι). Με αφορμή το περιστατικό αυτό οι ΗΠΑ κατάφεραν να εμπλακούν στην επανάσταση που ήδη είχε κριθεί υπέρ των Κουβανών κι έτσι έβαλαν πόδι στην Κούβα (από τότε έχουν το Guantanamo), μέχρι και την πτώση του Μπατίστα για ένα σχεδόν αιώνα.

Αυτές λοιπόν τις μέρες της εξέγερσης ο Καραμανλής είπε: «Αυτοί που προβαίνουν σε καταστροφές είναι εχθροί της δημοκρατίας». Μάλιστα!

Τώρα που είναι σαφές οτι αυτές που αφορούν τα μικρομάγαζα γίνονται από την αστυνομία, τι θα κάνει για να αποκαταστήσει τη δημοκρατία;
Θα κινηθούν οι καταστηματάρχες δικαστικά εναντίον της πολιτικής ηγεσίας της αστυνομίας για τις αποζημιώσεις;
Θα φέρουν το θέμα στη βουλή οι βουλευτές για να σταματήσουν οι της κυβέρνησης να μιλάνε για «ωμή βία» από μεριάς των διαδηλωτών;

Θα αποκτήσουμε ποτέ την απαραίτητη εξυπνάδα (αν όχι σοφία) για να ξεχωρίσουμε την κραυγαλέα προβοκάτσια από τη γνήσια αγανάκτηση;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απόσπασμα από άρθρο του Αντώνη Πανούτσου που με εκφράζει απόλυτα:

"Από δημοσιογραφία πάντως της μαντίλας δίνεται σεμινάριο. Οπου δημοσιογραφία της μαντίλας, σύμφωνα με την ελληνική πρακτική, είναι αυτή που πάει η δημοσιογράφα στη Δυτική Οχθη, φοράει μια παλαιστινιακή μαντίλα και ζει τη ζωή της Παλαιστίνιας για ένα τρίωρο. Μπορεί και τετράωρο, αν σερβίρουν το φαΐ και αργά στο ξενοδοχείο. Οπου η σωστή δημοσιογραφία της μαντίλας σε επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας είναι πρώτον να μιλάς με το ασθματικό στυλ που είχε ο σκύλος στα παλιά καρτούν με τον «Κόκκινο Βαρόνο». «Χι, χι, χι. Ταυτόχρονα είναι να μιλάς για τα ΜΑΤ, χωρίς να αναφέρεις ηλικίες, και για τους διαδηλωτές πάντα με αναφορά στον πιο νέο. Για παράδειγμα, ποτέ δεν μπορείς να πεις «ένας 28χρονος ΜΑΤατζής. Χι, χι, χι. Μαζί με έναν 26χρονο ΜΑΤατζή τρώνε πέτρες από τους διαδηλωτές». Αν το πεις χάνεις κάθε credibility. Αντίθετα, αν πεις «Τα ΜΑΤ. Χι, χι, χι. Πετάνε χημικά. Πετάνε χημικά τα ΜΑΤ (σ.σ.: η επανάληψη δίνει τον χαρακτήρα του αυθόρμητου). Πετάνε χημικά ενάντια στα παιδιά. Σε 15χρονα. Σε 13χρονα. Που τι κάνανε; Τι κάνανε τα παιδιά και τους πετάνε χημικά; Πετάγανε πέτρες στα ΜΑΤ. Στα ΜΑΤ που με τη στολή τους τι θα παθαίνανε από τις πέτρες των παιδιών; Πετάνε πέτρες τα ΜΑΤ. Στα παιδιά!.
Εχουμε μπει σε έναν άτυπο δημοσιογραφικό διαγωνισμό «Οποιος πει τη μικρότερη ηλικία διαδηλωτή που έπεσε θύμα των ΜΑΤ, παίρνει το βραβείο Βότση. Για την ώρα ο νικητής είναι εκείνος που είπε το «ξυλοκοπούν τα ΜΑΤ ένα δεκάχρονο». Δύσκολα το ρεκόρ καταρρίπτεται χωρίς ταυτόχρονα να μην καταρριφθεί η λογική, αλλά μια προσπάθεια μπορεί να γίνει. Παραδείγματος χάριν, «τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν έναν εννιάχρονο που μεγαλοδείχνει και μοιάζει για δεκατρία». Η περιέργεια, πάντως, μου έχει μείνει. Πώς στον διάολο ξέρει ο ρεπόρτερ την ηλικία αυτού που δέρνουνε τα ΜΑΤ; Τον ακούει που φωνάζει «γουρούνια, μπάτσοι, δολοφόνοι, σταματήστε να με χτυπάτε. Σταματήστε να χτυπάτε ένα παιδί που γεννήθηκε το 1998. Οκτώβριο».
Οπως και εντυπωσιάζομαι με τον αλγόριθμο ηλικίας + πέτρας. Το θέμα δεν είναι η πέτρα, αλλά η ηλικία αυτού που την πέταξε. Σε αυτή τη λογική το «γουρούνι, επιτίθεσαι στο 17χρονο παιδάκι από το Λύκειο που σου πέταξε την πέτρα» στέκει. Αν όμως την πέτρα την πετάξει συνταξιούχος, ο ΜΑΤατζής μπορεί να τον αλαλιάσει στις κλομπιές. Οπως και είμαι μαγεμένος από την προσπάθεια να βρεθεί μια κατάλληλη λέξη για να περιγράφονται οι υπαίτιοι των επεισοδίων.
Πώς τους φωνάζουμε τους μυστήριους; Αναρχικούς; Κάποιος λόγιος της Αριστεράς θα πεταχτεί να πει: «Οι πραγματικοί αναρχικοί έχουν ιδεολογία». Διαδηλωτές; Αλλά διαδηλωτές είναι και αυτοί που δεν πετάνε πέτρες. Αντιεξουσιαστές; Not bad και για πολύ καιρό βολευτήκαμε με τον όρο, αλλά σιγά σιγά έγινε μπανάλ. Μπαχαλάκηδες; Λίγο ελαφρύ. «Με μπετόβεργες και Μολότοφ επιτέθηκε μια ομάδα από μπαχαλάκηδες», ακούγεται περίεργο. Τα παιδιά με τα μαύρα; Και αν εκείνη την ημέρα ενός του ήρθε να φορέσει τα αμπιγέ τα άσπρα τι θα λένε στην τηλεόραση; «Παιδί με τα μαύρα που διακρίνεται να φοράει το άσπρο πουκάμισο». Εκτός του ότι «παιδιά με τα μαύρα» έχουν δικαίωμα να λέγονται και οι παπάδες, οπότε έχουμε και την επιβεβαίωση της παροιμίας «gayδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια».

Ανέστη, με συγχωρείς για την κατάχρηση χώρου, εάν θες το σβήνεις.

Xavier είπε...

Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη από τον παραπάνω σχολιαστή/σχολιάστρια γιατί θα κρίνω αυστηρά το άρθρο που τον/την εκφράζει. Ελπίζω να μην το πάρει προσωπικά.

Ο Πανούτσος λέει ό,τι λέει γιατί ποτέ δεν έχει κατέβει στο δρόμο να διαδηλώσει. Προφανώς έχει πολλά ματς να παρακολουθήσει και δεν προλαβαίνει.

Ας υποθέσουμε ότι ο Πανούτσος με τη σιχαμερή του ειρωνία, προσπαθεί να μας πει ότι η αστυνομική βία δικαιολογείται, όταν κάποιος παρανομεί, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Μέσα. Αλλά υπάρχουν σαφέστατα όρια, μέσα στα οποία τα ελληνικά ΜΑΤ, ΠΟΤΕ, τονίζω ΠΟΤΕ δεν κινούνται. Στο εξωτερικό, η αστυνομία διαδηλώσεων μπορεί να γίνει πολύ μα πολύ ζόρικη. Όμως: δεν χρησιμοποιεί δακρυγόνα και άλλα χημικά και δεν δέρνει αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Επίσης όταν δείρει θα το κάνει συστηματικά και με κύριο σκοπό να ακινητοποιήσει τον όποιο δράστη και όχι να τον σακατέψει. Έχουν φυσικά υπάρξει και εκεί περιστατικά, αλλά με πείθουν πιο πολύ ότι είναι μεμονωμένα.

Ο Πανούτσος δηλαδή δεν έχει ακόμα διαπιστώσει ότι το ξύλο στις πορείες το τρώνε κατά 99% οι εύκολοι στόχοι; Καμιά κοπέλα που αυθαδιάζει, κανένας τυχαίος περαστικός κλπ κλπ. Οι πραγματικά ζόρικοι "Ταλιμπάν" δεν τις τρώνε. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους. Είτε γιατί είναι συνάδελφοι των ΜΑΤ, είτε γιατί τα ΜΑΤ σαν γνήσιοι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν θα κάτσουν να ζοριστούν πολύ. Θα μπλαγλαρώσουν κανένα κοριτσάκι ή κανενα παραζαλισμένο διαδηλωτή, θα βγάλουν εκεί την ένταση της στιγμής και τέλος.

Επίσης φαίνεται ότι ο Πανούτσος είναι αφημένος στην απόλαυση του καναπέ και της "μποέμικης" ζωής, αλλιώς δεν μπορεί... θα είχε διαπιστώσει ότι στις διαδηλώσεις, τα ΜΑΤ αντί να ορμήσουν σε αυτούς τους λίγους που τα σπάνε κάθε φορά, προτιμάνε την εύκολη λύση του να ρίξουν δακρυγόνα στη μεγάλη μάζα του κόσμου και μετά να χαζεύουν το χάος που προκαλούν.

Επίσης ο Πανούτσος θα έπρεπε να μπορεί να διακρίνει ότι σε μια δημοκρατία (λέμε και κανά αστείο να γελάσουμε), άλλη βαρύτητα έχει η απρόκλητη -έστω- βία ενός διαδηλωτή προς την αστυνομία, και άλλη βαρύτητα η υπερβολική βία ενός αστυνομικού προς ένα πολίτη. Το δεύτερο κανονικά ανήκει στην κατηγορία "άνθρωπος δάγκωσε σκύλο" και αξίζει προβολής. Άλλο που πλέον το θεωρούμε φυσιολογικό.

Οι δημοσιογράφοι και οι ρεπορτερ μπορούν να κατηγορηθούν για πολλά αυτές τις μέρες. Αλλά όχι για το ό,τι μεταφέρουν σκηνές αστυνομικής βίας.

ανεστης είπε...

Συμφωνώ απολυτόΤΑΤΑ με τον Xavier. Δεν είναι εύκολο για τον Πανούτσο να γεμίζει καθημερινά σελίδα με κοινοτυπίες. Αναγκαστικά πρέπει λοιπόν να γράφει "αντισυμβατικά" να είναι κυνικός σε μια προσπάθεια να γίνει το ελληνικό αντίστοιχο του Clarckson.

Είναι πολύ εύκολο να τα βάλεις με τα ρεπορτάζ άπειρων ρεπόρτερς (όσο πιο άπειροι τόσο φθηνότεροι) αλλά εκεί μέσα κρύβονται και τεράστιες αλήθειες, ειδικά όταν μέσα στους "μπαχαλάκηδες" κρύβονται και ασφαλίτες που ΔΕΝ είναι δεκαπεντάχρονοι.

Αλλά σε αθλητική εφημερίδα γράφει, ποιος να του παραπονεθεί;