Απολογητικό Σημείωμα

Έχεις δίκιο! Φταιω.

Είμαι εντελώς υπεύθυνος για όσα ζεις σήμερα. Αν δεν είχε φτάσει το κράτος, η χώρα, στην απόλυτη διάλυση, αυτό που έγινε πριν μια εβδομάδα δεν θα είχε συμβεί. Θα είχαμε σωστότερη και εκπαιδευμένη αστυνομία κι εσύ δεν θα είχες χάσει το συμμαθητή σου.

Έχεις δίκιο που κάνεις καταλήψεις, θες να σπάσεις τα δεσμά σου και το σχολείο σου σε δένει, σε φιμώνει δεν το θεωρείς δικό σου χώρο γιατί ποτέ οι καθηγητές σου δεν κουβέντιασαν μαζί σου γι αυτά που ελπίζεις και φοβάσαι. Ποτέ δεν σε άκουσαν όταν ήθελες να μιλήσεις. Χαλαρά κι εκτός «ύλης». Πως να μη καταπιέζεσαι λοιπόν;

Φταιω που σου παρέδωσα ένα εκπαιδευτικό σύστημα ανάπηρο και άχρηστο που σου κάνει το μάθημα μόνο σε ιδιαίτερα, μετά τις «επίσημες» ώρες διδασκαλίας, στο χρόνο που κανονικά θα έπρεπε να είναι δικός σου να αθληθείς, να ασχοληθείς με μουσική, να διαβάσεις εφημερίδα ίσως ή ακόμα και να κουβεντιάσεις μαζί μου.
Αλλά μήπως είμαι σπίτι για να τα πούμε; Είμαι δεμένος χειροπόδαρα με το δάνειο, με τη δουλειά. Βλέπεις πρέπει όχι μόνο για να πληρώσω για τα ιδιαίτερά σου αλλά και για να σου αγοράσω κι εσένα το playstation αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχεις χρόνο να βγεις να βρεθείς με τους φίλους σου, να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Και δεν κατάλαβα οτι σε μετατρέπω σε πρόωρα γερασμένο τηλεθεατή.

Φταιω που με τη δική μου ανοχή δύο κόμματα παίζουν το μπιλιάρδο της εξουσίας στην πλάτη μου. Πλουτίζουν αυτοί, οι φίλοι, οι κουμπάροι και οι συγγενείς τους ενώ φτωχαίνει η χώρα κι εμείς, ενώ ρημάζουν και χάνονται όσα θα έπρεπε να έχω με τους φόρους που πληρώνω. Κι εγώ αντί να διεκδικήσω, να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ απλά δηλώνω δυσαρεστημένος με τον «καταλληλότερο»!

Φταιω που γίνομαι επιθετικός με τον διπλανό μου, στην προσπάθεια να επιβιώσω στις συνθήκες ζούγκλας που μου επέβαλλαν. Με ακούς άλλωστε που βρίζω τους άλλους οδηγούς στο αυτοκίνητο, με έκαναν ένα ζώο έτοιμο να σκοτώσει για την προτεραιότητα.

Φταιω που δεν έκανα τίποτα όταν σου στερούν όλους τους ελεύθερους χώρους για να γίνουν εμπορικά κέντρα, ολυμπιακά ακίνητα για να κονομήσουν οι υπεράκτιοι κυβερνητικοί, ενώ εσύ για να βρεθείς με τους φίλους σου πρέπει να πληρώσεις ένα πανάκριβο καφέ τώρα που ξέμεινες από άλλους χώρους.

Φταιω που σε πιέζω να πετύχεις στις πανελλήνιες, να περάσεις σε πανεπιστήμιο χωρίς να σε ρωτήσω αν το θες. Είναι που θέλω να είσαι ευτυχισμένος και νομίζω πως θα το καταφέρεις μόνο αν είσαι ένας πλούσιος γιατρός ή δικηγόρος ή κάπου που να παράγεται μαύρο χρήμα. Ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό οτι θα μπορούσες να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος αν κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρεις κι αγαπάς.
Φταιω που δεν το κατάλαβα αυτό ακόμα κι όταν έβλεπα τόσο κακισμένους υστερικούς δικηγόρους, απάνθρωπους και ψυχρούς γιατρούς. Έγιναν ότι έγιναν για τους γονείς τους, όχι επειδή το ήθελαν. Τώρα το ξέρω, δεν θα σε ξαναπιέσω.

Κυρίως όμως, φταιω που δεν σου μίλησα ποτέ γι’ αυτά, που δεν έδειξα έτοιμος να παλέψω για να αλλάξω όσα σου φανερώνουν ένα δυσοίωνο μέλλον. Καλά τα καταφέραμε. Εσύ φιμωμένος κι εγώ δεμένος χειροπόδαρα. Όσο κι αν ανησυχώ για σένα τώρα, θα το βουλώσω, θα καταλάβω που κατεβαίνεις στο δρόμο να φωνάξεις, απλά πάρε με τηλέφωνο να μου πεις πως είσαι καλά γιατί φοβάμαι.

Ο πατέρας σου.