Οι "δικοί" μας και οι "άλλοι"

Τρομακτικό το γεγονός της Πέμπτης.

Μεχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές η κρίση στο Mumbai (Βομβάη), δεν έχει τελειώσει και ήδη οι νεκροί είναι τουλάχιστον 125 και οι τραυματίες πάνω απο 300.

Επίσης τρομακτικά (όμως για διαφορετικούς λόγους), είναι δύο τοπικά φαινόμενα.

Το πρώτο είναι το ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κι ενώ εξελίσσεται αυτή η ιστορία, τα ΜΜΕ του Τζατζικιστάν, συνεχίζουν να ζουν στο γνωστό σύμπαν της αέναης ομφαλοσκοπησης.
Ακροθιγώς αναφέρθηκε το θέμα (τουλάχιστον στο Mega) το πρωί της Πέμπτης, ενώ οι δύο παρουσιαστές της πρωινής εκπομπής είπαν το εξής αμίμητο: «Υπάρχουν Έλληνες (στην εμπλοκή); Όχι; Ε, τότε εντάξει…».

Μέσα από αυτό τον κυνισμό των επαγγελματιών, σχηματίζεται αδρά η σημερινή πραγματικότητα που αρχίσαμε να συζητάμε την περασμένη Κυριακή με αφορμή το θάνατο του Γ. Κοίλιαρη. Η αποξένωσή μας με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, με οτιδήποτε δείχνει να μη μας αφορά σε πρώτη ανάγνωση.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι σε μια περίοδο που ο κόσμος «μικραίνει», που οι εξελίξεις και οι επιπτώσεις είναι πλέον αλυσιδωτές, εμείς, αναλογικά περισσότερο από ποτέ είμαστε αυστηρά προσηλωμένοι σε οτιδήποτε συμβαίνει εντός συνόρων, όσο ασήμαντο και γελοίο μπορεί να είναι σε απόλυτο μέγεθος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «εξωτερικές ειδήσεις» είναι ένα τρίλεπτο τρέιλερ ένθετο στο δελτίο παραθύρων και διαπληκτισμών.

Το δεύτερο περίεργο φαινόμενο το διαπίστωσα όταν το απόγευμα της ίδιας μέρας άκουγα στο ραδιόφωνο τους παραγωγούς του City να λένε «Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε η τραγική είδηση ότι ανάμεσα στα θύματα υπάρχει και ένας Κύπριος με βρετανικό διαβατήριο». Ο όρος «τραγική είδηση» δεν είχε αναφερθεί (η τουλάχιστον αν είχε αναφερθεί δεν έτυχε να την ακούσω) μέχρι εκείνη τη στιγμή για τα τόσα θύματα. Προφανώς η τραγικότητα της κάθε είδησης είναι απόλυτα εξαρτημένη με το γεωγραφικό και εθνικό στίγμα του θύματος. Αλλά ποιος είναι ακριβώς ο «δικός» μας και πως διαφοροποιείται από τον «ξένο»; Να είναι διαβατήριο; Να είναι η γλώσσα; Η θρησκεία; Να φταίει που λόγω της μικρής επαρχίας στην οποία ζούμε δεν ερχόμαστε και τόσο πολύ σε επαφή με την παγκόσμια κοινότητα;

Και τα δύο περιστατικά μου φαίνονται πτυχές του ίδιου προβλήματος. Άραγε εκπαιδευτήκαμε εμείς σε τούτη τη στάση από τη σύγχρονη «δημοσιογραφική» άποψη, ή προσαρμόστηκαν τα Μέσα στη δική μας αντίληψη για να ταυτιστούν μαζί μας;

Όχι δεν είναι η συναισθηματική φόρτιση που με κάνει τώρα να νοιώθω κάποιους «ξένους» πιο «δικούς» μου από τους συμπολίτες μου. Δεν είναι που ήμουν εκεί ακριβώς στο σημείο της σφαγής πριν δυό μήνες και κάνω συλλογισμούς για την τύχη και τις συμπτώσεις. Είναι που αντικειμενικά και για διάφορους λόγους σε κάποιο χρονικό σημείο της ιστορίας μας μετατραπήκαμε σε περίεργη ράτσα εθνικο-ιδιωτών.

Που να φανταζόμουν όταν έβγαζα αυτές τις φωτογραφίες του υπέροχου Taj οτι δύο μήνες μετά θα γινόταν τόπος θανάτου για τόσο κόσμο.