Ο Γιώργος του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών

Οι επαγγελματίες ρεπόρτερς σαν τον Γιώργο Κοίλιαρη αφήνουν ένα μεγάλο κενό φεύγοντας.
Δεν είναι εύκολο στη σημερινή μηντιακή σκηνή να βρεις εύκολα ανθρώπους πρόθυμους να ρισκάρουν τη ζωή τους σε επικίνδυνα εμπόλεμα πεδία.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις κακοπληρωμένους δημοσιογράφους που να είναι έτοιμοι να αφήσουν τα πάντα πίσω τους για να εκπληρώσουν απλά μια υπόσχεσή τους.

Ο Γιώργος δεν είχε καν σύμβαση με την ΕΡΤ, δεν ήταν μόνιμος. Όχι. Οι μόνιμοι δεν είναι εύκολο να πάρουν ρίσκα, βρίσκονται κάπου μέσα στα γραφεία και βλαστημάνε που βρέχει και θα αργήσουν να φτάσουν σπίτι. Ο Γιώργος όμως που έπρεπε να πληρώνεται με "μπλοκάκι" έπρεπε να τρέξει για να κερδίσει το «εισόδημά» του.

Και τι περίεργη διαστροφή ήταν αυτή που τον ξαναέφερε στο Αφγανιστάν, συνοδεύοντας μια αποστολή με ανθρωπιστική βοήθεια; Το είχε υποσχεθεί λεει. Σε μια προηγούμενη αποστολή είχε υποσχεθεί οτι δεν θα ξεχνούσε, οτι θα επέστρεφε με φάρμακα. Λάθος! Ακόμα κι αν δεν έχανε τη ζωή του απ’ αυτό το τραγικό ατύχημα, πάλι λάθος θα ήταν.

Επέτρεψε στα συναισθήματά του να τον εμπλέξουν στο αντικείμενό του ρεπορτάζ του.

Οι ακριβοπληρωμένοι συνάδελφοί του των μεγάλων διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων τον ξέρουν καλά αυτόν τον κίνδυνο και τον αποφεύγουν συστηματικά. Αναφέρουν λοιπόν τις ειδήσεις τους χωρίς φόρτιση, αποστασιοποιημένα.

Ο Γιώργος του μπλοκ παροχής υπηρεσιών και χωρίς «εκτός έδρας», έβαλε τον εαυτό του στο σκηνικό που περιέγραφε, έγινε μέρος του ρεπορτάζ του, δεν κατάφερε να γίνει ο ψυχρός επαγγελματίας που θα επιβίωνε.

Και για ποιο λόγο έπρεπε δηλαδή να τρέχει στο Αφγανιστάν; Πόση διαφορά θα έκανε δηλαδή η έλλειψη του ρεπορτάζ του σε μια εποχή που τα κερδοφόρα ιδιωτικά κανάλια ξεμπερδεύουν με παράθυρα όπου σκυλοτρώγονται οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι; Ποιος χρειάζεται να ξέρει δηλαδή τι γίνεται εκεί; Αν συμβεί κάτι το πολύ δραματικό που θα πουλάει, κάτι με πολλούς νεκρούς π.χ., θα το καλύψουν τα ξένα μέσα, το UPI, το Reuters, το CNN, των οποίων συνδρομητές είναι τα εδώ ΜΜΕ. Κι ας διατηρεί η Ελλάδα μια ξεχασμένη στρατιωτική δύναμη εκεί. Εμείς έχουμε τα παράθυρα. Που επιπλέον στοιχίζουν και πολύ λιγότερο, ούτε δημοσιογράφοι χρειάζονται να απασχολούνται, ούτε έξοδα για ταξίδια να γίνονται. Εκτός...

Εκτός κι είσαι ΕΡΤ κι έχεις βρει ένα Κοίλιαρη. Τότε σώζεις και το κύρος σου γιατί έχεις ρεπόρτερ που κάνει πρωτότυπο στόρυ, σου στοιχίζει λίγα και όταν τύχει το μοιραίο δεν χρειάζεται καν να κινητοποιηθείς εσύ (πήγαινε κι ερχόταν ο σοβαρά τραυματίας Γιώργος για μέρες ολόκληρες πριν βρεθεί σοβαρό νοσοκομείο για να τον περιθάλψει έγκαιρα).

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βγάλεις ένα σπαραξικάρδιο λόγο στην κηδεία.