Planes, Trains, Automibiles (στο δρόμο για το Machu Picchu)

Επειδή βλέπω οτι αυτοί οι προορισμοί σας συγκινούν όσο κι εμένα, λέω να σας δώσω μερικά στοιχεία παραπάνω για το ταξίδι στο Machu Picchu.

Κατ αρχήν το να φτάσεις εκεί πρέπει να περάσεις μια οδύσσεια που περιλαμβάνει τη χρήση αεροπλάνου, τραίνου και αυτοκινήτου.
Θα πρέπει δηλαδή μετά την άφιξη στη Λίμα να κάνεις πτήση διάρκειας μιας ώρας για το Cusco.

Το οποίο Cusco βρίσκεται σε ένα οροπέδιο με ψηλές κορυφές γύρω του.

Το αεροπλάνο πρέπει να περάσει ανάμεσα από ένα πλαϊνό προς το αεροδρόμιο άνοιγμα, ανάμεσα στις βουνοκορφές, να κάνει μια απότομη στροφή 90 μοιρών και να προσγειωθεί ΑΜΕΣΩΣ!.
Όπως καταλαβαίνετε οι πτήσεις γίνονται μόνο ημέρα και μόνο όταν υπάρχει πολύ καλή ορατότητα. Μόνο οι έμπειροι πιλότοι πετάνε στο δρομολόγιο αυτό, αλλά μην ανησυχείτε, ποτέ δεν έχει σημειωθεί κάποιο δυστύχημα στη διαδικασία αυτή (στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ όχι στο δρομολόγιο!!!).

Με κόκκινη γραμμή η πορεία του αεροπλάνου. Η ίδια πάντα ανεξαρτήτως καιρού και ανέμου και στην προσγείωση και στην απογείωση (αυτοί που ξέρουν καταλαβαίνουν).



Το πρώτο πράγμα που νοιώθεις είναι η πρωτόγνωρη εξάντληση που κάνει την εμφάνισή της στα 5 πρώτα λεπτά, μέχρι δηλαδή να φτάσεις στο χώρο παραλαβής αποσκευών! Ήδη έχεις λαχανιάσει από την έλλειψη οξυγόνου. 4.000 μέτρα δεν είναι παίξε-γέλασε. Η λύση είναι:


1) ένα ειδικό χάπι που μπορείς να πάρεις άπαξ και που μπορεί να βρεθεί μέχρι και σε μπακάλικα,
2) να ξαπλώσεις για την υπόλοιπη μέρα για να δώσεις στον οργανισμό σου να γεννήσει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια και ...
3) η κόκα!

Τα έκανα και τα τρία!

Το τσάι κόκας παρέχονταν δωρεάν και σε μεγάλες ποσότητες στο ξενοδοχείο Libertador. Ήπια μερικά φλιτζάνια και πήρα και ωμά φύλλα για μάσημα από το παντοπωλείο έξω από το ξενοδοχείο. Μετά πήγα να ξαπλώσω και αν τα κατάφερνα και να κοιμηθώ. Ναι καλά...


Η κόκα στον οργανισμό μου έκανε πάρτι και ήμουν έτοιμος περισσότερο για χασαποσέρβικο παρά για ύπνο!

Παρένθεση
Με την κόκα σου κόβεται η όρεξη! Μετά από αυτό το μασούλημα με τρεις μπουκιές έχεις χορτάσει. Και έτσι καταλαβαίνεις καλύτερα γιατί η καλλιέργεια της κόκας είναι τόσο συνδεδεμένη με τους ιθαγενείς που μαστίζονται από τη φτώχεια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την πείνα. Η κόκα καλλιεργείται στις Άνδεις από την προ Κολομβιανή εποχή και την χρησιμοποιούσαν για θρησκευτικές τελετές, για φάρμακο, ακόμα και για να «βλέπουν» το μέλλον. Οι ιδιότητές της καταπολεμούν όχι μόνο την πείνα και την κόπωση αλλά τονώνουν και την αίσθηση της ευφορίας. Αρχικά οι Ισπανική εκκλησία την απαγόρευσε όταν εγκαταστάθηκε στην περιοχή αλλά όταν είδαν ότι οι ιθαγενείς δεν μπορούσαν να εργασθούν αποδοτικά στα χωράφια και τα ορυχεία χρυσού, οι καθολικοί άρχισαν να την καλλιεργούν και να μοιράζουν τα φύλλα τρεις φορές τη μέρα στους εργάτες. Με περιεκτικότητα κοκαίνης όμως 0,1 - 0.9%, χρειάζεται ένας τόνος φύλλα για ένα κιλό κοκαίνης.
Τέλος παρένθεσης.

"Το φύλλο της κόκας δεν είναι ναρκωτικό" λέει η στάμπα στο μπλουζάκι που πήρα...

Κατόπιν πρέπει να πάρεις το τραίνο από το Cusco γia to Aguas Calientes. Τρεις ώρες, εκ των οποίων η μία είναι η διαδρομή που πρέπει να κάνει το τραίνο για να περάσει πάνω από τις κορυφές που περιστοιχίζουν το Cusco. Για να ανέβει λοιπόν το τραίνο αυτό το απότομο ύψωμα, κάνει συνεχή ζιγκ ζάγκ αλλάζοντας διαδοχικές γραμμές όπως όταν κάποιος ανεβαίνει σκαλοπάτια με τις πάντες ένα πράμα...

Η διαδρομή αυτή της ανάβασης γίνεται μέσα απο μια τεράστια παραγκούπολη (φωτο επάνω).

Αργότερα γίνεται καταπληκτική όμως, την περισσότερη ώρα η χάραξη είναι ακριβώς δίπλα σε ένα ποτάμι, ενώ κατεβαίνοντας προς το Aguas Calientes η βλάστηση είναι σχεδόν τροπική.

Δίπλα στο σταθμό της άφιξης έχει στηθεί ένα τεράστιο παζάρι με χειροτεχνήματα, αφού ο τουρισμός είναι πια ο μοναδικός πόρος του χωριού. Το ποτάμι τώρα περνάει μέσα από το κέντρο του χωριού, οπότε περνώντας τις γέφυρες πάνω από τα ορμητικά νερά, επιβιβάζεσαι στα μικρά λεωφορεία που μετά από μια ζαλιστική ανάβαση (ΧΧΧ μέτρα) μισής ώρας σε αφήνουν στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου.

Στο γαλάζιο κύκλο το Agues Calientes, στον πράσινο η ανάβαση-κατάβαση στο βουνό και στον κόκκινο τα ερείπια του Machu Picchu. Το ύψωμα ανάμεσα στον πράσινο και τον γαλάζιο κύκλο είναι αυτό:





Και μπαίνοντας, από το ίδιο σημείο από το οποίο μπήκε και ο Bingham (που το ανακάλυψε) βλέπεις ξαφνικά ...



Η επιστροφή είναι η ίδια μόνο που τώρα για να μη βαρεθούν οι επιβάτες, στη διάρκεια της διαδρομής γίνεται και επίδειξη μόδας! Τα μοντέλα (δύο σε κάθε βαγόνι για ανδρικά και γυναικεία), αλλάζουν ρούχα που επίσης είναι φτιαγμένα στην περιοχή, στο πίσω μέρος του κάθε βαγονιού και προσπαθούν να διατηρήσουν βήμα πασαρέλας ενώ το τραίνο κλυδωνίζεται από τις ταλαιπωρημένες ράγες.

Συνολικά το πράγμα έχει τη γραφικότητά του και το χαίρεσαι ανεξαρτήτως της συγκλονιστικής εμπειρίας του αρχαιολογικού χώρου που πριν απο λίγο έζησες.