Θα μάθουμε να διαβάζουμε εφημερίδες όπως πρέπει;

Η έλλειψη ανεξαρτησίας του Τύπου δεν είναι φαινόμενο ελληνικό. Είναι διεθνές. Όσο περισσότερα επιχειρηματικά συμφέροντα εμπλέκονται στα Media, τόσο περισσότερο θα πρέπει ο αναγνώστης να ασκείται στη δεύτερη ανάγνωση, στο να βλέπει πίσω απο τις γραμμές...

Είναι πια κοινός τόπος το ότι οι επιχειρηματίες δεν βρίσκονται στο χώρο του Τύπου απο ιδεολογία, ούτε για να υπηρετήσουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Αλλά ούτε τα κέρδη απο τα παραδοσιακά media (εξαιρούμενης της ιδιωτικής τηλεόρασης) είναι πλέον τόσο σημαντικά για να απασχολούνται τόσα κεφάλαια.

Το "πάπλωμα" λοιπόν, η "ταμπακιέρα" (επιλέξτε όποια παρομοίωση/μεταφορά σας ταιριάζει ανάλογα με το αν νυστάζετε ή αν έχετε ντέρτια) είναι η αξία του πρωτοσέλιδου! Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, η πίεση προς την κάθε εξουσία, δηλαδή το παραπολιτικό παιχνίδι.

Γα παράδειγμα, ενα κάποιος θα ήθελε να διαβάσει ένα πρωτοσέλιδο για ένα σκάνδαλο σε ένα τριτοκοσμικό κράτος (π.χ. Πακιστάν) όχι με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά "πίσω απο τις γραμμές" θα έπρεπε να ξέρει

1) Ποιός επιχειρηματικός όμιλος βρίσκεται στο τιμόνι του "Μέσου" έστω και υπεράκτια;

2) Γιατί επιλέγεται να "σκάσει" τώρα το σκάνδαλο όταν η υπόθεση είναι ήδη παλιά ως είδηση;

3) Ποιά άλλη εξέλιξη έγινε την ίδια χρονική στιγμή σε καίριο πόστο του εμπλεκόμενου φορέα;

4) Έχει κάποια σχέση αυτή η εξέλιξη με το επιχειρηματικό σχήμα του "Μέσου"; (να φανταστείτε ότι σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες ας πούμε -ευτυχώς όχι στην Ελλάδα- επιχειρηματικοί όμιλοι φτάνουν μέχρι και να διορίσουν κυβερνητικά στελέχη και κάποιους επικεφαλής οργανισμών)

5) Επιχειρείται απενοχοποίηση / αποστασιοποίηση της "εξέλιξης" (που όπως είπαμε σε κάποιες χώρες είναι μέχρι και νέος διορισμός) απο προηγούμενες αποφάσεις στον εν λόγω φορέα;

6) Το επιχειρηματικό σχήμα έχει "διορίσει" άλλα στελέχη σε υψηλότερο ή ευρύτερο κυβερνητικό πεδίο; Και αν ναι, τι στάση κράτησαν αυτά (τα κυβερνητικά στελέχη) στο θέμα των πρωτοσέλιδων; (αυτό ισχύει μόνο για τις τριτοκοσμικές χώρες που λέγαμε).

7) Στα Urdu (έπίσημη γλώσσα του Πακιστάν) dullah σημαίνει νταβατζής. Dullah είναι μόνο αυτοί που καρφώνονται ως τέτοιοι ή υπάρχουν και κρυφοί, στο απυρόβλητο;

8) Αν ισχύει το τελευταίο ποιό παράδοξο μπορεί να συμβαίνει όταν ένας dullah υποστηρίζει ένα Μέσο και μια κυβέρνηση αλλά το Μέσο αντιπολιτέυεται την κυβέρνηση;

Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν, αν σε κάποιες χώρες αυτά γίνονται, τι θα έπρεπε να γίνεται σε εξελιγμένες χώρες όπως η Ελλάδα που όσο να' ναι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστοί (και η ρουφιάνα η Ιερουσαλήμ είναι και μικρή);

Άρα τα εφόδια για σωστή ανάγνωση των εφημερίδων τα έχετε, χρησιμοποιήστε τα.

Καλή τύχη!

Το πρωτοσέλιδο επελέγη στην τύχη για αισθητικούς μόνο λόγους.

Που θα πάει πια το reallity show του ΠΑΣΟΚ;

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ περισσότερο με αυτά που συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ. Ένα πράγμα ήθελα μόνο να παρατηρήσω.

Αυτό το ξεκατίνιασμα που παρακολουθούμε εδώ και καιρό, αυτή η κατάντια που καμία σχέση δεν έχει με πολιτική, δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν ανοιχτές οι εκλογές για την προεδρία. Δεν θα γινόταν ποτέ αν όπως παλιά ο αρχηγός εκλέγονταν από ένα κλειστό και εσωστρεφές συνέδριο, με τους βυζαντινισμούς του και με τα όλα του τα αξεσουάρ!

Το έργο που ξεκίνησε το 2004 με τη δυνατότητα όλου του κόσμου (μελών και «φίλων» του κόμματος) να εκλέγουν αρχηγό, μπορεί να είναι εντυπωσιακό σαν κίνηση, να δείχνει ένα άνοιγμα προς την κοινωνία και τους πολίτες, αλλά φαίνεται τελικά πως όταν επιλέχθηκε ως διαδικασία παραγνωρίστηκαν πολλές ποιοτικές παράμετροι.

Κυρίως δε παραγνωρίστηκαν οι επικοινωνιακοί όροι με τους οποίους γίνεται πλέον η κάθε «πολιτική» αντιπαράθεση. Παραγνωρίστηκε η σαρωτική τηλεοπτικοποίηση (με την κακή την έννοια), της πολιτικής ζωής που αναδεικνύει σε πρωτοσέλιδο, σε πρώτο θέμα το κάθε υπονοούμενο που θα εκφέρει ο κάθε υποψήφιος.

Κυρίως παραγνωρίστηκε το πόσο απελπισμένα είναι διατεθειμένος να παλέψει ο «αντίπαλος» για να κατακτήσει την εξουσία, το πόσο θεμιτά ή αθέμιτα μέσα και ρητορείες μπορεί να επιστρατεύσει για να φτάσει στο στόχο του. Θεωρήθηκε -κακώς- πως όλοι σε ένα τόσο μαζικό πολιτικό σχηματισμό, μοιράζονται το ίδιο αξιακό υπόβαθρο.

Εμπεδώνεται λοιπόν αντίθετα η αντίληψη ότι όσο πιο πολυσυλλεκτικό είναι ένα κόμμα, όσο πιο μαζικό, τόσο πιο χοντροειδώς θα απευθυνθεί στην μάζα των εν δυνάμει ψηφοφόρων του, τόσο λιγότερο πολιτική θα είναι η αντιπαράθεση, γιατί η μάζα -είτε μας αρέσει είτε όχι- δεν ασχολείται με πολιτική, επιλέγει μόνο «ποιος είναι ο καταλληλότερος να νικήσει τον Καραμανλή».

Αφήστε δηλαδή που δεν καταλαβαίνω το γιατί όλοι πια αναρωτιούνται για το πόσο οξύμωρο είναι το εύρημα του «ποιόν προτιμάτε εσείς για πρόεδρο» μετά το πιο πάνω ερώτημα στην ίδια έρευνα περί της κατατρόπωσης του Καραμανλή (δύο διαφορετικά πρόσωπα-απάντηση για κάθε ερώτημα).

Κανείς δεν είδε δηλαδή μέσα απο αυτή την ανίφαση, την ερμηνεία του «Ναι, ο Βενιζέλος είναι πιο ικανός να νικήσει αλλά ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω, προτιμώ τον Γιώργο γιατί μάλλον είναι καλύτερος άνθρωπος και αυτή τη στιγμή η ήττα του Καραμανλή δεν είναι το ζητούμενο μέχρι το ΠΑΣΟΚ να ξανα-είναι έτοιμο να κυβερνήσει»;

Διότι απ ότι αποδεικνύεται τελικά από την ποιότητα του «προεκλογικού» λόγου η εσωτερική κάθαρση ακόμα δεν έγινε και μάλλον θα αργήσει να γίνει.

Planes, Trains, Automibiles (στο δρόμο για το Machu Picchu)

Επειδή βλέπω οτι αυτοί οι προορισμοί σας συγκινούν όσο κι εμένα, λέω να σας δώσω μερικά στοιχεία παραπάνω για το ταξίδι στο Machu Picchu.

Κατ αρχήν το να φτάσεις εκεί πρέπει να περάσεις μια οδύσσεια που περιλαμβάνει τη χρήση αεροπλάνου, τραίνου και αυτοκινήτου.
Θα πρέπει δηλαδή μετά την άφιξη στη Λίμα να κάνεις πτήση διάρκειας μιας ώρας για το Cusco.

Το οποίο Cusco βρίσκεται σε ένα οροπέδιο με ψηλές κορυφές γύρω του.

Το αεροπλάνο πρέπει να περάσει ανάμεσα από ένα πλαϊνό προς το αεροδρόμιο άνοιγμα, ανάμεσα στις βουνοκορφές, να κάνει μια απότομη στροφή 90 μοιρών και να προσγειωθεί ΑΜΕΣΩΣ!.
Όπως καταλαβαίνετε οι πτήσεις γίνονται μόνο ημέρα και μόνο όταν υπάρχει πολύ καλή ορατότητα. Μόνο οι έμπειροι πιλότοι πετάνε στο δρομολόγιο αυτό, αλλά μην ανησυχείτε, ποτέ δεν έχει σημειωθεί κάποιο δυστύχημα στη διαδικασία αυτή (στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ όχι στο δρομολόγιο!!!).

Με κόκκινη γραμμή η πορεία του αεροπλάνου. Η ίδια πάντα ανεξαρτήτως καιρού και ανέμου και στην προσγείωση και στην απογείωση (αυτοί που ξέρουν καταλαβαίνουν).



Το πρώτο πράγμα που νοιώθεις είναι η πρωτόγνωρη εξάντληση που κάνει την εμφάνισή της στα 5 πρώτα λεπτά, μέχρι δηλαδή να φτάσεις στο χώρο παραλαβής αποσκευών! Ήδη έχεις λαχανιάσει από την έλλειψη οξυγόνου. 4.000 μέτρα δεν είναι παίξε-γέλασε. Η λύση είναι:


1) ένα ειδικό χάπι που μπορείς να πάρεις άπαξ και που μπορεί να βρεθεί μέχρι και σε μπακάλικα,
2) να ξαπλώσεις για την υπόλοιπη μέρα για να δώσεις στον οργανισμό σου να γεννήσει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια και ...
3) η κόκα!

Τα έκανα και τα τρία!

Το τσάι κόκας παρέχονταν δωρεάν και σε μεγάλες ποσότητες στο ξενοδοχείο Libertador. Ήπια μερικά φλιτζάνια και πήρα και ωμά φύλλα για μάσημα από το παντοπωλείο έξω από το ξενοδοχείο. Μετά πήγα να ξαπλώσω και αν τα κατάφερνα και να κοιμηθώ. Ναι καλά...


Η κόκα στον οργανισμό μου έκανε πάρτι και ήμουν έτοιμος περισσότερο για χασαποσέρβικο παρά για ύπνο!

Παρένθεση
Με την κόκα σου κόβεται η όρεξη! Μετά από αυτό το μασούλημα με τρεις μπουκιές έχεις χορτάσει. Και έτσι καταλαβαίνεις καλύτερα γιατί η καλλιέργεια της κόκας είναι τόσο συνδεδεμένη με τους ιθαγενείς που μαστίζονται από τη φτώχεια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την πείνα. Η κόκα καλλιεργείται στις Άνδεις από την προ Κολομβιανή εποχή και την χρησιμοποιούσαν για θρησκευτικές τελετές, για φάρμακο, ακόμα και για να «βλέπουν» το μέλλον. Οι ιδιότητές της καταπολεμούν όχι μόνο την πείνα και την κόπωση αλλά τονώνουν και την αίσθηση της ευφορίας. Αρχικά οι Ισπανική εκκλησία την απαγόρευσε όταν εγκαταστάθηκε στην περιοχή αλλά όταν είδαν ότι οι ιθαγενείς δεν μπορούσαν να εργασθούν αποδοτικά στα χωράφια και τα ορυχεία χρυσού, οι καθολικοί άρχισαν να την καλλιεργούν και να μοιράζουν τα φύλλα τρεις φορές τη μέρα στους εργάτες. Με περιεκτικότητα κοκαίνης όμως 0,1 - 0.9%, χρειάζεται ένας τόνος φύλλα για ένα κιλό κοκαίνης.
Τέλος παρένθεσης.

"Το φύλλο της κόκας δεν είναι ναρκωτικό" λέει η στάμπα στο μπλουζάκι που πήρα...

Κατόπιν πρέπει να πάρεις το τραίνο από το Cusco γia to Aguas Calientes. Τρεις ώρες, εκ των οποίων η μία είναι η διαδρομή που πρέπει να κάνει το τραίνο για να περάσει πάνω από τις κορυφές που περιστοιχίζουν το Cusco. Για να ανέβει λοιπόν το τραίνο αυτό το απότομο ύψωμα, κάνει συνεχή ζιγκ ζάγκ αλλάζοντας διαδοχικές γραμμές όπως όταν κάποιος ανεβαίνει σκαλοπάτια με τις πάντες ένα πράμα...

Η διαδρομή αυτή της ανάβασης γίνεται μέσα απο μια τεράστια παραγκούπολη (φωτο επάνω).

Αργότερα γίνεται καταπληκτική όμως, την περισσότερη ώρα η χάραξη είναι ακριβώς δίπλα σε ένα ποτάμι, ενώ κατεβαίνοντας προς το Aguas Calientes η βλάστηση είναι σχεδόν τροπική.

Δίπλα στο σταθμό της άφιξης έχει στηθεί ένα τεράστιο παζάρι με χειροτεχνήματα, αφού ο τουρισμός είναι πια ο μοναδικός πόρος του χωριού. Το ποτάμι τώρα περνάει μέσα από το κέντρο του χωριού, οπότε περνώντας τις γέφυρες πάνω από τα ορμητικά νερά, επιβιβάζεσαι στα μικρά λεωφορεία που μετά από μια ζαλιστική ανάβαση (ΧΧΧ μέτρα) μισής ώρας σε αφήνουν στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου.

Στο γαλάζιο κύκλο το Agues Calientes, στον πράσινο η ανάβαση-κατάβαση στο βουνό και στον κόκκινο τα ερείπια του Machu Picchu. Το ύψωμα ανάμεσα στον πράσινο και τον γαλάζιο κύκλο είναι αυτό:





Και μπαίνοντας, από το ίδιο σημείο από το οποίο μπήκε και ο Bingham (που το ανακάλυψε) βλέπεις ξαφνικά ...



Η επιστροφή είναι η ίδια μόνο που τώρα για να μη βαρεθούν οι επιβάτες, στη διάρκεια της διαδρομής γίνεται και επίδειξη μόδας! Τα μοντέλα (δύο σε κάθε βαγόνι για ανδρικά και γυναικεία), αλλάζουν ρούχα που επίσης είναι φτιαγμένα στην περιοχή, στο πίσω μέρος του κάθε βαγονιού και προσπαθούν να διατηρήσουν βήμα πασαρέλας ενώ το τραίνο κλυδωνίζεται από τις ταλαιπωρημένες ράγες.

Συνολικά το πράγμα έχει τη γραφικότητά του και το χαίρεσαι ανεξαρτήτως της συγκλονιστικής εμπειρίας του αρχαιολογικού χώρου που πριν απο λίγο έζησες.

Cusco, Machu Picchu

Ο Μάνκο Κάπακ και η αδελφή και γυναίκα του Όκγιο, ημίθεοι, τέκνα του βασιλιά Ήλιου (Inti), γεννήθηκαν από τα νερά της λίμνης Τιτικάκα με αποστολή να ιδρύσουν ένα νέο βασίλειο για να ζήσει καλύτερα ο λαός τους.


Έπρεπε να περπατήσουν μέχρι να φτάσουν στον τόπο που το χρυσό σκήπτρο που κρατούσε ο Κάπακ θα βυθιστεί στη γη. Σ’ εκείνο τον τόπο που θα κατάπινε το σκήπτρο, θα έκτιζαν τη νέα τους πόλη. Περπατώντας έφτασαν στο λόφο Χουανακάουρε, όπου το σκήπτρο βυθίστηκε πράγματι στο χώμα.


Εκεί ίδρυσαν την πόλη του Κούσκο (Cuzko) που στα κέτσουα (τη γλώσσα των Ίνκας) σημαίνει «αφαλός της Γης». Στο λόφο αυτό που κατάπιε το σκήπτρο του Κάπακ χτίστηκε αργότερα ο ναός του Ήλιου, ο σημαντικότερος ναός των Ίνκας. Πολλά χρόνια αργότερα, ο αυτοκράτορας Πατσακουτέκ, «ο αναμορφωτής» ήταν αυτός που έφτιαξε τα περισσότερα μνημεία στο Κούσκο.

Όταν έφτασαν οι Ισπανοί κατακτητές του Πιζάρρο λυσσασμένοι για χρυσάφι, το 1533, απήγαγαν τον αυτοκράτορα Αταχουάλπα, (εγγονό του Πατσακουτέκ), που πήγε να τους συναντήσει ειρηνικά για να διερευνήσει τις προθέσεις τους. Για να τον ελευθερώσουν απαίτησαν και πήραν ένα τεράστιο όγκο χρυσού που σήμερα θα αντιστοιχούσε σε πολλά εκατομμύρια δολάρια. Αντί να ελευθερώσουν τον αυτοκράτορα τον στραγγάλισαν και συνέχισαν να προελαύνουν για το Κούσκο.


Ένας από τους μισθοφόρους του Πιζάρρο, ο Σίσκο της Λεόν, έγραψε στο ημερολόγιό του για το πώς οι Ισπανοί έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν αντίκρισαν τα με απαράμιλλη τεχνική πέτρας κτίσματα, τους λιθόστρωτους δρόμους, τα πλούσια σπίτια φορτωμένα με χρυσά αντικείμενα, τους περίτεχνους κήπους. Όταν είδαν τα περίφημα κτίσματα γύρω από το Κούσκο, στο λόφο Σαξαϊχουάμαν (που οι αμερικάνοι τουρίστες μπορούν να το προφέρουν μόνο ως «σέξυ γούμαν»), τους ναούς, τα παλάτια και τα μαντεία, δεν μπόρεσαν να πιστέψουν ότι αυτοί «οι άγριοι, οι απολίτιστοι, οι χωρίς λογική σκέψη, οι όμοιοι με ζώα», θα μπορούσαν ποτέ να δημιουργήσουν κάτι τόσο ανώτερο. Ο θρησκευτικός φανατισμός τους ήταν ικανός μόνο να τους κάνει να πιστέψουν ότι αυτά είναι δημιουργήματα δαιμόνων, κακών πνευμάτων.


Ακόμα σήμερα είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν σε εξωγήινους που μετέδωσαν γνώση και τεχνικές, πολλοί οι γραφικοί που θεωρούν ότι αρχαίοι έλληνες (οι μόνοι ικανοί να μεταδώσουν πολιτισμό, που επίσης διαθέτουν αφαλό της γης), έκαναν περατζάδα για διακοπές με ιπτάμενους δίσκους. Πιο εύκολο φαίνεται από το να παραδεχτούν ότι η απληστία, η βαρβαρότητα και η θρησκοληψία κατέστρεψαν ένα μοναδικό πολιτισμό;
Οι Ισπανοί έκτισαν καθολικές εκκλησίες πάνω στα ερείπια των Ίνκας, από το μαντείο όπου οι ιερείς έβλεπαν το μέλλον ρίχνοντας φύλλα κόκας, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα. Όπως χτίστηκαν οι χριστιανικές εκκλησίες πάνω σε αρχαίες πέτρες που λάτρευαν το δωδεκάθεο. Ο μοναδικός βωμός που σώζεται, είναι σκαμμένος μέσα σε βράχο με γραμμές λείες και ακριβέστατες.


Πίστευαν οι κατακτητές ότι έκαναν το καθήκον τους μη αφήνοντας ούτε ίχνος από τον παγανιστικό πολιτισμό των «αγρίων» που απλά ήταν διαφορετικοί, μιλούσαν άλλη γλώσσα, πίστευαν σε άλλους θεούς και -κυρίως αυτό- είχαν πολύ χρυσάφι σε μορφή υπέροχων έργων τέχνης. Που στάλθηκαν στην Ισπανία για να λιώσουν και να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο την αποικιοκρατική δύναμή της. Να επιβάλει τη θρησκεία της και τον δικό της «πολιτισμό» της υποταγής και της λεηλασίας.


Οι Ινδιάνοι που δεν πέθαναν από το σπαθί των μισθοφόρων, έσβησαν από τις νέες αρρώστιες που έφεραν οι λευκοί. Οι μικροί πληθυσμοί που απομένουν σήμερα ζουν στην απόλυτη φτώχεια, είναι ζητιάνοι και μικροπωλητές. Ζουν με πενταροδεκάρες που κερδίζουν σαν χαρτζιλίκι από τους τουρίστες ποζάροντας με τα λάμα τους και τις χρωματιστές τους φορεσιές. Ακόμα και στις Κυριακάτικες λειτουργίες, στους επιβλητικούς καθολικούς ναούς, δεν συμμετέχουν «Ινδιάνοι» ορεσίβιοι. Αυτοί είναι στην πόρτα του ναού και ζητιανεύουν ή πουλάνε τα χειροτεχνήματά τους στους πιστούς λευκούς.


Οι τουρίστες όμως δεν πάνε στο Κούσκο για τα Ισπανικά κτίσματα και τις εκκλησίες.

Πάνε να δουν τα απομεινάρια του πολιτισμού των Ινκας, να χαζέψουν την καταπληκτική χαμένη πόλη του Μάτσου Πίκτσου (όπως προφέρεται από τους ντόπιους), που εγκαταλείφθηκε όταν άρχισαν να πλησιάζουν επικίνδυνα οι Ισπανοί και καλύφτηκε προστατευόμενο από την τροπική βλάστηση του βουνού πριν προλάβουν να το συλήσουν οι μισθοφόροι. Ο αρχαιολόγος Χίραμ Μπίγκαμ το ανακάλυψε το 1911 ψάχνοντας για το μυθικό Ελντοράντο, την πόλη του χρυσού.


Οι ίδιοι τουρίστες που μένουν εκστασιασμένοι μπροστά στα απομεινάρια ενός καταπληκτικού πολιτισμού, δυσανασχετούν όταν πλησιάζονται από τους ζητιάνους καθαρόαιμους απόγονους των Ίνκας που είναι καταδικασμένοι να μην έχουν καμία ευκαιρία να καλυτερέψουν τη ζωή τους στον ίδιο τους τον τόπο.


Αυτά είδε και ο Τσε Γκεβάρα (που χάθηκε πριν 40 χρόνια) όταν πέρασε από το Μάτσου Πίκτσου..


Στο Περού είχα πάει πριν ένα χρόνο. Αλλά τότε δεν είχα αρχίσει το blog...
Οι φωτογραφίες απεικονίζουν 1) Τη "μονή" που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του ναού του Ήλιου, 2)Την τελεια κοπή της πέτρας στο Machu Pichu, 3) Τον καθεδρικό ναό του Cusco, 4)εικόνες απο τους δρόμους και τα περίχωρα της πρωτεύουσας των Incas

Buenos Aires

Πριν μερικά χρόνια το Buenos Aires ήταν μια ακριβή πόλη. Ακριβότερη ίσως και από το Τόκιο, με 1Peso=1US$.


Και μετά ήρθε η καταστροφή.
Η υποτίμηση του Peso. Η οικονομία κατέρρευσε και ένα πρωί οι Αργεντινοί ξύπνησαν με τα 2/3 των χρημάτων τους να έχουν εξατμιστεί.
Σήμερα το BsAs είναι από τους φθηνότερους προορισμούς και επομένως είναι γεμάτο τουρίστες και εταιρικά συνέδρια που κατακλύζουν τα ξενοδοχεία του Purto Madero που είναι η ταχύτερα (και ακριβότερα) αναπτυσσόμενη περιοχή της πόλης.





Κάθε μοντέρνα πόλη θέλει τον Καλατράβα της!


Σήμερα ένα διαμέρισμα μεγαλύτερο από 100μ2 σε πολύ καλή περιοχή της πόλης, κοστίζει λιγότερα από 100.000€. Με τη φόρα που έχει πάρει όμως η οικονομία και πάλι, αποτελεί σίγουρα μια πολύ καλή επένδυση.


Στο Buenos Aires μία από τις περιοχές με την περισσότερη κίνηση (bar, εστιατόρια, κινηματογράφοι κλπ) είναι αυτή στη Recoleta. Αυτό που είναι αξιοπερίεργο είναι ότι τα μαγαζιά έχουν περικυκλώσει το ομώνυμο κοιμητήριο όπου «αναπαύεται» η Evita Peron.



Στη μια μεριά του δρόμου στριμώχνεται το night life ενώ ακριβώς απέναντι ο τούβλινος μαντρότοιχος (με τον σχετικό υποβλητικό φωτισμό) στεγάζει το «after-life».

Το νοστιμότερο κρέας του κόσμου! Επικίνδυνα εθιστικό. Αλλά πέραν αυτού ουδέν! Η αργεντίνικη κουζίνα είναι εξαιρετικά ρηχή. Βασίζεται αποκλειστικά στο μοσχαρίσιο κρέας. Ούτε μια σαλάτα της προκοπής...

Στο Cuba En Asia (που είναι και το πιο high club της πόλης) και όπου κάθε βράδυ γίνεται ο κακός χαμός, τσακώσαμε τούτο το ακομπλεξάριστο και φιλικότατο ελληνόπουλο εκ Νέας Υερσέης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, να τραγουδάει ενθουσιωδώς «πόσο σε θέλω-πόσο μου λείπεις» όταν το άσμα ακούστηκε σε μια ανατολίτικη νύχτα με χορούς κοιλιάς.
Με καταγωγή από το Καρπενήσι! Φυσικά μόλις συνάντησε Έλληνες, εξαφανίστηκε κάθε άλλη παρέα και το επαγγελματικό της ταξίδι έγινε πιο ευχάριστο -λέει-.

Η Casa Rossada είναι η (κιτς;) κατοικία του εκάστοτε προέδρου. Ο απερχόμενος μετά από δύο θητείες δεν θέλει να μετακομίσει οπότε κατεβάζει τη σύζυγο Christina για επόμενη πρόεδρο, οπότε σε περίπτωση εκλογής της (πολύ πιθανή, αφού πλασάρεται στους απολίτικους Αργεντίνους ως νέα Evita) η οικογένεια θα παραμείνει στα «πράγματα». Σημειώστε ότι η διαφθορά είναι πολύ εκτεταμένη (κάτι που παρατηρείται σε κάθε απολίτικη κοινωνία όπου η επιτήρηση από τους πολίτες είναι αμελητέα) και ότι μια μικρή ολιγαρχία νέμεται το συντριπτικό ποσοστό εθνικού πλούτου (κάτι εξαιρετικά κοινό στη Ν. Αμερική, με αποτέλεσμα την άνοδο της αριστεράς σε πολλές χώρες).
Με τέτοιες προϋποθέσεις είναι να χάνεις την εξουσία;

Στα πάρκα της Recoleta αυτά τα δέντρα κλέβουν την παράσταση. Τα ριζώματα είναι κανονικά έργα γλυπτικής. Ψάχνω να βρω το είδος αυτού του απίστευτου φυσικού έργου τέχνης.
Αν έχετε γνώση διαφωτίστε με.










Καμία δουλειά δεν είν’ ντροπή. Ο νεαρός φυσικά κερδίζει βγάζει ένα σωρό χρήματα. Στην περίπτωση του retriever που φαίνεται αριστερά, τζάμπα λεφτά αφού ο σκύλος βγαίνει μόνος του βόλτα. Πιάνει το λουρί του στο στόμα με το που ανάβει πράσινο και περιμένει να ξεκινήσει η υπόλοιπη παρέα για να ξεκινήσει κι αυτός!



Αυτά τα λίγα...
Καλώς σας βρήκα!

Η πετρελαιοκηλίδα της Burma

Προφανώς έχετε παρακολουθήσει τα γεγονότα με τις εξεγέρσεις κατά της χούντας στη Βιρμανία (επιμένω να χρησιμοποιώ πλέον αυτό το όνομα της χώρας γιατί από ότι βλέπω, το όνομα Μυανμάρ το επέβαλλαν οι χουνταίοι ενώ οι αντικαθεστωτικοί δεν δέχτηκαν ποτέ αυτή την αλλαγή ονομασίας).

Το καθεστώς στηρίζεται από Ινδία, Σιγκαπούρη και Κίνα που διαγκωνίζονται για το ποιος θα εξασφαλίσει περισσότερα ενεργειακά συμβόλαια (βλ. πετρέλαια) ενώ και αρκετές Ευρωπαίοι κυρίως πετρελαιάδες (όπως η Γαλλική Total) έχουν τεράστια συμβόλαια.

Οι μπίζνες του πετρελαίου λειτουργούν κι εκεί όπως παντού. Τα έσοδα χρηματοδοτούν διεφθαρμένο και ολοκληρωτικό καθεστώς όπως συνήθως γίνεται όταν στην διακυβέρνηση μας τριτοκοσμικής χώρας υπάρχει χρήμα (και στις περισσότερες περιπτώσεις γι’ αυτό ακριβώς παραμένουν τριτοκοσμικές οι χώρες που παράγουν πετρέλαια).

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα στο bbc.co.uk υποστηρίζεται πως για να αποσταθεροποιηθεί ένα δικτατορικό καθεστώς θα πρέπει κατά κανόνα να τηρούνται οι ακόλουθοι παράγοντες:
1. Ευρύτατες δημόσιες διαμαρτυρίες από όλες τις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις.
2. Μια ηγεσία αντιπολίτευσης με σαφείς ιδέες γύρω από τις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να συσπειρωθούν
3. Δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν τα ΜΜΕ
4. Ένας μηχανισμός για να υπονομευθεί το καθεστώς
5. Εξωτερική πίεση από χώρες-κλειδιά που να μπορούν να ασκήσουν επιρροή.

Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως μόνο ο τελευταίος παράγοντας μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Αλλά προς το παρόν η εξωτερική πίεση, υπό μορφή διεθνών καταδίκης και συζήτησης των κυρώσεων, δεν είναι αρκετά ισχυρή και αποφασιστική.
Κάτω από κανονικές συνθήκες η Κίνα φυσικά δεν θα αντιδρούσε -όπως και δεν αντιδρά- αφού τα «ανθρώπινα δικαιώματα» εκεί είναι ανέκδοτο. Με μια διαφορά όμως. Σε ένα χρόνο έχουν Ολυμπιακούς αγώνες και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να έχουν μποϋκοτάζ από οποιεσδήποτε χώρες και ειδικά μεγάλες χώρες-κλειδιά.
Έτσι και η Κίνα θα πρέπει να δώσει κάποια προσοχή στην παγκόσμια κοινή γνώμη αν επιθυμεί να είναι επιτυχής η διεξαγωγή των αγώνων αλλά και η Ολυμπιακή Επιτροπή θα ήθελε να δει να δικαιώνεται η επιλογή τους να αναθέσουν τη διοργάνωση στους Κινέζους.

Άρα αν θέλαμε να κάνουμε κάτι είναι να μιλάμε περισσότερο για τα εκεί γεγονότα, να προβάλλουμε όσο μπορούμε τους αγώνες των διαδηλωτών και να ασκήσουμε πίεση με οποιοδήποτε τρόπο.

Να δούμε και την ευαισθησία αυτών που τελευταία και του ασφαλούς αχολούνται αποκλειστικά και επιλεκτικά με χώρες-στόχους των ΗΠΑ και του Ισραήλ...

Δείτε το
http://www.burmacampaign.org.uk/

(με «dirty list» των εταιριών που κάνουν δουλειές με τη χούντα και «clean list» όσων εταιριών αρνήθηκαν να κάνουν επενδύσεις εκεί για λόγους ανθρωπίνων δικαιωμάτων).

Και το
http://www.buddhistchannel.tv/

Το δάκρυ του κυρίου Υπουργού

Κόκκινη κάρτα -λεει- πήραμε για το σύστημα δημόσιας υγείας. Ανάμεσα σε 29 χώρες είμαστε οι 22οι, ενώ το 2006 είμαστε 17οι και το 2005 13οι.

Ωραία! Τώρα το έχουμε και με πιστοποίηση το χάλι μας.


Κάθε χρόνο και χειρότερα, με την υγεία να μη χρηματοδοτείται, τα ράντζα να επιστρέφουν θριαμβευτικά (και ειδικά τώρα που θα σφίξουν ακόμα περισσότερο τα πράματα ετοιμαστείτε για ιδιωτικά θεραπευτήρια όσοι θέλετε να επιβιώσετε), την παιδεία επίσης να μη χρηματοδοτείται (βουρ για ιδιωτικά όσοι ακόμα δεν έχετε πειστεί από τις τεράστιες ελλείψεις σε δασκάλους) και το κράτος...;


Το Κράτος, ο μπέης, ο αγάς να σε ξεσκίζει στους φόρους αλλά και να μη σου δίνει αυτό που δικαιούσαι πληρώνοντας όσα πληρώνεις.



Δηλαδή κάναμε επανάσταση το 21 για να απαλλαγούμε από τι ακριβώς; Ποια η διαφορά στο χαράτσι και τις συνθήκες διαβίωσης (τηρουμένων των αναλογιών);



Αν αυτό που ζούμε δεν είναι η μεγαλύτερη κατάντια στη ιστορία μας, τι είναι;

Σήμερα δε, το πρωί της Τρίτης 2/10 , κατέρρευσε το τηλεφωνικό κέντρο του «166» και είναι αδύνατες οι επικοινωνίες. Τα ραδιόφωνα δίνουν σταθερούς δεκαψήφιους αριθμούς για περιπτώσεις ανάγκης!
Δηλαδή πόσοι επιστήμονες πρέπει να συνεδριάσουν, πόσοι «φορείς», διευθυντές υποδιευθυντές υπουργοί και τμηματάρχες Α, Β να συσκεφθούν για να αποφασίσουν να εγκαταστήσουν ένα “disaster center”, ένα κέντρο εναλλακτικής λειτουργίας όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο ακόμα και λειτουργίες ακόμα και όπου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΙΣΚΟ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ;

Κι ενώ ζούμε αυτή την κατάντια, βλέπουμε στην αλλαγή των υπουργών, στην παράδοση και παραλαβή των υπουργείων τους αποχωρούντες να βουρκώνουν, να δακρύζουν όπως π.χ. και ο προηγούμενος υφυπουργός Υγείας κ. Γιαννόπουλος. Να συγκινούνται που αφήνουν την καρέκλα όπως ποτέ δεν συγκινήθηκαν για την κατάσταση που διοικούσαν.
Αγκιστρωμένοι από τις καρέκλες της εξουσίας, από αυτούς που ποτέ δεν παραιτούνται ακόμα και στο χειρότερο ρεζιλίκι, που ξέχασαν ότι είναι προσωρινοί. Που η –επιλεκτική ως φαίνεται- ευαισθησία τους τη στιγμή του αποχαιρετισμού, δεν ήταν αρκετή όσα χρόνια διοικούσαν ένα παρακμάζον σύστημα για να τους κινητοποιήσει, να τους εξοργίσει, να κάνουν κάτι για να δικαιώσουν την παρουσία τους, να έχουν βάλει ένα λιθαράκι για να σταματήσουν τον τριτοκοσμικό κατήφορο αυτής της ρημάδας χώρας.
Για να δούμε τώρα με την πιστοποίηση της κατάντιας θα δακρύσει κανείς;





Οι φωτο απο το In.gr και Alpha TV