Κάμποσα χρόνια πριν, ζούσα τα εφηβικά μου χρόνια στην Πρέβεζα.
Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα για να συγκινηθεί ένας πιτσιρικάς στην επαρχία, οι περισσότεροι μαζεύονταν στα ουζερί και τα Café-Bar ακούγοντας Πάριο και Νταλάρα στο τζουκμπόξ.
Εμένα όμως οι ήρωές μου ήταν πιο ηλεκτρικοί. Με συγκινούσαν ο Eric Clapton, οι πενιές του Hendrix, οι Who, οι Led Zeppelin, οι Allman Brothers…
Οι λίγοι που κατάφερναν να έχουν μια παρεμφερή αξιοπρεπή δισκοθήκη, αντικείμενα πόθου και θαυμασμού, γινόταν οι ήρωες της άτυπης παρέας που ανακάλυψε νωρίς το ρόκ στη χώρα του βαρέως λαικού. Τα κασετόφωνα και οι κασέτες είχαν πάρει φωτιά, κάθε δίσκος "αποτυπωνόταν" και μοιραζόταν για ακρόαση και κριτική.
Ήταν καλοκαίρι τότε που πήρα είδηση το Μιχάλη να ακούει στο κασετόφωνό του ένα απίστευτο κομμάτι, ένα επικό κιθαριστικό σόλο-αυτοσχεδιασμό, ότι πιο συναρπαστικά ψυχεδελικό είχα ακούσει μέχρι τότε.
Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάτι ανάμεσα σε Hendrix και Santana (τότε ο Carlos έπαιζε με την ψυχεδέλεια στα "Borboletta", "Welcome" και "Caravanserai"), αλλά ο Μιχάλης με διέψευσε, ήταν λέει Φουνκγάτελιγκ (έτσι μου το είπε) και μου το έγραψε κιόλας σε μια χαρτοπετσέτα, με την φοβερή περιγραφή «
έχει απέξω μιας νέγρας το κεφάλι που φωνάζει». Όχι δεν είχε το δίσκο, αλλά τον είχε ηχογραφήσει με ένα φορητό JVC από ένα Καναδό που πέρασε τότε από την Πρέβεζα με το φοβερό VW -θρύλο της Flower Power εποχής- μετασκευασμένο σε camper-van.
Φυσικά η κασέτα έγινε άλλη μια φορά αντίγραφο και από τότε δεν νομίζω ότι βγήκε από το κασετόφωνο για πολύ-πολύ καιρό.
Μόλις τέλειωσε η ηχογράφηση, προσάρμοσα το κασετόφωνό μου στη σχάρα του Ράλεϊ (μάρκα
ποδηλάτου) και ξεκίνησα τη διαδρομή Λιμάνι-Κυανή Ακτή-Παντοκράτωρα (πανέμορφη παραλιακή διαδρομή ανάμεσα σε ευκάλυπτους) με μουσική υπόκρουση το Maggot Brain.
Έκανα τόσες φορές τη διαδρομή ακούγοντας αυτή την ποιοτικά άθλια αντιγραφή του αντιγράφου, που από τότε, όποτε μυρίζω ευκάλυπτο, επαναλαμβάνω στο μυαλό μου ολόκληρες μουσικές φράσεις του κομματιού. Αποτύπωσα κάθε νότα, κάθε τρίξιμο χορδής. Το μικρό χαρτζιλίκι γινόταν μπαταρίες που κρατούσαν λιγότερο από μια μέρα.
Μερικά χρόνια μετά, τα μαγνητικά σωματίδιά της κασέτας είχαν αποδημήσει στο θεό των απομαγνητισμένων και κατεστραμμένων κασετών κι εγώ έχω μετακομίσει στην Αθήνα. Όσο κι αν έψαξα στα μαγαζιά, ποτέ δεν βρήκα το δίσκο, κανείς δεν ήξερε για τι πράγμα μιλούσα, όταν έδινα την περιγραφή της χαρτοπετσέτας. Το είχα πάρει απόφαση ότι αυτός ο δίσκος ήταν για μένα ο μονόκερως, η αρχή του ουράνιου τόξου.
Μια μέρα πήγαμε με ένα φίλο στο μαγαζί του Μητσάρα στον Πειραιά να ψωνίσουμε δίσκους. Ο Μητσάρας είχε βιοτεχνία με είδη από λευκοσίδηρο (τσίγκο) αλλά είχε πολύ καλά «κονέ» με τους αμερικάνους της βάσης του Ελληνικού. Όποτε κάποιος από το στρατιωτικό προσωπικό της βάσης έπαιρνε μετάθεση και ήθελε να ξαλαφρώσει το νοικοκυριό του για τη μετακόμιση, έκανε garage sale και τότε έσκαγε ο Μήτσος αγοράζοντας στερεοφωνικά, ηλεκτρικά, έπιπλα και δίσκους. Γι αυτούς τους δίσκους τρέχαμε με το Βασίλη, ενίοτε αγοράζαμε και μερικές κούτες Dr Pepper και κάποιους Zippo.
Κι εκεί που περνάμε από εξώφυλλο σε εξώφυλλο, με αυτό το γνωστό ψάξιμο των δύο δακτύλων που μόνο δίσκους και CD ψάχνουμε σε ράφια, βλέπω μπροστά μου αυτό!
Τώρα αν ήταν ταινία αυτό που αφηγούμαι θα έβαζα τη φωνή του Μιχάλη με μπόλικο echo να λέει «Φουνκγάτελινγκ! Έχει απέξω μιας νέγρας το κεφάλι που φωνάζει»!!!
Ήταν φυσικά ο δίσκος του γκρούπ του θεότρελου παπού του funk, George Clinton που ήρθε αυτό το καλοκαίρι και στην Ελλάδα για συναυλία (αλλά εγώ έλειπα). Ο Clinton και οι Funkadelic (Φανκ-α-ντέλικ, για να άρουμε και την κακοποίηση), πάλεψαν για λίγο καιρό ανάμεσα στην ηλεκτρική ψυχεδέλεια και το funk προτιμώντας τελικά το δεύτερο αλλά σε μια πειραγμένη και ακραία μορφή (και στο μετέπειτα συγκρότημα Parliament τον ίδιο περίπου ήχο επέλεξε ο προφανώς καμένος από LSD εγκέφαλος του Clinton). 
Όσο όμως ακόμα το «πάλευαν», οι Funkadelic έφτιαξαν μερικά αριστουργήματα σαν το Maggot Brain.
Έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένος το αντικείμενο του πόθου μου που πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα. Μετά προσπάθησα να μην ουρλιάξω! Έπρεπε να φανώ ξύπνιος γιατι αν φαινόταν οτι ήθελα ΠΟΛΥ το δίσκο, ο Μήτσος θα με έγδερνε...
Πήρα το δίσκο, τον τοποθέτησα ρουτινιάρικα ανάμεσα σε διάφορους άλλους, προσπαθώντας να δείξω ότι απλά έπαιρνα στην τύχη μερικά αδιάφορα δισκάκια για να δικαιολογήσω το ταξίδι από τους Αμπελόκηπους στον Πειραιά. Ο Μήτσος ούτε που ψυλλιαζόταν το πόσα θα μπορούσα να πληρώσω για το δίσκο που έψαχνα τόσο απεγνωσμένα.
Πλήρωσα μια αστεία τότε τιμή για την πρώτη έκδοση του δίσκου σε ετικέτα Westbound με χοντρό διπλό εξώφυλλο!
Επιτέλους μπορούσα να καταλάβω τους αρχικούς στίχους του κομματιού που στην κασέτα ήταν μια ηχητική λάσπη.
Mother Earth is pregnant for the third time
For y'all have knocked her up.
I have tasted the maggots in the mind of the universe
I was not offended
For I knew I had to rise above it all
Or drown in my own shit.
Ο δίσκος βρέθηκε μερικά χρόνια μετά και σε CD, ήταν πλέον εύκολο να βρεθεί, σήμερα πιθανά να βρίσκεται στο στοκ των δισκάδικων σε σκοτωμένη τιμή. Αλλά εγώ έχω την πρώτη έκδοση, το τρόπαιό μου στη συλλογή μου, σε ειδική θέση!
Φέτος αποφάσισα να ξαναζήσω την ίδια κινηματογραφική σεκάνς στην Πρέβεζα.
Θα είναι σα να βλέπω παλιά ταινία μετά από πολλά χρόνια; Θα ξαναζωντανέψουν οι τότε αισθήσεις; Δεν ξέρω...
Πάντως δεν έχω το παλιό μου ακούραστο Raleigh, οπότε θα κάνω τη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Ούτε κασετόφωνο μπορώ να βρω, αλλά έχω το κομμάτι από καιρό τώρα σε πολύ καλή εγγραφή, ψηφιοποιημένο σε CD, σε MP3 στο iPod, στο Zune.
Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, δεν κολλάμε πια με τόση μανία στα λίγα πράγματα που μας ενθουσιάζουν. Ακόμα και το τοπίο δεν είναι πια το ίδιο στη διαδρομή αυτή.
Αλλά ευτυχώς οι ευκάλυπτοι μυρίζουν πάντα το ίδιο.
