Αποχή, αυτή η "άγνωστη"

Ενόχλησε η αποχή ε;

Δεν πειράζει παιδιά, καλύτερα αρχίστε να συνηθίζετε. Απο δω και πέρα η αποχή θα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο σε κάθε αναμέτρηση ενός πολιτικού σκηνικού που όλο και λιγότερο αφορά τους ανένταχτους και αχρωμάτιστους ψηφοφόρους.

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά ολόκληρα και να εξηγώ γιατί σ' αυτές τις εκλογές για ρπώτη φορά απο τότε που απέκτησα εκλογικό δικαίωμα αποφάσισα να απέχω. Δε χρειάζεται. Οι φίλοι που συχνάζουν εδώ και μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν, ξέρουν καλά πως είναι βαθύτατα πολιτική απόφαση.

Δυο πράγματα μόνο:

1. Το πολιτικό σκηνικό χρειάζεται επειγόντως ανανέωση και μάλιστα με κόσμο που να έχει διαφορετικά κίνητρα απο αυτά που είναι κρυμένα πίσω απο τον αφόρητο λαικισμό που μας ταλαιπωρεί σήμερα. Μόνο αφού η αποχή ξεπεράσει το 50% ίσως να πάρει είδηση το πολιτικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο.

2. Δεν αμφιβάλω πως ανάμεσα στις επιλογές υπήρξαν και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανθρώπων όπως του κυρίου Καμίνη. Αλλά η -υποτίθεται- αξιοκρατική επιλογή ακυρώθηκε νωρίς-νωρίς όταν το ίδιο το κόμμα που τον υποστήριξε έβαλε το μέτρο όχι στα πρόσωπα, αλλά στην έγκριση ή απόρριψη του μημονίου!

και ένα τρίτο για μπόνους: Στην περιοσχή που ψηφίζω δεν έχω επιλογές σαν του Γιώργου Αμυρά στην Αθήνα. Μόνο κάτι θλιβερούς πολιτευτάδες με επικοινωνιακές τακτικές Μαυρογιαλούρου.

Επίσης στην προσωπική απόφασή μου να μην ψηφίσω συνέβαλε το οτι μόλις είχε επιστρέψει απο μια πολιτισμένη χώρα όπου ο σεβασμός στον πολίτη - δημότη ήταν διάχυτος σε κάθε βήμα. Ήμουν λοιπόν (και είμαι) εξαιρετικά θυμωμένος με όλους όσους χαράμισαν τόσα χρόνια ευκαιριών, τόσα ευρωπαικά πακέτα χρηματοδότησης.

Αυτά.