Παρίσι, Νοέμβριος 2010

Πριν περίπου ένα μήνα, στο Παρίσι διοργανώθηκαν μαζικές διαδηλώσεις για το γνώστο θέμα του συνταξιοδοτικού.

Η ανταπόκριση της Κάτιας (δεν την ξέρετε-δυστυχώς, εγώ την ξέρω-ευτυχώς), μπορεί να έμεινε λόγω δικών μου φόρτου εργασιών για κάμποσο καιρό στα «εισερχόμενα», αλλά λέω τώρα να την αξιοποιήσω.

.................................................................................

Οι φωτογραφίες της διαδήλωσης των Γάλλων που αντέδρασαν στο νόμο σχετικά με το ασφαλιστικό, ο οποίος αυξάνει το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης από τα 65 τα 67, αλλά και σε άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις περιστολής δαπανών εκ μέρους της κυβέρνησης Sarkozy, εξωφρενικά άδικες, την ίδια στιγμή που -όπως μου διηγήθηκαν φίλοι- στη γηραιά κυρία Liliane Bettencourt (L'Oréal) -μεταξύ άλλων- επεστράφησαν από την εφορία 30 εκ. ευρώ.

Το εντυπωσιακό ήταν η συμμετοχή του κόσμου (500 χιλ. άνθρωποι), ο οποίος αψήφισε την ασταμάτητη καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας βροχή, τη στιγμή μάλιστα που οι νομοθετικές ρυθμίσεις είχαν ήδη ψηφιστεί.

Δηλωτική πολιτισμού ήταν η σύσσωμη συμμετοχή του θρυλικού πρωτοποριακού Théâtre du Soleil (Θέατρο του Ήλιου), με επικεφαλής την ιδρύτριά του, Ariane Mnouchkine, αυτή τη μεγάλη Κυρία του παγκόσμιου θεατρικού και κινηματογραφικού χώρου, αυτή τη στρατευμένη καλλιτέχνιδα, την πιστή -τόσα χρόνια τώρα- στα πολιτισμικά, πολιτικά και προσωπικά της πιστεύω.

Η παρουσία του θιάσου δεν ήταν μόνον η φυσική αλλά και η καλλιτεχνική συμμετοχή, μέσω μεγάλων εμβληματικών μαριονεττών και τυπωμένων πανώ διπλής όψης, με συνθήματα μεγάλων ανδρών της ιστορίας, που νοηματοδοτούσαν εννοιολογικά τη διαδήλωση, δίνοντάς της μια ξεχωριστή πρωτότυπη νότα, στοχευμένη στην ουσία.

Hugo: "Θλιβερό δημόσιο θέαμα... Δεν νιαζόμαστε πια παρά για τον εαυτό μας... Την αξιοπρέπεια, τις θέσεις, τα χρήματα, τα παίρνουμε όλα, τα θέλουμε όλα, τ'αρπάζουμε όλα ... Δε ζούμε πια παρά μόνο από φιλοδοξία και πλεονεξία ...

Le Peuple (Ο Λαός, με κεφαλαίο -όχι τυχαία- το Λ): "Δεν θα τελειώσει καμιά ώρα εκείνη η νύχτα στου Fouquet's;". Σου θυμίζω ότι το Fouquet's είναι ο τόπος στον οποίο ο Sarko γιόρτασε το βράδυ της εκλογής του με -ενδεικτικής σημασίας- την παρουσία τών από δω και πέρα φίλων του, των βασικότερων εκπροσώπων των βιομηχάνων και των εφοπλιστών. Από τους πρώτους νόμους που πέρασε, ως Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (τρίζουν ακόμη τα κοκκαλάκια του στρατηγού Charles de Gaulle), ήταν τεράστιες φοροαπαλλαγές για τους νέους του φίλους. Τουλάχιστον έδωσε το στίγμα του εξαρχής.

Jean-Jacques ROUSSEAU: "Με τα χρήματα μπορούμε να έχουμε τα πάντα, εκτός από ήθη και πολίτες". Θυμίζω ότι ο μεγάλος φιλόσοφος του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού είναι ο συγγραφέας του Κοινωνικού Συμβολαίου [πλήρης τίτλος: Περί του κοινωνικού συμβολαίου ή αρχές του πολιτικού δικαίου] και τον απασχόλησαν ιδιαίτερα το έργο του οι έννοιες της συνείδησης και του πολίτη, καθώς και η διασύνδεσή τους.

William SHAKESPEARE: "Οι κηφήνες (σέρσεγκες) δεν ρουφάνε το αίμα των αετών, παρά λεηλατούν τις κυψέλες των μελισσών".

Κοντολογίς, ζήσαμε ιστορικές στιγμές.

Φυσικά. Είναι ιστορικές οι στιγμές που ένα ολόκληρο π

αλιρροιακό

κύμα κατεβαίνει να διαδηλώσει για την κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Κυρίως γι' αυτό που με πρώτη ματιά φαίνεται: Την έλλειψη κομματικών σημαιών και την τεράστια διαφορά επιπέδου των διαδηλώσεων. Δεν έχει πολλά κοινά με τις δικές μας διαδηλώσεις, αλλά πάλι... η Ελλάδα ποτέ δεν πέρασε την αστική της περίοδο, την ανάπτυξη της κουλτούρας που θα επέτρεπε ακόμα και στην αριστερά να συνδιαλέγεται με τους πολίτες με αναφορές στη διανόηση, σε κείμενα.