20/5/10

Ανήθικο, άρα νόμιμο.




Χοντρό φαγοπότι ανακαλύφθηκε στα ΕΛΤΑ απο γαλάζια golden boys.
Ο Τόλης χρωστάει 5,5 εκ και αποκαλύπτεται αυτό τώρα μετά από 17 χρόνια!
Φοροχρέη 33 δις λιμνάζουν σε δίκες γράφουν χθες Τετάρτη τα "ΝΕΑ".

Τώρα συνειδητοποιούμε πόσα χρήματα πετιούνται στη δημόσια υγεία, στον ΟΣΕ, τώρα ανακαλύπτουμε τα επιδόματα των εργαζομένων στη Βουλή, τώρα μας καίει το πόσο μας κοστίζουν οι βουλευτές. Τώρα άρχισαν να φρίττουν με τα ποσά που ακούν να φεύγουν δεξιά-αριστερά οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί που πρέπει να συνεισφέρουν για να σωθεί η χώρα. Τώρα μαθαίνουμε πόσα χρήματα ΔΕΝ πληρώνουν αυτοί που μπορούν να λαδώσουν, να έχουν "μέσο" και να μη τους πειράζει κανείς. Και πιστεύετε στ΄ αλήθεια οτι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να αποκαταστήσει τη νομιμότητα; Όχι, πρόθεση είναι να βρει λεφτά. Η νομιμότητα δεν είναι το ζητούμενο. Τώρα η νομιμότητα πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας.

Η ιδέα της κυβέρνησης "επαναπατρίστε τα κεφάλαια που λαθραία βγάλατε και θα σας συγχωρεθούν οι αμαρτίες" αυτό δείχνει. Όσοι έβγαλαν μαύρο ή παράνομο χρήμα για να μη ελεγχθούν αυτόματα αποκτούν και "πόθεν έσχες" και δικαιολογήσουν τεκμήρια.

Με ανησυχεί βαθύτατα επίσης το οτι μετά την "τακτοποίηση" των ημιαιθρίων, ψάχνουν να βρουν τρόπο , να νομιμοποιήσουν και αυθαίρετα κτίσματα έναντι κάποιου ποσού.

Με ανησυχεί δηλαδή αυτή η αυξανόμενη τάση να νομιμοποιηθούν παρανομίες και ποινικά αδικήματα έναντι εσόδων. Που απο την εποχή του "νόμιμο άρα ηθικό" φτάνουμε στην εποχή του "ανήθικο αλλά νόμιμο". Που θα φτάσουμε σαν κοινωνία να είμαστε έτοιμοι να ξεπουλήσουμε αρχές, νομιμότητα και ηθική, με αντάλλαγμα τα λεφτά. Τώρα έρχεται η δικαίωση του "πληρώνω και κάνω ότι γουστάρω". Τώρα θα μάθει η νέα γενιά ποιες πραγματικά είναι οι αξίες στη ζωή.

Προφανώς ο ΓΑΠ ή το επιτελείο του παίρνουν διδάγματα απ΄τις ΗΠΑ όπου εφαρμόζεται η τακτική "πλήρωσε για να μη σε ελέγξω" (ανατρέξτε στους διακανονισμούς της Siemens και άλλων με τη δικαιοσύνη των ΗΠΑ που "συμψήφισαν" τις κατηγορίες με την καταβολή μεγάλων προστίμων).
Αλλά τι διαφορά έχει αυτό απ' την πορνεία; Τι διαφορά έχει αυτό απ' το να πουλήσουμε νησιά ή να εκχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα; Που βρίσκεται τέλος πάντων η διαχωριστική γραμμή;

Πόσο υποκριτική φαίνεται μετά απ΄όλα αυτά η αποπομπή Γκερέκου.

5 σχόλια:

kariatida62 είπε...

Eδώ έχουμε ταύτιση απόψεων!!!
Έτσι σε θέλω δίπλα μας και μαχητικό!

Ανώνυμος είπε...

Ανέστη δεν ξέρω... Δεν μπορώ ακόμη να ξέρω....
Ειλικρινά δεν γνωρίζω μέσα σε επτά μήνες, πόσοι από εμάς και εάν θα κατάφερναν να φέρουν τα πάνω κάτω, να γκρεμίσουν και να ξαναχτίσουν τα πάντα μέσα στο σπίτι τους, ενώ παράλληλα θα έπρεπε η ζωή μέσα σ΄αυτό να συνεχίζεται κανονικά.

Πιστεύω να με καταλαβαίνεις....

ανεστης είπε...

@Φοράδα
Καταλαβαίνω (νομίζω) αλλά η μεγάλη πρόκληση εδώ να φτιάξεις και την κοινωνία. Όχι μόνο να μαζέψεις λεφτά.
Το να μαζεύεις λεφτά εκπέμποντας λάθος μηνύματα, σαπίζει ακόμα περισσότερο μια ήδη προβληματική ρίζα.

Ανώνυμος είπε...

Η μοναδική μεγάλη πρόκληση, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, για κάθε κυβέρνηση, είναι να μπορέσει στο διάστημα της εξουσίας της να μπορέσει να κάνει έστω και ένα βήμα μπροστά απ΄αυτό που υπήρχε.
Τα κράτη και οι κοινωνίες δεν αλλάζουν δομές και νοοτροπίες ούτε σε τέσσερα ούτε σε οκτώ ούτε σε δεκαοχτώ χρόνια.
Καμιά κοινωνία και κανένα κράτος δεν το κατόρθωσε ποτέ.

Και στην παρούσα φάση, φοβάμαι ότι αυτό το πρώτο βήμα, δεν μπορεί παρά να είναι να ξεκολλήσουμε, αν ξεκολλήσουμε, από τον βούρκο.

Βέβαια εμένα μην με πολυλαμβάνεις υπόψη σου γιατί δεν φημίζομαι ως άνθρωπος του "αποτελέσματος".
Όσο κι αν το παλέψω, θα μείνω για πάντα οπαδός της "πρόθεσης"... :)

ανεστης είπε...

Πιστεύεις αλήθεια ότι αυτό το πονηρό κλείσιμο του ματιού στα λαμόγια είναι βήμα προς τα εμπρός; Ο Γιώργος «πούλησε» τη ρομαντική του σχέση με την πολιτική και φρόντισε να διανθίσει την άποψη αυτή με διάφορα σημειολογικά όλα αυτά τα χρόνια. Θεωρώ λοιπόν πως όλα αυτά είναι αναντίστοιχα, ειδικότερα όταν σκεφτείς πως η πολιτική αφορά τη διαμόρφωση «εθνικής συνείδησης» (αν σημαίνει κάτι αυτό).
Καλό είναι λοιπόν να πέσει κράξιμο για κάποια τέτοια θέματα, γιατί πιστεύω πως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χωρίζουν τους πολίτες (που αποζητούν όραμα κι ελπίδα) και τις κομματικές νομενκλατούρες είναι πια τεράστια.