Ψαριανός: Εμείς δεν είμαστε όλοι ίδιοι, οι άλλοι όμως είναι.

Η ιστορία με το ντέρμπι "πολιτικοί-επιχειρηματίες" ξεκίνησε εδώ και μια βδομάδα από την ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού στη Βουλή και συνεχίζεται με τους λεονταρισμούς Καστανίδη που μιλάει για ψείρες.
Η ομιλία του Ψαριανού κυκλοφορεί ευρύτατα στη μπλογκόσφαιρα και έχει γίνει αντικείμενο (θετικού) σχολιασμού. Από τη στιγμή που την παρακολούθησα είχα κάποιες αντιρρήσεις που τις εξέφρασα στο μπλόγκ του φίλου μου Khlysty.

Αυτό που περισσότερο μου έμεινε, ήταν ο σχολιασμός που ακολούθησε την ομιλία του Ψαριανού και που λέει: "Το 1967 οι συνταγματάρχες, το 2010 οι επιχειρηματίες". Έτσι ακριβώς! Επίσης μου έμεινε το άλλο το ωραίο που λέει:"Δεν είμαστε όλοι ίδιοι γαμώ το κέρατό μου".

Ήθελα λοιπόν να ήξερα τα εξής (και χωρίς να έχω καμία απολύτως διάθεση να υπερασπιστώ κανένα επιχειρηματία):

Εάν κάποιοι επιχειρηματίες αποφασίσουν να ασχοληθούν με την πολιτική και να ιδρύσουν κόμμα, δεν θα περάσουν από την εκλογική διαδικασία; Ή μήπως θα κάνουν πραξικόπημα; Άρα εάν εκλεγούν και μπουν στη βουλή δεν θα έχουν μετατραπεί αυτόματα επίσης σε «πολιτικούς»; Όπως έγιναν πολιτικοί οι πρώην γιατροί, δικηγόροι, συνδικαλιστές, νεολαίοι κόμματος; Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί;
Μήπως "επιχειρηματίας" και "πολιτική" είναι έννοιες ασύμβατες;

Μήπως όλοι οι πολιτικοί μας έχουν κάποιο πατενταρισμένο dna πατριωτισμού που τους κάνει αυτόματα γενετικά ικανούς να κυβερνήσουν και να ηγηθούν σε μια χώρα, ενώ οι επιχειρηματίες στερούνται αυτού του κληρονομικού χαρίσματος;

Μήπως, λέω μήπως, πίσω από αυτές τις ψιλο-υστερικές αντιδράσεις κρύβεται η αγωνία πολλών πολιτικών που έρχονται πια κατάφατσα με την απαξίωση (και συχνά με το λιντσάρισμα) από το εκλογικό σώμα;

Πόσο καιρό τώρα οι βουλευτές μας (απο όλο το πολιτικό φάσμα) έβλεπαν τα σκάνδαλα να περνούν και δεν έκαναν την παραμικρή κουβέντα για την κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, για την αναθεώρηση του καθεστώτος περί ευθύνης υπουργών;

Πόσο καιρό τώρα ρίχνεται σαν πυροτέχνημα η λέξη «διαπλοκή»; Για πόσο καιρό τώρα μόνο η λέξη αυτή απο μόνη της είναι αρκετή για να προφέρει πολιτική ασυλία και άλλοθι σε "καταλληλότερους" και "σουβλακικότερους" αλλά ανίκανους πρωθυπουργούς ικανοποιώντας την προπατορική ανάγκη του ελληναρά να ενοχοποιήσει την επιχειρηματικότητα (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων!);

Εμπεδώσαμε ή ακόμα ότι η διαπλοκή απαιτεί δύο μέρη για να ευδοκιμήσει;

Εμπεδώσαμε ή ακόμα ότι οι πολιτικοί είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι που έχουν την κύρια και βαριά ευθύνη για λογοδοσία απέναντι στην κοινωνία;

Και για να μη μακρυγορω: Πως μπορεί να λέει ο Ψαριανός: "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι γαμώ το κέρατό μου" και να τον θαυμάζουμε και να τον χειροκροτούμε, ενώ όταν ο αναφέρεται στους επιχειρηματίες (κι ο Καστανίδης! κι εμείς!) αυτοί να αντιμετωπίζονται συλλήβδην ως συνταγματάρχες και δικτατορίσκοι; Οι επιχειρηματίες είναι όλοι ίδιοι γαμώ το κέρατό τους; Και γιατί; Επειδή είναι απλά επιχειρηματίες;

Δεν είναι αυτό τυπικό παράδειγμα του απέραντου αριστερόστροφου λαϊκισμού μας που καταδικάζει τα αφεντικά στην αιώνια παρανομία αφού «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»;

Αυτά τα λίγα. Επειδή δεν φτάνει να καταδικάζεις το Λαζόπουλο σαν λαϊκιστή, πρέπει να μπορείς να διακρίνεις το λαϊκισμό κι όταν τον τρίβουν στα μούτρα σου και οι δικοί σου.

Υ.Γ. Σε περίπτωση που δεν είναι ευδιάκριτη η θέση στο κείμενο να τη διατυπώσω πιο ξεκάθαρα: Όποιος μπορεί να προσφέρει σε τέτοιες στέρφες εποχές, θα πρέπει να μπορεί να το κάνει. Ξέρω πολλούς επιχειρηματίες καθίκια, αλλά ξέρω επίσης πολλούς συνδικαλιστές, πρώην δημοτικούς άρχοντες, πρώην κομματικούς νεολαίους επίσης καθίκια. Οι δεύτεροι κατέχουν δημόσια αξιώματα, είναι μέχρι και βουλευτές και άρα πιο επιζήμιοι. Πολλοί επιχειρηματίες στην Ελλάδα ζουν σε καθεστώς μεγαλύτερης διαφάνειας απο ότι πολλοί πολιτικοί μας και μιλούν χωρίς να μετρούν "πολιτικό κόστος". Άρα είναι πολύ πιο εύκολο να κριθούν.

Υ.Γ. 2 Κουράστηκα με τις ευκολίες και τους βερμπαλισμούς αλλά μου φαίνεται τελικά θα χάσω τους φίλους μου με όλα αυτά...