Υπάρχει "αριστερή υπέρβαση";

Έχει παρατηρηθεί πως όταν οι κυβερνήσεις όταν πρόκειται να πάρουν μέτρα που αφορούν την οικονομία, το κάνουν λαμβάνοντας υπ όψιν το "κόστος". Παγκόσμιο φαινόμενο είναι αυτό, όχι μόνο ελληνικό. Και το κόστος σχεδόν πάντα συναρτάται με το πως είναι διαρθρωμένη η κοινωνία, οι σχέσεις με το πολιτικό ή επιχειρηματικό σκηνικό.

Όταν πρόκειται λοιπόν να σφίξουν τα πράγματα (κι ας μιλάμε πια για τη δική μας συγκυρία), αφήνονται οι εφοπλιστές ανέπαφοι για να μην πάρουν τα καράβια τους και τα μεταφέρουν σε σημαίες ευκαιρίας (Λιβερία, Παναμά κλπ).
Αφήνονται στην ησυχία τους οι βιομηχανικές μονάδες γιατί αν ανέβει το κόστος τους, μπορούν πολύ εύκολα να μεταφερθούν σε διπλανές επικράτειες με πολύ μικρότερα μεροκάματα.
Αφήνονται (συνήθως) οι μεγάλες επιχειρήσεις γιατί επίσης μπορούν να μεταφέρουν την έδρα τους κάπου αλλού με πολύ μικρότερη φορολογία.

Ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν εναλλακτική, που δεν μπορούν να απειλήσουν με μεταφορές, με κεφάλαια με επενδύσεις; Ο εργαζόμενος πολίτης φυσικά. Το μόνο όπλο που διαθέτει για να αμυνθεί είναι η ίδια του η εργασία, το μόνο που του απομένει είναι η απεργία και η διαδήλωση.

Και είναι κρίμα όταν η απεργία ή η διμαρτυρία σαν θεσμός και σαν δικαίωμα υπονομεύεται με την ακραία εκδήλωση των τακτικών ΠΑΜΕ με τα μπλόκα και την "έτσι θέλω" κατάλυση των δικαιωμάτων τρίτων.
Είναι κρίμα όταν οι διαδηλώσεις υπονομεύονται από τη δράση μερικών μαλακισμένων που επειδή έμαθαν να φτιάχνουν μολότοφ, μπορούν να καταδικάζουν σε μούδιασμα και σε απομόνωση όλη αυτή τη θυμωμένη μάζα που έχει τη δυναμική να αλλάξει αποφάσεις, να πιέσει για τιμωρίες, να μειώσει αισχρές αλαζονικές πολιτικές συμπεριφορές.

Και λυπάμαι πάρα πολύ όταν βλέπω ανθρώπους έξυπνους, να θυσιάζουν την οξυδέρκειά τους για να συνεχίσουν να επιχειρηματολογούν υπερασπιζόμενοι την "αντισυστημική" κουκούλα που είναι προφανές εδώ και καιρό ότι είναι ο καλύτερος φίλος της καταστολής. Από απλή ιδεοληψία, από εξαρτημένα "αντιεξουσιαστικά" ανακλαστικά. ♠

Είναι πολλές οι πληγές μας, οι κακοδαιμονίες μας. Έχουμε συνηθίσει στην ανομία γιατί πειστήκαμε πως οι νόμοι είναι του κράτους και το κράτος είναι ο αντίπαλος. Είναι χαρακτηριστικό πως η μεγαλύτερη αντίσταση στο νόμο για το κάπνισμα έγινε απο αριστερούς χαρμάνηδες. Η έκφραση του Παφίλη για απιστία στο Σύνταγμα βγήκε τόσο αβίαστα λες κι ήταν μια "καλημέρα". Κι ας βγάζει εκτός νόμου το κόμμα του!

Μάθαμε τόσο καιρό να ζούμε σε μια στρεβλή κοινωνία αλλά και οικονομία. Ένα απλό παράδειγμα: Η ίδια η αριστερά υπεραμύνεται ενός κράτους δημοσίων υπαλλήλων επιχειρήσεων δημόσιου τομέα. Ξέρει όμως πολύ καλά οτι δεν μπορεί αυτή η κρατική επιχειρηματικότητα να είναι κερδοφόρα ακόμα κι όταν λειτουργεί με τις πλέον αριστερές προδιαγραφές.
Αυτό αποδείχτηκε με την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, με ένα σωρό παραδείγματα Κι όμως συνεχίζουν να υπερασπίζονται το δικαίωμα στη συνέχιση αυτής της κρατικοδίαιτης πολιτικής ακόμα κι όταν αυτή συντηρείται απλά και μόνο απ΄ τα ευροκοινωτικά δάνεια που τόσο καιρό αντλούσαμε.
Απο την Ευρώπη των μονοπωλίων και του κεφαλαίου δηλαδή.

Σήμερα αυτοί που πείθονται απο τον παγιωμένο και δογματικό λόγο του ΚΚΕ είναι μόνο οι ψηφοφόροι του. Αυτοί που πιστεύουν πως είναι εφικτή λύση η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μόνο οι οπαδοί του (και δεν είναι και πολύ σίγουρο).

Κι όμως ο κόσμος που ξέρει πως οι κινητοποιήσεις είναι τώρα απαραίτητες, κατεβαίνουν στο δρόμο κάτω από τα πανό και τις σημαίες των δύο κομμάτων.
Συμμετέχουν, γιατί είναι οι δύο μαζικοί φορείς που μπορούν να κινητοποιήσουν. Άσχετο αν πείθονται από την επιχειρηματολογία τους. Απλά την αγνοούν για λίγο, για να υπηρετηθεί το ζητούμενο. Δυστυχώς όμως κανείς απο τα κομματικά επιτελεία δεν θέλει να δει αυτή την πραγματικότητα.

Η κρίση αγγίζει με τρόπο τραγικό το κοινό που τόσο καιρό αποτελούσε την παραδοσιακή εκλογική δεξαμενή της αριστεράς. Αν τώρα δεν γίνει η υπέρβαση, αν ο λόγος των αριστερών κομμάτων δεν εκσυγχρονιστεί και δεν αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, τότε θα είναι αυτά τα κόμματα μέρος του προβλήματος, θα έχουν την ευθύνη της κοινωνικής παράλυσης.