Μια πανάκριβη κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Πολυτελή αυτοκίνητα Lexus για τους βουλευτές.
Site της βουλής με τίμημα εκατομμυρίων ευρώ!
1,5 εκ για αγορά laptops και κινητών για τους βουλευτές.
Προσλήψεις νέων υπαλλήλων (των 16 μισθών) στη βουλή.
Υπέρογκο το κόστος λειτουργείας του τηλεοπτικού καναλιού της βουλής.
Σημειώστε επίσης πως ο βουλευτής που αντικατέστησε τον Μανώλη της ΝΔ για 1-2 μέρες κατα τις μέρες προκύρηξης εκλογών, πληρώθηκε στο ακέραιο και μετρητοίς για ολόκληρη 4ετή κοινοβουλευτική θητεία!

Βρε παιδιά μήπως μας στοιχίζει πολλά λεφτά αυτή η ανενεργή κι αχρηστευμένη (λόγω τρόικας) "δημοκρατία" μας;

Το ΠΑΜΕ τα κατάφερε!

Μπλόκαρε την επιβίβαση των τουριστών του κρουαζιερόπλοιου Ζενίθ!

Και τώρα;

Διακόπτει τις κρουαζιέρες στην Ελλάδα το «Ζενίθ»;

Αναρωτιέστε ακόμη γιατί θριαμβεύει ο δικομματισμός;

Για τη μέρα των Πνευματικών Δικαιωμάτων

Τη Δευτέρα 26 Απριλίου ήταν -λέει- η "Παγκόσμια Ημέρα των Πνευματικών Δικαιωμάτων"!
Το ξέρατε;
Και με αυτή την ευκαιρία ο πρέσβης των ΗΠΑ δημοσίευσε ένα άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής 25/6 για να μας θυμίσει το πόσο σημαντικός κλάδος είναι η "προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων" αφού οι εταιρίες που προστατεύουν πνευματικά δικαιώματα απασχολούν 18 εκατομμύρια Αμερικανούς και συνεισφέρουν στην ανάπτυξη κατά 40%.

Ο κύριος Πρέσβης αναλύει πόσο θετική για την οικονομική δραστηριότητα είναι η προστασία των δικαιωμάτων και αναφέρεται προφανώς στον αριθμό των εταιριών που έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατοχυρώσει "πατέντες" και εισπράττουν ποσοστό "πνευματικής ιδιοκτησίας" από την εμπορία των αγαθών.

Λέει επίσης ο κύριος Πρέσβης πως είναι αυτονόητο το οτι "ο κάθε δημιουργός πρέπει να κερδίζει από το έργο του" και άλλα αυτονόητα για τα οποία κανείς φυσικά δεν μπορεί να διαφωνήσει Αναγνωρίζουμε άλλωστε όλοι ότι χωρίς το οικονομικό κίνητρο πιθανότατα δεν θα υπήρχε δημιουργία, καινοτομία, έρευνα και ανάπτυξη. Αλλά ειδικά στην Αμερικανική κοινωνία επιχειρείται μια άνευ όρων προσπάθεια να μπει πατέντα σε οτιδήποτε. Και πολλά δικαστήρια δημιουργούν δεδικασμένο αναγνωρίζοντας δικαιώματα ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν (όπως στο DNA ζώντων οργανισμών!).

Σε ότι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα σε οπτικοακουστικά ψυχαγωγικά έργα, φυσικά η Ελλάδα δεσπόζει στους αριθμούς πειρατείας, αλλά πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κάποιος που θα ήθελε να δει την βραβευμένη ταινία του Bridges (που δεν διανέμεται στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες επειδή οι εταιρίες διανομής αποφάσισαν πως δεν θα κάνει αρκετά εισιτήρια), μπορούσε να κατεβάσει νόμιμα, έναντι ενός λογικού αντιτίμου την ταινία; Αντίθετα βλέπουμε οτι δεν μπορούμε να έχουμε τις υπηρεσίες της ψηφιακής διανομής που ήδη απολαμβάνουν στις μεγάλες αγορές επειδή παρατηρείται το παράδοξο αυτός ο τεράστιος κλάδος με τις πολυπλόκαμες διασυνδέσεις και την τεχνογνωσία, ακόμα να μην έχει βρει τρόπο να διανέμει σε τοπικούς αντιπροσώπους, χρήματα απ' τα δικαιώματα των διαδικτυακών διανομών.

Επίσης το γεγονός ότι αυτή η τεράστια βιομηχανία βιοπορίζεται όχι μόνο απ' τα πνευματικά δικαιώματα αλλά από την προστασία τους (ορδές δικηγόρων, μεσαζόντων, δισκογραφικών, εκδοτικών, εταιριών δικαιωμάτων, "σωμάτων", λομπιστών και πάει λέγοντας) δημιουργεί την αυξητική τάση υπερ-προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων, δηλαδή την επέκταση του χρόνο προστασίας των έργων έτσι ώστε αυτή η βιομηχανία να συνεχίζει να κερδίζει χρήματα και πέρα απ' αυτό που θεωρείται "θεμιτό χρονικό όριο" μέχρι ένα έργο να γίνει κοινό κτήμα.

Εντάξει, δεν έχασε όμως η Βενετιά βελόνι αν σε κάποια αναπτυσσόμενη χώρα δεν δουν την ταινία με τους έφηβους βαμπίρ ή το τελευταίο χιτ του Τσάκι Τσάν (αν και στο τέλος λέω να το επανεξετάσουμε κι αυτό), αλλά σκεφθείτε πως τα πνευματικά δικαιώματα επεκτείνονται και στα φάρμακα και στα λογισμικά μέχρι και τους μεταλλαγμένους σπόρους καλλιεργούμενων τροφίμων.

Πέρασαν άλλωστε οι εποχές που οι καλοί γιατροί - ερευνητές έσωζαν την ανθρωπότητα από τρομερές ασθένειες από καθαρή αίσθηση προσφοράς (στο Capitalism-A Love Story του Michael Moore αναφέρεται και η περίπτωση του γιατρού που βρήκε τη θεραπεία της πολιομυελίτιδας χωρίς να κατοχυρώσει καμία πατέντα).

Εκεί η υπερ-προστασία αυτών των δικαιωμάτων (της πατέντας), δημιουργεί ανισότητες, καθυστέρηση και σε κάποιο βαθμό και καταπίεση. Και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των φαρμάκων που διανέμονται στις φτωχές χώρες της Αφρικής.

Η εταιρία Cipla που τόλμησε να παρασκευάσει και να μοιράσει φθηνά αντίγραφα πανάκριβων πατενταρισμένων φαρμάκων στην Αφρική και στην Ασία για να αντιμετωπισθεί το Aids και ο καρκίνος και άλλες θανατηφόρες ασθένειες, αντιμετώπισε την οργή των εταιριών Bayer, Roche και πολλών άλλων επειδή τους "έκοβε" τα κέρδη.

Οι Basf, Bayer, Monsanto και οι άλλες εταιρίες που παρασκευάζουν μεταλλαγμένους σπόρους καλλιεργειών, μισθώνουν στρατιές δικηγόρων και ιδιωτικών ντετέκτιβ για να βρουν αγρότες που πιθανόν κρατάνε σπόρους προηγούμενων καλλιεργειών για να μην αγοράσουν ξανά νέους σπόρους και να καταβάλουν το τίμημα των πνευματικών δικαιωμάτων τους.
(Δείτε εδώ).

Αυτές οι παράμετροι της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων είναι σαφώς πιο σοβαρές απ' την περίπτωση της αστείας -σε σύγκριση- περίπτωσης των οπτικοακουστικών έργων. Αλλά δείτε τι θυμήθηκα τώρα: Την εποχή που οι Αμερικανοί έριχναν χιλιάδες τόννους βόμβες στην επίθεση εναντίον του Ιράκ, μου τυπώθηκε στο μυαλό η εικόνα μιας σοβαρά τραυματισμένης απο βόμβα μικρής που φορούσε μπλουζάκι Disney με τη Μίνι Μάους...

Χαρακτηριστικό ίσως ενός κόσμου που μπορεί να θρηνεί για την πειρατεία και τα διαφυγόντα κέρδη του, ενώ μέσω αυτής της "πειρατείας" εδραιώνει τις αξίες του και την πολιτιστική του κυριαρχία.

Νομίζω οτι είναι πια καιρός να αποφασιστεί (με κάποιο τρόπο), το μέχρι που φτάνει η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, ας κριθεί το τι συνιστά "κατάχρηση". Με γνώμονα όχι αποκλειστικά και μόνο τα κέρδη στα χρηματιστήρια.

Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

Το σκάνδαλο της Τράπεζας της Ελλάδας σε πολύ απλά λόγια απο τον Techie Chan.

Η αντ-εξουσία που θέλει να εξουσιάσει.

«Τρομοκράτες» ή «ακτιβιστές» είναι αυτοί που έβαλαν φωτιά στο γραφείο του Τρεμόπουλου, στο τζίπ του Κανάκη;
Στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από χουλιγκάνους που έχει αναθρέψει η ρουφιάνα η τηλεόραση και η δημοσιότητα.

Δεν ενεργούν από ιδεολογία. Κίνητρο είναι το μίσος της αντίθετης άποψης και φυσικά ξέρουν πως ο δημοφιλής τους στόχος θα τους εξασφαλίσει την προβολή που επιδιώκουν. Γιατί στην ουσία αυτός είναι ο στόχος, η προβολή. Άλλες Τζούλιες αυτές, με μολότοφ!

«Τρομοκράτες» ή «ακτιβιστές» και οι επαναστατικοί αγώνες και οι χύτρες της φωτιάς που καταφεύγουν σε μεγαλύτερης κλίμακας ενέργειες; Όσο πιο εντυπωσιακό το χτύπημα τόσο πιο εξασφαλισμένη και η δημοσιότητα του κατεβατού που θα γράψει ο "μοντέρ των κειμένων".

Προτεραιότητα όχι το να χτυπηθεί το σύστημα με ουσιαστικά χτυπήματα που πιθανά θα είχαν κάποιο κόστος στο τραπεζικό (π.χ.) σύστημα, αλλά η προβολή και η δημοσιότητα με εκ του ασφαλούς δολοφονικές και βομβιστικές επιθέσεις με θύματα αυτούς που πρέπει να βαφτιστούν με ρητορικούς ακροβατισμούς υπηρέτες του συστήματος. Ενίοτε δε και με ανυποψίαστους 15χρονους.

«Εφημερίδες» και οι άλλοτε εμβληματικοί τίτλοι, που δεν διστάζουν τώρα να ερμηνεύσουν τη δεοντολογία, να φιλτράρουν την ειδησεογραφία για να εξυπηρετήσουν την προσωπική τους βεντέτα σήμερα με έναν υπουργό, αύριο με έναν αντίπαλο επιχειρηματία ή για οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα, για οποιονδηποτε λόγο.
Και αυτό που κάνει την ιστορία να μην καταπίνεται είναι το ότι προηγουμένως έχει δοθεί η δημοσιότητα – προβολή στον κάθε "ακτιβιστή" ή χουλιγκάνο με αντίτιμο μια έκρηξη ή μια δολοφονική επίθεση. Ότι κι αν αυτός ευαγγελίζεται.

Στη πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε στις παραπάνω περιπτώσεις είναι ίδια όψη του νομίσματος. Και αυτοί που καταφεύγουν στη βία είτε για να εκβιάσουν τη δημοσιότητα είτε για να «διαφωτίσουν» την κοινωνία για το πώς πρέπει να ζει, αλλά και όσοι καταφεύγουν στον καθοδηγητισμό του Πατερούλη: "Εγώ θα κρίνω τι είδηση είσαι άξιος να μάθεις και να επεξεργαστείς". Και οι δύο πλευρές επιθυμούν να ποδηγετήσουν.

Οι μεν με τα όπλα, οι δε με την εξουσία του Τύπου.

Τα γεμιστά μπισκότα θα λύσουν το ελληνοτουρκικό

Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς

Διαβάζω οτιδήποτε μπορεί να με βοηθήσει να κατανοήσω το φαινόμενο της διάχυτης (τουλάχισοτν εδώ στην blogόσφαιρα) υποστήριξης των "αντιεξουσιαστών".

Διάβασα λοιπόν αυτό το σύντομο αλλά ουσιαστικό κομμάτι του Νίκου Μαραντίδη απο το ΒΗΜΑ της Κυριακής.

Βουλιάζουμε για να μην αλλάξουμε

Μια φράση του Γιώργου Παπανδρέου είναι απόλυτα αληθινή: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Φυσικά πρέπει να αλλάξουμε. Το βόλεμα και η διαφθορά έχει φτάσει να ποτίσει κάθετα περισσότερο ή λιγότερο, όλη την ελληνική κοινωνία. Όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις. Αν θες λοιπόν να αλλάξεις τα πράγματα, να βάλεις σε τάξη το μαγαζί, πρέπει να συγκρουστείς. Και να συγκρουστείς πολύ σκληρά. Και με τους δημόσιους υπαλλήλους και με τους αγρότες και με τους βενζινάδες και με τους ξενοδόχους και με τους ταξιτζήδες. Με όλο τον κόσμο.

Αλλά μετά από τέτοια σύγκρουση πόσες ελπίδες έχεις να επανεκλεγείς; Γιατί ναι μεν όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πράγμα δεν πάει παραπέρα όπως είναι, αλλά ελπίζουμε πως η αλλαγή θα ξεκινήσει από κάπου αλλού πρώτα κι όχι από εμάς.

Άρα τρεις είναι οι επιλογές: Η πρώτη να μη σε νοιάξει αν θα επανεκλεγείς, να προχωρήσεις σας «τζώρας» να κάνεις τις δομικές αλλαγές που χρειάζονται και να χάσεις ηρωικά αφήνοντας την προσπάθεια στη μέση. Η δεύτερη να κάνεις κυβέρνηση ενότητας με την μείζονα αντιπολίτευση (αυτό κι αν θα ήταν υπέρβαση). Και η Τρίτη να πας στο ΔΝΤ.

Το ΔΝΤ όσο κι αν μας φοβίζει είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Σου επιβάλλονται όροι (είτε θες είτε όχι σαν κυβέρνηση) τους οποίους θα πρέπει να εφαρμόσεις, ακόμα κι αν εσύ σαν πολιτικό κόμμα είσαι ιδεολογικά αντίθετος. Εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ μεγάλη ευκαιρία για να πάει χαμένη! Άσε δηλαδή που θα δικαιωθεί και η κλισέ αντιπάθειά μας για τους ξένους που μόνιμα μας φταίνε.

Η άλλη φράση που επίσης ειπώθηκε αλλά λοιδορήθηκε και χλευάστηκε είναι το «λεφτά υπάρχουν». Φυσικά και υπάρχουν. Βρίσκονται στις καταθέσεις όσων πατριωτών τόσα χρόνια δεν πλήρωναν φόρους, όσων βρήκαν παράνομους αλλά και νόμιμους (και άρα ηθικούς) τρόπους να μην πληρώνουν το μερίδιό τους.

Θα ήθελα πάρα πολύ να ξέρω πόσα χρήματα έχει στις καταθέσεις του ο μεγαλογιατρός που φαίνεται στη δήλωση να δικαιούται μέχρι και επίδομα αλληλεγγύης. Αλλά οι μεγάλες καταθέσεις δεν βρίσκονται μόνο στην κοινωνική ελίτ, βρίσκονται κι αλλού.

Θα ήθελα λοιπόν να μάθω πόσοι είναι αυτοί που έχουν καταθέσεις άνω από 3 εκατομμύρια ευρώ. στις τράπεζες της Κρήτης (τυχαίο παράδειγμα). Και θα ήθελα να έχω μια κυβέρνηση με υπερμεγέθη καρύδια που να μπορεί να δημεύσει όσα τέτοια ποσά δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τα δηλωμένα έσοδα.

Πως όμως να κάνεις αυτή τη βρώμικη δουλειά όταν ο ίδιος σου ο μηχανισμός και συγκεκριμένα η εφορία σου είναι η πρώτη που σου βάζει τρικλοποδιές; Γιατί όταν εξηντα-τόσες εφορίες είναι εκτός στόχου εσόδων, αυτό σημαίνει ή ότι τα χρήματα πήγαν στις τσέπες τους (αδύνατον!) ή ότι γίνεται λευκή απεργία.
Κι αυτό γίνεται από αυτούς που θεωρούν ότι δικαιούνται να πληρώνονται ολόκληρο τον μισθό τους, αλλά δεν νοιώθουν υποχρεωμένοι να βρουν τα κρατικά έσοδα που θα τους πληρώσει το μισθό τους. Ακόμα μια ομάδα που νοιώθει ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τους άλλους.
Που θα μας βουλιάξει πριν αλλάξει.

Και προς επίρρωση των ανωτέρω, παραθέτω έναν επίλογο απο πρόσφατο άρθρο των Financial Times: The key issue that will remain for years to come is whether Greece is willing to undertake the huge domestic effort required to achieve a sustainable fiscal position. As long as doubts remain on this account, the spreads on Greek debt will remain elevated irrespective of the exact terms of international rescue packages. The fate of Greece will be decided in Athens, not in Brussels or Washington.

Greacus Aperigraptus

Τον είδα και χαμογελούσα, τον πέρασα για ένα είδος απο αυτό το γραφικό που αρχίζει να εκλείπει. Με όλα τα διακριτικά και τη σήμανση του είδους του: Το μαξιλαράκι με τη μασκώτ των Ολυμπιακών αγώνων (ακόμα βαστάει η περηφάνια του), με τον υπερμεγέθη γάτο(;) τοποθετημένα σε αρμονική συνύπαρξη στην πίσω εταζέρα, με ελληνικές σημαίες και τις δύο πλευρές του πίσω παρπρίζ.
Όταν όμως αυτός ο ελληνάρας άνοιξε το παράθυρό του κι άρχισε να πετάει στο δρόμο χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα κοκκίνισα απο θυμό.

Δεν ήταν πια απλά γραφικός, ήταν ακόμα ένα αντιπροσωπευτικό είδος απο αυτό το σίχαμα που βρωμίζει το βιότοπό του, που αδιαφορεί για τους άλλους, που ασχημονεί αδίστακτα ανεμίζοντας τη σημαία του νομίζοντας οτι αυτό του δίνει δικαιώματα.

Σημειολογικά νομίζω οτι είναι διαφωτιστικότατη περίπτωση.

Update: Τη φωτογραφία την ξαναέβαλα χωρίς αριθμό πινακίδας μετά απο προτροπή καλών φίλων, αν και ήταν συνειδητή απόφαση να φαίνεται ο αριθμός του βρωμίλου για να είναι και καταγγελία το post.

Natalie Merchant!

Δεν είναι μόνο η μοναδική της φωνή που με ανατριχιάζει, είναι που και τα τραγούδια της είναι ένα προς ένα.
Με κάνει να ζητάω κάθε τι που έχει ηχογραφήσει (αν τραγουδάει στο μπάνιο της και τα έχει ηχογραφήσει τα θέλω!).



Είναι κι αυτή η αφτιασίδωτη ομορφιά της, ο τρόπος που κινείται, μακρυά απο star system κι αηδίες.



Είχε καιρό να βγάλει νέα δουλειά και μου έλειψε αλλά τώρα επανέρχεται με νέο υλικό με τίτλο "Leave Your Sleep"!



Natalie σας αγαπώ!

Η κρίση φέρνει εμφύλιο!

-Δεν υπάρχει σάλιο!

Για καιρό τώρα ζούσαμε σε εθνική νιρβάνα. Είχαμε την πολυτέλεια να ζούμε με δανεικά, να φοροδιαφεύγουμε, να λαδώνουμε. Είχαμε την πολυτέλεια να κακομάθουμε. Να αναπτύξουμε το σύνδρομο του “keeping up with the Jones’s”. Να ξοδεύουμε «ανταγωνιστικά» για να επιδείξουμε ένα επίπλαστο κοινωνικό status.

Τώρα όμως που ήρθε ο λογαριασμός μάλλον χλωμό είναι το να αρχίσουμε τον νεοελληνικό κιμπάρικο ψευτοκαυγά (που λέει και το Focus) του «άστα, δικά μου». Αρχίζει ο πραγματικός καυγάς για το ποια «κάστα» πρέπει να πληρώσει. Αρχίζουν να φαίνονται οι αμείλικτες αντιπαλότητες.

Το μεγάλο μας στοίχημα αυτή τη στιγμή δεν είναι αν θα πάμε στο ΔΝΤ, δεν είναι το σε πόσα χρόνια θα ξεπεραστεί η κρίση, δεν είναι καν το αν θα επιζήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Το μεγάλο μας στοίχημα είναι το τι κοινωνία θα προκύψει μέσα από αυτή τη βίαιη ζύμωση. Πως θα διαμορφωθούν οι ήδη τραυματισμένες μας κοινωνικές σχέσεις με την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια, πως θα μεταλλαχθεί ο «εθνικός» μας χαρακτήρας.

Ο έλληνας ελάχιστα έχει αλλάξει από τον καιρό της επανάστασης του 21. Τότε είχαμε αμέτρητα περιστατικά ανθρώπων που έφτασαν να βάλουν σε κίνδυνο τον αγώνα για να πλουτίσουν, για να καρπωθούν αξιώματα και εξουσία.

Ιστορικά ερμηνεύεται αυτό το φαινόμενο επειδή τότε η Ελλάδα ήταν ένας χώρος που Μωραΐτες, Ρουμελιώτες, Νησιώτες, Αρβανίτες, Βλάχοι και λοιποί, με τα δικά τους συλλογικά πάθη, προτερήματα και μειονεκτήματα, συγκατοικούσαν αναγκαστικά κάτω από την εξουσία του Οθωμανού. Η εξέγερση και η ανάγκη αυτοδιοίκησης όμως ανέδειξε το ετερόκλητο μωσαϊκό, έβγαλε στην επιφάνεια τα μίση και τις αντιθέσεις. Η επανάσταση κινδύνεψε από ένα καταστροφικό εμφύλιο ελάχιστο καιρό μετά, επειδή οι Ρουμελιώτες δεν ανέχτηκαν τα προνόμια του Μωριά.

Γιατί τα θυμόμαστε τώρα αυτά; Μα γιατί κοντά δύο αιώνες μετά έχουμε και πάλι ένα έθνος διχασμένο, χωρίς καμία κοινωνική συνοχή, με αντιπαλότητες λιγότερο τοπικιστικές και περισσότερο ταξικές ή ιδεολογικές.

Οι ίδιοι οι πολίτες μισιούνται μεταξύ τους και όλοι μαζί μισούν το ίδιο το κράτος που τρέφουν, το κράτος ακόμα εφευρίσκει τρόπους να εξαπατά τους πολίτες του, η εξουσία ακόμα δεν έχει διάθεση να πειράξει τους ομόσταυλούς της, οι φόροι είναι χαράτσια που δεν έχουν κανένα ανταποδοτικό μέγεθος.

Το εθνικό μπάχαλο κινητοποιεί περισσότερες ενστικτώδεις αντιθέσεις παρά λογικές δράσεις για «φυγή προς τα εμπρός». Η κρίση μπορεί εύκολα να γίνει η σπίθα που θα πυροδοτήσει για ακόμα μια φορά τα πιο φοβικά, εχθρικά αντανακλαστικά μας, μπορεί να φέρει σε θέσεις μάχης όσους υπερασπίζονται ή πολεμούν ιδεολογίες, τρόπους ζωής, δικαιώματα και υποχρεώσεις, όσους απλά έχουν μάθει να ερμηνεύουν τον κόσμο ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών τους. Στην κρίση είναι που ο καθένας βλέπει αυτά που θέλει να δει, οχυρώνεται πίσω απο την "ασφάλεια" του Εγώ του.

Η κρίση μυρίζει εμφύλιο πόλεμο. Και μακάρι να κάνω λάθος αλλά φοβάμαι πολύ γιατί τώρα δεν έχουμε ούτε μισό Κολοκοτρώνη.