Να φωνάξει και η αριστερά για τους αστυνομικούς.

Μόλις πριν μια βδομάδα μιλούσαμε γι’ αυτά και τα περιμέναμε αυτά. Όχι τόσο σύντομα βέβαια αλλά… φαίνεται πως οι «επαναστάτες» (δηλαδή οι επαγγελματίες προβοκάτορες) σχεδιάζουν επιθέσεις με γενικότερο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που δεν επηρεάζεται από την επικαιρότητα.

Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι σπάσιμο βιτρινών και μολότοφ από «μπαχαλάκηδες». Είναι οργανωμένες καλά, με όπλα, οργάνωση και εξοπλισμό. Απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από ότι η προετοιμασία μιας μολότοφ. Αυτό σημαίνει μάλλον πως η δουλειά είναι «πλήρους απασχόλησης». Τα "καλόπαιδα" είχαν φροντίσει να δώσουν σημειολογικές αναφορές με τις παλαιστινιακές μαντίλες, αλλά δεν χρειάστηκε να ξέρουν πόσο κλωτσάει το καλάσνικοφ (που σκόρπιζε τις σφαίρες στο βρόντο). Και μάλλον δεν χρειάζεται να το ξέρουν γιατί το χτύπημα όσο χαοτικό πρέπει να είναι, τόσο περισσότερο στερείται ευστοχίας (θα μπορούσαμε εύκολα να έχουμε νεκρούς πολίτες).

Αυτό τον καιρό πολλά θέματα είναι στον αέρα. Από τη μία είμαστε σε μια περίοδο που αρχίζουν να ακούγονται πολιτικές κατευνασμού και συμφιλίωσης της αστυνομίας με την κοινωνία. Από την άλλη έχουμε ανοιχτά μέτωπα (από αγωγούς μέχρι εξοπλισμούς) και τα συμφέροντα που συνωστίζονται είναι πολλά και οργανωμένα. Ειδικότερα σε μια εποχή που μια νέα κυβέρνηση παίρνει αποφάσεις για τα επόμενα χρόνια.

Γιατί τι νομίσαμε; Ότι οι ακροαριστερές και αναρχικές δυναμικές ομάδες κρούσης που εξαφανίστηκαν από όλη την Ευρώπη, βρήκαν γόνιμο έδαφος μόνο στην Ελλάδα επειδή… τις ευνοεί το κλίμα και η ηλιοφάνεια; Όχι βέβαια. Απλούστατα η Ελλάδα, σαν αδύναμος οικονομικός κρίκος, είναι πολύ πιο ευεπίφορη σε πιέσεις από ότι άλλες χώρες που οι μοιρασιές είναι δεδομένες και δεν επηρεάζονται από κάθε αλλαγή κυβέρνησης.

Κι όμως υπάρχει κόσμος που «μασάει». Κόσμος πρόθυμος να δεχτεί ότι η δολοφονική επίθεση σε αστυνομικούς είναι απόρροια της ιστορίας, μιλούν για την αστυνομία σαν να είμαστε στο 50, σαν μόλις να στελεχώθηκε το σώμα από ταγματασφαλίτες; Κι αυτά λέγονται από τους ίδιους που λένε για το πόσο χρήσιμα αποστασιοποιημένη και ψύχραιμη είναι η ταινία του Π. Βούλγαρη για τον εμφύλιο!

Θα ήθελα λοιπόν πράγματι η αριστερά (όπως λέει πολύ σωστά κι ο Πίττας) που έχει ενσωματώσει και την «πρόοδο» σαν προσδιοριστικό της να κάνει το υπερβατικό βήμα και να υπερασπιστεί την αστυνομία, να φωνάξει για το χτύπημα.

Πρώτον γιατί είναι ξεκάθαρη προβοκάτσια κι όταν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο τρόπο, δεν αφήνεις περιθώρια για να «δουλέψει».

Κι από την άλλη, αν συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν ξένο θέμα, αν αφήνεις αναπάντητη τη δολοφονική λογική "ένας αστυνομικός ίσον μία σφαίρα", το χάσμα θα συνεχίσει να διευρύνεται οδηγώντας σε πιο σκληρή στάση των αστυνομικών και σε πιο πολωμένη τακτική.

Και όταν αυτή η πιο σκληρή τακτική αφορά ανεκπαίδευτους αστυνομικούς που λειτουργούν με το θυμικό τους (που κατουριούνται απο τη χαρά τους που έχουν όπλο ή κατουριούνται απο το φόβο τους κάθε φορά που κάποιος τους πλησιάζει), τότε είναι προδιαγεγραμμένα και τα θύματα κι από την απέναντι πλευρά.