Το ανέκδοτο "Μποϋκοτάζ στα cafe"!

Ήταν θέμα χρόνου η ανεργία και η συνεπαγόμενη έλλειψη μετρητού να αγγίξει και το κοινό των καφέ.

Θέλουν να κάνουν λέει μποϋκοτάζ στις καφετέριες το Σάββατο. Δικαιολογημένο το κοινό των cafes που δεν ξέρει πως διοργανώνεται μια παρόμοια ενέργεια. Που δεν ξέρουν να τεκμηριώσουν μις παρόμοια τακτική.

Κάνουν μποϋκοτάζ για μια μέρα, ελπίζοντας ότι θα η διαμαρτυρία τους θα χαμηλώσει την τιμή του καφέ;

Μου θυμίζει την γραφική ενέργεια του ΙΝΚΑ που ήθελε να κάνει μποϋκοτάζ κάθε Πέμπτη (με τον ίδιο τζίρο στα ίδια προϊόντα, στα ίδια σουπερμάρκετ να γίνεται μια χαρά Τετάρτη ή Παρασκευή!!!).

Η ενέργεια λοιπόν αγαπητοί φίλοι είναι ατυχής για διάφορους λόγους.

Κυρίως επειδή η σύγκριση που επιχειρείται με άλλες χώρες είναι εσφαλμένη.

Είναι διαφορετικό να πίνεις ένα espresso «στο πόδι» όπως συνηθίζουν οι Ιταλοί ή οι Ισπανοί σαν ένα μικρό διάλλειμα στη μετακίνησή τους, πληρώνοντας το 1 ευρώ και είναι άλλο πράγμα να καταλαμβάνεις ένα τραπέζι (ή ένα χαριτωμένο «ντιζαινάτο» καναπέ στα πιο “lounge” στέκια) για κανένα δίωρο.

Η κατάληψη αυτή των τετραγωνικών μέτρων στις πλέον εμπορικές πιάτσες κοστίζει.

Αυτό λοιπόν που πληρώνεις στα καφέ δεν είναι η αξία του καφέ όπως ατσούμπαλα αναφέρει η «ανακοίνωση» αλλά το γεγονός ότι ο «αέρας» του μαγαζιού, το προσωπικό που σερβίρει και το ενοίκιο των τετραγωνικών που καταλαμβάνεις με απλωμένο το μπουφάν στη μια καρέκλα και τις εφημερίδες στην άλλη, είναι ακριβά. Ο ίδιος ο καφές είναι ένα μικρό μέρος στη διαμόρφωση της τιμής.

Προσέξτε: Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ακρίβεια στα καφέ. Φυσικά και η τιμή του σερβιριζόμενου καφέ είναι πολύ ψηλή (ειδικά όσοι πίνετε το κατακάθι που λέγεται «φραπέ», πληρώνετε πανάκριβα, σε σχέση με τους καλούς καφέδες που ξέρει να πίνει με 1 ευρώ ο Ιταλός). Αλλά όταν επιβραβεύετε την ακρίβεια με το να γεμίζετε τα «lounge cafes», όταν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πλατεία βρίσκεις και τρία – τέσσερα παρόμοια μαγαζιά (συνήθως νεόπλουτης κιτς αισθητικής), δεν είναι σαφές ότι ανακαλύφθηκε η κότα που κάνει τα χρυσά αυγά;

Στην πλατεία Θεσσαλονίκης του Γέρακα (της ελάχιστης εμπορικής δραστηριότητας), έχουν εγκατασταθεί περί τα 6 ή 7 τέτοια cafes. Ο ιδιοκτήτης του ενός μάλιστα παρκάρει τη Ferrari του ακριβώς απέξω από το «μαγαζί». Όποτε περνάω, αυτό το μαγαζί – υπερπαραγωγή με τα ετερόκλητα στοιχεία και χρώματα, με μουσικό πρόγραμμα και λυγερόκορμες κοπέλες που σερβίρουν, είναι γεμάτο! Ποιος λοιπόν διαμόρφωσε την τάση αυτή; Το να μετατραπεί δηλαδή ο καφές από ένα απλό ρόφημα σε lifestyle statement;

Πρόσφατα (άντε να το ξαναπούμε άλλη μια φορά να το ξαναεμπεδώσουμε), διοργανώθηκε μποϋκοτάζ κατά της ΦΑΓΕ για το θέμα των τιμών της.Πήγε άπατο, παρά την έντονη προσπάθεια του ΚΕΠΚΑ. Κι εδώ μιλάμε για ένα προϊόν καθημερινής ανάγκης.

Σήμερα το γάλα υψηλής παστερίωσης (και χαμηλής διατροφικής αξίας) που παραμένει στα ψυγεία για δέκα περίπου ημέρες (και έχει επομένως μικρότερα έξοδα διακίνησης, σε αντίθεση με το φρέσκο που αποσύρεται αν δεν πουληθεί στο μισό χρόνο), πωλείται προς 1,40€ περίπου το λίτρο, όταν πριν μερικούς μήνες γινόταν αγώνας για να κατέβει κάτω από 1€ ΤΟ ΦΡΕΣΚΟ!

Αν λοιπόν απέτυχε τόσο θεαματικά η μείωση των τιμών στο γάλα, τι τύχη έχει το φραπόγαλο;