Τι ειν' η πατρίδα μας;

Η Ελλάδα δεύτερη πιο σπάταλη χώρα στην κατανάλωση νερού, είμαστε δηλαδή πίσω από τις ΗΠΑ!

Τις ΗΠΑ των τεράστιων λιμνών, των θεόρατων καταρρακτών, των αχανών ποταμών.

Δεύτεροι εμείς, που λέμε τον Κηφισό "ποτάμι", εμείς με τα μολυσμένα νερά που μας έρχονται απο βόρεια με κάθε είδους βιομηχανικά απόβλητα, εμείς με τα απόβλητα των χοιροτροφείων στον Αμβρακικό, εμείς με τους στερεμένους υδροφόρους ορίζοντες της Θεσσαλίας και τους μολυσμένους της Βοιωτίας, εμείς των μπάζων και των πλαστικών φιαλών σε κάθε ρεματιά.

Που λιώνουμε τα χιόνια στο κατώφλι με δεκάδες κυβικά, που διώχνουμε τη σκόνη και το χώμα με το λάστιχο γιατί βαριόμαστε να σκουπίσουμε, εμείς με τα γάργαρα νερά να τρέχουν από σπασμένους αγωγούς μέρες ολόκληρες, μέχρι να δεήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να κάνουν την επισκευή.

Και να συνεχίζουμε να καλλιεργούμε άχρηστο και επιδοτούμενο βαμβάκι, να ποτίζουμε μέρα μεσημέρι με 40 βαθμούς και κανένας υπουργός να μη θέλει, να μη τολμάει να αλλάξει το παραμικρό.

Απλά να υπόσχονται την εκτροπή του Αχελώου αύριο, του Μισισιπή μεθαύριο (Χελλόου ακατοίκητα κρανία).
«Ο κάθε Έλληνας -λεει- καταναλώνει φαγητό, νερό και ενέργεια που ισοδυναμούν με την αποψίλωση 60 στρεμμάτων γης». Μαγκιά μας!

Προχτές έφυγαν τρεις φίλοι για κυνήγι στο Νευροκόπι και γύρισαν με 350 τσίχλες σκοτωμένες. Γιατί όχι; Μαγκιά τους!

Κι ας λένε όλα τα δεδομένα οτι η βιοποικιλότητα εξαφανίζεται με 100 φορές πιο εντατικούς ρυθμούς από το κανονικό.

Τώρα (αδύνατον να φαγωθούν τόσες τσίχλες από τρεις οικογένειες), ψάχνουν να τις δώσουν πεσκέσι για να μη πάνε στα σκουπίδια, να δικαιολογηθούν τα σκάγια.

Κι αυτή η θλιβερή επιβεβαίωση του Εγώ, αυτή η κατάχρηση αυτό το έγκλημα, αυτός ο διαγωνισμός μαλακίας, λέγεται άθλημα, λέγεται κυνήγι!

Βάζω στοίχημα οτι στην Ελλάδα έχουμε τους περισσότερους «κυνηγούς» αναλογικά με τον πληθυσμό. Μαγκιά μας!
Μαγκιά που τρωμε σα να μην υπάρχει αύριο, μαγκιά που σπαταλάμε τα νερά μας, μαγκιά που πετάμε τα άδεια μπουκάλια από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας όπου τύχει.

Φτάνει να βάλουμε τη σημαία στις 28 Οκτωβρίου για να αποδείξουμε οτι αγαπάμε την πατρίδα μας!

Λίγο πριν την απαγόρευση του καπνίσματος

Βρίσκομαι λοιπόν σε εστιατόρια από αυτά που «οφείλει” να επισκέπτεται κάποιος που θέλει να φάει αυθεντικά σε τουριστικό τόπο. Δίπλα, μια παρέα μεγάλη Αμερικανών που συμπεριφέρνονται κατά το γνωστό τρόπο μετά από κατανάλωση αρκετού κρασιού. Φωνές, γέλια (δυνατά!) τραγούδια (μέχρι και την Copacabana του Barry Manilow τραγούδησαν!!!).

Η αίθουσα είναι μικρή (το εστιατόριο αποτελείται από μικρές αίθουσες των 3-4 τραπεζιών) και οι τοίχοι αντανακλούν κάθε ήχο. Προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε στη συζήτησή μας αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Κάποια στιγμή μια από τις κοπέλες της παρέας μας ανάβει ένα τσιγάρο. Παρατηρώ τη μια από τις Αμερικανίδες να μετακινείται στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Αμέσως μετά έρχεται η αντίδραση του συζύγου της προς την καπνίστρια της παρέας μας:

-Η σύζυγός μου έχει άσθμα. Ή σβήστε το τσιγάρο, ή πηγαίνετε τώρα αμέσως έξω αν θέλετε να καπνίσετε!

Ο τόνος είναι οξύς και επιθετικός και η παρέα τους είναι βουβή τώρα περιμένοντας την αντίδρασή μας. Κοιταζόμαστε για να συντονιστούμε, να συμφωνήσουμε με τα βλέμματά μας για το τι στάση θα κρατήσουμε.Αναλαμβάνω λοιπόν την πρωτοβουλία για να φύγει από τη δύσκολη θέση η φίλη:

-Κατ’ αρχήν θα έπρεπε να ξέρετε ερχόμενος στη Ελλάδα ότι το κάπνισμα σε εσωτερικούς δημόσιους χώρους επιτρέπεται. Ο χώρος δεν έχει σήμανση απαγόρευσης καπνίσματος και στο τραπέζι μας υπάρχουν τασάκια. Μπορείτε λοιπόν να ζητήσετε από τον υπεύθυνο να σας αλλάξει τραπέζι.

Ήδη έχω κάνει την υπέρβασή μου, αναγκάζομαι να υπερασπιστώ μια καπνίστρια εγώ ο αντικαπνιστής, αλλά η επιθετικότητά του με κάποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Συνεχίζω μετά από άλλο ένα βλέμμα συνεννόησης με την φίλη:

-Παρόλα αυτά η φίλη μου θα σβήσει το τσιγάρο της εάν της το ζητήσετε ευγενικά και με τον όρο ότι κι εσείς θα περιορίσετε τη φασαρία που κάνετε γιατί παραβιάζετε βίαια το δικαίωμά μας να έχουμε ανενόχλητοι τη δική μας συζήτηση.

Όλος ο μηχανισμός του που επιστρατεύτηκε για να μεταφερθούν όλα όσα άκουσε στον εγκέφαλο και μετά στο θυμικό του, άφησε προσωρινά το βλέμμα κενό και αμήχανο. Οι υπόλοιποι τον κοίταζαν με ύφος προσμονής, φαινόταν ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το θέμα και περίμεναν την αντίδραση που θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση.

Ανέλαβε λοιπόν η σύζυγος (αυτή με το άσθμα που όμως φώναζε περισσότερο από όλους) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ήρθε λοιπόν με συγγνώμες, γλυκόλογα και δικαιολογίες του τύπου «πάντα κάνει έτσι όταν με υπερασπίζεται» να παρακαλέσει για το σβήσιμο του τσιγάρου (που φυσικά είχε ήδη σβήσει).

Μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο ίδιος να ζητήσει συγγνώμη για τον τρόπο του, και του επανέλαβα «το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το ζητήσεις ευγενικά».

Συνηθισμένος από μια χώρα όπου όλα ρυθμίζονται με νόμους και δεν υπάρχει πολύ περιθώριο για προσωπικές διευθετήσεις, συνηθισμένος σε μια κοινωνία που συνδιαλέγεται με επιθετικότητα, συνηθισμένος στο να θορυβεί όπως όλοι οι άλλοι (η στάθμη θορύβου εκεί είναι αντίστροφα ανάλογη με τις τιμές του τιμοκαταλόγου του κάθε εστιατορίου αλλά εδώ είχαν καταργήσει τον κανόνα), συνηθισμένος στο να θεωρεί ότι ο κόσμος είναι μια ενιαία πολιτιστικά επιφάνεια ρυθμισμένη στην αμερικάνικη πραγματικότητα, ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να έχει άδικο.

Σε λίγο καιρό που θα απαγορευθεί εντελώς το κάπνισμα, αυτές οι πολιτιστικές διαφορές θα εκλείψουν. Μακάρι, αλλά ας αρχίσουμε να μιλάμε και για την επιτρεπόμενη στάθμη θορύβου. Δεν είναι και πολύ διαφορετικής στάθμης πρόβλημα και αφορά εμάς όσο και τους Αμερικανούς φίλους μας.

Μια πικρή εμπειρία με το Samsung Omnia i900

Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω κινητό,να κρατήσω λίγο με τις μικρές μου δυνάμεις ζωντάνή την παρακμάζουσα οικονομία της λιανικής.

Λίγο που το HTC μου γέρασε και όλο κολλάει, λίγο που η μπαταρία του πνέει τα λοίσθια, αποφάσισα να πάρω μια πολύ όμορφη συσκευή. Το Omnia ή i900 της Samsung.

Χθες πήρα, σήμερα το επέστρεψα!

ΟΚ, μπορούσα να ζήσω με το οτι έπρεπε να κουβαλάω εξωτερικά της συσκευής, δεμένο με κορδονάκι μια βαριά μεταλλική γραφίδα (γιατί οτιδήποτε λειτουργεί με Windows κάποια στιγμή απαιτεί γραφίδα!).

Αυτό το μαραφέτι μπορεί κάλιστα να γρατσουνίσει σε τραγικό βαθμό την οθόνη και κανονικά θα έπρεπε να ενσωματώνεται στη συσκευή ή τουλάχιστον να είναι απο ελαφρύ πλαστικό για να αποφεύγεται αυτή η άσκοπη φθορά.

Προσπάθησα να βρω παντού μια θήκη για να προστατέψω την οθόνη. Τίποτα! το "customer service" της Samsung στην Ελλάδα με πληροφόρησε ότι "ποτέ δεν έφερναν αξεσουάρ" σαν αυτό να ήταν μια παράδοση που έπρεπε να τηρούν! Όπως η Πρωτομαγιά...

Μπορούσα να αγνοήσω το οτι "ξέχασαν" στην "ελληνοποίηση" της συκευής να βάλουν τόνο στοο πληκτρολόγιο (αν και υπάρχει ένα άχρηστο λατινικό "q" επάνω αριστερά ανάμεσα στους ελληνικούς χαρακτήρες, που προφανώς προορίζεται για τόνος).

Μπόρεσα ακόμα και να κάνω τα στραβά μάτια για το ότι δεν διέθετε voice dialing που θεωρώ απαραίτητο σε ένα κινητό. Κι αυτό γιατί περίμενα οτι θα βρίσκω εύκολα τις επαφές με τον αντίχειρα.

Αμ δε...
Αν και η Samsung έχει ενσωματώσει μια πολύ καλή εφαρμογή στο δεξί μέρος της οθόνης επαφών που σου επιτρέπει να σύρεις το δάχτυλο και να βρεις το αρχικό γράμμα των επωνύμων, αυτό ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Που σημαίνει οτι η ευκολία αυτή είναι σαν να μην υπάρχει!!!

Όταν δήλωσα λοιπόν στον υπεύθυνο του "customer service" ότι δεν είμαι διατεθιμένος να αλλάξω σε λατινικά τις 180 επαφές μου, με προέτρεψε να κάνω εισαγωγή γράμματος με πληκτρολόγηση.

Αλλά αυτή η μέθοδος εμφανίζει ΟΛΑ τα ονόματα που περιλαμβάνουν αυτό(α) το γράμμα(τα).

Άρα για να βρεις ένα "Δημητριάδη" μην ελπίζεις οτι θα τα καταφέρεις πριν πληκτρολογήσεις "Δημητρια" για να φύγουν απο τη μέση οι "Δημήτρηδες". Γκααααα!

Αν προσθέσετε το οτι στο customer service δεν ξέρουν τα μισά απο όσα ρωτησα, το οτι το site όπου πας να κάνεις registered τη συσκευή σου ζητάει απαραίτητα να ορίσεις ΠΡΩΤΑ τη χώρα σου (και όχι, η Ελλάδα δεν υπάρχει!) και το ότι δεν έχεις δυνατότητα να ζητήσεις βοήθεια απο help center εξωτερικού, το όλο πράγμα παίρνει τη διάσταση μιας μικρής Οδύσσειας.

Κι απορώ πως όλα αυτά δεν τα λεει κανείς απο όλους όσους κάνουν παρουσιάσεις της συσκευής (ή κάνω πως απορώ...).

Πάμε γι άλλα λοιπόν, όπως έχουμε συνηθίσει για χρόνια, αφού οι τοπικοί "επαρχιακοί" αντιπρόσωποι συνεχίζουν να μην είναι χρήστες των προϊόντων τους, να μη παίρνουν χαμπάρι τι πουλάνε, να είναι μόνιμα πολλά βήματα πίσω απο τους πελάτες τους

Αντίσταση στους καρχαρίες των "πνευματικών δικαιωμάτων"

Τον τελευταίο καιρό πολλαπλασιάζονται οι διώξεις των εταιριών πνευματικών δικαιωμάτων κατά της «πειρατείας». Τουλάχιστον με τον όρο όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονται.

Το τραστ των εταιριών και δικηγορικών γραφείων που έχει αναλάβει το έργο αυτό αρχίζει να παίρνει περισσότερη φόρα από τη στιγμή που κάποιες αρχές δείχνουν διατεθειμένοι να τους παραχωρήσουν γη και ύδωρ όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας π.χ., όπου οι πάροχοι Internet αναγκάζονται να καρφώνουν τους πελάτες τους που κατεβάζουν προστατευμένο από πνευματικά δικαιώματα υλικό.

Παραβιάζοντας όμως συνταγματικές ελευθερίες, διότι για να εξακριβωθεί η φύση του υλικού θα πρέπει να παραβιαστεί το απόρρητο της επικοινωνίας. Αυτό σημαίνει οτι θα πρέπει να αντιμετωπισθούν όλοι οι χρήστες εκ προοιμίου ως παραβάτες.

Δίωξη έχει ασκηθεί επίσης και κατά του μεγαλύτερου φορέα online αποθήκευσης, του Rapidshare επειδή φιλοξενεί αρχεία με μουσική ταινίες κλπ. Που μπορούν να αποθηκεύσουν οι χρήστες και που μπορούν να «κατεβάσουν» τρίτοι που διαθέτουν τη σχετική «ηλεκτρονική διεύθυνση».
Η υπόθεση εκκρεμεί σε εφετείο και ήδη το Rapidshare για να πείσει για τις αγαθές του προσθέσεις και να μείνει ανοιχτό, αρχίζει να μπλοκάρει αρχεία που έχουν αναφερθεί οτι παράνομα περιλαμβάνουν τέτοιο προστατευμένο υλικό.

Πάνω στη φόρα και με τον αέρα που πήρε η βιομηχανία διώξεων, η Εταιρία Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων (ΕΠΟΕ) κατέθεσε μήνυση και κατά των sites που διαθέτουν ελληνικούς υπότιτλους για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Με αποτέλεσμα τα sites αυτά με συνοπτικές διαδικασίες να κλείσουν (κακώς κατά τη γνώμη μου).
Φαίνεται οτι οι υπεύθυνοι δεν αισθάνθηκαν αρκετά ισχυροί (κυρίως οικονομικά, αφού κανείς χρήστης δεν πλήρωνε για να αποκτήσει τους υπότιτλους), για να υπερασπισθούν την υπόθεσή τους σε δικαστήρια όπου θα έπρεπε οι ενάγοντες να αποδείξουν όχι ότι η απόδοση των διαλόγων στα ελληνικά παραβιάζει πνευματικά δικαιώματα και άρα το sui generis του σεναρίου, αλλά οτι η διάθεση της κάποιας εκδοχής της απόδοσης ΚΑΙ ΟΧΙ του ίδιου του έργου, είναι παράνομη.
Είναι δηλαδή σαν να λέμε οτι αν εγώ παραθέσω εδώ μεταφρασμένους στίχους από ένα τραγούδι παραβιάζω πνευματικά δικαιώματα!

Είμαστε λοιπόν σε μια περίοδο όπου όλοι όσοι τολμούν να κάνουν οτιδήποτε μοιάζει ως παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων κατατρομοκρατούνται. Και φαίνεται οτι υπερ-αντιδρούν τα κράτη, οι φορείς, όλοι μπροστά στον πανικό της πανίσχυρης βιομηχανίας (που ας μη ξεχνάμε είναι και ένας κλάδος με τεράστιο τζίρο) που αισθάνεται οτι χάνει χρήματα από το οτι κάποιος μετέφρασε τα κρυόκωλα αστεία του σώου του Jay Lenno στα ελληνικά!

Χρειάζεται ψυχραιμία παιδιά! Και μερικοί δικηγόροι με cojones!
Διότι οι εταιρίες έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις πως χρησιμοποιούν καταφανώς παράνομες τακτικές. Όπως σε μια περίπτωση που ο κολοσσός Sony ζητούσε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια από μια κυρία Crain στο Τέξας (που το νοικοκυριό της παρεμπιπτόντως είχε καταστραφεί στον τυφώνα Katrina), όπου αποδείχτηκε οτι η εταιρία με τα "δικαιώματα" είχε χρησιμοποιήσει μη αδειοδοτημένους ερευνητές που ρητά απαγορεύονται σε δικαστικές υποθέσεις) για να ανακαλύψει οτι η εγγονή κατέβασε μερικά τραγούδια!

Σε άλλη υπόθεση ένας δικαστής στο Νέο Μεξικό απέρριψε την αξίωση δισκογραφικής εταιρίας να της δοθούν τα στοιχεία φοιτητών του πανεπιστημίου που υποτίθεται οτι συμμετείχαν σε δίκτυο ανταλλαγής αρχείων.

Πρόσφατα η ίδια η RIAA (η ένωση δισκογραφικών εταιριών των ΗΠΑ) αποφάσισε (μόνη της) ότι είναι παράνομο να μεταφέρεις τα τραγούδια από ένα CD που αγόρασες στο PC σου! Δηλαδή θα πρέπει κάφρε, να αγοράσεις CD για το σπίτι, τα ίδια τραγούδια από το iTunes π.χ. για να τα ακούς στο iPod, και πάει λέγοντας! Κανονικό διαζύγιο απο τη λογική δηλαδή για να γίνει πιο σαφής ο βαθμός του πανικού τους.

Έτσι θεωρούν οτι πρέπει να αμείβονται κάθε φορά που ακούμε τη μουσική τους.
Η μήπως η μουσική δεν είναι δική τους;

Να το συζητήσουμε στη συνέχεια...

Η αγορά εργασίας το 2009!

Βλάχος - Γαλάτης 1-0

Τρεις μέρες στη σειρά ο υφυπουργός ανάπτυξης Βλάχος είναι στα πρωινά των καναλιών! Τρεις μέρες! Τύφλα να'χει ο Γαλάτης δηλαδή...

Και τρεις μέρες δεν λεει τίποτε απολύτως! Υποθέτω οτι τον καλούν να μιλήσει για το πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την ακρίβεια. Το μόνο που έχει βγει σαν συμπέρασμα μέχρι τώρα όμως είναι οτι δεν έχει κόσμο για να κάνει ελέγχους στην αγορά. Τότε γιατί είναι στο γυαλί;
Γιατί δεν έχει σημασία αν κάνεις ή δεν κάνεις έργο, σημασία έχει να βγαίνεις, να σε βλέπει ο κόσμος και να μιλάς, να υπενθυμίζεις την ύπαρξή σου. Ακόμα και όταν ομολογείς οτι δεν έχεις προσωπικό για να ελέγξεις την αγορά! Έτσι ορίζουν οι κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας
Άλλωστε όταν ο καταλληλότερος είπε ότι περιμένει έργο από τους υπουργούς (ξεπερνώντας θέματα ανασχηματισμού, κάθαρσης, και σκανδάλων που ονομάτισε «παραπολιτική»!), αυτό ακριβώς εννοούσε. Έτσι αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το έργο στη σημερινή τηλεοπτική δημοκρατία.

Άλλωστε θα έχετε εξακριβώσει ήδη οτι στο σημερινό μπάχαλο όπου τίποτε δεν λειτουργεί με την κρατική μηχανή διαλυμένη, με τους συνδετικούς ιστούς της σε κανονική αποσύνθεση, τα μόνα ζητήματα που βρίσκουν άμεσα λύσεις είναι αυτά που ευτυχούν να γίνουν τηλεοπτικά θέματα. Εκεί αρχίζει ο συναγερμός, εκεί βαρούν οι καμπάνες του πολιτικού κόστους. Εκεί τα ζητήματα με το ΙΚΑ που έκανε κατάσχεση ένα τραπέζι από κοντραπλακέ για 150€ χρέος, εκεί η Μπεζαντάκου, εκεί όλα, εκεί κι ο υφυπουργός Βλάχος με το μηδενικό έργο αλλά με την καθημερινή παρουσία. Όπως ορίζουν οι κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας

Η Κορίνθου - Πατρών, τα διόδια, οι νεκροί!

Πέρασα πάλι από εκεί την περασμένη εβδομάδα.
Είχα υπόψη μου την φασαρία που γίνεται για το αν πρέπει να πληρώνουμε ή όχι για να περνάμε απ το δρόμο-καρμανιόλα και ρώτησα την κοπέλα τι θα γίνει αν δεν πληρώσω. Προφανώς αντιμετωπίζει καθημερινά το θέμα γιατί η απάντηση ήταν ακαριαία: «Θα πρέπει να καλέσω τον προϊστάμενο ο οποίος θα συμπληρώσει ένα έγγραφο».

Δεν είχα χρόνο, έπρεπε να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα οπότε ανέβαλα την κίνηση για μια επόμενη φορά ώστε να ανακαλύψω τι είναι αυτό το έγγραφο. Σύμφωνα πάντως με ευρωπαϊκές οδηγίες (99/62), ο δρόμος δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να εισπράττονται διόδια (δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και διαχωριστική νησίδα).

Σύμφωνοι λοιπόν δεν πρέπει να πληρώσουμε για να περάσουμε από εκεί.
Αυτό όμως δεν λύνει παρά ένα μόνο μέρος του προβλήματος. Έχει να κάνει με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι καρεκλοκένταυροι του κάθε υπουργείου και η άποψη που έχουν για τον ραγιά έλληνα. Καλά και χρυσά θα κάνουμε να μη πληρώνουμε, αλλά αυτό τακτοποιεί μόνο τα αντανακλαστικά μας απέναντι στο κράτος - μπέη.

Το άλλο μέρος είναι οι εκατοντάδες άνθρωποι που σκοτώνονται από μια ηλίθια ή άστοχη κίνηση ενός δευτερολέπτου.
Οι τεράστιες πινακίδες που προειδοποιούν (αλήθεια γιατί μόνο στα ελληνικά;) για θανατηφόρα ατυχήματα, λίγη επίδραση έχουν στον τρόπο που οδηγούν οι νεοέλληνες. Όπως επίσης μηδενικό αποτέλεσμα έχει και η «δραματοποιημένη» παρουσία των νέων κίτρινων αυτοκινήτων –σαν αυτά που διαθέτει η Αττική οδός- της κοινοπραξίας ή εταιρίας που ανέλαβε (και εισπράττει τα διόδια) που κινούνται πάνω-κάτω με αναμμένους φάρους.

Το μεγαλύτερο ποσοστό του προβλήματος είναι ο ίδιος ο έλλην οδηγός που γνωρίζει την επικινδυνότητα του δρόμου αυτού, ενός δρόμου που παραμένει ο ίδιος απο τα πρώτα χρόνια της χούντας, τότε που στη «Σωφερίνα» ο Παπαγιαννόπουλος - πρόεδρος του δικαστηρίου, άκουγε με δέος για την απίστευτη ταχύτητα των 100 χιλιομέτρων την ώρα.

Σήμερα έχουμε τον ίδιο ακριβώς δρόμο με τότε, αλλά τα αυτοκίνητα έχουν εξελιχθεί και μπορούν να αναπτύσσουν τη διπλάσια σχεδόν ταχύτητα στους άψογους αυτοκινητόδρομους της Ευρώπης.

Τα ίδια αυτοκίνητα οδηγεί και ο νεόπλουτος έλληνας στην Κορίνθου - Πατρών. Οπλισμένος με χιλιάδες κυβικά, με πανάκριβες γυαλιστερές λαμαρίνες που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του «άτρωτου» και με όσα ελάχιστα έχει μάθει από την ελλιπέστατη οδηγική εκπαίδευση (αν έχεις μάθει να παρκάρεις και να σταματάς στο STOP, το πήρες το δίπλωμα). Σα να έχεις δώσει δηλαδή περίστροφο σε πεντάχρονο παιδί.

Το τραγικό ας μη ξεχνάμε δεν είναι ότι πληρώνουμε για να περάσουμε από το δρόμο, είναι οτι ξεκληρίζονται οικογένειες ολόκληρες είναι οτι ο «δρόμος» είναι εργοστάσιο παραγωγής νεκρών, αναπήρων και αμέτρητης δυστυχίας.

Οπότε το να εστιάζουμε μόνο στην μη πληρωμή των διοδίων κανακεύει την αντίθεσή μας και τον ακτιβισμό μας αλλά δεν αίρει την ανικανότητα και την ηλιθιότητά μας όταν είμαστε πίσω από το τιμόνι.

Και καλά για τα διόδια θα βρεθεί ένας ΣΥΝ να κάνει εκδήλωση διαμαρτυρίας (όπως και έκανε). Για το δεύτερο ποιος θα μας μιλήσει;

(Η φωτο απο το neolaia.gr)

Ινδία, η ξυπόλητη πυρηνική δύναμη

Η συμφωνία των πυρηνικών που ανακοινώθηκε μεταξύ ΗΠΑ και Ινδίας έτυχε κατά σατανική σύμπτωση να συμπέσει με την επιστροφή μου από την πολυπληθή δημοκρατία με την εκρηκτική ανάπτυξη.

Πριν μία εβδομάδα σταμάτησαν οι μουσώνες εκεί, με το δικό μας φθινόπωρο αρχίζει εκεί η «στεγνή περίοδος» που θα κρατήσει μέχρι τον επόμενο Ιούνιο.

Στο Μουμπάι (Βομβάη) Οι αμέτρητοι άστεγοι αρχίζουν να ξαναστήνουν τα νοικοκυριά τους, τις κουζίνες και τα κρεβάτια τους στα πεζοδρόμια (φωτο 1 μέσα από αυτοκίνητο γιατί θεωρώ ηλίθιο το να φωτογραφίζω φόρα-παρτίδα), κάτω από ανισόπεδες διαβάσεις, παντού.

Όταν οι Άγγλοι έφευγαν απ’ τη Βομβάη, άφηναν πίσω τους αρκετές υποδομές για το περίπου 1,5 εκατομμύριο κατοίκους. Από τότε ο πληθυσμός αυξήθηκε στα 13 εκατομμύρια (στην πόλη μόνο!) ενώ οι υποδομές παρέμειναν οι ίδιες. Γύρω από ένα κέντρο οικοδομημένο με την αισθητική του Γεωργιανού Λονδίνου, μια τεράστια πόλη άναρχης κυκλοφορίας, πυκνής δόμησης και απέραντης φτώχιας παρά το γεγονός οτι εκεί βρίσκεται μαζεμένη όλη η οικονομική δραστηριότητα, μαζί και η παραγωγή ταινιών και τηλεοπτικών σειρών (Bollywood=Bombay Hollywood).

Και παρά την τεράστια φτώχια, παρά τις τραγικές υποδομές, η Ινδία είναι από τις ισχυρότερες οικονομίες και θα γίνει στα επόμενα χρόνια ακόμα πιο δυνατή, χωρίς όμως οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις να μπορούν να επωφεληθούν από αυτή την ανάπτυξη. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και ίσως αρχίσουν και οι πρώτες αναταράξεις. Γιατί προς το παρόν οι πολυπληθείς κατώτερες τάξεις αποδέχονται στωικά τη φτώχεια τους, βλέπουν τον πλούτο γύρω τους σαν αυτός να μη τους αφορά (ενώ οι έξυπνες επιχειρήσεις στεγάζονται σε κτίρια που έχουν χρόνια να συντηρηθούν για να μη προκαλέσουν).

Η Ινδία λοιπόν, ποτέ δεν υπέγραψε τη συνθήκη για τα πυρηνικά, έχει κάνει δοκιμές όπλων (το 74) και βρίσκεται σε διαμάχη κυμαινόμενης έντασης με το Πακιστάν. Δηλαδή σύμφωνα με τη μέχρι τώρα λογική της Αμερικανικής κυβέρνησης, τηρεί όλες τις προϋποθέσεις για να είναι -αν όχι μια χώρα-εχθρός σαν το Ιράν και τη Β. Κορέα- τουλάχιστον ανασφαλής και με πολλούς κινδύνους. Αλλά το χαμηλό εργατικό κόστος, η εξέλιξη στην πληροφορική και η συμφωνίες που επιτρέπουν το γιγαντιαίο outsourcing των αμερικανικών κολοσσών, οικοδόμησαν αρκετά στενούς οικονομικούς δεσμούς που επέτρεψαν τελικά την προσέγγιση που θα επιτρέψει σε αμερικάνικες εταιρίες να κάνουν συμφωνίες για κατασκευή αντιδραστήρων.

Η απόφαση των αμερικανών βοηθήθηκε βέβαια και από το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν όμοια συμφωνία για πυρηνικούς αντιδραστήρες πρόλαβε να υπογράψει με την Ινδία ο Σαρκοζί. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν θα μπορούσαν πλέον οι ΗΠΑ να κάνουν τα στραβά μάτια χάνοντας τεράστια συμβόλαια από τον Γάλλο που βάλθηκε να κλείσει οτι συμφωνία μπορεί να κλείσει στο «δώθε» ημισφαίριο.

Για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ θα πρέπει τώρα να δικαιολογήσουν την ανοχή τους στα πυρηνικά του Ισραήλ και τώρα της Ινδίας ενώ συνεχίζουν την εξωτερική πολιτικής της «βουβής» αντιπαλότητας με το μουσουλμανικό στοιχείο.