Να κάνουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όχι;
Και αν κάνουμε, μήπως το «ιδιωτικό» του πράγματος σημαίνει ότι θα πουλάνε πτυχία, αντί αυτά να κατακτώνται με το σπαθί του κάθε σπουδαστή όπως γίνεται σήμερα στα αδιάβλητα και αξιόπιστα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα;
(Όχι, τώρα δεν υπάρχει καμία συναλλαγή φοιτητών με πρυτανικές αρχές, όλα είναι ιδανικά!)
Να κάνουμε καινούριους ΧΥΤΑ; Και αν ναι, πού;
Τι είναι πιο επιτακτικό; Η αποσυμφόρηση των υπαρχόντων και η κατάργηση των παράνομων χωματερών ή το πολιτικό κόστος από τους νέους ΧΥΤΑ; Και έλα λύσε μου εσύ το γρίφο πως κάνεις χωματερές ή βιολογικούς καθαρισμούς χωρίς να ενοχληθεί κανείς, χωρίς να θιγεί καμία αξία ακινήτου (θέμα που φυσικά με ένα κανονικό χωροταξικό σχέδιο που να απαγορεύει την εκτός σχεδίου δόμηση θα είχε λυθεί!).
Τέτοιας φύσεως διλλήματα αντιμετωπίζει σήμερα η ισχυρή Ελλάς.
Να σηκωθεί η χώρα να πάει για κατούρημα;
Να το συζητήσουμε το θέμα… Που θα πάει για κατούρημα; Η τουαλέτα είναι παλιά και πολυχρησιμοποιημένη και μπορεί να κολλήσει καμιά αρρώστια. Άρα μην πάρουμε αβασάνιστα την απόφαση!
Άσε που είναι τουρκικού τύπου και η Ελλάδα είναι πολύ γριά και με προχωρημένη οστεοπόρωση για να μπορέσει να ξανασηκωθεί.
Να φτιάξουμε τότε νέα τουαλέτα «ευρωπαϊκή». Θα κατηγορηθούμε όμως ότι χαρίζουμε έργα στον «κακό» ιδιώτη που φτιάχνει λεκάνες και θα ξεσηκωθούν οι τοπικοί κατασκευαστές τουρκικών λεκανών για να καταγγείλουν τα οργανωμένα συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο της καθιστού κατουρήματος. Και τι χαρτί θα χρησιμοποιήσει; Μήπως το λευκασμένο έχει χλωριωμένες ενώσεις που πιθανόν να προκαλέσουν της γριάς καρκίνο μετά από πενήντα χρόνια; Μήπως να περιμένουμε να ωριμάσει κάποια νέα τεχνολογία και μετά βλέπουμε;
Ε, ας σκάσει η κουφάλα, ποτέ μη σώσει και κατουρήσει.
Θέματα που αλλού έχουν λυθεί εδώ και αιώνες μέσω του θαυμαστού όρου «κοινή λογική» που έχει αποδείξει την χρησιμότατη ύπαρξή του πρακτικά και φιλοσοφικά. Εδώ ακόμα το πώς (και ΑΝ κυρίως) θα λυθεί ένα θέμα, είναι προϊόν μακράς και μάλλον μόνιμης διαβούλευσης παραγόντων, φορέων και πολιτικών. Που συνεχίζεται στο διηνεκές. Τίποτα δεν είναι απλό, τίποτα δεν λύνεται με ένα σαφές και πλήρες νομοθέτημα. Τα πάντα ξεσκίζονται στη μελέτη, την υπερβολή και την αναβολή σαν να πρέπει να γεμίσουν άπειρες ώρες συζήτησης σε καφενεία, σαν να πρέπει να περάσουν τουλάχιστον τρείς ή τέσσερις γενιές για να «χωνευτεί» το θέμα.
Τι θα πει «ποιος φταιει»; Μα ποιος άλλος; Εσύ ο ίδιος! Που ποτέ δεν έκρινες με βάση του ποιος έκανε κάτι (μικρό, λίγο αλλά κάτι! Μια αρχή...), αλλά πάντα έκρινες με γνώμονα το λάθος που περιμένει στη γωνία όποιον κάνει οτιδήποτε!
Σαν το σλόγκαν που είδα πριν χρόνια σε μια δημόσια υπηρεσία: «Όποιος δουλεύει, κάνει λάθη. Όποιος δουλεύει λιγότερο κάνει λιγότερα λάθη. Όποιος δεν δουλεύει δεν κάνει κανένα λάθος οπότε και προάγεται!». Όποιο κόμμα και πολιτικός λοιπόν δεν κάνει τίποτα, επανεκλέγεται. Επιτυχημένος ο επικοινωνιακός Αβραμόπουλος που έβαλε κάγκελα και φώτα; Ακόμα πιο επιτυχημένος ο επίσης επικοινωνιακός Κακλαμάνης που έχει εξαφανιστεί. Όποιος κρυφτεί περισσότερο κερδίζει (και η Γιαννάκου χάνει).
Μα πώς χαμηλώσαμε τόσο πολύ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεών μας; Πώς παραμυθιαστήκαμε ότι όλα είναι τόσο ιδανικά και ισορροπημένα που τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει; Υπάρχει ψυχαναλυτής να καταφέρει να βρει τι στο διάολο φταίει που απεμπολήσαμε τόσο εύκολα το μέλλον το δικό ας και των παιδιών μας;
Προσωπικά -αν με ρωτάτε- δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ψηφίσω υπέρ της ανάθεσης της διακυβέρνησης της χώρας σε ιδιωτική εταιρία. Ακόμα και στους Γερμανούς του ΟΤΕ!
Τουλάχιστον το κατούρημα θα γινόταν στην ώρα του.
9 σχόλια:
Ανέστη μου όποιος δεν θέλει να ζυμώσει ξέρεις τι κάνει.
Nice!
respect, πάω για κατούρημα, όσο μου επιτρέπεται.
Ψάχνεις για κοινή λογική στη χώρα του παρτάκια με τη μνημη χρυσόψαρου. Η δική σου κοινή λογική που πήγε??? :p
xxexex στους Γερμανούς? αυτοί αν δεν πας για κατουρημα στην ωρα σου, μπορεί ν να σε βάλουν να τα χωνεψεις!
"Αναθεση της δικυβέρνησης από άλλη χώρα"..........μεγάλη κουβέντα είπες τώρα
Δεν θα τανε και πολύ κακό...
Καταπληκτικό σχόλιο...
Γέλασα από καρδιάς!
Συγχαρητήρια για όλα όσα γράφετε!!!
TO ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζέ τα παπούτσια, αυτός του έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του. 0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια καλύβα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή. Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν. Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη. Αλλά περίεργο είναι και πως το αφεντικό σεβόταν απόλυτα τήν ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις η φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια. Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν. Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή επιφάνεια κάποιας γωνίας. Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά τέτοια που να αφήνει μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί του. Και δε θα νιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του εσήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή στη στάση του υπηρέτη του, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάπoιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο τής μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.
Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της καλύβας. Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις. Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από τις υπηρεσίες που τους προσέφερε. Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά διασκευασμένες για το σκοπό αυτό, και καθένας πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή φράσεις. Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένο υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.
Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αλλαγή", "μιάσματα", "αποστασία", "σκληρός πυρήνας Ευρώπης", "ανάπτυξις", "συμμετοχική δημοκρατία", "σεμνά και ταπεινά", "πάταξις της διαφθοράς" και ό,τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του. Γιατί στό βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)
Γιώργης Χολιαστός
Ρε το μαλάκα τον υπηρέτη...
και τι να τις έκανε άραγε τις λέξεις;
Καλώς τον Γιώργη!
Δημοσίευση σχολίου