Πέτα τη γριά απ' το τραίνο!

Η ελληνική μουσική είναι μια γριά σε αναπηρική καρέκλα που κρατιέται με το ζόρι στη ζωή με εισαγόμενους ορούς - διασκευές είτε του Bregovic είτε των Night Arc είτε κάποιου τουρκο-αραβικού λαϊκού σουξέ.

Και αυτό είναι ψύχραιμο συμπέρασμα. Όπου κατέληξα όταν διαπίστωσα τη μέχρι σιχαμάρας επαναληπτική αναπαραγωγή αυτού του ρέγκε του συρμού με το Θωμά και τη Χαβάη.

Ενώ ήμουν στον κόσμο μου με τους Yesayer, τον Mario Biondi και τους Iron & Wine, τόλμησα να γυρίσω σε ραδιόφωνο για να δω τι γίνεται με τις απεργίες.
Τι κακό ήταν αυτό;

Και να φταιει η έλλειψη έμπνευσης και φαντασίας των μουσικών παραγωγών ή να φταιει που πραγματικά αυτό το κοινό περιμένει κάποιο τέτοιο σουξεδάκι για να γεμίσει πίστες, να ρίξει τονωτικές ενέσεις στα συρτάρια των δισκογραφικών εταιριών, να κάνει τον χωρίς έμπνευση στίχο (απομίμηση «Μαίρης Παναγιωταρά») σλόγκαν;

Δηλαδή γιατί να μη προτιμήσω τη Σάσα Μπάστα που την έβαλαν και έλεγε «Ξεσκίστε» το Que Hiciste της Jeniffer Lopez;

Θα μου πεις ότι όλοι έχουν δικαίωμα σε λίγη ελαφρότητα, πάσο!

Να αναλογιστούμε όμως το πόσο αυτή η ελαφρότητα εκλαμβάνεται ως τέτοια η ως πραγματικό πολιτιστικό προιόν, γιατί εγω δεν κατάφερα να ανιχνεύσω παράλληλα και άλλα "σοβαρότερα" κομμάτια που θα μου επτρέψουν να δω τη "Χαβάη"σαν ένα χαρωπό διάλειμα, αντίθετα είναι το ίδιο το φιλέτο της νέας παραγωγής της Πρωτοψάλτη.

Την ίδια στιγμή η Αρβανιτάκη διασκευάζει ιταλοπόπ μιας δεκαετίας πριν.

Ε, την πετάς τη γριά ή δεν την πετάς;