Εντωμεταξύ στην απονομή των Oscars...

...νόμισα πως είδα και τον Κωστόπουλο της Alpha Bank.

Τελικά ήταν ο Elli Wallach. O "άσχημος".

Τα κορδόνια των παπουτσιών του ΓΑΠ (μια ιστορία τρόμου)

Συγγνώμη που ξαναστέλνω τους λίγους αλλά εκλεκτούς φίλους μου στην Athens Voice αλλά μετά την ανάγνωση αυτού του κειμένου θα αναθεωρήσουν (ή θα επιβεβαιώσουν) πολλές αντιλήψεις τους.

ΠΡΟΣΟΧΗ:

1. Πριν κάνετε κλικ στο σύνδεσμο, πάρτε μερικά ηρεμιστικούλια. αφήστε τα να επιδράσουν και μετά διαβάστε το.

2. Μετά την ανάγνωση ελάτε και συνεχίστε για να καταλάβετε τη συνέχεια.

...............................................

Το οτι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ανεπαρκής το γνωρίζαμε. Ίσως δεν φταίει ο ίδιος. Ίσως ανήκει σε μια γενιά που by default δεν παράγει ισχυρές προσωπικότητες Γιατί λίγο-πολύ το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Μετά το περίφημο "τέλος της ιστορίας", με την κατάρρευση της Σοβιετίας, σταμάτησαν να εμφανίζονται ισχυρές προσωπικότητες στην πολιτική. Τρέχα γύρευε τώρα το γιατί.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι λίγο πιο εύκολο να ερμηνευτεί. Η συντεχνιακή και πελατειακή σχέση των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους εδώ και πολλά χρόνια, προσελκύει επαγγελματίες της πολιτικής που ψάχνουν να πλουτίσουν ή να αποκομίσουν άλλα σχετικά οφέλη. Μερικοί το κάνουν απλά επειδή πείστηκαν οτι είναι οι συνεχιστές μιας δυναστείας. Όπως ο ΓΑΠ ή ο Καραμανλής. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Είτε απο ανικανότητα και ανεπάρκεια είτε απο το μικροσυμφέρον, κρατάνε όμηρο μια ολόκληρη χώρα.

Οι λίγοι ιδεολόγοι που πέρασαν απο τα δύο μεγάλα κόμματα ή έφυγαν νωρίς απο μόνοι τους ή μπήκαν στο περιθώριο απο τους καπάτσους και τους δικτυωμένους στο σύστημα νομής της εξουσίας που τρώμε στη μάπα εδώ και δεκαετίες.

Μικρή σημασία έχουν τα ονόματα Βενιζέλος, Παπουτσής, Καστανίδης κλπ. Το θέμα είναι οτι όλοι αυτοί οι και οι επόμενοι (που επίσης θα έχουν γαλουχηθεί απο το ίδιο κομματικό κατεστημένο) θα έχουν προτεραιότητα τις εξουσίες τους, το τσιφλίκι τους, το πολιτικό όφελος, την αποφυγή του πολιτικού κόστους.

Γιατί το να αρνείσαι ένα σχήμα που μπορεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή, τις απάτες, τα σκάνδαλα και που θα αυξήσει τα κρατικά έσοδα απλά και μόνο επειδή δεν θα μπορείς να το ελέγχεις είναι εθνική προδοσία. Ή κάνω λάθος;

Το να κοιτάς (ως πρωθυπουργός) τα κορδόνια των παπουτσιών σου ενώ γύρω σου γίνεται η μάχη αυτή, τι άλλο δείχνει απο την ελάχιστη προσωπικότητά σου σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές;

Είναι φαίνεται πολύ πιο εύκολο να ληστέψεις τη σύνταξη ενός ανθρώπου που δούλεψε μια ζωή πληρώνοντας ένα ανεπαρκές σύστημα περίθαλψης και ασφάλισης, είναι πιο εύκολο να κάνεις μια χώρα αιχμάλωτη των λογιστών του ΔΝΤ, απο το να χωρίσεις δυό γαϊδουριών άχυρα και να βάλεις τάξη στα λαμόγια.

Ότι ακριβώς θα έκανε ένας ελάχιστος, που δεν θέλει να ρισκάρει το κεφάλι του και έχει προτεραιότητα την τήρηση ισορροπιών

Γιατί το να κάνεις ρήξεις, τομές, μπορεί να φέρει πολιτικό κόστος. Η λεηλασία του μικρομεσαίου όμως είναι ανέξοδη. Χωρίς κόστος. Γιατί απο καιρό χάθηκε η ικανότητα αυτού του λαού να απαιτεί, να φωνάζει, να γκρεμίζει.

Γιατί το ίδιο το διακομματικό κατεστημένο απαιτεί να έχεις προσκυνήσει κόμμα για

να έχεις δικαίωμα να οργανώνεσαι. Γιατί ακόμα και για μια διαμαρτυρία, για μια διαδήλωση, θα πρέπει να αποφασίσεις σε τίνος το πανό αποκάτω θα μαντρωθείς. Η ίδια η αριστερά που πλασάρεται ως μοναδικό καταφύγιο διαμαρτυρίας και αντίστασης (και ίσως είναι), έχει προτεραιότητα το να σε κάνει πελάτη της (και όπως αποδείχτηκε προχτές, όποιος είναι έξω απο το μαντρί, τον τρώνε τα δακρυγόνα).

Διαβάστε λοιπόν σήμερα τα μαντάτα απο το μέτωπο της οικονομίας:

Πρόσθετα μέτρα, αδιέξοδη η μέχρι σήμερα οικονομική πολιτική, ακόμα να δούμε αναπτυξιακά μέτρα, ακόμα να παταχθεί η φοροδιαφυγή, η γραφειοκρατία.

Κανένας απο τα ανθρωπάκια που φρουρούν τα μικρά τους βασίλεια δε θα διαμαρτυρηθεί, δεν θα εναντιωθεί, δε θα παραιτηθεί, δε θα βρει λύσεις. Κανείς δεν θα βρει τρόπο να πάρει τα χρήματα πίσω απο Άκηδες, απο το διευθυντή της πολεοδομίας που βρέθηκε με 27 εκ.€ στον προσωπικό του λογαριασμό, απο τους ελεγκτές του ΥΠΟΙΚ που "καθάρισαν" χρέη 1 δις ευρώ με το αζημίωτο, να τους χώσει φυλακή.

Για άλλο λόγο είναι εκεί: είναι υπουργοί. Γιατί υπάρχεις εσύ που πληρώνεις μαλάκα!

Η κατάληψη του διαδικτύου και η νέα θεοκρατία των τοξικών e-βριστών! (εξαιρετικά αφιερωμένο)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στη σημερινή Athens Voice. Εξαιρετικά τα λέει. Και ότι είχε ξεκινήσει να γράφω για τους e-τραμπούκους

"Στα δίχτυα του μελοδράματος" (και του λαϊκισμού)

Στα δίχτυα του μελοδράματος (απο την Καθημερινή)

(Του Αποστολου Δοξιαδη)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική ψυχή συμπαθεί τα άκρα, και ρέπει περισσότερο από άλλων, δυτικότερων λαών στην υπερβολή. Η καλοπροαίρετη εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι είμαστε, όπως είπε κάποτε ένας Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, «αεί παίδες», αιώνια παιδιά, κι έτσι μας ταιριάζει περισσότερο η δική τους, απλουστευμένη ματιά στον κόσμο. Η κακοπροαίρετη, που δεν είναι παρά η άλλη όψη της προηγούμενης, είναι ότι από κάποιο παράξενο εθνολογικό κουσούρι έχουμε κολλήσει, οι περισσότεροι, στην αναπτυξιακή φάση της ανωριμότητας. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το φαινόμενο είναι αξιοπρόσεκτο(...)

(...) Αν ήθελα να καταγράψω λεπτομερώς τις περιπτώσεις των μελοδραματικών αφηγήσεων ολόγυρά μας, δεν θα ’φτανε ολόκληρη η εφημερίδα. Μα, όπου κοιτάξεις θα τις βρεις, από το μεγάλο στο μικρό: από την ακατάσχετη συνωμοσιολογία για τις ξένες δυνάμεις που μας απειλούν (απόλυτα καλοί=«αληθινοί Ελληνες», απόλυτα κακοί=Μέρκελ, ΔΝΤ και ντόπιοι πράκτορές τους), στη δικαιολόγηση της ανομίας (απόλυτα καλοί=παρανομούντες, απόλυτα κακό=κράτος), και την επίθεση των χούλιγκαν στο Θέατρο Τέχνης (απόλυτα καλό=Ολυμπιακός, απόλυτα κακό=ΠΑΟΚ) – καθώς και τόσες άλλες. Αλλά βέβαια το μελόδραμα δυναστεύει και τις ευρύτερες, εθνικές μας αφηγήσεις. Ετσι, ξεσήκωσε θύελλες η σειρά «1821», του ΣΚΑΪ, καθότι επιχειρεί να πει την ιστορία της Επανάστασης ψύχραιμα, επιτρέποντας και κάποιους τόνους γκρίζου. Ετσι, προκαλούν τη μήνι μερίδας της Αριστεράς όσες αναλύσεις της δεκαετίας του 1940 αρνούνται το σύνηθες μανιχαϊκό σχήμα (απόλυτα καλοί=αριστεροί, απόλυτα κακοί=οι άλλοι).

Ο Αριστοτέλης βέβαια, που πρώτος μελέτησε την αφήγηση, ως γνωσιακό εργαλείο, πίστευε άλλα. Θεωρούσε την πιο πετυχημένη αφηγηματική μορφή την τραγωδία, η οποία, έλεγε, πρέπει να έχει πρωταγωνιστή κάποιον που δεν είναι ούτε απόλυτα καλός ούτε απόλυτα κακός, αλλά «μεταξύ τούτων» – έναν ήρωα δηλαδή τελείως αλλιώτικο από το μελοδραματικό. Και επίσης, τα βάσανα του τραγικού ήρωα πρέπει να οφείλονται όχι σε εξωτερική επιβουλή κάποιων κακών, ή στην κακή του τύχη, αλλά σε δικό του λάθος, κάποιο σοβαρό ξαστόχημα. Μια τέτοια αφήγηση, θεωρούσε ο Αριστοτέλης, δίνει καλύτερη εικόνα της ανθρώπινης αλήθειας, σε μεγαλύτερο βάθος, και άρα μας βοηθά καλύτερα να την καταλάβουμε.

Αλλά, βέβαια, ο Αριστοτέλης ήταν σοφός...

Well said!

Ό αλάνθαστος Λαός

Απόσπασμα απο το σημερινό άρθρο του Θανάση Χειμωνά στα ΝΕΑ για τον Θ. Πάγκαλο:

Αµφιβάλλω αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσµο όπου να ακούγεται τόσο συχνά τούτη η λέξη: «λαός».
Πρόκειται για λέξη ιερή, για έννοια που αποθεώνεται από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ο Ανδρέας έλεγε: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Το ΚΚΕ µιλάει για «λαοκρατία». Ο Καρατζαφέρης έφτασε στο σηµείο να ονοµάσει το ίδιο του το κόµµα «ΛΑΟΣ»!
Από συστάσεως ελληνικού κράτους οι πολιτικοί υµνούν χωρίς σταµατηµό τον «κυρίαρχο λαό», πείθοντάς τον πως αυτός δεν ευθύνεται για τίποτα, πως έχει το αλάθητο του Πάπα και πως θα είναι πάντα στο απυρόβλητο γιατί οι ίδιοι θα τον προστατέψουν από τους «άλλους».
Πολλά από τα κακά αυτού του τόπου ξεκίνησαν από αυτή τη συνεχή θεοποίηση του λαού του. Και σήµερα, ξαφνικά, βγαίνει ένας πολιτικός που επιχειρεί να τον προσγειώσει, έστω και ανώµαλα. Αυτόν τον υπέροχο και παντοδύναµο λαό.
Οσο και αν κάποιες φορές έχω διαφωνήσει µε τις θέσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, µόνο γι’ αυτό τον λόγο τον γουστάρω…

Οπαδέ: ΜΠΑΛΑ!

Κι όμως, υπάρχει ακόμα κόσμος στην Ελλάδα του 2011 που το μόνο που τον απασχολεί είναι η ΜΠΑΛΑ! Παρά τα τόσα προβλήματα στην οικονομία, παρά την ανεργία, την κρίση, την επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις, υπάρχουν αρκετοί μεταξύ μας στους οποίους ο μετωπιαίος λοβός δεν κατάφερε να εξελιχθεί ούτε καν στο επίπεδο του Νεάτερνταλ.

Η μόνη τους συναισθηματική ανταπόκριση είναι μόνο όταν ακούν για ΜΠΑΛΑ! όπως ακριβώς αντιδρά ένας σκύλος όταν βλέπει ΤΟΠΙ που σημαίνει ότι το αφεντικό του θα του κάνει παιχνίδια και θα περάσει καλά. Ή όταν κοιμάται και ονειρεύεται ότι κυνηγάει ΛΑΓΟΥΣ! Ή όπως ο σκύλος στο βίντεο από το Up της Disney που νόμιζε πως έβλεπε ΣΚΙΟΥΡΟ!

Αυτά τα καλόπαιδα που μπορούν να σκέφτονται μόνο με χοντρές έννοιες (πεινάω-διπλόπιτο, νυστάζω-ύπνος, διψάω-φραπόγαλο, καύλωσα-τον παίζω, ΜΠΑΛΑ-......), έχουν στη διάθεσή τους πάνω από δέκα (!) αθλητικές εφημερίδες (στην Αθήνα μόνο, ίσως άλλες 4 ή 5 στη Θεσσαλονίκη που ασχολούνται με τις βορειοελλαδίτικες ομάδες), να φιλολογούν για κάθε παπάρα που είναι δυνατόν να γραφτεί γύρω από τη ΜΠΑΛΑ!, έχουν 4 ή 5 ραδιοφωνικούς σταθμούς για τον ίδιο ακριβώς λόγο (δεν ξέρω πόσοι είναι στη Θεσσαλονίκη). Και καλύτερα ας μη μιλήσουμε για τον αριθμό των sites.

Ένα ολόκληρο σύστημα μερικών δεκάδων Μέσων δηλαδή σε μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων κατοίκων. Στην Ισπανία οι αθλητικές εφημερίδες είναι 2 ή 3, στη Γερμανία νομίζω 2 και στην Αγγλία καμία νομίζω, οι καθημερινές εφημερίδες καλύπτουν τις ανάγκες στα αθλητικά τους ένθετα (σκεφτείτε τώρα την ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου σε σχέση με το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία).

Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Έεετσι!

Ότι η ΜΠΑΛΑ στην Ελλάδα είναι σαν την πολιτική μας σκηνή. Πολύ φιλολογία, πολύ μπλα-μπλά για μηδενικό ή αδιάφορο αποτέλεσμα. Με πολλούς τυφλά αφοσιωμένους οπαδούς ακριβώς σαν τους οπαδούς των κομμάτων (αυτά της εξουσίας πάντως). Χτυπιούνται για μια υπόθεση από την οποία κάποιοι άλλοι βγάζουν λεφτά και νομίζουν πως υπερασπίζονται ιδεολογία.

Η αλήθεια είναι ότι η ΜΠΑΛΑ στην Ελλάδα απευθύνεται μόνο στους προαναφερόμενους με το πρόβλημα ανάπτυξης του λοβού που λέγαμε πριν. Είναι αυτοί που στελεχώνουν τις ορδές των «οργανωμένων», που θα δέρνονται ακόμα και αν οι ομάδες τους παίξουν τάβλι, που παίρνουν τηλέφωνο στους σταθμούς για να πουν την φιλοσοφία τους (επιπέδου «Λόλα Να ένα μήλο», που θα πετάξουν φωτοβολίδες στην κερκίδα των απέναντι, κροτίδες στα πόδια του ποδοσφαιριστή που πάει για το «κόρνερ». Που θα μπουκάρουν μετά το τέλος του αγώνα να δείρουν. Είναι αυτοί που έχουν διώξει τις οικογένειες από τα γήπεδα.

Γι' αυτούς ένας πρόεδρο ομάδας που μέχρι πρότινος ήταν έξυπνος επιχειρηματίας, αρχίζει και μιλάει με ρητορική καθυστερημένου κάγκουρα («Δεν ξέρω αν ο Σισέ θα φύγει με φούστα ή με μπλούζα» δήλωσε ο κ. Μαρινάκης και μερικά ανθρωποειδή τριγύρω χαζογελούσαν με τη αρρενωπή λεβεντιά της δήλωσης).

Γι' αυτούς στήνονται παιχνίδια και διαιτητές. Να κερδάει η ομάδα, να μένει ενθουσιασμένος ο υπο-νεάτερνταλ, να δικαιώνεται η πίστη του σκύλου στο αφεντικό.

Γι' αυτούς έχει στηθεί ένα πάρτι επιχορηγήσεων, χορηγιών, επιδοτήσεων, παγωμένων κρατικών οφειλών που σε μεγάλο ποσοστό πληρώνουμε από την τσέπη μας (βάλε και τα γήπεδα, εγκαταστάσεις, αστυνομική παρουσία κλπ κλπ).

Γι' αυτούς, που θα μαζευτούν στο αεροδρόμιο να ζητωκραυγάσουν στην άφιξη του κάθε μεταγραμμένου «αστέρα», στήνονται φουσκωμένα συμβόλαια εκατομμυρίων ευρώ, διακινούνται απίστευτα μαύρα χρήματα.

Γι' αυτούς τους υπο-νεάτερνταλ, πρόθυμοι ανθυπο-πολιτικάντηδες κάνουν ότι μπορούν για να «καθαρίσουν» και να κερδίσουν ψηφαλάκια, μπαίνουν στα γήπεδα και δέρνουν διαιτητές.

Γι' αυτούς έχει ξεπουληθεί, έχει ταπεινωθεί, έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον ένα ολόκληρο άθλημα.

Και εμείς τους καμαρώνουμε και πληρώνουμε τη ΜΠΑΛΑ τους.

Διαβάστε επίσης:
Πώς κατέστρεψα το "διαρκείας" μου του Ολυμπιακού

Πως θα φύγει ο Σισέ

Φέρτε τρόικα και στην μπάλα

Souvenir of Gerakas 2011

Πεζοδρόμιο, οδός Κλεισθένους, Γέρακας 2011. Μια παρακαταθήκη για τον ιστορικό του μέλλοντος.

Α "King of Limbs" is coming

Σήμερα είναι η μέρα κυκλοφορίας του νέου δίσκου των Radiohead, "King of Limbs".

Όπως και με τον προηγούμενο δίσκο οι Radiohead βασίζονται στην διαδικτυακή αγορά και πουλάνε το δίσκο τους εδώ, προς 7€.

Με το προηγούμενο άλμπουμ "In Rainbows" είχαν κάνει την εξαιρετικά έξυπνη κίνηση να το πουλάνε στο αντίτιμο που θα επέλεγε να καταβάλει ο κάθε αγοραστής.

Σ' αυτό το blog του Guardian μπορείτε να παρακολουθήσετε περισσότερες λεπτομέρειες για την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Θα καταλάβατε οτι έχω ιδιαίτερη προτίμηση στη μουσική των Radiohead...

Ποιοί σαρκάζουν τους Atenistas;

Τον τελευταίο καιρό ευδοκιμεί στα «κοινωνικά μέσα» ένα καινούριο φρούτο.

Είναι η κριτική και ο σαρκασμός στους atenistas.

Αν κάνετε μια αναζήτηση θα βρείτε χωρίς ιδιαίτερο κόπο ένα βουνό από αστείες φλυαρίες κατά της πρωτοβουλίας (να ένα χαρακτηριστικό).

Αυτή η κριτική είναι ιδιαίτερα εμφανής και την παρατήρησε κι ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος που γράφει ένα καλό κείμενο στη Lifo.

Μαζί με τους atenistas φυσικά σαρκάζεται γενικότερα ο εθελοντισμός Πιθανότατα επειδή δεν είναι βολικό να καλύπτονται τα κρατικά κενά και τις αδυναμίες όταν οραματίζεσαι ένα κράτος με τόσα εκατομμύρια υπαλλήλων που θα φτάνουν να φτυαρίσουν το χιόνι μπροστά στη γκαραζόπορτά σου πριν "το στρώσει".

Μέχρι αυτό το παρόν κράτος λοιπόν να ανταποκριθεί στο ακέραιο σ’ αυτό του το καθήκον, θα πρέπει να δεχτούμε τη βρωμιά και -κυρίως- την απαξίωση του δημόσιου χώρου. Προφανώς για να καταδείξουμε το κενό με όσο πιο έντονο τρόπο γίνεται. Για να φωνάζουμε "κοιτάξτε που μας έχουν και ζούμε", "τι κάνει το κράτος"...

Έτσι η εγκατάλειψη και η εξαθλίωση του δημόσιου χώρου μας είναι οικεία εικόνα.

Και όχι μόνο οικεία αλλά και βολική για ένα ολόκληρο σύστημα: δικαιολογεί υποσυνείδητα τα 5 ευρώ που θα πρέπει να πληρώσουμε για ένα καφέ στα καφέ της πόλης αφού αυτά αποτελούν το μοναδικό καταφύγιο της κοινωνικής συναναστροφής.

Υπάρχει όμως κι άλλη μία ανάγνωση που προσωπικά θεωρώ σημαντική: Η δράση των atenistas και οι άλλοι εθελοντισμοί που σαρκάζονται, είναι πολύ συνηθισμένες σε άλλες κοινωνίες όπου ο συνεκτικός κοινωνικός ιστός είναι ακόμα ισχυρός. Πολύς είναι ο κόσμος σε Ευρώπη, Αμερική στον ελεύθερο χρόνο του (ή όντας άνεργος) αποφασίζει να προσφέρουν μερικές ώρες της εβδομάδα εθελοντική εργασία για μετανάστες, άπορους, αδέσποτα ζώα. Για οποιοδήποτε σκοπό. Λέγεται «κοινωνική συνοχή», λέγεται «αλληλεγγύη».

Εδώ όμως τον τόπο του κοινωνικού και πολιτικού παράδοξου, αντί να γίνεται λόγος για αυτή την -από καιρό χαμένη- κοινωνική αλληλεγγύη, αντί να αναζητούνται τρόποι κοινωνικής συσπείρωσης, ευδοκιμεί ο εύκολος σαρκασμός των "γραφικών" atenistas.

Και όπως σωστά καταλήγει ο Τσαγκαρουσιάνος: "Άξιος να κρίνει τους atenistas είναι όποιος έχει πράξει κάτι ελάχιστα χρησιμότερο από αυτούς".

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν είναι απο την αντί-δραση των atenistas αλλά απο τη δράση των "βρωμίστας". Που όμως δεν στηλιτεύονται ούτε σαρκάζονται πουθενά.

Γιατί Μιλένα;

Διαβάζω εδώ για την υπόθεση της βουλευτού Μιλένας Αποστολάκη του ΠΑΣΟΚ. (κι εδώ)

Είναι μια σκανδαλώδης υπόθεση απόρριψης απο τους βουλευτές συναδέλφους της, της άρσης ασυλίας για ένα δικαστικό θέμα που αφορά προσωπικά της θέματα.

Προφανώς αυτή η νέα ξεφτίλα του κοινοβουλευτικού μας καθεστώτος φέρνει για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο τη συντεχνιακή αντιμετώπιση των βουλευτών στο θέμα "δικαιοσύνη". Προφανώς τα ΜΜΕ δεν το έκαναν θέμα γιατί δεν άπτεται της ατζέντας τους. Προφανώς εμάς μας απασχολεί γιατί η δική μας θεματολογία και το ενδιαφέρον δεν συμπίπτει (ευτυχώς) με την αξιολόγηση των διευθυντών ειδήσεων στα κανάλια.

Και μας ενδιαφέρει το θέμα γιατί έχει να κάνει με την ποιότητα της δημοκρατίας μας, έχει να κάνει με τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβουν οι ψηφοφόροι όσων πρωταγωνιστούν σ' αυτές τις ιστορίες αίσχους.

Αυτό που εγώ θέλω να ρωτήσω είναι το εξής: Η κυρία Αποστολάκη δεν νοιώθει την ευθύνη που βαραίνει τους τρυφερούς της ώμους; Γιατί δεν παραιτείται απο τη βουλευτική ασυλία για να αντιμετωπίσει το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ της θέμα (τη διένεξη με τον πρώην σύζυγό της κ. Συγγελίδη);

Πως νοιώθει που χρησιμοποιεί την ελληνική βουλή και τα προνόμιά της ως βουλευτού για να στερήσει το δικαίωμα από τον πρώην σύζυγο να έχει επαφή με τα παιδιά του;

Γιατί κυρία Μιλένα μου δε αφήνεις τα παιδιά σου να δουν τον πατέρα τους;

Ανοίκειο ε; Να μιλάμε μ' αυτό τον τρόπο για προσωπικά θέματα...

Ναι Αλλά ΔΕΝ είναι πια προσωπικά τα θέματά της.

Απ' τη στιγμή που η βουλευτής χρησιμοποιεί το δημόσιο αξίωμά της για να προστατευτεί, τότε το θέμα της γίνεται και θέμα των πολιτών της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όλοι εμείς λοιπόν τώρα θα πρέπει να έχουμε άποψη για το θέμα της, αφού δεν είχε την ανδρεία (κι ας είναι γυναίκα) να παραιτηθεί από την ασυλία.

Κατά τα λοιπά η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή στέρησε από τον κ. Συγγελίδη την πρόσβαση σε δικαστήριο για το θέμα του και το Ελληνικό δημόσιο καλείται να του καταβάλει το ποσόν των 19.000 Ευρώ ως αποζημίωση. Αφού όλοι εμείς λοιπόν πληρώσαμε, να μη κάνουμε και τη σχετική πλάκα μας να το διασκεδάσουμε; Το κατακτήσαμε το δικαίωμα.

Ρόμπα!

"Αυτή η πλειοψηφία σπάνια κατεβαίνει στους δρόμους"

Απο το σημερινό κείμενο του Παπαχελά στην "Καθημερινή"

"...Δυστυχώς οι μόνοι που έχουν στόχο είναι η μειοψηφία αριστεριστών, λαšκιστών και βεβαίως και απελπισμένων που θέλει να βάλει φωτιά στον τόπο είτε με τη μορφή της ανυπακοής είτε με την αναρχία και τη βία. Το ψευδοκατεστημένο αυτής της χώρας, νεοπλουτίστικο, χυδαίο και ανεύθυνο κοιτάει να κρυφτεί μαζί με τα λεφτά του ή και να πάει μαζί με το ρεύμα... Τόσο ανάξιο ήταν πάντα και γι’ αυτό κατάντησε έτσι τη χώρα.

Τι απομένει;

Η μεγάλη πλειοψηφία μιας σκληρά εργαζόμενης, δημιουργικής μεσαίας τάξης που δεν θέλει να καταστραφεί ο τόπος. Θέλει νόμο και τάξη, και απέναντι στους κλέφτες που λεηλάτησαν τη χώρα και απέναντι στους χούλιγκαν της βίας όπου και αν δρουν.

Το κακό βεβαίως είναι ότι αυτή η πλειοψηφία σπάνια κατεβαίνει στους δρόμους ή φωνάζει δυνατά..."

Ελάτε τώρα, χώστε τα στο "κουμάσι" τον Παπαχελά.

Μα τι λέτε κύριε Μάνο;

Σε σημερινό άρθρο του στην "Καθημερινή" ο Στέφανος Μάνος (που κατά καιρούς έχει πει σωστά πράγματα αλλά όταν πατάει πεπονόφλουδα του δίνει και καταλαβαίνει), υποστηρίζει οτι η είσπραξη διοδίων πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός έργου είναι σωστή, γιατί είναι ένας τρόπος να γίνουν έργα σε μια χώρα με οικονομικό πρόβλημα όπως η σημερινή Ελλάδα.

Μάλιστα ψέγει τον Κυριάκο Μητσοτάκη που υποστηρίζει οτι η πρακτική αυτή είναι "παγκόσμια πρωτοτυπία".

Κατ αρχήν που ήταν ο Κυριάκος όταν ο Σουφλιάς υπέγραφε αυτή την "παγκόσμια πρωτοτυπία" και δεν μπόρεσε να πει κάτι; Τώρα είναι πιο εύκολο να κάνει κριτική;

Και συνεχίζει ο Στέφανος Μάνος απαντώντας στον Κυριάκο: "Μα καλά, όταν έχτιζε το σπίτι του ο κ. Μητσοτάκης δεν πλήρωνε για την κατασκευή πριν ολοκληρωθεί το σπίτι";

Ακλόνητο επιχείρημα!

Ναι κύριε Μάνο μας, πληρώνουμε για την κατασκευή του σπιτιού μας αλλά μετά δεν πληρώνουμε ΚΑΙ ενοίκιο. Το σπίτι μας ανήκει. Αντίθετα η είσπραξη διοδίων για ένα δρόμο που είναι "υπό κατασκευή", εκτός από το οτι είναι ενάντιο στο Ευρωπαϊκό δίκαιο είναι και αντίθετο στη λογική.

Και τι λέει η λογική;

Οτι αν πληρώνω τρία ευρώ για να περάσω από ένα δρόμο επικίνδυνο και κακοφτιαγμένο, θα συνεχίσω να πληρώνω τα ίδια 3 ευρώ κάθε φορά μετά, όταν ο δρόμος θα έχει ολοκληρωθεί. Με τη διαφορά οτι ο κατασκευαστής θα έχει αποπληρώσει το κόστος με την προκαταβολή μου αλλά θα απολαμβάνει ΚΑΙ φουσκωμένο κέρδος αργότερα.

Αν λοιπόν υπάρχει τρόπος να μου γίνει έκπτωση αργότερα επειδή προ-πλήρωσα νωρίτερα, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Μέχρι να βρεθεί εκείνος ο τρόπος όμως, δεν μπορεί να καλύπτει ο αδύναμος κρίκος την όποια έλλειψη ρευστού.

Φίλοι σας οι κατασκευαστές πιθανόν αλλά φιλτέρα η λογική.

Για το κίνημα "Δεν Πληρώνω"

Όχι δεν έχω μετοχές στις κατασκευαστικές που εισπράττουν διόδια για να κατασκευάσουν ή να βελτιώσουν αργότερα τους δρόμους. Ούτε με ενδιαφέρει η "νομιμότητα" με την εισαγγελική έννοια του όρου.

Έχω μερικά απλές βασικές απορίες όμως που δεν απαντώνται:

1. Γιατί να εξισωθεί η πληρωμή των διοδίων της εθνικής Αθηνών - Θεσσαλονίκης (όπου οδηγείς με υψηλές ταχύτητες για πολλά χιλιόμετρα) με τα ουσιαστικά παράνομα διόδια της Αθηνών - Πατρών όπου στο σύνολο της διαδρομής γίνονται έργα και άρα οδηγείς με χαμηλές ταχύτητες; Είπαμε πως είναι παράνομο να εισπράττεις διόδια για δρόμο που ακόμα δεν έχεις κατασκευάσει, που δεν τηρεί τα στάνταρ ασφάλειας. Αλλά όταν ο δρόμος είναι κατασκευασμένος και σωστός, γιατί να μην πληρώσεις;

Επίσης απο που κι ως που εξισώνεται ο αγρότης που δίκαια διεκδικεί παράδρομους που να εξυπηρετούν την καθημερινότητά του, με όποιον κάνει διαδρομή σε όλο το μήκος του αυτοκινητόδρομου;

2. Γιατί εξισώνεται η πληρωμή διοδίων με τα εισιτήρια των ΜΜΜ; Ποια είναι η σχέση τους; Σαφώς οι αυξήσεις είναι εξοργιστικές, σαφώς οι χαμηλόμισθοι επιβάτες δεν μπορούν να επιβαρυνθούν τις καταστροφικές επιλογές των πολιτικών ηγεσιών (που έκαναν βαρύτατα προβληματικές τις συγκοινωνίες), αλλά από το να διεκδικήσεις φτηνό εισιτήριο ή κλιμακωτό ανάλογα με την διανυόμενη απόσταση, μέχρι να καταστρέψεις τα ακυρωτικά και εκδοτικά μηχανήματα και να βανδαλίσεις τους σταθμούς του μετρό, η διαφορά είναι τεράστια.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς που βρίσκονται πίσω απ' το κίνημα "δεν πληρώνω" έχουν τεράστια ευθύνη που όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια δεν θέλησαν (παρά την αυξημένη επιρροή τους) να δημιουργήσουν στον κόσμο καταναλωτική συνείδηση.

Είναι 100% υπεύθυνη η αριστερά που δεν δίδαξε το "λαό" να οργανώνει μποϋκοτάζ, να βρίσκει τις διαδρομές που μπορούν να καταργούν παράλογες εισπρακτικές τακτικές μέσα απο συντεταγμένα όργανα. Να διδάξει δηλαδή πως λειτουργεί η δημοκρατία. Είναι πλήρως υπεύθυνη η αριστερά που δεν εκπαίδευσε τους χαμηλόμισθους ψηφοφόρους της πως να στελεχώσει και να οργανώσει αξιόπιστες καταναλωτικές οργανώσεις με ατζέντα και συγκεκριμένους στόχους που οδηγούν την ακρίβεια.

Αντίθετα είναι τραγικά μικροπολιτικό το να αποφεύγεις να φέρεις αποτέλεσμα μέσα απο καταναλωτικό κίνημα για να δικαιωθεί η θέση "δημοκρατία=καπιταλισμός=ακρίβεια και εκμετάλλευση".

Είναι τραγικά σόλοικο το να δείχνεις πως μόνο οι ζηλωτές "φρουροί της επανάστασης" είναι επιφορτισμένοι με την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από βία, βανδαλισμούς, παρανομίες αλλά και παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων (στην περίπτωση του καπνίσματος όπου όλοι σχεδόν οι αριστεροί θεριακλήδες γραφιάδες έδωσαν ρέστα).

Έμαθαν την κοινωνία να κάνει σημαία τον νεοελληνικό τσαμπουκά, την έμαθαν να είναι όμηρος της πολιτικής σκοπιμότητας και -φυσικά- του ισοπεδωτικού λαϊκισμού (π.χ. "να καταργηθούν όλα τα διόδια"), που καταργεί την ικανότητα να διακρίνονται οι κατά περίπτωση διαφορές.

(Θεωρώ εδώ πως για τους φίλους που με διαβάζουν είναι περιττό να επιχειρηματολογήσω πως για την κατασκευή ενός δρόμου θεωρώ δίκαιο το να πληρώνουν οι χρήστες του και όχι όλοι οι φορολογούμενοι).

Εγώ λοιπόν τώρα κατέληξα να φοβάμαι αυτούς τους ακτιβισμούς της πορδής, γιατί οργανώνουν όχλο που ενεργεί τυφλά και ανεξέλεγκτα. Με τέτοιο όχλο δεν μπορείς να συζητήσεις, δε μπορείς να διαφωνήσεις. Η όποια διαφοροποίησή σου θα καταλήξει σε λιντσάρισμα ή προπηλακισμό (όπως έγινε σε κάποιους σταθμούς μετρό με ορισμένους επιβάτες που συνειδητά ήθελαν να ακυρώσουν εισιτήρια).

Τους φοβάμαι γιατί ο τραμπουκισμός τους θρέφεται και από την ηλιθιότητα της κυβέρνησης που μόνο μετά τον "τσαμπουκά" κάθεται να ξανασυζητήσει τις τιμές των διοδίων, επικυρώνοντας το "ακτιβισμό" τους.

Και φοβάμαι γιατί θα τους βρούμε απέναντι και σε περιπτώσεις όπου η λογική (και όχι η "νομιμότητα") θα είναι ακόμα πιο κραυγαλέα εναντίον τους.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι απο τα σημερινά ΝΕΑ και απ ότι φαίνεται αναρτήθηκε πρώτα στο indymedia. Πως σας φαίνεται;

Τσάι

Δηλώνω οπαδός του τσαγιού.

Δεν έχω χαλάσει τις σχέσεις μου με τον καφέ, ειδικά όταν εδώ κοντά στο γραφείο ένας χονδρέμπορος καβουρδίζει τους καφέδες του, μου σπάει τη μύτη και κάνω μια εξαίρεση για ένα στιβαρό εσπρέσο.

Αλλά τις περισσότερες φορές μου αρέσει να καταναλώνω ενδιαφέροντα τσάγια που αγοράζω συνήθως σε ταξίδια μου(έχω ασχοληθεί και παλιότερα με το θέμα). Η αγορά του καλού τσαγιού στην Ελλάδα είναι δύσκολη υπόθεση, είναι εξαιρετικά περιορισμένη η προσφορά τους.

Έχει πήξει ο κόσμος (και τα μαγαζιά) από τις μαζικές και αδιάφορες μαζικούρες της Lipton που ποτέ δεν κάνει κουβέντα για τις ποιότητες του τσαγιού που χρησιμοποιεί.

Εκτός λοιπόν απο τα πολύ καλά χύμα τσάγια που βρίσκω σε τειοπωλεία στην Ευρώπη, έχω εντοπίσει και μια μάρκα που έχει μια καταπληκτική γκάμα τσαγιών, τη Blend.

Η Blend διαθέτει όμως τα προϊόντα της μόνο σε καφέ και παρόμοια μαγαζιά, δεν πουλάει δηλαδή σε λιανική τα τσάγια της, δεν μπορείς να τα βρεις σε ράφι μαγαζιού. Ίσως επειδή η λίγο ακριβότερη τιμή τους θα έκανε ασύμφορη τη διάθεσή τους ειδικά σε ένα κοινό όπως το Ελληνικό, που δεν έχει αναπτύξει "κουλτούρα" τσαγιού και δεν ενδιαφέρεται να ξεχωρίσει το ποιοτικό τσάι.

Επειδή όμως κάποτε δοκίμασα το "Truffle Blanc" κι έπαθα πλάκα (Μαύρο τσάι, κακάο, άσπρη σοκολάτα και βανίλια), έστειλα ένα email στην εταιρία και με έφερε σε επαφή με τον αντιπρόσωπο, οπότε αγόρασα ένα κουτί από όλη τους τη γκάμα. Εκεί παρατήρησα οτι στις ετικέτες των πυραμίδων τους (που είναι από μουσελίνα παρακαλώ!), υπήρχαν οι ενδείξεις FTGFOP1, BOP κλπ.

Αν κάνετε μια αναζήτηση σε sites που εξηγούν τις ποιότητες του τσαγιού, όπως εδώ, θα δείτε όλη την επεξήγηση των όρων αυτών. Το FTGFOP1 για παράδειγμα είναι το Fine Tippy Golden Flowery Orange Pekoe, πρώτης ποιότητας που χρησιμοποιείται απο τη Blend για το Darjeeling.

Το Earl Grey Special, που είναι τσάι με άρωμα εσπεριδοειδών είναι μια πολύ παλιά κινέζικη συνταγή που απαιτεί ωρίμανση του μαύρου τσαγιού με φλούδες περγαμόντου. Η Blend λοιπόν χρησιμοποιεί για το τσάι αυτό, αιθέρια έλαια περγαμόντου και πέταλα λουλουδιών.

Έψαξα και στο "Τσάι" που είναι το "εξειδικευμένο" κατάστημα στο Κολωνάκι, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζονται τα προϊόντα τους και το site τους με ψιλο-απογοήτευσε σε σχέση με άλλα εξειδικευμένα μαγαζιά άλλων χωρών που δίνουν αξιοπρεπή πληροφόρηση), δε βρήκα πουθενά κάποια σήμανση ποιότητας αλλά κρατάω μια επιφύλαξη να το ψάξω καλύτερα για όταν κάνω το μεγάλο ταξίδι μου και κατέβω στο κέντρο απο τα προάστια.

Γενικά πάντως διαπιστώνω οτι ο περισσότερος κόσμος καταναλώνει οτιδήποτε μπορεί να βρει στα σουπερμάρκετ όπου φυσικά δε βρίσκονται ψαγμένες επιλογές. Αν κάποιος ξέρει κάποια καλή μάρκα που να διατίθεται στην Ελλάδα, ας αφήσει ένα σχόλιο.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Και πάλι αναδημοσιεύω Μανδραβέλη απο τη σημερινή Καθημερινή.

Και το αφιερώνω σε όλους τους σχολιαστές των blogs (και του δικού μου) που βρίζουν, χλευάζουν ή απλά απορρίπτουν πρόσωπα επειδή εκφράζουν απόψεις διαφορετικές απο τις παγιωμένες δικές τους (γειά σου Δημήτρη).

Εγώ μια παρατήρηση θα κάνω μόνο: Απο τη στιγμή που σταματάμε να συζητάμε, να ανταλλάσουμε (και να κρίνουμε) απόψεις, να υιοθετούμε το λογικό και να απορρίπτουμε το παράλογο, όταν οχυρωνόμαστε στις ιδεοληψίες μας, σταματάμε να έχουμε τη δυνατότητα να ολοκληρωθούμε ωε προσωπικότητες, να ωριμάσουμε ως πολίτες.

"...Με την κ. Ιωάννα Κούρτοβικ μπορεί κάποιος να διαφωνήσει σε πολλά. Οι απόψεις της σε πλείστα όσα θέματα δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι, σεβαστές. Είναι προς αντίκρουση με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το πρόσωπο της κ. Κούρτοβικ είναι σεβαστό. Αυτή είναι η πεμπτουσία του δημοκρατικού διαλόγου. Κατεδαφίζεις τις απόψεις με τις οποίες διαφωνείς, αλλά όχι το πρόσωπο που τις εκφέρει. Αντιμάχεσαι σκληρά όσα λέει, αλλά σέβεσαι το άνθρωπο που τα λέει. Ετσι κι αλλιώς, κανείς δεν είναι τέλειος στους συλλογισμούς του, πόσω δε μάλλον η κ. Κούρτοβικ.

Γι’ αυτό, τουλάχιστον στον γράφοντα, προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η προσωπική επίθεση που εξαπέλυσε κ. Μάκης Βορίδης στη δικηγόρο και πολιτική ακτιβίστρια Κούρτοβικ. Στην εκπομπή «Ανατροπή» που είχε θέμα το μεταναστευτικό (Mega 31/1/2010) ο γνωστός βουλευτής του ΛΑΟΣ άρχισε να ανακρίνει τη δικηγόρο γιατί «υπεράσπισε τρομοκράτες» και αν και κατά πόσο διαφωνεί ιδεολογικά με τους έγκλειστους της «17 Νοέμβρη».

Κατ’ αρχήν, η νομική παιδεία του κ. Βορίδη -αν δεν την έφαγε η πολιτική αντιπαλότητα- θα έπρεπε να τον προστατεύσει από διάφορες κακοτοπιές. Οχι μόνο για το ιερό έργο του δικηγόρου υπεράσπισης, για το οποίο δεν οφείλει να δώσει λογαριασμό σε κανένα, αλλά και για το τεκμήριο της αθωότητας που πρέπει να διδάσκεται στον δημόσιο λόγο. Δεν υπάρχουν «τρομοκράτες», υπάρχουν «καταδικασθέντες για τρομοκρατία». Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά και ο μόνος που μπορεί να την εξαλείψει είναι μόνο ο Θεός στη Δεύτερη Παρουσία. Αν υπάρχει Θεός και αν υπάρξει Δεύτερη Παρουσία. Υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα. Ακόμη και αν η δικηγόρος Κούρτοβικ ταυτίζεται ιδεολογικά με τους πελάτες της, αυτό τι μαρτυρεί για το μεταναστευτικό ζήτημα; Υπάρχει κάποια «υπόγεια και σκοτεινή οδός» που συνδέει τα δύο προβλήματα; Ή απλώς οι παραλληλισμοί έγιναν για το θεαθήναι και τα νούμερα της AGB; Αν ισχύουν αυτοί οι κανόνες, τότε ο λόγος του κ. Βορίδη τοις πράγμασι ακυρώνεται, εξαιτίας της συμμετοχής του σε ομάδες «μαύρης τρομοκρατίας» (έστω χαμηλής) που βρέθηκε όταν ήταν στα νιάτα του.

Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή σ’ αυτόν τον τόπο πρέπει να μπουν κανόνες, ξεκινώντας από τον διάλογο, όποιον διάλογο, τέλος πάντων, μπορεί να γίνει σ’ αυτό το πράγμα που λέγεται τηλεόραση. Αυτό είναι το μόνο όπλο που έχουμε για να λύνουμε προβλήματα. Οσοι δεν κατανόησαν το όπλο του διαλόγου και ασπάστηκαν τον «διάλογο των όπλων» έκαναν το ίδιο λάθος με τον κ. Βορίδη. Μπέρδεψαν τα πρόσωπα με τις απόψεις και τελικά εξόντωσαν τα «αντίπαλα» πρόσωπα και συκοφάντησαν τις δικές τους ιδέες.

Η μεγαλύτερη αρετή της συκοφαντημένης αστικής δημοκρατίας είναι ότι μας επιτρέπει να διαφωνούμε σκληρά, χωρίς να σκοτωνόμαστε. Αυτό που εντυπωσιάζει πολλούς στη Βουλή -«πώς μπορείτε να μαλώνετε στα έδρανα και να πίνετε μαζί καφέ στο εντευκτήριο»- δείχνει το μεγαλείο μιας κοινωνίας που μπορεί να ξεχωρίσει τα πρόσωπα από τις προσωπικές απόψεις. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα γίνει κτήμα και όσων μετέχουν στα τηλεοπτικά πάνελ."