Παρίσι, Νοέμβριος 2010

Πριν περίπου ένα μήνα, στο Παρίσι διοργανώθηκαν μαζικές διαδηλώσεις για το γνώστο θέμα του συνταξιοδοτικού.

Η ανταπόκριση της Κάτιας (δεν την ξέρετε-δυστυχώς, εγώ την ξέρω-ευτυχώς), μπορεί να έμεινε λόγω δικών μου φόρτου εργασιών για κάμποσο καιρό στα «εισερχόμενα», αλλά λέω τώρα να την αξιοποιήσω.

.................................................................................

Οι φωτογραφίες της διαδήλωσης των Γάλλων που αντέδρασαν στο νόμο σχετικά με το ασφαλιστικό, ο οποίος αυξάνει το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης από τα 65 τα 67, αλλά και σε άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις περιστολής δαπανών εκ μέρους της κυβέρνησης Sarkozy, εξωφρενικά άδικες, την ίδια στιγμή που -όπως μου διηγήθηκαν φίλοι- στη γηραιά κυρία Liliane Bettencourt (L'Oréal) -μεταξύ άλλων- επεστράφησαν από την εφορία 30 εκ. ευρώ.

Το εντυπωσιακό ήταν η συμμετοχή του κόσμου (500 χιλ. άνθρωποι), ο οποίος αψήφισε την ασταμάτητη καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας βροχή, τη στιγμή μάλιστα που οι νομοθετικές ρυθμίσεις είχαν ήδη ψηφιστεί.

Δηλωτική πολιτισμού ήταν η σύσσωμη συμμετοχή του θρυλικού πρωτοποριακού Théâtre du Soleil (Θέατρο του Ήλιου), με επικεφαλής την ιδρύτριά του, Ariane Mnouchkine, αυτή τη μεγάλη Κυρία του παγκόσμιου θεατρικού και κινηματογραφικού χώρου, αυτή τη στρατευμένη καλλιτέχνιδα, την πιστή -τόσα χρόνια τώρα- στα πολιτισμικά, πολιτικά και προσωπικά της πιστεύω.

Η παρουσία του θιάσου δεν ήταν μόνον η φυσική αλλά και η καλλιτεχνική συμμετοχή, μέσω μεγάλων εμβληματικών μαριονεττών και τυπωμένων πανώ διπλής όψης, με συνθήματα μεγάλων ανδρών της ιστορίας, που νοηματοδοτούσαν εννοιολογικά τη διαδήλωση, δίνοντάς της μια ξεχωριστή πρωτότυπη νότα, στοχευμένη στην ουσία.

Hugo: "Θλιβερό δημόσιο θέαμα... Δεν νιαζόμαστε πια παρά για τον εαυτό μας... Την αξιοπρέπεια, τις θέσεις, τα χρήματα, τα παίρνουμε όλα, τα θέλουμε όλα, τ'αρπάζουμε όλα ... Δε ζούμε πια παρά μόνο από φιλοδοξία και πλεονεξία ...

Le Peuple (Ο Λαός, με κεφαλαίο -όχι τυχαία- το Λ): "Δεν θα τελειώσει καμιά ώρα εκείνη η νύχτα στου Fouquet's;". Σου θυμίζω ότι το Fouquet's είναι ο τόπος στον οποίο ο Sarko γιόρτασε το βράδυ της εκλογής του με -ενδεικτικής σημασίας- την παρουσία τών από δω και πέρα φίλων του, των βασικότερων εκπροσώπων των βιομηχάνων και των εφοπλιστών. Από τους πρώτους νόμους που πέρασε, ως Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (τρίζουν ακόμη τα κοκκαλάκια του στρατηγού Charles de Gaulle), ήταν τεράστιες φοροαπαλλαγές για τους νέους του φίλους. Τουλάχιστον έδωσε το στίγμα του εξαρχής.

Jean-Jacques ROUSSEAU: "Με τα χρήματα μπορούμε να έχουμε τα πάντα, εκτός από ήθη και πολίτες". Θυμίζω ότι ο μεγάλος φιλόσοφος του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού είναι ο συγγραφέας του Κοινωνικού Συμβολαίου [πλήρης τίτλος: Περί του κοινωνικού συμβολαίου ή αρχές του πολιτικού δικαίου] και τον απασχόλησαν ιδιαίτερα το έργο του οι έννοιες της συνείδησης και του πολίτη, καθώς και η διασύνδεσή τους.

William SHAKESPEARE: "Οι κηφήνες (σέρσεγκες) δεν ρουφάνε το αίμα των αετών, παρά λεηλατούν τις κυψέλες των μελισσών".

Κοντολογίς, ζήσαμε ιστορικές στιγμές.

Φυσικά. Είναι ιστορικές οι στιγμές που ένα ολόκληρο π

αλιρροιακό

κύμα κατεβαίνει να διαδηλώσει για την κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Κυρίως γι' αυτό που με πρώτη ματιά φαίνεται: Την έλλειψη κομματικών σημαιών και την τεράστια διαφορά επιπέδου των διαδηλώσεων. Δεν έχει πολλά κοινά με τις δικές μας διαδηλώσεις, αλλά πάλι... η Ελλάδα ποτέ δεν πέρασε την αστική της περίοδο, την ανάπτυξη της κουλτούρας που θα επέτρεπε ακόμα και στην αριστερά να συνδιαλέγεται με τους πολίτες με αναφορές στη διανόηση, σε κείμενα.

Για το TEDx Athens

Πάνω από χίλια άτομα μαζεύτηκαν την Παρασκευή 26/11, για να ακούσουν τις ομιλίες στο TEDx Athens. Μαζεύτηκαν γιατί χρειάζονται μια φυγή προς τα εμπρός, ένα αντίδοτο στη μιζέρια και την παραλυσία της κρίσης. Χρειάζονται τα ερεθίσματα, τις δημιουργικές ιδέες. Και ευτυχώς το TEDx είχε μπόλικες τέτοιες.

Η επιτυχία μιας παρουσίασης εξαρτάται από το πόσο παραμένει το μήνυμα στο μυαλό του ακροατή, πόσο «αξιομνημόνευτη» είναι. Λοιπόν οι ομιλίες- παρουσιάσεις που παρακολούθησα προχτές ήταν καλά στοχευμένες, ζωντανές, με αρκετά χρήσιμα μηνύματα.

Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν η παρουσία του Γ. Ραγκούση, ως ομιλητή-έκπληξη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πάντα, σε όλα τα fora θα πρέπει να συμμετέχουν σώνει και καλά πολιτικοί, ιδίως όταν οι ομιλίες τους δεν έχουν να συνεισφέρουν.

Χωρίς να είμαι τακτικός παρατηρητής των εκδηλώσεων TED νομίζω πως δεν είναι συνηθισμένο να υπάρχουν πολιτικοί-ομιλητές. Όχι πως έχω αντίρρηση στην παρουσία πολιτικών. Απλά νομίζω πως το περιεχόμενο των ομιλιών τους θα πρέπει να είναι ανάλογο της «ανταλλαγής δημιουργικών ιδεών». Που θα μπορούσαν (ιδίως όταν εκπροσωπούν κόμματα εξουσίας), να μετεξελίξουν αυτές τις ιδέες σε νομοθετήματα ή ρυθμίσεις για την βελτίωση της κοινωνίας που εκπροσωπούν. Αλλά, εδώ; Τώρα; Γιατί;

Το κοινό δυστρόπησε, τα σχόλια στο twitter ήταν αρνητικότατα. Άλλωστε όμως είπαμε οι περισσότεροι ήμασταν εκεί για να ξεχάσουμε τη μιζέρια που εν πολλοίς έχει τις ρίζες της στην ποιότητα της πολιτικής σκηνής. Ο τελευταίος που θα θέλαμε να ακούσουμε ήταν ένας ακόμα πολιτικός.

Ο Ραγκούσης ξεκίνησε την ομιλία του έξυπνα, προσπαθώντας να αποποιηθεί την ρετσινιά του πολικού, λέγοντας «μη με δείτε σαν πολιτικό, αλλά σαν έναν πολίτη που πριν κάποια χρόνια πήρε την οικογένειά του για να κατοικήσει στην Πάρο». Κι εκεί που το κοινό άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον, τίναξε στον αέρα τον πρόλογό του παρουσιάζοντας ως κυβερνητικό στέλεχος τη θέσπιση του προγράμματος διαύγειας (όλες οι αποφάσεις, νόμοι, κανονισμοί στο διαδίκτυο) ως βήμα για την πάταξη της διαφθοράς.

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει για τη χρησιμότητα της ρύθμισης; Το πρόβλημα ξεκινάει όμως από το ότι το μέτρο είναι λίγο κι έρχεται αργά, η αποτελεσματικότητά του δεν έχει μετρηθεί ή αξιολογηθεί και φυσικά είναι μακριά απ’ το να χαρακτηριστεί «καινοτομία» αφού έχει εφαρμοστεί σε πολλές χώρες εδώ και καιρό, όταν οι δικοί μας πολιτικοί είχαν στήσει λεωφόρους μαύρου χρήματος κάτω απο τα τραπέζια.

Άρα δεν είναι μια ιδέα που διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αντίθετα είναι ένα ελάχιστο βήμα για να καταπολεμηθεί η διαφθορά της επαγγελματικής τάξης που εκπροσωπεί ο κύριος Ραγκούσης. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως η ομιλία του δεν χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό.

Απο την όμορφη εμφάνιση της -επίσης όμορφης- Αθηνάς Ανδρεάδη (φωνάρα!).

Aπο την σούπερ εμφάνιση του Monsieur Minimal.

Ξεχώρισα τον ενθουσιασμό του Κ. Γραμμάτη που κάνει μια συγκινητική προσπάθεια για αγορά τηλεπικοινωνιακού δορυφόρου μιας χρεοκοπημένης εταιρίας για να προσφέρει δωρεάν πρόσβαση στο internet σε εκατομμύρια μη-προνομιούχους σε χώρες του τρίτου κόσμου.

Ξεχώρισα επίσης την παρουσία του Χρήστου Ιωαννίδη, ιδρυτή του Schoolwave που αναφέρθηκε στο μεγάλο σκάνδαλο της λεηλασίας του χρόνου των παιδιών μέσω του παλαιολιθικού συστήματος παιδείας. Κάτι που συμφωνεί 100% με ένα κείμενο που είχα γράψει το 2007. Μακάρι η πρωτοβουλία να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες αν και νομίζω πως οι μαθητές των "προηγμένων" χωρών έχουν περισσότερες ευκαιρίες να ξεδώσουν απο τους δικούς μας αιχμάλωτους.

Μη παραλείψετε να δείτε τις παρουσιάσεις μόλια αυτές είναι διαθέσιμες (με υπότιτλους) απο το site του TEDx Athens.

Α, επίσης δεν έφτασαν τα υπέροχα κεφτεδάκια με σουσάμι και γενικά ήταν δύσκολο να καβατζώσεις τροφή. Όταν είσαι απο τις μιάμιση μέχρι τις εννιά το βράδυ νηστικός...

Hong Kong

Η δεύτερη επίσκεψή μου σε τρία χρόνια.

Πάλι αγχωμένη, με γεμάτο πρόγραμμα, ένα σωρό πράγματα να γίνουν σε μικρό χρονικό διάστημα. Όπως πρέπει δηλαδή.

Το Χονκ Κονγκ το ίδιο είναι αγχωμένο, μιλιούνια κόσμου στους δρόμους, στο μετρό, μποτιλιαρισμένοι στα αυτοκίνητα, συνωστισμενοι σε πανύψηλα κτίρια. 6.500 κάτοικοι ανα τεραγωνικό χιλιόμετρο. Αριθμός που ζαλίζει.

Κι όμως στο τόσο δα νησάκι μένει ακόμα αρκετό πράσινο, εκτοξεύει φυσικά τις τιμές των ακινήτων σε δυσθεώρητα ύψη ακόμα κι αν δε μιλάμε για την πιο ακριβή περιοχή γραφείων και καταστημάτων.

Ουρανοξύστες που το ύψος τους κάνουν άλλους ουρανοξύστες να μοιάζουν με νάνους (και η φωτογραφία ΔΕΝ βγήκε απο τον τελευταίο όροφο!).

Οι πολλοί δυτικοί εργαζόμενοι στις χιλιάδες εταιρίες έχουν ευκαιρίες για χαλάρωση στα μοδάτα μπαρ του κέντρου. Ο καιρός είναι τέτοιος που σου επιτρέπει να καθήσεις έξω, να απολαύσεις το νυχτερινό θέαμα της πιο φωταγωγημένης πόλης του κόσμου (αναλογικά με το μέγεθός της).

Τα περισσότερα μπαρ και εστιατόρια που αξίζει να επισκεφτείς βρίσκονται στους ψηλότερους ορόφους. Τη μέρα -ακόμα και με ήλιο- είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις οτιδήποτε σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου απο το νέφος που έρχεται απο την ηπειρωτική Κίνα.

Αλλά το βράδυ...

Το τραπέζι σου βρίσκεται μερικά μέτρα δίπλα απο το πεζοδρόμιο αλλά κάποιες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω του.

Ο ιπππόδρομος γεμίζει ασφυκτικά, καταπληκτικές εγκαταστάσεις με VIP θεωρεία όπου σερβίρεται πολύ καλό φαγητό, κανονική βιομηχανία το ιπποδρομιακό στοίχημα, 15 δις δολλάρια τζίρος το χρόνο!

Απ 'έξω απο το members club αυτοκίνητα ακριβότερα απο ένα διαμέρισμα και οι πιο πολλές Ferrari που έξω δει μαζεμένες σε ένα μέρος. Οι αγώνες είναι κανονική γιορτ.

Οι δικοί μας πόσα μπαίνουν μέσα κάθε χρόνο περιμένοντας να κάνουν τζίρο απο κολλημένους που δεν φτιάχνουν τα δόντια τους για να παίξουν στα άλογα;

To πλωτό εστιατόριο Jumbo Kingdom είναι η επιτομή του κινέζικου κιτς.

Φωταγωγημένο με άπειρα λαμπιόνια, τόσο αυτό όσο και η αποβάθρα απο όπου μια επίσης φωταγωγημένη βάρκα σε περνάει στο εστιατόριο. Δεν είχα τον εξοπλισμό για μια καλή φωτογραφία σε τέτοιες συνθήκες. Δανείζομαι κάποιου άλλου.

Αλλά το φαγητό του είναι απίστευτο. Όλοι οι celebrities που έχουν επισκεφτεί το Hong Kong έχουν φάει εδώ γιατί ίσως σερβίρεται η πιο γκουρμέ έκδοση της κινέζικης κουζίνας.

Η κατανάλωση ρεύματος είναι πάνω απο χίλια ευρώ κάθε μέρα. Το κόστος συντήρησης και λειτουργίας του είναι πολύ ψηλό. Αλλά για να διατηρηθεί σε λειτουργία και να υπάρχει σαν τουριστικό αξιοθέατο, η κυβέρνηση απάλλαξε απο φόρους την επιχείρηση. Για πάντα.

Βλέπω όλο αυτό το φως που κάνει τη νύχτα μέρα και θυμάμαι τα συμβολικά σβυσίματα των φώτων για μια ώρα "για να σωθεί ο πλανήτης". Να σαρκάσω ή να μελαγχολήσω;

Αποχή, αυτή η "άγνωστη"

Ενόχλησε η αποχή ε;

Δεν πειράζει παιδιά, καλύτερα αρχίστε να συνηθίζετε. Απο δω και πέρα η αποχή θα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο σε κάθε αναμέτρηση ενός πολιτικού σκηνικού που όλο και λιγότερο αφορά τους ανένταχτους και αχρωμάτιστους ψηφοφόρους.

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά ολόκληρα και να εξηγώ γιατί σ' αυτές τις εκλογές για ρπώτη φορά απο τότε που απέκτησα εκλογικό δικαίωμα αποφάσισα να απέχω. Δε χρειάζεται. Οι φίλοι που συχνάζουν εδώ και μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν, ξέρουν καλά πως είναι βαθύτατα πολιτική απόφαση.

Δυο πράγματα μόνο:

1. Το πολιτικό σκηνικό χρειάζεται επειγόντως ανανέωση και μάλιστα με κόσμο που να έχει διαφορετικά κίνητρα απο αυτά που είναι κρυμένα πίσω απο τον αφόρητο λαικισμό που μας ταλαιπωρεί σήμερα. Μόνο αφού η αποχή ξεπεράσει το 50% ίσως να πάρει είδηση το πολιτικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο.

2. Δεν αμφιβάλω πως ανάμεσα στις επιλογές υπήρξαν και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανθρώπων όπως του κυρίου Καμίνη. Αλλά η -υποτίθεται- αξιοκρατική επιλογή ακυρώθηκε νωρίς-νωρίς όταν το ίδιο το κόμμα που τον υποστήριξε έβαλε το μέτρο όχι στα πρόσωπα, αλλά στην έγκριση ή απόρριψη του μημονίου!

και ένα τρίτο για μπόνους: Στην περιοσχή που ψηφίζω δεν έχω επιλογές σαν του Γιώργου Αμυρά στην Αθήνα. Μόνο κάτι θλιβερούς πολιτευτάδες με επικοινωνιακές τακτικές Μαυρογιαλούρου.

Επίσης στην προσωπική απόφασή μου να μην ψηφίσω συνέβαλε το οτι μόλις είχε επιστρέψει απο μια πολιτισμένη χώρα όπου ο σεβασμός στον πολίτη - δημότη ήταν διάχυτος σε κάθε βήμα. Ήμουν λοιπόν (και είμαι) εξαιρετικά θυμωμένος με όλους όσους χαράμισαν τόσα χρόνια ευκαιριών, τόσα ευρωπαικά πακέτα χρηματοδότησης.

Αυτά.