Το σκάνδαλο Siemens, οι Κινέζοι και η πριμοδότηση της ανεργίας μας.

Πριν από χρόνια (και πριν η Ε.Ε. εφαρμόσει τους κανόνες για τον ανταγωνισμό), την εποχή δηλαδή που οι δυτικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν να βοηθήσουν την εγχώριά τους βιομηχανία συνέβαινε το εξής: Οι κρατικές προμήθειες Γαλλίας, Γερμανίας κλπ ήταν πάντα σε υψηλότερες τιμές των κανονικών, αγόραζαν ακριβότερα δηλαδή, για να χρηματοδοτήσουν τις εταιρίες που με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να μειώσουν τις τιμές τους στις διεθνείς πωλήσεις.

Αυτός ήταν ένας ιδιαίτερα κοινός τρόπος για να βοηθηθούν οι εξαγωγές, να αυξηθούν οι πωλήσεις, οι θέσεις εργασίας, τα κρατικά έσοδα από φόρους (τζίρων και εργαζομένων) και με δύο λόγια όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Το δημόσιο χρήμα έφερνε μεγαλύτερα οφέλη στην κρατική μηχανή.

Για πολλούς λόγους , σήμερα αυτές οι τακτικές δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον στην Ευρώπη, όπου επιβλήθηκαν «κανόνες ανταγωνισμού» (λέγε με Μακ Γκρίβι), αλλά και οι περισσότεροι κρατικοί οργανισμοί ιδιωτικοποιήθηκαν και μπήκαν στα χρηματιστήρια, οπότε και άρχισαν να αναζητούν το φθηνότερο και όχι το «εθνικά συμφέρον».

Η παραγωγή όμως στην Ευρώπη σταμάτησε να είναι προ πολλού οικονομική και συμφέρουσα. Οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες και το ξύπνημα του Κινέζου γίγαντα, σήμαινε πως μπορούσε εύκολα πια να μεταφερθεί εκεί η οποιαδήποτε παραγωγή, το κόστος να μειωθεί και να επιτυγχάνονται πωλήσεις χωρίς όμως τώρα να εργάζεται ο πολίτης της χώρας που αγόραζε.


Και το πιο σημαντικό: Τώρα ακόμα και στην υψηλή τεχνολογία (π.χ. τηλεπικοινωνίες) ξεπήδησαν Κινέζικες φίρμες που πωλούν φθηνά και μάλιστα με κρατική επιχορήγηση έτσι που να μπορέσουν να μηδενίσουν το δυτικό ανταγωνισμό. Η Κίνα δηλαδή εφαρμόζει την πολιτική που δεν έχει πια δικαίωμα να εφαρμόσει η Ευρώπη, γιατί η Κίνα έχει εθνικούς στόχους και έχει και τα μέσα και τη θέληση να τους πετύχει.

Τώρα τα αγαθά είναι φθηνότερα, παράγεται περισσότερο (ιδιωτικό) κέρδος αφού οι τιμές δεν έπεσαν σε κανένα τομέα, η ανεργία θερίζει και τα κράτη δεν βάζουν στην τσέπη τους τίποτε περισσότερο από το ΦΠΑ που επιβάλλουν στα εκτός ΕΕ προϊόντα. Που όμως δεν αρκεί να εξομοιώσει τις τιμές των Κινέζικων προϊόντων με τα Ευρωπαϊκά. Ούτε να ταίσει τις στρατιές των ανέργων. Ευνοήθηκε δηλαδή ένα "άνοιγμα της αγοράς" που άφηνε απ έξω την Ευρώπη ως παραγωγική δύναμη.

Τα θυμήθηκα αυτά τώρα με τη διερεύνηση του σκανδάλου Ζίμενς. Η εταιρία διατηρούσε εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη με περίπου πεντακόσιους εργαζόμενους αν δεν κάνω λάθος. Σήμερα το εργοστάσιο είναι κλειστό. Η κάποτε ακμάζουσα Ιντρακόμ που υπερηφανευόταν πως απασχολούσε ανώτατου επιπέδου μηχανικούς και επιστήμονες, σήμερα μαραζώνει και το προσωπικό έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Ο ΟΤΕ αγοράζει από την Κινέζικη Huawei που τώρα έχει και την οικονομική άνεση να παράγει ακόμα και καταναλωτικά προϊόντα (υπολογιστές ταμπλέτες). Κι είναι σίγουρο πως θα πουλήσουν πολύ φτηνό πράμα όταν θα μάθουν και marketing.
Προς το παρόν μπορεί να παράγουν για λογαριασμό δυτικών εταιριών και να εισπράτουν το αντίτιμο της παραγωγής αλλά σταθερά αναπτύσουν δικές τους μάρκες έτσι που να καρπώνονται και την υπεραξία, το κέρδος.

(photo:JASPER JUINEN/GETTY IMAGES)

Και λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Αδίκημα ναι οι μίζες, ειδικά στην Ελλάδα όπου η διαφθορά των πολιτικών μας είναι αρκετή για να στρεβλώσει το όποιο εθνικό σχέδιο, τα όποια οφέλη από τη λειτουργία εθνικής βιομηχανίας, αλλά μήπως έπρεπε να συνεχιστεί η αντίστροφή πορεία του χρήματος; Να δίνει «μίζες» το κράτος για να κρατήσει σε λειτουργία την όποια τοπική βιομηχανία;

Υ.Γ. Χρησιμοποιήστε το κείμενο για προβληματισμό, άλλωστε οι δικοί μου προβληματισμοί είναι, χωρίς να έχω καταλήξει κι εγώ σε συμπέρασμα.