Όπως όταν σπάζαμε πιάτα

Όλα αυτά τα χρόνια ψηφίζουμε με τον ίδιο τρόπο που οι γλεντζέδες των αρχών της δεκαετίας του 70. έσπαζαν πιάτα. Όπως τότε πλήρωναν για να κάνουν το σαματατζίδικο κέφι τους, εμείς με τον ίδιο βαθμό ξεγνοιασιάς ψηφίζαμε ανίκανους και λωποδύτες μιας και αντέχαμε οικονομικά.

Παρακολουθούσαμε μετά, πρώτο τραπέζι πίστα, τα σκάνδαλα ως τηλεθεατές που παρακολουθούσαν σαπουνόπερα ή σαν όλα αυτά να αφορούσαν μια άλλη χώρα.

Δε μας αφορούσαν τα δισεκατομμύρια δραχμών και τα εκατομμύρια ευρώ που ακούγαμε να φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Εμείς είχαμε εξασφαλίσει εύκολο πλαστικό και εικονικό χρήμα, τα κουτσοβολεύαμε, μέχρι που καταφέραμε να γίνουμε και ο Νο 1 πελάτης των Καγιέν της Πόρσε, μέχρι που κάναμε με τα θαλασσοδάνεια, τα θέρετρα "σπα και θαλασσοθεραπείας" μόδα του συρμού.

Περάσαμε τη μεγάλη περίοδο του ξέφρενου, ατομιστικού καταναλωτισμού, της ελληνικής έκφανσης του "το δικό μου είναι μεγαλύτερο". Αγοράσαμε ακόμα και τα γκάτζετ που έκαναν "μπλίπ" και αναβόσβηναν με μπλε και λευκά led κι ανάθεμα αν ξέραμε πως λειτουργούν, αφού ποτέ δε διαβάσαμε τις οδηγίες χρήσης.

Τώρα φυσικά που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, εμείς ανάμεσα σε όσες αξίες διαχρονικά κρατάμε σφιχτά, επιλέξαμε να κρατήσουμε πιο σφιχτά τον ατομικισμό μας. Θέλουμε να μη θιγούμε εμείς απο τον ανεμοστρόβιλο, να περάσει δίπλα μας, έστω και ξυστά, αλλά να μη μας πειράξει το δικό μας σπίτι.

Η θεματολογία εξαντλείται στο "πότε θα πάρουμε σύνταξη και πόση", "πόσα μας κόβουν", "πόσο θα μας κοστίσει". Και σωστά μέχρι ένα σημείο, αλίμονο, είναι άλλωστε ο προγραμματισμός της ζωής μας! Αλλά μέχρι εκεί φτάνουμε οι κακόμοιροι. Δεν έχουμε τη δυαντότητα να πάμε ένα βήμα παραπάνω και να ασοληθούμε συνολικά με τον τρόπο που αποφασίζονται και κατανέμονται τα έξοδα του κρατικού προυπολογισμού, να φτάσουμε ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος.

Μήνες τώρα που αναφέρεται το θέμα απο κάποια ΜΜΕ, δεν βλέπω να βάζει κανείς (ως πολιτικός σχηματισμός) επιτακτικά το θέμα των εξόδων στη δημόσια υγεία, να ζητιέται εξήγηση για την διαχρονική ολιγωρία των κυβερνήσεων να ξετρυπώσουν τα τρωκτικά, να υποχρεώνει για άμεσα μέτρα. Όλοι ξέρουν πως πληρώνονται οι μίζες αλλά κανείς τόσο καιρό δεν πήρε πρωτοβουλία να τις σταματήσει. Γιατί;

Δε βλέπω να επιμένουμε να μάθουμε τι θα γίνει με τα τεράστια ποσά των εξοπλισμών, δεν βλέπω κανένα κόμμα να βάζει στην ατζέντα τις ελληνοοτουρκικές σχέσεις. Κανείς δε θέλει να βγάλει κάστανα απο τη φωτιά με το να ομολογήσει πως οι μόνοι που επωφελούνται απο τον "τουρκικό μπαμπούλα" είναι τα λαμόγια που εξακολουθούν να αποθησαυρίζουν τεράστια ποσά σε μίζες.

Δε βλέπω πολιτικό σχηματισμό που να αντιμετωπίζει το οτι έχουμε απο εχθρικές, μέχρι και ουδέτερες (σην καλύτερη περίπτωση) σχέσεις με όλους τους γείτονές μας. Να στοχοποιεί τις ηλίθιες εξωτερικές πολιτικές μας, που όλο αυτό τον καιρό τάιζαν τον εθνικισμό μας και τους μύθους μας, αλλά που εξασφάλιζαν όμως εκλογική πελατεία στα κόμματα, κι ας μετέφεραν το παιχνίδι στο γήπεδο των πατριδοκάπηλων.

Δεν είδα (και θα το πω για ακόμα μια φορά), ένα κόμμα της αριστεράς να βάζει θέμα ακρίβειας και καταναλωτικής συμπεριφοράς, να προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αισχροκέρδεια Ίσως επειδή είναι πιο αριστερό να απαιτείς μισθούς κι επιδόματα για να μπορείς να πληρώνεις τις ακριβές τιμές απο το να τις αντιπαλέψεις.

Αυτά δεν δείχνουν και τη γενικότερη θεώρηση που έχουμε ως κοινωνία για τα φαινόμενα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε; Αποσπασματικά (φυσικά) τα αντιμετωπίζουμε μια και η σχέση μας με την πολιτική δεν φτάνει (και ποτέ δεν την πιστέψαμε ως επαρκή) για να επηρεάσει διαφορετικές αποφάσεις.

Εστιάζουμε λοιπόν σε οτι μας αφορά αφήνοντας τους κυβερνώντες να βρουν ποιους άλλους αριθμούς πρέπει να "πειράξουν" για να βγει η εξίσωση.

Αλλά καλά θα κάνουμε να δούμε καθαρά πλέον τι αντιμετωπίζουμε: Όταν ούτε το "μνημόνιο" δεν μεταφράστηκε σωστά, υπάρχει η παραμικρή περίπτωση για θεσμικές και ριζοσπαστικές αλλαγές;