Επενδυτές, να φύγετε! Να πάτε αλλού!

Άκου να δεις τώρα...

Στη Σιγκαπούρη -λέει- αποφάσισαν να προσφέρουν 50% έκπτωση στη φορολογία σε όποιες εταιρίες έκαναν επενδύσεις για ξεκίνημα νέων εταιριών στο χώρο της υψηλής τεχνολογίας και της βιοτεχνολογίας!

Έχουν φυσικά κι άλλους μηχανισμούς για να βοηθηθεί ένας νέος επιχειρηματίας, όπως για παράδειγμα αν είσαι μέχρι 26 ετών και θες να ξεκινήσεις δική σου εταιρία, για κάθε δολάριο που θα επενδύσεις στη δουλειά σου, το κράτος σου δίνει άλλα 4!

Που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για προσλήψεις, για προώθηση κλπ. Δηλαδή για να κάνεις έξοδα που θα πέσουν και πάλι στην οικονομία της χώρας!

Κι άντε να καταλάβω πως την επιδότηση σαν πλούσιο κράτος η Σιγκαπούρη μπορεί να την κάνει για να χρηματοδοτήσει την αναζωογόνηση της οικονομίας της και ειδικά σε νέους "καθαρούς" κλάδους όπως είναι η τεχνολογία.

Εμείς λοιπόν ας πούμε πως δεν έχουμε τα χρήματα αυτά, ούτε ως "κοινοτικούς πόρους".

Αλλά εκεί στην κυβέρνηση δεν έχουν ακούσει για αυτές τις καλές πρακτικές ("good practices" είναι κοινός όρος για στρατηγικές που μπορούν και αξίζει να αντιγραφούν από άλλους), για να κάνουν κάτι αντίστοιχο με την πρώτη ενέργεια που θα φέρει δουλειές και δραστηριότητα;

Μα φυσικά και τα ξέρουν!
Και φυσικά ξέρουν πως η Ελλάδα σαν κόμβος ανάμεσα σε Ευρώπη,, Αφρική και Ασία, σαν κόμβος μεταξύ Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής θα μπορούσε στο χώρο των υπηρεσιών να διαπρέψει, να δημιουργήσει βιομηχανία στην εκπαίδευση, βιομηχανία σε τεχνολογία, σε νέους κλάδους, να προσφερθούν και κίνητρα και υποδομές.

Όπως επίσης ξέρουν πως αν τολμήσουν τώρα να ανακοινώσουν μέτρα που να προβλέπουν οποιαδήποτε ελάφρυνση φόρων, αν προσφερθούν δηλαδή "κίνητρα", θα γίνει ο κακός χαμός από όσους φωνάζουν κατά των εταιριών και του ασύδοτου κεφαλαίου την ώρα που σφάζονται μισθοί και συντάξεις. Κι όμως ξέρουμε πολύ καλά πως αυτό το κακό κεφάλαιο "που δεν έχει πατρίδα", πως μεταφέρεται πολύ εύκολα όπου υπάρχει ευκαιρία κέρδους, προσφέρει και δουλειές, και δημόσια έσοδα.

Εδώ όμως δεν θέλουμε τους κεφαλαιοκράτες και τις δουλειές τους. Δε θέλουμε τους Κινέζους που θα μας πάρουν τα λιμάνια, δε θέλουμε τους Γερμανούς στα ναυπηγεία, δεν θέλουμε να μπουν τα φρουτάκια και να εκδοθούν άδειες στοιχήματος, δεν θέλουμε να ιδιωτικοποιηθεί καμία ΔΕΚΟ, δε θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, δε θέλουμε να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, δε θέλουμε να μειωθούν οι μισθοί, δεν θέλoυμε να μειωθούν οι συντάξεις.

Όλα μαζί τα θέλουμε!

Θέλουμε τη μαγική φόρμουλα που θα κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Μέχρι όμως να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να έρθει η μέρα που όλοι μαζί θα δουλεύουμε χαρούμενοι τραγουδώντας τον ύμνο του κόμματος στα κρατικά εργοστάσια, ας το πάρουμε είδηση:

Ο καπιταλισμός σαφώς είναι ένα βαθύτατα προβληματικό σύστημα που ποτέ δεν έφερε λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί. Συσωρρεύει πλούτο ανεξάρτητα απο κρίσεις. Ναι, είναι απάνθρωπος. Αλλά χρειαζόμαστε ένα βασικό συστατικό του. Το χρήμα.

Ας δούμε πως μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Ή θα φέρουμε χρήμα και δουλειές για να κινηθεί η μηχανή, να έχουμε δουλειές και έσοδα για συντάξεις και κοινωνικό κράτος, ή θα πεινάσουμε όλοι μαζί και θα βλέπουμε ο ένας τον άλλο σαν ξεροψημένη συναγρίδα αραχτοί στους καταπέλτες των πλοίων.

Αγαπημένα t-shirts

Μετά από τόσες φορές που πηγαίνω στη Κωνσταντινούπολη, έχω γνωρίσει μια παρέα από καταπληκτικά παιδιά.

Ιδιαίτερα μορφωμένοι άνθρωποι, μουσικοί οι περισσότεροι που φυσικά έχουν μια οικουμενική άποψη για τα πράγματα, λατρεύουν την Ελληνική μουσική και έχουν συνεργαστεί πάρα πολλές φορές με Έλληνες μουσικούς σε δισκογραφικές δουλειές είτε δικές τους είτε των Ελλήνων συναδέλφων τους.

Κάνουμε συχνά πλάκα με τους εθνικιστές που επιμένουν να τροφοδοτούν το διχασμό, τον φόβο για τον "απέναντι". Αυτοί τα βάζουν με τους δικούς τους κι εγώ με τους δικούς μου. Πειραζόμαστε σε ένα πνεύμα "ανταγωνισμού" για το ποιος διαθέτει τους πιο θερμοκέφαλους, τους πιο προσκολλημένος στους εθνικούς μύθους, στο ποιος θέλει να βλέπει το μέλλον με γυαλιά από το παρελθόν.

Προχθές λοιπόν μου ήρθε ένα πακέτο. Και μέσα βρήκα αυτό το μπλουζάκι:

Αυτό το μπλουζάκι πουλιέται στην Κωνσταντινούπολη (στην Ιστανμπούλ δηλαδή!).

Φυσικά και ήθελαν να με "πειράξουν" με το μήνυμα αλλά ταυτόχρονα πειράζονται και οι ίδιοι με το γεγονός ότι παράγουν τέτοια μπλουζάκια που μπαίνουν στη μύτη των δικών μας "τουρκοφάγων".

Περιττό να σας πω πως είναι πια απο τα αγαπημένα μου (και συλλεκτικό φυσικά) παρά το οτι θα δυσκολευτώ να το φορέσω έξω απο το σπίτι.

Υ.Γ. Αν έχετε να μου προτείνετε παρόμοιο ελληνικό, θα με υποχρεώσετε, πρέπει να "πάρω το αίμα" πίσω! Ε, όχι και να με νικήσουν οι Τουρκαλάδες ε;

Όπως όταν σπάζαμε πιάτα

Όλα αυτά τα χρόνια ψηφίζουμε με τον ίδιο τρόπο που οι γλεντζέδες των αρχών της δεκαετίας του 70. έσπαζαν πιάτα. Όπως τότε πλήρωναν για να κάνουν το σαματατζίδικο κέφι τους, εμείς με τον ίδιο βαθμό ξεγνοιασιάς ψηφίζαμε ανίκανους και λωποδύτες μιας και αντέχαμε οικονομικά.

Παρακολουθούσαμε μετά, πρώτο τραπέζι πίστα, τα σκάνδαλα ως τηλεθεατές που παρακολουθούσαν σαπουνόπερα ή σαν όλα αυτά να αφορούσαν μια άλλη χώρα.

Δε μας αφορούσαν τα δισεκατομμύρια δραχμών και τα εκατομμύρια ευρώ που ακούγαμε να φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Εμείς είχαμε εξασφαλίσει εύκολο πλαστικό και εικονικό χρήμα, τα κουτσοβολεύαμε, μέχρι που καταφέραμε να γίνουμε και ο Νο 1 πελάτης των Καγιέν της Πόρσε, μέχρι που κάναμε με τα θαλασσοδάνεια, τα θέρετρα "σπα και θαλασσοθεραπείας" μόδα του συρμού.

Περάσαμε τη μεγάλη περίοδο του ξέφρενου, ατομιστικού καταναλωτισμού, της ελληνικής έκφανσης του "το δικό μου είναι μεγαλύτερο". Αγοράσαμε ακόμα και τα γκάτζετ που έκαναν "μπλίπ" και αναβόσβηναν με μπλε και λευκά led κι ανάθεμα αν ξέραμε πως λειτουργούν, αφού ποτέ δε διαβάσαμε τις οδηγίες χρήσης.

Τώρα φυσικά που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, εμείς ανάμεσα σε όσες αξίες διαχρονικά κρατάμε σφιχτά, επιλέξαμε να κρατήσουμε πιο σφιχτά τον ατομικισμό μας. Θέλουμε να μη θιγούμε εμείς απο τον ανεμοστρόβιλο, να περάσει δίπλα μας, έστω και ξυστά, αλλά να μη μας πειράξει το δικό μας σπίτι.

Η θεματολογία εξαντλείται στο "πότε θα πάρουμε σύνταξη και πόση", "πόσα μας κόβουν", "πόσο θα μας κοστίσει". Και σωστά μέχρι ένα σημείο, αλίμονο, είναι άλλωστε ο προγραμματισμός της ζωής μας! Αλλά μέχρι εκεί φτάνουμε οι κακόμοιροι. Δεν έχουμε τη δυαντότητα να πάμε ένα βήμα παραπάνω και να ασοληθούμε συνολικά με τον τρόπο που αποφασίζονται και κατανέμονται τα έξοδα του κρατικού προυπολογισμού, να φτάσουμε ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος.

Μήνες τώρα που αναφέρεται το θέμα απο κάποια ΜΜΕ, δεν βλέπω να βάζει κανείς (ως πολιτικός σχηματισμός) επιτακτικά το θέμα των εξόδων στη δημόσια υγεία, να ζητιέται εξήγηση για την διαχρονική ολιγωρία των κυβερνήσεων να ξετρυπώσουν τα τρωκτικά, να υποχρεώνει για άμεσα μέτρα. Όλοι ξέρουν πως πληρώνονται οι μίζες αλλά κανείς τόσο καιρό δεν πήρε πρωτοβουλία να τις σταματήσει. Γιατί;

Δε βλέπω να επιμένουμε να μάθουμε τι θα γίνει με τα τεράστια ποσά των εξοπλισμών, δεν βλέπω κανένα κόμμα να βάζει στην ατζέντα τις ελληνοοτουρκικές σχέσεις. Κανείς δε θέλει να βγάλει κάστανα απο τη φωτιά με το να ομολογήσει πως οι μόνοι που επωφελούνται απο τον "τουρκικό μπαμπούλα" είναι τα λαμόγια που εξακολουθούν να αποθησαυρίζουν τεράστια ποσά σε μίζες.

Δε βλέπω πολιτικό σχηματισμό που να αντιμετωπίζει το οτι έχουμε απο εχθρικές, μέχρι και ουδέτερες (σην καλύτερη περίπτωση) σχέσεις με όλους τους γείτονές μας. Να στοχοποιεί τις ηλίθιες εξωτερικές πολιτικές μας, που όλο αυτό τον καιρό τάιζαν τον εθνικισμό μας και τους μύθους μας, αλλά που εξασφάλιζαν όμως εκλογική πελατεία στα κόμματα, κι ας μετέφεραν το παιχνίδι στο γήπεδο των πατριδοκάπηλων.

Δεν είδα (και θα το πω για ακόμα μια φορά), ένα κόμμα της αριστεράς να βάζει θέμα ακρίβειας και καταναλωτικής συμπεριφοράς, να προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αισχροκέρδεια Ίσως επειδή είναι πιο αριστερό να απαιτείς μισθούς κι επιδόματα για να μπορείς να πληρώνεις τις ακριβές τιμές απο το να τις αντιπαλέψεις.

Αυτά δεν δείχνουν και τη γενικότερη θεώρηση που έχουμε ως κοινωνία για τα φαινόμενα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε; Αποσπασματικά (φυσικά) τα αντιμετωπίζουμε μια και η σχέση μας με την πολιτική δεν φτάνει (και ποτέ δεν την πιστέψαμε ως επαρκή) για να επηρεάσει διαφορετικές αποφάσεις.

Εστιάζουμε λοιπόν σε οτι μας αφορά αφήνοντας τους κυβερνώντες να βρουν ποιους άλλους αριθμούς πρέπει να "πειράξουν" για να βγει η εξίσωση.

Αλλά καλά θα κάνουμε να δούμε καθαρά πλέον τι αντιμετωπίζουμε: Όταν ούτε το "μνημόνιο" δεν μεταφράστηκε σωστά, υπάρχει η παραμικρή περίπτωση για θεσμικές και ριζοσπαστικές αλλαγές;

Τα "εθνικά" και τα "αληθή"

Εδώ, στο blog του Στέλιου Φραγκόπουλου, θα βρείτε μια απολαυστικότατη και διδακτικότατη συνέντευξη του Νίκου Δήμου.
Αξίζει να διαβαστεί!

Σκοτώνει το νέο σου iphone!

Εδώ θα βρείτε ένα άρθρο που αποκαλύπτει τα ψέμματα του Steve Jobs για τις συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο που παραάγει το αγαπημένο σας iphone.

Εδώ θα βρείτε την ελληνική του απόδοση.

Μην έχετε καμμία αμφιβολία, η μεγάλη ζήτηση της ευημερούσας Δύσης -σε βαθμό υστερίας- για τα γκατζετάκια της Apple, μεταφράζεται σε υπερ-κέρδη για τα αφεντικά της Apple και των εργοστασίων που τα παράγουν αλλά και σε αφόρητες πιέσεις των καταδικασμένων Κινέζων της εργασίας χαμηλού κόστους που οδηγεί στις αυτοκτονίες.

Μισθωτέ! Πες "αλεύρι"!

Μπράβο βρε παλικάρια του ΠΑΣΟΚ, μπράβο Γιώργο Παπανδρέου.

Με ένα προεδρικό διάταγμα για τις απολύσεις, πετάξατε στα σκουπίδια όλη την επικοινωνιακή προσπάθεια του δισέλιδου αφιερώματος (στο "ΒΗΜΑ" της περασμένης Κυριακής), για το πόσο αθληταράς κωπηλάτης είναι ο Γιώργος, πόσο μάγκας και καραμπουζουκλής.

Μα είναι δυνατόν την ώρα που κάποιοι στο Δ.Ο.Λ. ιδρώνουν να φτιάξουν προφίλ στο Γιώργο, εσείς να τα τινάζετε όλα στον αέρα και να προωθείτε τις δεσμεύσεις απέναντι στους τοκιστές μας; Τις οποίες ακόμα δεν γνωρίζουμε στο σύνολό τους...

Και σκέφτομαι απλά: Αν αυτό το τέρας που αποκαλύφθηκε τώρα με τα απίστευτα ψαλίδια στις αποζημιώσεις σκάει τώρα που ακόμα ο κόσμος δεν έχει φύγει για μπάνια (όσοι φύγουν), τι πρόκειται να δούμε τον Ιούλιο - Αύγουστο που δεν θα υπάρχει πιθανότητα να δούμε οργανωμένες αντιδράσεις;

Εργασιακός μεσαίωνας λοιπόν, με την ελπίδα πως κάποιοι θα συγκινηθούν και θα έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα επειδή μειώθηκε το εργασιακό κόστος!

Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα απ' τη σχιζοφρενική οικονομία μας για να πάρουμε μια ιδέα:
Τα τελευταία δέκα χρόνια η κερδοφορία των σουπερμάρκετ έχει εκτοξευτεί στα ύψη. Αυτό έγινε επειδή εκμεταλλεύτηκαν τη δεσπόζουσα θέση τους και συμφώνησαν με τις βιομηχανίες τροφίμων να επιδοτείται η θέση των προϊόντων τους στα ράφια. Με δεύτερες συμφωνίες πήραν επιπλέον χρηματοδότηση για το κόστος των νέων καταστημάτων που άνοιγαν!

Σε περίπτωση δηλαδή που ακόμα αναρωτιούνται κάποιοι γιατί έχουμε τόσο ψηλές τιμές στην Ελλάδα, ας σκεφτούν οτι οι τιμές λιανικής παρήγαγαν το κέρδος του σουπερμάρκετ, το κέρδος της βιομηχανίας και το κόστος ανέγερσης νέων καταστημάτων (γιατί πως νομίζετε οτι ξεφύτρωσαν τόσα σουπερμάρκετ σε κάθε γειτονιά;).

Αυτή λοιπόν η τόσο κερδοφόρα βιομηχανία, που φουσκώνει τόσο πολύ τον πληθωρισμό, που έχει στήσει μια αδίστακτη κομπίνα μεγαλώματος εναντίον των μικρών, που καταπατά κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού με επιστροφές και πιστωτικά, που απορροφά ανελαστικά οικογενειακά έξοδα, απασχολεί (σε μεγάλο βαθμό) εργαζόμενους με 4ωρη απασχόληση έτσι που αυτοί να μη κατοχυρώνουν εργασιακό δικαίωμα μόνιμα απασχολούμενου.

Τώρα τι πρόκειται να συμβεί με το δωράκι που επιπλέον γίνεται σε τέτοιου τύπου εργοδότες;
Ακόμα μεγαλύτερο πάρτι! Δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος να διατηρούνται ώριμης ηλικίας εργαζόμενοι με "υψηλές" αποδοχές, όταν η απόλυση μπορεί να γίνει σχεδόν τζάμπα (ΚΑΙ με δόσεις!) και να έρθουν στη θέση τους πιτσιρικάδες των 500 ευρώ. Άλλωστε οι Έλληνες αγοραστές ποτέ δεν τιμώρησαν ή επιβράβευσαν τις ανάλογες συμπεριφορές, η πελατεία είναι "μπετόν" (σημειώστε πως είναι ελάχιστες οι αλυσίδες που έχουν μακροχρόνια εργαζόμενους. Μόνο μια μου έρχεται στο μυαλό, αμιγώς Ελληνική!).

Και αυτή η "ρύθμιση" (που να σας ρυθμίσει ο παπάς, ανεπαρκέστατοι), δεν έρχεται ως μέρος ενός αναπτυξιακού σχεδίου που να δημιουργεί πραγματικές θέσεις εργασίας, που να ενθαρρύνει την εύκολη (χωρίς λαδώματα και γραφειοκρατεία) δημιουργία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που να δίνει μια προοπτική.
Δεν έρχεται καν -για απλούς επικοινωνιακούς λόγους- με ένα πόρισμα ή μια καταδίκη για τα χαμένα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. αλλά έρχεται αποσπασματική κι αποκομμένη. Έρχεται σαν τρομοκρατικό χτύπημα κατά των εργαζομένων!

Και το κερασάκι είναι η πλήρης ανυπαρξία "Επιτροπής Ανταγωνισμού" που κανείς απολύτως απ' την κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει σαν προτεραιότητα παρά τα συνεχιζόμενα απίστευτα χάλια της αγοράς. Έτσι οι τιμές συνεχίζουν να είναι φουσκωμένες με ένα υπέροχο μονοπωλιακό τρόπο που επιτρέπει και την "απορρόφηση του ΦΠΑ" σε κάποιους χωρίς ιδιαίτερες απώλειες(!) και οι "φτηνά απολυμένοι", το βουνό των ανέργων του +20% που έρχεται το Σεπτέμβρη, θα πρέπει μάλλον να γίνουν κλέφτες για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τροφή και στέγη.

Και μια τελευταία ερώτηση προς το Γιώργο και τη κυβέρνησή του: Όταν διακηρύσσετε σε κάθε κατεύθυνση πως "η Ελλάδα θα τα καταφέρει", ποιους ακριβώς Έλληνες έχετε κατά νου;


Υ.Γ. Δεν αντέχω να βλέπω ακόμα πολιτικούς που να προσπαθούν να "περάσουν" με επικοινωνιακά τερτίπια τέτοια εκτρώματα στην κοινωνία, με ύφος αθώας παρθένας που πιάστηκε στον ύπνο. Τακτική που δεν κρίνεται απαραίτητη βέβαια όταν κάτι αφορά επιχειρήσεις ή τους βιομηχάνους. Προφανώς οι "εργαζόμενοι", ο "λαός" κρίνονται στο σύνολό τους "χάπατα" που τρώνε εύκολα τα επικοινωνιακά τεχνάσματα επειδή (επίσης προφανώς) αν είχαν μυαλό δεν θα ήταν "λαός"! Να τελειώνει λοιπόν το παραμύθι.

Κι αν και τέτοιου ύφους σχόλια δεν είναι του χαρακτήρα μου και της παιδείας μου (που περιλαμβάνει πιάνο-γαλλικά-μπαλέτο), κύριε Υπουργέ Λοβέρδο αν σε συναντήσω στο δρόμο θα πληρώσω όσο-όσο για ένα γιαούρτι.

Υ.Γ.2 Άντε τώρα να βρω να αντιτάξω επιχειρήματα στο ΚΚΕ...

Το Λαικό Μέτωπο Κατα Της Πραγματικότητας

Πάντα θαύμαζα (θαύμαζα άραγε ή ζήλευα;) τους δογματικούς, τους φανατισμένους, τους οπαδούς. Αυτούς που κατέχουν τη μία και αδιαπραγμάτευτη μοναδική αλήθεια. Αυτούς που η ζωή ερμηνεύεται εύκολα κι απλά με οδηγό τη Βίβλο, το Κοράνι, το Κεφάλαιο, το κόκκινο βιβλίο του Μάο, τη σημαία της ομάδας τους, τον Χρυσό Οδηγό του ΟΤΕ...

Γι' αυτούς δεν υπάρχουν δεύτερες αναγνώσεις, δεν υπάρχουν λεπτές διαχωριστικές γραμμές, δεν υπάρχουν διεργασίες, εξελίξεις, ζυμώσεις, δεν υπάρχουν καν αντίθετες απόψεις που να αξίζει να συζητηθούν. Πόσο τυχεροί όσοι δεν έχουν να προβληματίζονται για το παραμικρό, που έχουν όλες τις απαντήσεις γραμμένες απο παλιά, με τυφλοσούρτη, με λυσάρι. Βέβαια ο κόσμος αλλάζει, ενίοτε η Γη απο επίπεδη γίνεται στρογγυλή, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, αν το πιστεύεις αρκετά δυνατά και βρεις κι άλλους μερικούς χιλιάδες να το πιστέψουν μαζί σου η Γη για σένα και τους φίλους σου ξαναγίνεται επίπεδη, το μητρικό αστρόπλοιο θα σας περιμένει πάντα εκτός βαρυτικής τροχιάς να συναντηθείτε μετά την αυτοκτονία.

Πόσο τυχεροί αυτοί που ερμηνεύουν τον κόσμο με τσιτάτα και ξύλινες διατυπώσεις για την "πλουτοκρατία" και τα "συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών" και τα "δίκια των εργαζόμενων" (φαντάζομαι πως τα διευθυντικά στελέχη που είναι ουσιαστικά υπάλληλοι είναι δύσκολο να καταχωρηθούν σαν εργαζόμενοι).
Για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ λέω που καταφέρνουν με συνοπτικές διαδικασίες να κλείσουν επιχειρήσεις, λιμάνια, να καταργήσουν δικαιώματα τρίτων.Γι' αυτούς το αγωνιστικό καθήκον υπαγορεύεται απ' τις "ιερές γραφές" και είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτη (ή αδιάφορη), η γενικότερη ζημιά, η πρόκληση φθοράς ακόμα κι αν θύματα είναι η ίδια τους η κοινωνική τάξη.

Πόσο τυχεροί άνθρωποι αυτοί που μπορούν και αποφασίζουν τόσο εύκολα για την ποιότητα των μέχρι προ ολίγων ημερών "συντρόφων" τους...
Για τους ΣΥΡΙΖΑίτες - ναίτες ιππότες λέω, γι αυτό το οπαδικό κομμάτι της υποτίθεται μη-δογματικής αριστεράς που έχουν ταχθεί να φυλάσσουν τα άγραφα ιερά και όσια και λοιδορούν τώρα τους αποχωρήσαντες ("τηλεοπτική πτέρυγα" τους αποκαλούν).

Και πόσο τυχεροί που παρ' όλη τη γενικότερη ανικανότητα να δουν το αντικειμενικά ορθό που βρίσκεται μπροστά τους, καταφέρνουν και διακρίνουν τα πολύ ψιλά γράμματα που τους χωρίζουν από κόμμα της αριστεράς σε άλλο κόμμα της αριστεράς, που τους χωρίζουν σε τάσεις, συνιστώσες, ρεύματα και που πολεμιούνται λυσσαλέα μεταξύ τους χειρότερα από όσο μπορεί να πολεμήσουν την ακροδεξιά (για παράδειγμα).

Γιατί όπως μάθαμε κι απο τους ορθόδοξους χριστιανούς δεν μας απασχολεί ο άθεος που έτσι κι αλλοιώς δεν θα είναι ποτέ πελάτης μας, μας απασχολεί ο αιρετικός (ο χιλιαστής, ο παπικός, ο παλαιοημερολογίτης) που μας κόβει την πελατεία.

Φουρτούνες έχουμε. Καπετάνιο έχουμε;

Και"ξαφνικά" διαδηλώσεις εναντίον των μέτρων λιτότητας ξεφύτρωσαν παντού. Και στην Ισπανία και στη Γαλλία και στη Γερμανία και στην Δανία (την κανονική ε; του βορρά).

Οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες γίνονται τώρα με συνοπτικές διαδικασίες. Εθνικά συστήματα υγείας αρχίζουν να ξεμένουν απο χρηματοδότηση, κονδύλια προς την παιδεία περικόπτονται, σ' εμάς οι ήδη χαμηλές συντάξεις και οι χαμηλοί μισθοί μειώνονται δραματικά και αυξάνονται τα όρια ηλικίας γιατί αυξάνεται -λέει- το προσδόκιμο ζωής (καλά, θα τα ξαναπούμε σε λίγο καιρό που η κρίση, η πίεση και η ανεργία θα μας προκαλεί εμφράγματα στα 45!).

Γεννηθήκαμε σε μια Ευρώπη με καλές κοινωνικές παροχές (σε σχέση με τις ΗΠΑ κι αλλού) όπως την πληρωμένη άδεια, τη 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, και μια σειρά απο πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα. Αυτά όμως τα δικαιώματα (ή αν θέλετε οι "εργασιακές κατακτήσεις"), σχεδιάστηκαν και κατακτήθηκαν σε μια εποχή που δεν υπήρχε Κίνα και Ινδία με φθηνή παραγωγή προϊόντων. Σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν σε εποχές που οι τσιμινιέρες της Ευρώπης κάπνιζαν σαν Έλληνες μετά απο 6ωρη πτήση. Υπήρχε παραγωγή και ανάπτυξη, προσφορά και ζήτηση.
Σήμερα με 1% μέσο ευρωπαϊκό όρο ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να βγούμε απ' την ύφεση, με τις παρούσες δομές.

Εν τω μεταξύ τίποτε δε δείχνει πια να μπορεί να αναστρέψει τον κατήφορο. Η δημογραφική βόμβα είναι πια προβλέψιμη και λέει πως ο ευρωπαϊκός πληθυσμός περιλαμβάνει περισσότερα άτομα με ηλικία άνω των 60 απ' ότι κάτω των 14. Όταν ο μέσος όρος ηλικίας για συνταξιοδότηση στην Ευρώπη είναι τα 56 χρόνια αλλά ζούμε μέχρι τα 80, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εισπράττουμε συντάξεις για 25 χρόνια.

Άρα; πως ξεπερνάμε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα; "Μόνο με ανάπτυξη", λένε όλοι. Μόνο με αύξηση της επιχειρηματικότητας που μπορεί να φέρει δημιουργικότητα και καινοτομία. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να επαν-εφεύρεις το κράτος, να δημιουργήσεις κίνητρα και να δώσεις χώρο για πρωτοβουλίες

Αλλά υπάρχει μια διαφορά στο είδος της ανάπτυξης έτσι όπως το βλέπει ο καθένας απ' το πόστο που υπηρετεί. Δεν είναι δυνατόν να μετατρέψεις τους Ευρωπαίους (κι εμάς μαζί) να μάθουν να ζουν σαν Κινέζοι για να καταφέρουν να έχουν ανταγωνιστική παραγωγή. Άρα πόσο μπορείς να ελπίζεις πως θα έχουν αποτέλεσμα οι συρρικνώσεις των οικονομιών πριν καταρρεύσει η μεσαία τάξη, πριν αυξηθούν οι νεόπτωχοι και πριν περισσότερος κόσμος οδηγηθεί στη μετανάστευση;

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν ξέρω τι κυβερνήσεις μπορεί να έχουν οι διαδηλωτές Δανοί, τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζουν και πως, αλλά σήμερα είναι εμφανέστατο πως εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον έχουμε ηγετικό έλλειμμα Εδώ κάθε (μα κάθε!) απλό θέμα κρύβει απο κάτω του μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Έχουμε ακόμα περιθώρια να δημιουργήσουμε και να κάνουμε τεράστια βήματα για να καλύψουμε το κενό με την υπόλοιπη Ευρώπη ή για να εκμεταλλευτούμε το όποιο μας δυναμικό.

Αν όμως η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου μετά απο τόσους μήνες στην εξουσία δεν έχει διορίσει τους επικεφαλής της κρατικής μηχανής, αν ακόμα δεν έχει ανακαλύψει πόσους δημόσιους υπαλλήλους πληρώνει, υπάρχει περίπτωση (σ' αυτή τη ζωή!) να έρθει με σοβαρές προτάσεις για φυγή προς τα εμπρός; Να σταματήσει τη γραφειοκρατεία; Να δημιουργήσει πλαίσια αναπτυξιακών πρωτοβουλιών;
Υπάρχει άραγε περίπτωση να δούμε να μπαίνουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης στους υπουργούς με βάση τις πρωτοβουλίες τους για δημιουργία καινοτομίας και ανάπτυξης στον κλάδο που υπηρετούν;
Επιτρέπεται μοναδική προσπάθεια της κυβέρνησης να είναι μόνο το που θα βρει τα δανεικά;

Πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του να καταλάβουν ακριβώς τι παραλάμβαναν στην οικονομία μετά τη νίκη τους στις εκλογές. Πόσος χρόνος πρέπει να καταναλωθεί μέχρι να καταλάβουν πως τα χρήματα των μηχανισμών της Ευρώπης ΔΕΝ φτάνουν για να σώσουν το μπάχαλο που ξεκίνησε να αποκαλύπτεται με τα ελλείμματα και τα ψεύτικα στοιχεία και στις υπόλοιπες χώρες;
Πόσο δύσκολο είναι να δούμε την πιθανότητα παρά τα δανεικά να μείνουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο που είμαστε; (Αλλά με πολύ μεγαλύτερο χρέος;)

Αν σήμερα (τι "σήμερα"; ΧΘΕΣ!) δεν αρχίσει να δημιουργείται όραμα, σχεδιασμός, ρυθμίσεις και νόμοι για να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε τη σβηστή μηχανή και να κινητοποιήσουμε τον κοιμώμενο Έλληνα (όσο ακόμα οι ταμειακές μας ανάγκες υπηρετούνται), ας ετοιμαζόμαστε να ψάχνουμε για δουλειές ανειδίκευτου εργάτη σε Κινέζικες εφημερίδες!

Η χαβαλετζίδικη βουβουζέλα και οι σοβαροί έλληνες οπαδοί

Μόλις επέστρεψα στην Ελλάδα για ένα Σαββατοκύριακο και ξαναφεύγω πάλι.

Πρόλαβα όμως να δω την κατάντια στο μπάσκετ Ολυμπιακού - ΠΑΟ με τους γνωστούς κρετίνους στις κερκίδες να προκαλούν για άλλη μια φορά το χάος. Καμία έκπληξη. Έχουμε τους "οπαδούς" που μας αξίζουν. Και θα τους έχουμε για καιρό ακόμα γιατί τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, ποιός θα κάτσει τώρα να ασχοληθείμε τέτοια θέματα;

Στη Ν. Αφρική η μεγάλη τους ένοια πάντως είναι η κατάργηση της βουβουζέλας. Η βουβουζέλα είναι μια καραμούζα που χρησιμοποιείται στο γήπεδο και που παράγει έναν απίστευτης έντασης μπάσσο ήχο. Φανταστείτε τώρα ένα ολόκληρο γήπεδο γεμάτο απο βουβουζέλες. Αποσυντονίζει ποδοσφαιριστές, προπονητές, εκφωνητές. Πάντως οι ομαδοί περνάνε καταπληκτικά, το γλεντάνε με την ψυχή τους.

Κι αν αποσυντονίζει μια φορά τους συνηθισμένους πια στον ήχο νοτιοαφρικανούς, τι θα γίνει με τις εθνικές ομάδες που κληθούν να παίξουν σε γήπεδα γεμάτα με χίλιους πληγωμένους ελέφαντες (γιατί έτσι ακούγεται η βουβουζέλα); Οι τοπικές αρχές λοιπόν είχαν αποφασίσει πως θα απαγορεύσουν τις βουβουζέλες στο γήπεδο αν και είναι εξαιρετικά δημοφιλές "όργανο" ειδικά στο μαύρο πληθυσμό. Η FIFA δεν το δέχτηκε, δεν θέλει -λέει- να στερήσει το τοπικό χρώμα (μάλλον θα κατασκευάσει και επίσημες βουβουζελες με το σήμα της FIFA;). Καθήστε να δείτε τι έχει να γίνει!


Όταν ήμουν στη Ν. Αφρική πριν μερικούς μήνες έμεινα εντυπωσιασμένος απο τον ήχο αλλά και απο το πως το γλεντούσαν οι οπαδοί. Με ρωτάει λοιπόν ο ντόπιος αστειευόμενος:

-Τι λες, θα ήταν επιτυχία στα γήπεδα της Ελλάδας; Να κάνουμε εξαγωγή;
-Όχι, του λέω, εμείς κάνουμε άλλα πράγματα για να εκτόνωση στα γήπεδα.

Θα του στείλω λοιπόν το βίντεο του χτεσινού αγώνα μπάσκετ για να καταλάβει οτι η επιτυχία της αθώας βουβουζέλας (και μάλιστα σε μια χώρα με τεράστιο πρόβλημα εγκληματικότητας), δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί στην Ελλάδα των ίσως χειρότερων οπαδών στον κόσμο.
Εδώ έχουμε πάρει τη βία πολύ περισσότερο στα σοβαρά.

Χοντρός τζόγος στην ανατολική Μεσόγειο

Εξαιρετικά πολωμένη η περίοδος στην ανατολική Μεσόγειο. Και οι τόσοι θάνατοι ανθρώπων που ήθελαν ειρηνικά να φτάσουν με ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την εξαγωγή καθαρών συμπερασμάτων. Ειδικά τώρα που είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένα τα πράγματα.

Ο στολίσκος θα μπορούσε να παρεμποδιστεί χωρίς θύματα εντός των χωρικών υδάτων.
Αντ' αυτού επιλέχθηκε η "πειρατεία" σε διεθνή ύδατα. Που αυτομάτως κάνει την αντίσταση του πληρώματος του "Mavi Marmara" να είναι νόμιμη άμυνα σε ένα παράνομο ρεσάλτο. Μπορεί λοιπόν οι τύποι να είναι τραμπούκοι αλλά δεν είναι ανόητοι τραμπούκοι, πάντα έχουν ένα στόχο πίσω απ΄την κάθε επίδειξη δύναμης.

Η προκλητική δολοφονία των ακτιβιστών ήταν μεν εξοργιστική, αλλά προκάλεσε μια κρίση που απάλλαξε τον Νετανιάχου απ΄το να πρέπει να μπει σε ειρηνευτικές συνομιλίες με τον Ομπάμα.
Το Μάρτιο σε επίσκεψη του Μπάιντεν στο Ισραήλ (σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ προσπαθούν να οργανώσουν το αντι-ιρανικό μέτωπο), προκλήθηκε μια εποικιστική κρίση που ανάγκασε τον αντιπρόεδρο να φύγει εσπευσμένα και θυμωμένος καταγγέλλοντας το Ισραήλ για την πολιτική του αυτή.
Από τότε υπάρχει αυτή η κρίση που υποτίθεται πως θα εξομαλυνόταν με την συνάντηση των ηγετών.

Ο Νετανιάχου φυσικά δεν έχει κανένα λόγο να πρέπει να μπει σε ειρηνευτικές συνομιλίες, μια χαρά τον "βολεύει" αυτός ο απίστευτης σκληρότητας αποκλεισμός της Γάζας. Κι αυτό γιατί μέσω του ανθρωπιστικού δράματος (60% των Παλαιστινίων εκεί πεινάνε) συνεχίζει να πυροδοτεί το φανατισμό που ανέδειξε σε ηγετική δύναμη τη Χαμάς. Και ο φανατισμός, οι επιθέσεις, το πρόβλημα διατηρεί την "κατάσταση απειλής" του Ισραήλ με αποτέλεσμα να πρέπει να εξοπλίζεται αφειδώς από τις ΗΠΑ ακόμα και κάτω από φαινομενικά "ψυχρές" σχέσεις.

Αυτοί οι τραμπουκισμοί όμως δυσκολεύουν τη συστράτευση που ζητούν οι ΗΠΑ εναντίον του Ιράν όπως είπαμε. Το Ισραήλ είναι αντιμέτωπο με "διπλωματική χρεωκοπία", βρίσκεται σε διεθνή απομόνωση και αργά αλλά σταθερά γίνεται βαρίδι στα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.

Για να δούμε πόσο ακόμα θα φτουρήσει ο ακραίος Νετανιάχου...