Ο μεγαλύτερος Ελλην όλων των εποχών: ο Μεγαλέξαντρος. Η επιλογή φαστ - φουντ του αμόρφωτου και του κομπλεξικού.
Τερμάτισε πρώτος, ντοπαρισμένος απο τη νεοελληνική άγνοια για την αρχαία (αλλά και την πρόσφατη) Ελλάδα.
Ούτε διάβασμα χρειάζεται, ούτε να ξέρεις πολλά-πολλά. Μόνο οτι νίκαγε, ότι τους πήραμε τα σώβρακα, σηκώσαμε την κούπα (κι ας έχασε ο Σάκης).
«Ζη ο βασιλιάς Αλέξανδρος»;
Φυσικά ζει, όπως όλοι οι μύθοι, όπως κι ο Έλβις Πρίσλει που όλοι τον έχουν για πεθαμένο αλλά αυτός την κοπάνησε απλώς απ’ τη Γκρέισλαντ και τώρα έχει ανοίξει φάρμα με στρουθοκάμηλες, επιδοτούμενη από την Ε.Ε., κάπου στα Τζουμέρκα. Αγνώριστος φυσικά από τις κορτιζόνες για την εαρινή αλλεργία.
Ζει ο «Αλέκος με τα κυδώνια» που λέει κι ο Σπαθάρης, και στην επιλεκτικά εξεγερμένη συλλογική μας μνήμη που τον κάνει τώρα παντιέρα ελληνισμού.
Κανένας δεν αμφιβάλει ότι ήταν στρατιωτική ιδιοφυία ο Αλέξανδρος. Έφτασε στου βοδιού το κέρατο, εξάπλωσε τον ελληνισμό στα βάθη της Ασίας, έτσι που αναρωτιόμαστε σήμερα γιατί οι Πακιστανοί δεν τρώνε σήμερα «διπλόπιτο με έξτρα τζατζίκι» μετά από τόσο ελληνικό πολιτισμό που τους μπολιάσαμε.
Αλλά εκεί που τον είχαμε σε κάποιο ράφι στο πλυσταριό να μαζεύει σκόνη, τώρα τον ανασύραμε, τον γυαλίσαμε, τον βάλαμε πάνω στο τζάκι, γιατί έχουμε μουσαφίρηδες.
Τους Φυρομίτες λέω, τη «γειτόνισσα από δίπλα» που θέλουμε να τη δούμε να σκάει απ’ το κακό της. Μωρ’ αν δεν είχαμε τη γειτόνισσα θα τσακιζόμασταν τώρα να γυαλίζουμε τα τζοβαΐρια;
Ε, άντε ας τα γυαλίσουμε, ας τα εκθέσουμε αλλά όσο περιμένουμε τους μουσαφιραίους, μαζεμένοι στις καφετερίες, περιμένοντας τις επιδοτήσεις, ας ανοίξουμε και κανα βιβλίο, να περάσει η ώρα.
Και στα βιβλία θα βρούμε ότι εφτακόσια χρόνια μετά τον Μεγαλέξανδρο (ένα φτέρνισμα της ιστορίας είναι τα εφτακόσια χρόνια, ούτε ένα τσιγάρο δρόμος), στην Ευρώπη έζησε ένας άλλος κατακτητής.
Ο Αττίλα ο Ούνος.
Από Γερμανία μέχρι την Κασπία κι ακόμα παραπέρα έφτασε το βασίλειό του, ο φόβος κι ο τρόμος των Ρωμαίων και των Βυζαντινών. Σκληρός κι απάνθρωπος, όπως πρέπει να είναι κάθε ηγέτης που θέλει να υποτάσσει εδάφη και λαούς (αν πιάνετε το υπονούμενο).
Σήμερα το όνομα «Αττίλα» συναντιέται στην Ουγγαρία, τη Φινλανδία και την Τουρκία. Στους λαούς που η σκούφια τους βαστάει απ’ τη φάρα των Ούνων. Δικός τους ήρωας είναι ο Αττίλα, τον τιμούν διαιωνίζοντας το όνομά του.
Και δεν δέχονται ότι ήταν βάρβαρος και απολίτιστος.
Από κατακτητές γεμάτη η ιστορία. Γεμάτος κι ο κόσμος με λαούς που τους καμαρώνει αφού δεν έχουν να καμαρώσουν Δημόκριτο, Ιπποκράτη, Πλάτωνα, Αριστοφάνη, Ευριπίδη κι άλλους πολλούς.
Εδώ όμως πως δικαιολογείται ο θρίαμβος του κόμιξ απέναντι στη βιβλιογραφία;
Δεν τόξερε άραγε ο ΣΚΑΙ όταν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τα του Ελληνισμού, ότι θα φαινόταν ταυτόχρονα κι αυτή η ογκώδης άγνοια των νεοελλήνων;
Και σ' ανώτερα!
Η φωτογραφία είναι απο το about.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου