Τα "Tabula ράσα" της εκπαίδευσης

Η πολύ καλή εκπομπή του Παύλου Τσίμα της Τρίτης 20/1, απέδειξε (λες και χρειαζόταν) τα όσα κοινότυπα διαπιστώνουμε εδώ κι εδώ.

Ότι δηλαδή το σαρκοβόρο εκπαιδευτικό σύστημα στερεί από τους νέους τον ελεύθερο χρόνο, τους φορτώνει με ιδιαίτερα, φροντιστήρια και άχρηστα μαθήματα για να περάσουν εξετάσεις και να μείνουν τελικά αμόρφωτοι.

Παράλληλα στα σχολεία της Φινλανδίας οι μαθητές κάνουν μουσική, άθληση έχουν ελεύθερο χρόνο να καλλιεργήσουν χόμπι (μέχρι και μαθήματα τηλεσκηνοθεσίας εντός του σχολείου σε ειδικό στούντιο είδαμε) και το τελικό αποτέλεσμα είναι να αγαπάνε το σχολείο τους, να το θεωρούν δικό τους φυσικό χώρο.

Τι βγαίνει από όλα αυτά; Εκτός του προφανούς (ότι δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των Φινλανδών νέων αναπτύσσονται σε ακομπλεξάριστους υγιείς πολίτες), αναδεικνύεται και μια ακόμα αλήθεια:

Εκεί στη «βαρετή» Φινλανδία των πάγων και της εξάμηνης νύχτας, δεν θα γίνουν βανδαλισμοί σε σχολεία, δεν θα αναπτυχθούν φαινόμενα κομματικού καπελώματος κινητοποιήσεων, δεν θα αναπτυχθεί η σχέση μίσους μαθητή – καθηγητή (για όσους πιστεύουν ακόμα οτι το πράγμα στράβωσε επειδή χάθηκε η "πειθαρχία", ήταν χρήσιμη η πληροφορία οτι οι μαθητές εκεί απευθύνονται στους καθηγητές με το μικρό τους όνομα - ο σεβασμός φαίνεται οτι κατακτιέται και δεν επιβάλλεται).
Και τι φταίει που έχουμε αυτό το χάλι εδώ, που πατώνουμε στο επίπεδο της εκπαίδευσης;

Αυτά που φαίνονται πιο έντονα είναι:

• Η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού (ο κάθε υπουργός κάνει ότι θεωρεί πιο θεματικό για το δικό του τέρμινο).
• Η έλλειψη χρηματοδότησης που εκτός των υποδομών θα φέρει σταδιακά την επαγγελματική ευσυνειδησία και κατάρτιση του καθηγητή.
• Οι κομματικές – συνδικαλιστικές αγκυλώσεις που αντιδρούν συλλήβδην ως αντανακλαστικό σε οποιαδήποτε αλλαγή, σωστή ή λάθος.
• Η εναλλακτική των ιδιωτικών σχολείων που φαντάζει ως πιο ρεαλιστική λύση (από τους γονείς που μπορούν να πληρώσουν) από ότι μια δυναμική διεκδίκηση.

Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως ο νέος υπουργός παιδείας δεν χρειάζεται να ξεκινήσει απο "λευκή πλάκα" και να ανακαλύψει τον τροχό. Ας κάνει μερικά ταξίδια ακόμα να πάρει μαθήματα απο άλλες κοινωνίες, ας εκπονήσει εθνικό σχέδιο μετα απο διάλογο (με τους καθ ύλην υπέυθυνους και τα κόμματα) κι ας βάλει τον καθένα απέναντι στις ευθύνες του, ας δημοσιοποιήσει το ποιος στέκεται εμπόδιο στις ουσιαστικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν.

Διαφορετικά κι αυτός θα παραδώσει "λευκή κόλλα".