Το φίδι τρώει την ουρά του

Ξέρει κανείς τι απέγινε με εκείνο το περίφημο μποϋκοτάζ που θα γινόταν στα σουπερμάρκετ κάθε Πέμπτη; Μήπως με το άλλο για τα γάλατα με τιμή πάνω από 1€ το λίτρο; Όχι;
Μήπως δοθήκαν τίποτα απαντήσεις για το πώς γίνεται να έχουμε τόσο (πολύ πιο) ακριβή βενζίνη στο Ελλάντα και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Οι Έλληνες αστοί φεύγουν για διακοπές και βάζουν τα προβλήματα σε θέση pause, αλλά η διάθεση κάθε άλλο παρά ευοίωνη είναι. Το βλέπεις στο βλέμμα που είναι συννεφιασμένο και εκτός από μερικούς χλιδοχλιμπίκουλες (που σαφώς δεν έχουν οικονομικά προβλήματα και το επιδεικνύουν όπως μπορούν), οι περισσότεροι ξέρουν ότι τα έξοδα είναι πια πολύ μεγάλα για να γίνονται ανέμελα. Η διάθεση είναι σαφώς βαριά, σα να πηγαίνουν σε υποχρέωση και όχι σε διακοπές.

Κι όμως ελάχιστοι δείχνουν τη διάθεση να πολεμήσουν αυτή τη φοβερή αρπαγή των εισοδημάτων από μια «καρτελοποιημένη» αγορά που κάνει κανονικό πάρτι αισχροκέρδειας. Τα ακριβότερα γάλατα είναι ακόμα ανάρπαστα (λες και είναι φτιαγμένα από πιο αγνά υλικά), οι τιμές πληρώνονται αδιαμαρτύρητα και τα τούρμπο αυτοκίνητα με την αυξημένη κατανάλωση βενζίνης αυξάνονται σταθερά.

Το περίεργο της ιστορίας είναι ότι αυτοί που απαιτούν αύξηση μισθών και είναι (και σωστά) πρόθυμοι να κατέβουν σε διαδήλωση δείχνουν μια αντίστροφα ανάλογη διάθεση να κάνουν θυσίες, να αγωνισθούν για τα μποϋκοτάζ, για καταναλωτική συσπείρωση. Λες και δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα αυτή η δράση με τη διεκδίκηση του μισθού (την αύξηση δηλαδή του διαθέσιμου κεφαλαίου).

Τι σημαίνει αυτό; Πιθανότατα ότι έχουμε αποδεχτεί μέσα μας ότι όλα πάνε καλά με τις τιμές, ότι τα καρτέλ και οι τακτικές τους αποτελούν μια φυσιολογική κατάσταση, ίσως ότι πιο εύκολο είναι να πιέσεις για μεγαλύτερους μισθούς από μια ευημερούσα (και αισχροκερδούσα) επιχείρηση παρά να βρεις μια γραμμή ισορροπίας σε χαμηλότερα μεγέθη.

Και στην ουσία αυτό που θα επιτύχουμε με αυτό τον τρόπο, είναι να στεγνώσει η «πιάτσα» από μετρητό, να αυξηθούν τα δάνεια και τα κέρδη των τραπεζών, να γίνει ακόμα λιγότερο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, να φύγουν ακόμα περισσότερες γραμμές παραγωγής για γειτονικές φτηνότερες χώρες. Και μετά να πρέπει τα καταναλωτικά αγαθά να παράξουν τα ίδια κέρδη αλλά με λιγότερους αγοραστές, άρα ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια και πάει λέγοντας. Όπως γίνεται πάντα σε μια οικονομία σε συρρίκνωση. Άλλωστε ο όρος "ουροβόρος" που χρησιμοποιείται παγκόσμια για το φίδι που τρώει την ουρά του είναι 100% ελληνικός.

Αλλά τι λέμε τώρα, με τη θάλασσα να μας περιμένει… κι αύριο μέρα είναι, σωστά;