Το δημοκρατικό δικαίωμα του να διαλέγεις κινητό

Είναι μερικές φορές που ένα μικρό σχόλιο, μια κουβέντα γίνεται αφορμή για μια χιονοστιβάδα σκέψεων που προκαλείται από μια ενοχική χιονόμπαλα, ή όπως έχουμε δει και στα καρτούνς μια ουρανομήκη κραυγή απελπισίας.
Στην περίπτωσή μου έφτανε Το post της Espoir να με βάλει σε σκέψεις.

Κάθομαι λοιπόν και αναλογίζομαι το πως έχουμε αφήσει να πεθάνουν όλες μας οι ιδεολογίες, τα πιστεύω, πως αφήσαμε να ξεπουληθούν οι αλήθειες μας. Να γίνουν οι σημαίες μας περιτύλιγμα στα ψώνια μας.

Πως γίνεται που να πάρει η ευχή να είναι αυτή σήμερα η πραγματικότητά μας; Πως γίνεται να δεχόμαστε έστω και υπόγεια, χωρίς να το συνειδητοποιούμε ότι περιορίσαμε τη δύναμη των δικαιωμάτων μας να εξαντλείται στην επιλογή του κινητού;

Θυμάμαι ότι κάποτε, εκτός από Μπάροουζ, Γκίνζμπεργκ, Μπουκόφσκι Κέρουακ και Καστανέντα, διαβάζαμε και Ρέυ Μπράντμπερυ, Ασίμωφ, Σπίνραντ και Χάξλευ που έκρυβαν πίσω από την ετικέτα «επιστημονική φαντασία» ολόκληρες πολιτικές πραγματείες που περιέγραφαν μια κοινωνία προβάτων, λοβοτομημένων, νομοταγών καταναλωτών που ζούσαν σε μια παστεριωμένη κοινωνία και φαίνονταν αυτές οι περιγραφές σαν εφιαλτικά σενάρια που ήταν αδύνατον να έρθουν ποτέ.

Πως έγινε δυνατόν να είναι σήμερα πραγματικότητα το κάποτε εφιαλτικό σενάριο που προέβλεπε ότι θα μετατραπούμε σε μια άβουλη επιτηρούμενη μάζα;

Φαινόταν αδύνατον τότε να συμβεί, γιατί αμφισβητούσαμε, είχαμε ταινίες, μουσικές και βιβλία που έλεγαν αυτό που θέλαμε να πούμε και μαζευόμασταν σε δικά μας στέκια και τα κουβεντιάζαμε. Δίναμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι εμείς αλλιώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ότι εμείς δεν θα ενταχθούμε στο σύστημα με τους δικούς τους όρους. Ελπίζαμε ότι θα αλλάξουμε το σύστημα γιατί το σύστημα ακόμα κι αν είχε στελεχωθεί από εμάς, θα το πολεμούσαμε από μέσα. Και κάποτε ήρθε ο καιρός και ενταχθήκαμε στο σύστημα και δεν το ρίξαμε ποτέ, γιατί πλέον το χρειαζόμαστε. Γιατί έχουμε παιδιά να θρέψουμε και δεν τα ανατρέφουμε διαφορετικά, αλλά τα ανατρέφουμε με την εικόνα του πατέρα που αργεί να επιστρέψει στο σπίτι γιατί δουλεύει μέχρι αργά. Και δουλεύει μέχρι αργά για να μπορέσει να εξαργυρώσει την έλλειψη επαφής αγοράζοντας στο παιδί του αυτά που έχει και το παιδί του διπλανού, που είδαν στη διαφήμιση.

Ο διπλανός δε, είναι ο σπασίκλας της τότε τάξης σου που ποτέ δεν αμφισβήτησε το σύστημα, που πάντα φλέρταρε με την συντήρηση και τα αξιώματα και ποτέ δεν έτρεχε σε διαδηλώσεις για αλληλεγγύη στη Νικαράγουα και σήμερα πια δουλεύετε -στην καλύτερη περίπτωση- σε διπλανά γραφεία και οι δύο για την ίδια εταιρία. Στη χειρότερη περίπτωση είναι το αφεντικό σου!

Να γιατί αυτοί που κάποτε θέλανε να αλλάξουν τον κόσμο, οι αμφισβητίες, οι ροκάδες, οι της αριστεράς έστω, πηγαίνουν σήμερα τα παιδιά τους να διασκεδάσουν στο Mall, προσπαθούν να υποκαταστήσουν την περιορισμένη τους παρουσία στο σπίτι, με ψώνια

Κι όμως, κάπου βαθιά μέσα μας ακόμα υπάρχει μια λάμψη που τρεμοπαίζει. Και που αναζωπυρώνεται κάθε φορά που μιλάμε με φίλους και γνωστούς από τότε, κάθε φορά που διαβάζουμε ένα από τα βιβλία της νιότης μας, που ακούμε ένα από τα τραγούδια που αγαπήσαμε, και τότε θέλουμε να μιλήσουμε, να τα πούμε και να αποφασίσουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν μας πάει και ότι ακόμα θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Δεν βρισκόμαστε πια με τα άλλα κουρέλια της νιότης μας γιατί και να βρεθούμε, αυτά που έχουμε να πούμε δεν ακούγονται.

Πώς να ακουστείς άλλωστε στην τόση φασαρία; Πώς να προλάβεις να μιλήσεις στο παιδί σου για ιδεολογίες όταν αυτό είναι τόσο απασχολημένο με το video game και το κινητό του;

Τα παιδιά μας δεν μας καταλαβαίνουν όταν τους μιλάμε γιατί δεν τα μεγαλώσαμε εμείς. Τα μεγάλωσε αντί για εμάς το σύστημα που με τόσο μίσος υπηρετήσαμε πιστά.

Το σύστημα που μας αλλοτρίωσε, που μας έκανε να ακούμε το «People have the power» να πουλάει κινητά απο το Γερμανό και να το βλέπουμε φυσιολογικό. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει σήμερα η δύναμή μας.

Το εικαστικό με τον Λένιν είναι ζωγραφική του Alexander Kosolapov