Earth Day (γείτσες!)

Σήμερα είναι λεει η μέρα της Γης.
Η Γη το ξέρει αυτό;
Και να το ήξερε όμως δε νομίζω πως θα το εκτιμούσε ιδιαίτερα, είναι άρρωστη άλλωστε και μάλλον δεν τη νοιάζει το αν εμείς έχουμε μια μέρα αφιερωμένη σ’ αυτή όπως έχουμε το Φλεβάρη τον Άγιο Βαλεντίνο και πριν ένα μήνα την παγκόσμια μέρα του ύπνου.
Το μόνο που βλέπουμε εμείς είναι τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας της, τα επίμονα και επαναλαμβανόμενα στρώματα γύρης (ποτέ παλιότερα τόση πολλή) που σκεπάζει τα πάντα, τα χνούδια απ’ τις λεύκες, που προσπαθούν να ασπρίσουν τον τόπο και που φαίνονται σα γενική επίθεση με κάθε τρόπο για να διεκδικήσει η Γη το χώρο που της αναλογεί, να βλαστήσει ότι προλάβει ανάμεσα στη τσιμεντένια θάλασσα.

Κι αυτό εις βάρος τους ιού που λέγεται άνθρωπος. Φέτος είδα πάρα πολλούς φίλους και συναδέλφους να γίνονται αλλεργικοί για πρώτη φορά στη ζωή τους. Στο γραφείο μόνο, 6 νέα άτομα σε σύνολο 15! Τα φαρμακεία έχουν ξεπουλήσει τα Ζιρτέκ, τα Πουλμικόρτ, τα Σινκγουλέρ και τα Αερολίν. Παράπλευρες απώλειες στην επιθετική άμυνα της φύσης, στο όπλο χημικού πολέμου που λέγεται «γύρη».

Η Γη λοιπόν δεν νοιάζεται αν λυπόμαστε για την αρρώστια της, απλά προσπαθεί να αμυνθεί με ότι σύστημα αυτο-ίασης διαθέτει. Αν δει οτι δεν τα βγάζει πέρα, θα τραβήξει μια τεράστια φυσική καταστροφή-αντιβίωση, θα μας εξαφανίσει σαν τους δεινόσαυρους και θα περιμένει τους επόμενους κατοικους-ιούς εξοπλισμένη με πιο καλά αντισώματα.

Παλιές και σταθερές αξίες!

Αφού πια αποδεδειγμένα όλοι γυρίζουν πίσω για να βρουν έμπνευση (και επιτυχία), λέω κι εγώ να αφήσω πίσω μου αυτά τα ταλαίπωρα indies που προσπαθούν να πείσουν οτι κάτι καινούριο γίνεται σήμερα στη μουσική.
Οι μόνοι που πείθονται είναι οι δήθεν μουσικοκριτικοί που βάζουν 4 και 5 αστέρια σε βαρετά αναμασήματα.

Α! Μην παραλείψετε να ακούσετε και το πρώτο τραγουδάκι του box δίπλα...

Η ιδιωτικοποίηση του ελεύθερου χώρου

Στο Ελληνικό λέει θα τσιμεντωθούν κάμποσα στρέμματα προκειμένου να εξασφαλιστούν πόροι για να μείνει πράσινο το υπόλοιπο. Το ίδιο θα γίνει και στο πάρκο Γουδή. Κάτι ετοιμάζεται να χτιστεί στον χώρο του πρώην ιππόδρομου (κάτι σαν πνευματικό κέντρο).

Οπουδήποτε αλλού αυτή θα ήταν μια δόκιμη λύση. Οι χρήσεις εκμετάλλευσης εξασφαλίζουν έσοδα για τη φροντίδα των ελεύθερων χώρων. Αλλά όχι στην Αθήνα! Γιατί η Αθήνα είναι ένας τσιμεντένιο όγκος που δε διαθέτει την υποχρεωτική αναλογία τετραγωνικών ελεύθερου χώρου ανά κάτοικο.

Κι όμως μέσα στους φόρους που πληρώνει ο πολίτης, μέσα στα δημοτικά τέλη, υπάρχει ένα ποσόν που αναλογεί στην υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει αυτούς τους ελεύθερους χώρους.

Το «πράσινο ταμείο» είναι ελλειμματικό, το κράτος μας χρωστάει χώρους πρασίνου και ενώ θα έπρεπε να γίνονται απαλλοτριώσεις, να κατεδαφίζονται κτίρια και να αποδίδονται ως ελεύθεροι χώροι, κρατάμε ότι υπάρχει χτισμένο, είμαστε αγκιστρωμένοι σε κάθε εκατοστό μπετόν. Ακόμα και αυτό το αίσχος που λέγεται Fix και που θα έπρεπε να έχει κατεδαφιστεί μερικές δεκάδες χρόνια πριν, το κρατάμε σα να είναι πολύτιμο ορόσημο και μελετάμε ακόμα ποια θα μπορούσε να είναι η χρήση του.

Σε μια Αθήνα που στερείται κτιρίων - μνημείων, εμείς ανακηρύσσουμε σε πολιτιστική κληρονομιά ένα απρόσωπο κουτί πρώην εργοστάσιο μπύρας, το έχουμε εκεί σαν άψυχο σκελετό και το θαυμάζουμε ενώ αφήνουμε να ρημάζουν το Πεδίο του Άρεως (που ΤΩΡΑ αναπλάθεται) και το «Βασιλικό» κήπο που έχει ήδη χάσει σημαντικό μέρος της βλάστησής του.

Μη χαίρεστε, αλλού αυτά!

Κι ενώ το τέρας που λέγεται Αθήνα έχει καταβροχθίσει κάθε πιθαμή ελεύθερου χώρου συνεχίζουμε να βλέπουμε ως ανάπτυξη και αξιοποίηση μόνο την τσιμεντοποίηση, ο ελαιώνας θα επίσης πρέπει δηλαδή να φιλοξενήσει το νέο γήπεδο του ΠΑΟ για να «πάρει αξία» έτσι ώστε να ασχοληθούμε μαζί του.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Αν μιλάμε για το Σουφλιά σαν αρμόδιο υπουργό, αυτή του η αδιαφορία για την εξασφάλιση ελεύθερων χώρων είναι πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο από οποιοδήποτε αυθαίρετο εκατόν δέκα τετραγωνικών. Και είμαστε κι εμείς άξιοι της τύχης μας που δεν διεκδικούμε τους χώρους αυτούς, επειδή έχουμε βολευτεί με τις καφετέριες του καφέ των 5 ευρώ.

Που στην ουσία αποτελεί και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων ελεύθερων χώρων όπως ακριβώς έγινε με την επι πληρωμή παιδεία και υγεία.

Αν μου υποσχεθούν οι αρμόδιοι για το θέμα πολιτικοί μας, ότι με ένα ταξίδι σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αντί να πάνε για ψώνια θα περάσουν λίγη ώρα στα πάρκα και τις πλατείες, για να διαπιστώσουν το πώς χρησιμοποιούνται εκεί οι ελεύθεροι χώροι θα κάνω έρανο να τους στείλω.

Αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος ότι μόλις δουν τα καταπράσινα πάρκα θα πουν «πω-πω ένα αναξιοποίητο οικόπεδο!!!»

Η ψόφια κατσίκα του γείτονα

Προβληματίστηκα από τη συζήτηση που άνοιξε στο προηγούμενο post και κυρίως από το γεγονός οτι στη χώρα μας αν θες (ως πολιτικός) να αποκτήσεις λαϊκό έρεισμα πρέπει φανατικά να είσαι αντίθετος στην επιχειρηματικότητα. Που λέτε να οφείλεται αυτό;

Θυμήθηκα τη συνέντευξη του Bono των U2 που είχα διαβάσει πριν καιρό για τη φτώχεια.
Είχε πει τα εξής:

"Στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι βλέπουν ένα ωραίο σπίτι στην κορυφή ενός λόφου και λένε «μία μέρα... θα κάνω κι εγώ χρήματα, θα αποκτήσω κι εγώ ένα σπίτι σαν αυτό».

Στην Ιρλανδία βλέποντας το ίδιο σπίτι λένε «μία μέρα... αυτόν τον κερατά θα τον πηδήξω!»"

Σκέφτηκα λοιπόν οτι για να είναι τόσο ίδια η κατάσταση με την Ελλάδα (μη μου πείτε οτι διαφωνείτε!), μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε τα κοινά σημεία των δύο χωρών.
Ιστορικά και η Ελλάδα και η Ιρλανδία ήταν φτωχές χώρες. Μικρές αγροτικές χώρες, ποτέ δεν είχαν αποικίες, ο παραγόμενος πλούτος περιορισμένος οι ευκαιρίες λιγοστές, οι μετανάστευση τεράστια κυρίως προς Αμερική, την κάποτε «χώρα της ευκαιρίας». Τα διαθέσιμα χρήματα άλλαζαν χέρια κάνοντας το γνωστό κύκλο και μοιραία κάποιος που πλούτιζε, διατάρασσε και μείωνε το ποσό του κυκλοφορούντος κεφαλαίου. Φαινόταν δηλαδή όποιος πλούτιζε να στερεί τη δυνατότητα από άλλους να συμμετέχουν στη «νομή» των πόρων, συρρίκνωναν μια οικονομία τόσο μικρή που επηρεαζόταν από την πλουτισμό μια έστω ισχνής αστικής τάξης.

Παραδοσιακά λοιπόν οι έξυπνοι επιχειρηματίες συνήθως υιοθετούν ένα χαμηλό προφίλ που να μην προκαλεί. Διότι η επίδειξη πλούτου -η τουλάχιστον η μη απόκρυψή του- σχεδόν πάντα σημαίνει και υποσυνείδητη απόρριψη των όποιων αγαθών προθέσεων (η Γιάννα Αγγελοπούλου π.χ. ενταφίασε οποιαδήποτε πολιτική της φιλοδοξία από τη στιγμή που συνδέθηκε με πανάκριβα σπίτια στο Λονδίνο και υπερμεγέθη κότερα).

Η αντίθεσή μας αυτή είναι επιπλέον και επιλεκτική. Οι ξένοι δεν μας αφορούν, η αντίθεσή μας είναι με τους έλληνες επιχειρηματίες.
Το αεροδρόμιο που κατασκεύασε και λειτουργεί η γερμανική Χόχτιφ με πανάκριβα τέλη ελλιμενισμού αεροσκαφών, ίσως είναι ένας βασικός λόγος για την μειωμένη τουριστική κίνηση αφού δεν ενθαρρύνεται η φθηνή αεροπορική εταιρία που φέρνει τα πολλά «τουριστικά πακέτα». Ποτέ όμως δεν κατέβηκαν τα ίδια "καντήλια" που κατεβαίνουν όταν μέσα μας νοερά πολλαπλασιάζουμε τα διόδια επί τα αυτοκίνητα της Αττικής οδού. Ίσως γιατί στην περίπτωση της ελληνικές εταιρίας ξέρουμε ποιον να βρίσουμε.

Υπάρχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει την διαφορά αντιλήψεων με άλλες κοινωνίες: Οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί (παντού όπου υπάρχει εξαγωγικό βιομηχανικό προϊόν), ταξιδεύουν, κάνουν επαφές, δίνουν ανταλλάγματα και κρατικά αντισταθμιστικά οφέλη, πιέζουν όπως μπορούν για να προωθήσουν την βιομηχανία τους. Την ιδιωτική βιομηχανία, που αποφέρει φόρους, θέσεις εργασίας. Εάν αυτό το επιχειρούσε οποιοσδήποτε έλληνας πρωθυπουργός για οποιαδήποτε μη κρατική ελληνική επιχείρηση, θα έπεφτε την επόμενη μέρα. Με πρωτοσέλιδα που θα κατήγγειλαν διαπλοκή, σκάνδαλα και ασυμβίβαστα. Με αντιπολιτευτικές κορώνες από κόμματα που σήμερα νέμονται με παραμάγαζα, χρήμα παροχές και σύστημα στο δημόσιο.

Και αναζητείται ακόμα ένα πολιτικός που θα αναλάβει την ευθύνη να βγει και να ομολογήσει το προφανές: Ότι για να υπάρχουν δουλειές, για να παράγεται πλούτος, θα πρέπει να υπάρχουν και εταιρίες, και προμηθευτές και βιομήχανοι. Ότι υποχρεωτικά θα κάνεις δουλειές μαζί τους και θα κάνεις προμήθειες και θα τους δίνεις χρήματα για να λειτουργούν την βιομηχανία τους και να τρέφουν την ίδια σου την οικονομία.
Αυτά που ζούμε σήμερα λοιπόν είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ κομμάτων και πολιτικών για το ποιος είναι πιο επιχειρηματοκτόνος από τον άλλο, περήφανοι ότι ο γείτονας έμεινε χωρίς την κατσίκα του (από την οποία όμως πίναμε όλοι μας γάλα).

Πολύ ενδιαφέρουσα η αγωγή κατα Τσίπρα...

Χωρίς να δηλώνω θαυμαστής του κ. Βγενόπουλου, θα πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει που κατέθεσε αγωγή κατά του κ. Τσίπρα.
Κι είμαι έτοιμος να υποστηρίξω αυτή μου τη θέση.

Αν η κίνηση του Βγενόπουλου έχουν αφετηρία τις δηλώσεις Τσίπρα για ΟΤΕ και Marfin ως μετοχή-φούσκα και την λοιπή ρητορική στην οποία συχνά επιδίδονται πολιτικοί εις βάρος επιχειρηματικών (συνήθως φίλα προσκείμενων στην απέναντι πλευρά), τότε καλά έκανε.

Κατά καιρούς πολλοί πολιτικοί έχουν κάνει αθέμιτο πόλεμο σε επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, για να χτυπήσουν στην ουσία την πολιτική παράταξη που υποτίθεται ότι εξυπηρετείται ή εξυπηρετεί. Φτάσαμε έτσι να έχουμε ενοχοποιήσει τη μόνη δραστηριότητα που κινεί τα γρανάζια της αραχνιασμένης ελληνικής οικονομίας. Φτάσαμε να αναγνωρίζουμε σαν θεμιτή επιχειρηματικότητα μόνο αυτή του δημοσίου λες και η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης!

Ο επικεφαλής μιας εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρίας, είναι αυτός που πρέπει να υπερασπιστεί τη φήμη, τα συμφέροντα και την τιμή της μετοχής της. Αν δεν το κάνει μπορεί να κατηγορηθεί για απιστία από τους μετόχους. Πρέπει λοιπόν να ακολουθήσει το δρόμο που το αστικό δίκαιο, η νομιμότητα του επιτρέπουν ή του επιβάλουν. Σαν δικηγόρος ξέρει ότι αυτή είναι μια επιλογή αμφιλεγόμενη και αδόκιμη, αλλά όταν νοιώθεις ότι αδικείσαι (και δεν διαθέτεις ασυλία), κάπως πρέπει να αντιδράσεις.

Συμπαθώ το ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του, αλλά έχουμε χορτάσει με τον λαϊκισμό και την ανέξοδη κριτική που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί εδώ και χρόνια.

Αν ξέρει τι είπε και γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, θα του δοθεί η ευκαιρία να το στηρίξει στο δικαστήριο και να αθωωθεί. Θα αποδείξει οτι δεν ήταν λαικισμός οι δηλώσεις αλλά λόγος γνώσης. Θα χαρώ πάρα πολύ να αποδείξει ο Τσίπρας οτι είναι διαβασμένος και οτι κατέχει καλά το θέμα. Θα τον εμπιστευθώ από εκεί και μετά πολύ περισσότερο.

Αν όμως οι δηλώσεις του είναι αστήρικτες, ας πάρει ένα μάθημα (στην ουσία μια δικαστική απόφαση-ορόσημο θέλει να αποσπάσει ο Βγενόπουλος), για το πόσο σοβαρά τεκμηριωμένες πρέπει να είναι οι θέσεις μιας ανερχόμενης πολιτικής δύναμης ακόμα και όταν εκφράζονται με ντουντούκα.

Όπως και να έχει σε καλό μόνο μπορεί να βγει αυτή η ιστορία, όποια κι αν είναι η απόφαση.

Υ.Γ. Ας μη σχολιάσουμε την κατα Star αγωγή που είναι σαφές οτι είναι πόλεμος Βαρδινογιάννη - Βγενόπουλου λόγω Παναθηναικού.

Όχι άλλα τσίρκο με ζώα!

Αφού όλους μας συγκλόνησε η ιστορία του "καλλιτέχνου" που έδεσε ένα σκύλο-έκθεμα καταδικάζοντάς τον σε θάνατο (και δικαίως), αφού όλοι (και καλά κάνετε) σπέυδετε να υπογράψετε το σχετικό petition, αφού ο πολιτισμός μας μας κάνει και αντιδρούμε στα δίποδα κτήνη, κάντε μια βόλτα απο το blog του απειρωτα και δείτε πως μπορείτε να έχετε κάποια χειροπιαστά και ευεργετικά αποτελέσματα για ζώα που βρίσκονται λίγο πιο κοντά μας.

Στο χέρι μας είναι να σταματήσουμε την κακοποίηση των ζώων σ' αυτά τα αίσχη που λέγονται "τσίρκο". Να επηρρεάσουμε το περιβάλλον μας.

Οταν η Salsa συνάντησε το Rai!

Και επειδή πολύ απο κάτω μας πήρα με την μόνιμα θλιβερή μας επικαιρότητα να κάνουμε και ένα μουσικό διάλλειμα.

Πρόκειται για μια μοναδική μουσική συνάντηση του Κολομβιάνου Yuri Buenaventura με τον Faudel, to νεαρό αστέρι του αλγερινού rai. Αξίζει τον κόπο να το ακούσετε!

Και ένα με τον Yuri μόνο του με μόνο άλλα 50 άτομα

Σωπάτε τώρα που εκπλαγήκατε από την υπόθεση ντόπινγκ...

Νομίζετε σοβαρά οτι θα ερχόταν η Ελλάδα ως συνήθως να σηκώσει τα μετάλλια στην άρση βαρών, ακυρώνοντας όλους τους λόγους για τους οποίους ανατέθηκαν οι Ολυμπιακοί στην Κίνα μέσω τόσων βασάνων;

Η αγορά πρέπει να ανοίξει προς την Ασία και θα ανοίξει. Το 2002 ανατέθηκε στην Ιαπωνία και την Κορέα το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Τώρα οι Ολυμπιακοί έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της παγκοσμιοποιημένης και televized αγοράς. Διότι δεν μπορεί ρε φίλε να αγοράζεις όλους τους αθλητικούς εξοπλισμούς, μπάλες, παπούτσια και τα συμπαραμαρτούντα χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να τους πουλήσεις το ίδιο τους το προϊόν. Και για να αγοράσουν το προϊόν σου θα πρέπει να έχουν επιτυχίες, να δημιουργηθούν οι local heroes όπως καλή ώρα όλη η Ελλάδα έπαιζε μπάσκετ μετά το 89.

Στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου λοιπόν τα μετάλλια θα πάνε σε άλλους αθλητές που θα χρησιμοποιούν άλλα αναβολικά, νέας γενιάς, επίσης μη ανιχνεύσιμα, διότι η τεχνολογία της εξαπάτησης είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από την τεχνολογία της πρόληψης όπως ακριβώς γίνεται και με τους ιούς των υπολογιστών, όπως γίνεται σε κάθε εγκληματική δράση. Άλλωστε με τι θα ντοπαριστούν οι αθλητές των μεγάλων δυνάμεων που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να ανιχνευθούν θετικοί;

Αλλά γιατί να μη ντοπαριστεί δηλαδή ο «αθλητής»; Ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο. Όταν όλα το σύστημα τα παίρνει είτε από χορηγούς είτε από κρατικά κονδύλια για να φέρουν χρήμα στους πρώτους και δόξα στους δεύτερους, γιατί ο «αθλητής» που είναι η τελευταία ρόδα της άμαξας θα πρέπει να είναι αυτός που θα δώσει τον αγώνα τον καλό τον ηθικό και τίμιο;

Είναι σα να περιμένεις απ’ το δημόσιο υπάλληλο να μη λαδωθεί όταν όλη η δημόσια διοίκηση ζει απ’ το λάδι. Γιατί να είναι αυτός που θα πρέπει να υπερασπιστεί τα αθλητικά ιδεώδη τη στιγμή που στη γραμμή τερματισμού τον περιμένουν χρήματα, διαφημίσεις, θέση στις ένοπλες δυνάμεις, μόρια για εισαγωγή στα ΑΕΙ και πολλά φλας; Όταν όλη η αξία τους αθλητισμού είναι ήδη εδώ και καιρό συνοψισμένη στο αξίωμα ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα;

Δηλαδή οι αρχαίοι έλληνες (σπουδαίος πολιτισμός, να τον μελετήσουμε κάποια στιγμή), ήταν κορόιδα που απένειμαν ένα στεφάνι ελιάς; Δεν ήξεραν λετε το πόσο μπορεί να αλλοιώσει τα ήθη μια υλική απολαβή;

Το δημοκρατικό δικαίωμα του να διαλέγεις κινητό

Είναι μερικές φορές που ένα μικρό σχόλιο, μια κουβέντα γίνεται αφορμή για μια χιονοστιβάδα σκέψεων που προκαλείται από μια ενοχική χιονόμπαλα, ή όπως έχουμε δει και στα καρτούνς μια ουρανομήκη κραυγή απελπισίας.
Στην περίπτωσή μου έφτανε Το post της Espoir να με βάλει σε σκέψεις.

Κάθομαι λοιπόν και αναλογίζομαι το πως έχουμε αφήσει να πεθάνουν όλες μας οι ιδεολογίες, τα πιστεύω, πως αφήσαμε να ξεπουληθούν οι αλήθειες μας. Να γίνουν οι σημαίες μας περιτύλιγμα στα ψώνια μας.

Πως γίνεται που να πάρει η ευχή να είναι αυτή σήμερα η πραγματικότητά μας; Πως γίνεται να δεχόμαστε έστω και υπόγεια, χωρίς να το συνειδητοποιούμε ότι περιορίσαμε τη δύναμη των δικαιωμάτων μας να εξαντλείται στην επιλογή του κινητού;

Θυμάμαι ότι κάποτε, εκτός από Μπάροουζ, Γκίνζμπεργκ, Μπουκόφσκι Κέρουακ και Καστανέντα, διαβάζαμε και Ρέυ Μπράντμπερυ, Ασίμωφ, Σπίνραντ και Χάξλευ που έκρυβαν πίσω από την ετικέτα «επιστημονική φαντασία» ολόκληρες πολιτικές πραγματείες που περιέγραφαν μια κοινωνία προβάτων, λοβοτομημένων, νομοταγών καταναλωτών που ζούσαν σε μια παστεριωμένη κοινωνία και φαίνονταν αυτές οι περιγραφές σαν εφιαλτικά σενάρια που ήταν αδύνατον να έρθουν ποτέ.

Πως έγινε δυνατόν να είναι σήμερα πραγματικότητα το κάποτε εφιαλτικό σενάριο που προέβλεπε ότι θα μετατραπούμε σε μια άβουλη επιτηρούμενη μάζα;

Φαινόταν αδύνατον τότε να συμβεί, γιατί αμφισβητούσαμε, είχαμε ταινίες, μουσικές και βιβλία που έλεγαν αυτό που θέλαμε να πούμε και μαζευόμασταν σε δικά μας στέκια και τα κουβεντιάζαμε. Δίναμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι εμείς αλλιώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ότι εμείς δεν θα ενταχθούμε στο σύστημα με τους δικούς τους όρους. Ελπίζαμε ότι θα αλλάξουμε το σύστημα γιατί το σύστημα ακόμα κι αν είχε στελεχωθεί από εμάς, θα το πολεμούσαμε από μέσα. Και κάποτε ήρθε ο καιρός και ενταχθήκαμε στο σύστημα και δεν το ρίξαμε ποτέ, γιατί πλέον το χρειαζόμαστε. Γιατί έχουμε παιδιά να θρέψουμε και δεν τα ανατρέφουμε διαφορετικά, αλλά τα ανατρέφουμε με την εικόνα του πατέρα που αργεί να επιστρέψει στο σπίτι γιατί δουλεύει μέχρι αργά. Και δουλεύει μέχρι αργά για να μπορέσει να εξαργυρώσει την έλλειψη επαφής αγοράζοντας στο παιδί του αυτά που έχει και το παιδί του διπλανού, που είδαν στη διαφήμιση.

Ο διπλανός δε, είναι ο σπασίκλας της τότε τάξης σου που ποτέ δεν αμφισβήτησε το σύστημα, που πάντα φλέρταρε με την συντήρηση και τα αξιώματα και ποτέ δεν έτρεχε σε διαδηλώσεις για αλληλεγγύη στη Νικαράγουα και σήμερα πια δουλεύετε -στην καλύτερη περίπτωση- σε διπλανά γραφεία και οι δύο για την ίδια εταιρία. Στη χειρότερη περίπτωση είναι το αφεντικό σου!

Να γιατί αυτοί που κάποτε θέλανε να αλλάξουν τον κόσμο, οι αμφισβητίες, οι ροκάδες, οι της αριστεράς έστω, πηγαίνουν σήμερα τα παιδιά τους να διασκεδάσουν στο Mall, προσπαθούν να υποκαταστήσουν την περιορισμένη τους παρουσία στο σπίτι, με ψώνια

Κι όμως, κάπου βαθιά μέσα μας ακόμα υπάρχει μια λάμψη που τρεμοπαίζει. Και που αναζωπυρώνεται κάθε φορά που μιλάμε με φίλους και γνωστούς από τότε, κάθε φορά που διαβάζουμε ένα από τα βιβλία της νιότης μας, που ακούμε ένα από τα τραγούδια που αγαπήσαμε, και τότε θέλουμε να μιλήσουμε, να τα πούμε και να αποφασίσουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν μας πάει και ότι ακόμα θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Δεν βρισκόμαστε πια με τα άλλα κουρέλια της νιότης μας γιατί και να βρεθούμε, αυτά που έχουμε να πούμε δεν ακούγονται.

Πώς να ακουστείς άλλωστε στην τόση φασαρία; Πώς να προλάβεις να μιλήσεις στο παιδί σου για ιδεολογίες όταν αυτό είναι τόσο απασχολημένο με το video game και το κινητό του;

Τα παιδιά μας δεν μας καταλαβαίνουν όταν τους μιλάμε γιατί δεν τα μεγαλώσαμε εμείς. Τα μεγάλωσε αντί για εμάς το σύστημα που με τόσο μίσος υπηρετήσαμε πιστά.

Το σύστημα που μας αλλοτρίωσε, που μας έκανε να ακούμε το «People have the power» να πουλάει κινητά απο το Γερμανό και να το βλέπουμε φυσιολογικό. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει σήμερα η δύναμή μας.

Το εικαστικό με τον Λένιν είναι ζωγραφική του Alexander Kosolapov

Το "Μακεδονικό" της τελευταίας στιγμής

Εκεί στα ξένα που ήμουν αυτές τις μέρες, βρήκα στις εφημερίδες αυτή την καταχώρηση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (δεν ξέρω αν την έχετε δει κάπου αλλού, εγώ δεν την βρήκα στο διαδίκτυο).

Τις μέρες αυτές παρακολουθούσα επίσης από τα μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια τις ανταποκρίσεις που ανέφεραν ότι «αναμένεται βέτο στην είσοδο της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, λόγω διαφωνίας στην ονομασία της χώρας, επειδή η Ελλάδα διαθέτει μια περιοχή με το ίδιο όνομα». Έτσι απλά και αφαιρετικά. Πως να μη φαίνεται σχετικά αστείο το θέμα με τέτοια παρουσίαση; Πως να πείσουμε οτι αυτό που εμείς θεωρούμε σαν απόλυτη προτεραιότητα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ είναι το θέμα της ονομασίας της FYROM τη στιγμή που τα μεγάλα θέματα για την κοινή γνώμη είναι άλλα και μεγάλα (επέκταση ΝΑΤΟ ανατολικά, μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν κλπ);

Όταν λοιπόν μια ανεπίσημη καταχώρηση, μια μέρα πριν τη σύνοδο, καλείται να αποκαταστήσει το έλλειμμα πληροφόρησης της διεθνούς κοινής γνώμης, τότε μπορούμε να μιλάμε για τεράστια αποτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Γιατί τόσα χρόνια τώρα από τότε που ανέκυψε το θέμα, φαίνεται πως δεν καταφέραμε να πληροφορήσουμε αρκούντως για το πρόβλημά μας.

Επίσης δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο είναι πειστικό το να χρησιμοποιούμε σαν επιχείρημα την ύπαρξη εθνικιστικών χαρτών και διεκδικήσεων για να τεκμηριώσουμε την ύπαρξη απειλής. Ελπίζω οι Σκοπιανοί να μη κάνουν το ίδιο χρησιμοποιώντας τις δηλώσεις Άνθιμου που θέλει τη Μακεδονία «με τα κομμάτια που της λείπουν» (εδώ χειροκροτάμε)...

Τι γίνεται από εδώ και μετά;
Τίποτα δεν θα αλλάξει, το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο, η χώρα αναφέρεται ως Μακεδονία εδώ και χρόνια και θα συνεχίσει να λέγεται έτσι ακόμα και αν ισχύσει οποιοδήποτε σύνθετο όνομα. Θα συνεχιστεί η αναγνώριση της χώρας με το όνομα που αυτή επιθυμεί και απο άλλες χώρες έτσι που τελικά το status quo να είναι διαμορφωμένο πριν την οποιαδήποτε συζήτηση ένταξης.

Το μόνο που παίζεται τώρα πλέον, είναι το πολιτικό κόστος που φοβούνται οι δύο κυβερνήσεις οτι θα έχουν από τους απεγνωσμένους για εθνική ταυτότητα πολίτες που κάνουν παρελάσεις με μακεδονίτικες στολές ως μεγαλέξαντροι.
Κι από τις δύο μεριές...