Σκόρπιες ασύντακτες και γρήγορες πιθανές απαντήσεις σε ρητορικά σχήματα των τελευταίων ημερών.
Θα χαρώ αν συνεισφέρετε με αντιρρήσεις ή πρόσθετα ερωτήματα.
-Να πληρώσουν αυτοί την κρίση τους. Δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε.
Καλό ακούγεται αλλά η κρίση τους είναι και κρίση μας. Με ένα τρόπο που μπορεί να μη μας αρέσει αλλά δεν έχουμε ακόμα εφεύρει άλλον. Έχουμε καπιταλισμό και κοινοβουλευτισμό. Κι αυτά έχουν προκύψει μετά από εκλογές. Δημοψηφίσματα, μεταπολίτευση κλπ. Κι όπως πάντα στις περιπτώσεις αυτές, έχεις κυβερνήσεις που παίρνουν αποφάσεις με συνέπειες και αντίκτυπο στην κοινωνία. Όταν δε σου αρέσει μια κυβέρνηση ψηφίζεις κάποια άλλη.
-Έχουμε χούντα!
Όχι δεν έχουμε χούντα. Θα έχουμε όταν απαγορευτούν αυτά που λες, όταν εξαφανίζονται όσοι κάνουν κριτική, όταν καταργούνται τα κόμματα και οι εκλογές. Έχουμε μια αστική δημοκρατία στριμωγμένη και πανικόβλητη αλλά και ποιοτικά κακή. Αλλά όχι χούντα.
-Μα εγώ δεν έφαγα, δεν είμαι κομματικός, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, δε πήρα φακελάκι. Γιατί τώρα μου κουνάνε το δάχτυλο και μου λένε να αλλάξω; Τι να αλλάξω, αφού δουλεύω σαν σκυλί;
Κατ αρχήν το δάχτυλο δεν σου το κουνάνε οι πολιτικοί, κουνιέται από μόνο του.
Οι παρόντες πολιτικοί δεν είναι σε θέση, δεν έχουν το ειδικό βάρος να προβούν σε κριτική αλλά και σε οποιαδήποτε αλλαγή στο βάθος και την έκταση που χρειάζεται. Η πλειοψηφία τους είναι ανίκανη και απρόθυμη. Το δάχτυλο κουνιέται (και είναι κι ο παράμεσος!) επειδή ψήφιζες όπως παλιά έσπαζαν πιάτα. Ξένοιαστα και γλεντώντας. Μια φορά σε κάθε εκλογές και μετά
1. τους άφηνες σε πλήρη ασυλία και ποτέ δεν ζήτησες (με ένταση και διαδηλώσεις) την κατάργησή της,
2. δεν παρακολουθούσες τι περνούσε από τη βουλή (με αποτέλεσμα να έχεις Βατοπέδια που έρχονταν στο φως μόνο μετά από εκδοτικο-κυβερνητικές βεντέτες),
3. δεν είχες επικοινωνία με το βουλευτή που «σταύρωνες» για να του ζητάς λογαριασμό και να εκφράζεις την δική σου άποψη για τη στάση του στα κοινοβουλευτικά θέματα,
4. δεν απαίτησες ποτέ τη διαφάνεια, το ουσιαστικό «πόθεν έσχες», τη λογοδοσία
-Μα ήμουν ενεργός πολιτικά, τα κατέκρινα όλα αυτά!
Τότε κάτι δεν πάει καλά με τη ρητορική που επέλεξες εσύ ή το κόμμα σου, γιατί απέτυχε ο λόγος σας. Ο πολιτικός λόγος έχει χρεοκοπήσει πολύ καιρό πριν γίνει το οικονομικό κράς (γνωστό και ως κράχ).
Τα απόνερα της τελματωμένης ήσσονος αντιπολίτευσης είναι ιδιαίτερα ορατά σήμερα που η εύκολη κριτική γίνεται ασφαλές προκάλυμμα στη συνενοχή.
-Ε όχι και συνενοχή...
Συνενοχή ναι, γιατί πέρα από τον εύκολο λαϊκισμό που έφερνε περιστασιακά ψηφαλάκια, σοβαρή πολιτική αντιπρόταση δεν υπήρξε. Στα περισσότερα κόμματα οι σοβαροί παραμερίστηκαν, και τις περισσότερες φορές αποβλήθηκαν (να μη λέμε τα γνωστά παραδείγματα του Μπένου, του Παπαγιαννάκη κλπ). Πολιτικό πρόγραμμα που να φέρνει βιώσιμο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο δεν ήρθε ποτέ στη συζήτηση. Αντίθετα είχαμε άπειρες δόσεις υπεράσπισης
1. Των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών που έφερναν αντίσταση σε κάθε αλλαγή ακόμα και προς το παραγωγικότερο ενώ σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε κλείσιμο υγειών εργοστασιακών μονάδων. Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν και οι αριστεροί συνδικαλιστές που έκαναν πλάτες (με το αζημίωτο) για να οργανωθεί το φαγοπότι στις ΔΕΚΟ και άλλους οργανισμούς.
2. «πανεπιστημιακό άσυλο» που στέγαζε πρόθυμα κάθε αντίδραση και σκοταδισμό που απαγόρευε την αντίθετη άποψη και εκφόβιζε τις αρχές των ιδρυμάτων
3. απέραντο αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο των κομματόσκυλων που βάραινε όλους μας
4. κομματοκρατία σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους θεσμούς,
5. παραοικονομία που θεωρήθηκε (και θεωρείται ακόμα) θεμιτό συμπλήρωμα στις αποδοχές των δημόσιων υπαλλήλων, δασκάλων, πολεοδόμων, εφοριακών).
Ειδικά αυτή η τελευταία «εκπαίδευση στη διαφθορά» όλων αυτών οδήγησε στην κάθετη και οριζόντια διαφθορά όλης της κοινωνίας που συμμετείχε στο λάδωμα, στην εμπέδωση της «κοινής πρακτικής». Και ως γνωστόν όταν είσαι εσύ διεφθαρμένος δεν έχεις τη δυνατότητα να ξεχωρίσεις και να απαιτήσεις και αδιάφθορους ηγέτες. Τους αποδέχεσαι γιατί είναι «ένας από εμάς».
Αυτά τα άβατα, τα τοτέμ που αναφέρονται πιο πάνω, βοήθησαν στην ατροφία και το μηδενισμό του πολιτικού λόγου. Αυτό πληρώνουμε σήμερα με τη μορφή του «πολέμου» που γίνεται στην ελληνική κοινωνία. Η βία, η ένδεια από επιχειρήματα, το τέλος του διαλόγου οφείλεται στο ότι πολλά "κεκτημένα" θεωρήθηκαν δεδομένα χωρίς να θυμόμαστε τους λόγους ύπαρξής τους.
-Και τώρα τι γίνεται;
Το πολιτικό προσωπικό (σε όλα τα κόμματα) είναι τελειωμένο. Οι λίγοι νηφάλιοι που υπάρχουν είναι παραμερισμένοι και σιωπηλοί. Αλλά υπάρχουν. Χρειάζεται όμως πολύ νέο αίμα στο δημόσιο βίο, όχι από επαγγελματίες της πολιτικής.
Χρειαζόμαστε ορθό λόγο, καλές πρακτικές από άλλες κοινωνίες. Πολιτικές θέσεις που να εξυπηρετούν την κοινωνία και τα δεδομένα κι όχι ιδεολογίες. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με αίσθημα ευθύνης και ανιδιοτέλεια που να μπορούν να κάνουν σύνθεση απόψεων μακριά από χρεοκοπημένους «-ισμούς» και πάνω απ όλα χρειαζόμαστε να νοιώσουμε και πάλι κοινωνία με συνοχή και συμμετοχή.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν, αλλά κι αν υπάρχουν χρειάζονται απέραντα ψυχικά αποθέματα για να αναλάβουν τώρα που το σκατό έφτασε στο λαιμό μας. Ας ηρεμήσουμε λοιπόν, ας αφήσουμε την ευκολία, ας κάνουμε αυτοκριτική, ας αναλάβουμε όποιες έστω ελάχιστες ευθύνες έχει ο καθένας μας κι ας δούμε πως μπορούμε να ξαναοργανώσουμε τη ζωή μας. Μαζί.
Καλή μας τύχη.
