Αστυνομικές τακτικές και πως να μη τις εφαρμόζεις.

Φωτογραφία: Aris Messinis/AFP/Getty Images

Στη φωτογραφία διακρίνεται το όργανο (ο μπάτσος ντε!) να επιλέγει για στόχο το φωτογράφο. Γιατί όμως; Γιατί ίσως αποτυπώνει την αντιεπαγγελματική ή αντικανονική αντιμετώπιση των διαδηλωτών.

Όπου υπάρχει πολιτική θέληση και οργανωμένη αστυνομία τα πράγματα λειτουργούν κάπως διαφορετικά.

Υπάρχει -ας πούμε- πάντα ένας αστυνομικός με βιντεοκάμερα, συλλαμβάνεται ο "ταραξίας" κουκουλοφόρος που έχει αποτυπωθεί να "προβαίνει σε αξιόποινες πράξεις", αποκαλύπτεται το πρόσωπό τους επίσης στην κάμερα και οδηγείται στη δικαιοσύνη με αποδεικτικά στοιχεία.

Όταν δεν υπάρχει πολιτική θέληση αλλά η αστυνομία χρησιμοποιείται με σκοπιμότητες, με συμψηφισμούς, με τακτικές "γιούργια" και κυρίως ανάλογα με την ατζέντα του εκάστοτε κόμματος και του εκάστοτε υπουργίσκου (Χρήστο Παπουτσή πως πάει; Όλα καλά;), τότε και σχέδιο δεν θα υπάρχει και λάθος κόσμος θα συλλαμβάνεται και τα "μπάχαλα" που συλλαμβάνονται θα αφήνονται ελεύθερα λόγω έλλειψης στοιχείων.

Το δε γεγονός οτι ούτε μία (1) φορά δεν έχει πιαστεί ένας απο αυτούς που εκσφενδονίζουν μολότοφ ή σπάνε μαγαζιά αλλά έχουμε πολλές περιπτώσεις συλλήψεων με ταυτόχρονη κλήρωση σακιδίου με ενοχοποιητικά στοιχεία, καθίσταται ιδιαίτερα διαφωτιστικό για τις προτιμητέες τακτικές.

Αλλά κυρίως η έλλειψη των παραπάνω (που φυσικά δεν οφείλεται σε άγνοια και έλλειψη know-how), επιτρέπει και την τακτική χρήσης ασφαλιτών προβοκατόρων σε κάθε δύσκολη περίσταση.

Τις τελευταίες δύο μέρες ήταν προφανές πως οι εντολές ήταν να διαλυθούν οι "αναγνακτησμένοι", να λυθεί η πολιορκία της βουλής που είχε να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Άλλωστε ο χρόνος για να χρησιμοποιηθεί η καθημερινή διαμαρτυρία ως ελάχιστος μοχλός πίεσης στην Τρόικα για ελάφρυνση των μέτρων, ήδη πέρασε.

Έτσι είχαμε μια άνευ προηγουμένου χρήση χημικών. Ως "απάντηση" στη "βίαιη" επίθεση των μπάχαλων. Πολυπαιγμένο το έργο και γι αυτό η κατάχρηση των εισαγωγικών.

Απίστευτες ποσότητες χημικών! Κι όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος αλλά μέχρι και στο Μοναστηράκι. Ακόμα και μέσα στο σταθμό του Μετρό. Δεν γνωρίζω επίσης αν τα δακρυγόνα και τα άλλα χημικά είναι πιο δόκιμος τρόπος να διαλυθούν διαδηλώσεις. Έχω δει κανόνια νερού ας πούμε που έχουν επίσης ικανό για την αστυνομία αποτέλεσμα.

Αλλά από το απλό νεράκι τι προμήθειες να γίνουν ας πούμε;

Η κρίση μας αγγίζει όλους. Εκεί που πρέπει.

Πως το δυναμιτάκι Πάγκαλου έγινε πυρηνική έκρηξη

Μια "μινέρβα" (ή μήπως ήταν "γουρούνα";) του Πάγκαλου, για το πότε ήρθε η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, ήταν αρκετή για να κάνει τα πράγματα λαμπόγυαλο χτες στη βουλή.

Η συζήτηση ήταν για ψηφο εμπιστοσύνης. Και το αδέσποτο πυροτέχνημα, η κροτίδα μετατράπηκε απο την αντίδραση της ΝΔ σε πυρηνική έκρηξη.

Ενδεικτικό της χρεοκοπίας του πολιτικού λόγου; Ίσως. Γιατί ένας ξεκάρφωτος και ίσως αυθαίρετος ισχυρισμός, μπορεί να αντιμετωπιστεί με ισχυρό αντεπιχείρημα, με χιούμορ, με απαξίωση, με ένα σωρό τρόπους. Αλλά με αποχώρηση σύσσωμης σχεδόν της Ν.Δ.; Για να επιστρέψουν στα έδρανά τους μετά απο λίγο; Αστειότητες ανάξιες ενός κοινοβουλίου και ανάξιες των στιγμών που αυτό το ρημάδι καλείται να αντιμετωπίσει.

Αλλα ποτέ άλλοτε δεν κόλλαγε καλύτερα το "έχουμε την εξουσία που μας αξίζει". Κάθομαι και κάνω ολόκληρες κουβέντες (χαρά στο κουράγιο μου!) με όσους δηλώνουν πως καθόλου δεν στεναχωρήθηκαν με την τραμπούκικη πισώπλατη επίθεση ενός λεβεντομαλάκα στον Τάσσο Τέλλογλου.

Ναι, δεν είναι και τόσο σημαντικό γεγονός απο μόνο του, αλλά για να ιχνογραφήσεις και να αποκτήσεις εικόνα της κοινωνίας σου πρέπει να μπορείς να διαβάζεις τις κουκίδες που θα ενώσεις. Και η φθηνή βία, είναι μια κουκίδα σε πολύ κεντρικό και κρίσιμο σημείο. Ο Χατζηδάκης χτες, ο Τέλλογλου σήμερα, ποιός ξέρει ποιός αύριο και για ποιόν λόγο. Ο συγκεκριμένος έγινε αριστερός στόχος επειδή -λέει- σε κάποιο κείμενό του υποστήριξε πως ίσως να είναι μια λύση η αναστολή κάποιων άρθρων του συντάγματος, που πιθανότατα σημαίνει δικτατορία.

So fucking what;

Σε ποιά φάση της αυτή η αριστερή (του κώλου) μερίδα συμπολιτών μας ξέχασε να απαντά με ίσης αξίας κείμενα ή λόγο; Να επιχειρηματολογήσει για το πως μια τέτοια άποψη είναι είτε αστεία είτε επικίνδυνη; Απο πότε ο χώρος που -όπως βαρέθηκα να λέω- παραδιακά στέγαζε τη διαννόηση, ξέχασε να διαννοείται και πρέπει να απαντά με πισώπλατες επιθέσεις ή να μένει απαθής σ' αυτές και να μη τις καταδικάζει;

Ας παραδεχτούμε λοιπόν τη μαύρη αλήθεια: Είμαστε πολιτικά και διαννοητικά όχι απλά βρέφη. αλλά ανύπαρκτοι! Όχι μόνο μας λείπει η πολιτική σκέψη αλλά πέσαμε απο μικροί στη χύτρα όπου ο λαϊκισμός ανακατευόταν με την εμφύλια χουλιγκάνικη αντιπαλότητα. Η πρώτη αντανακλαστική αντίδαση στα δύσκολα, δεν είναι αντίλογος στο λόγο αλλά βίαιη συνολική απόρριψη διαλόγου.

Αν αυτό το κομμάτι των συμπολιτών μας που αυτοαποκαλείται "προοδευτικό" και "δημοκρατικό" μισεί το φασισμό αλλά γοητεύεται απίστευτα απο τα θέλγητρά του (την συνοπτική στοχοποίηση δηλαδή και την απόρριψη διαλόγου που οδηγεί στην ατροφία του προβληματισμού), τότε σε τι κατάσταση διαλλεκτικής ικανότητας πρέπει να βρίσκεται ο ψηφοφόρος της ΝΔ και του ΛΑΟΣ;

Γιατί να είναι διαφορετική η αντίδραση της ΝΔ στη βουλή όταν είναι πρόσφορη η πιο "φαντεζί", ακραία και μηντιακά δόκιμη λύση της "βίαιης" αποχώρησης; Πάλι καλά που δεν έπεσε και ξύλο δηλαδή όπως Ταιβάν. Αν και δεν απέχουμε πολύ απο τη στιγμή εκείνη.

Κατα τα άλλα, η υπόλοιπη ομιλία του Πάγκαλου ήταν εύστοχη και πολιτική.

Ούτε πόκερ, ούτε μπλόφες. Μόνο αδιέξοδο.

Ήμουν πάντα της αρχής " η πιο απλή εξήγηση είναι η πιθανότερη". Αλλά μετά από τα χτεσινά είμαι ακόμα πιο φανατικός οπαδός της θεωρίας.

Ο Γιώργος εδώ και καιρό ξέρει πως δεν πάει πουθενά το τραίνο. Συνειδητοποίησε μάλλον αργά πως έγινε πρωθυπουργός από αφέλεια, επειδή οι άλλοι την έκαναν με πηδηματάκια κι αυτός έμεινε με το μουτζούρη.

Και διαπίστωσε επίσης αργά πως δεν έχει το ειδικό βάρος για να παίξει το ρόλο της μηχανής και να τραβήξει τόσα βαγόνια που απ΄ τη στασιμότητα έχουν γίνει ένα με τις γραμμές.

Κανένα πόκερ λοιπόν και κανένα μπλάκτζακ. Καμία μπλόφα και κανένας τακτικισμός. Θα ήταν ευτυχής ο Γιώργος αν είχε κληρονομήσει τα γονίδια του πατέρα του. Αλλά τα χτεσινά ήταν απελπιστική έλλειψη σχεδίου.

Επιχείρησε λοιπόν ο ΓΑΠ να βρει διέξοδο μέσω συγκυβέρνησης, ο Σαμαράς του έβαλε όρους που ήταν αδύνατον να δεχτεί χωρίς να εξευτελιστεί ή τέλος πάντων να δηλώνει την απελπισία του (και φυσικά ο Σαμαράς δεν είναι κορόιδο να θέλει να καεί με τέτοιες συνθήκες στη χώρα), έπεσαν και οι Πασόκοι από πάνω του φωνασκούντες (γιατί ξέρουν βασικά πως το κόμμα απόθανε και προσπαθούν να καθυστερήσουν την κηδεία) και κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, έκανε το μόνο που του απέμεινε: Θα συνεχίσει με ανασχηματισμό. Wow.

Και επειδή πρέπει να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης θα πρέπει να ικανοποιήσει το κομματικό του πεδίο, ξεχνώντας πιθανότατα τις λύσεις με πολλούς εξωκοινοβουλευτικούς, τεχνοκράτες κλπ. Άρα μια από τα ίδια...

Η χώρα δεν είναι μόνο οικονομικά χρεοκοπημένη, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά. Καμία επιχειρούμενη λύση δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει με το υπάρχον πολιτικό, ηγετικό δυναμικό. Η μισή τελματωμένη κοινωνία μας περιμένει να ξαναγυρίσουν οι παλιές καλές μέρες της αφθονίας και της ρεμούλας που έθρεψε το σύστημα και την παραοικονομία, ενώ η άλλη μισή περιμένει να αλλάξει δραματικά το τοπίο, η δημόσια διοίκηση και να γίνουμε μια χώρα με δυτικότροπες δομές και χρηστή διακυβέρνηση.

Αδιάφοροι πάντως πλέον δεν υπάρχουν.

Η ηγεσίες του Κώστα, του Γιώργου και η επόμενη του -εν αναμονή- Αντώνη, αποδεικνύουν την απόλυτη γύμνια των σημερινών πολιτικών, που γαλουχήθηκαν σε εποχές μηδενικού πολιτικού προβληματισμού και περισσότερο μας απασχολούν παραπολιτικά, παρά με την πολυαναμενόμενη παραγωγή έργου.

Αυτές οι ηγεσίες αδυνατούν να εμπνεύσουν οποιοδήποτε από τα δύο κομμάτια του "λαού", αδυνατούν να δώσουν όραμα, να καταρτίσουν σχέδιο. Οι πρακτικές τους, μίζερες, μπακάλικες και επομένως ατελέσφορες, περισσότερο αποξενώνουν τους ψηφοφόρους τους παρά τους εμψυχώνουν, η εκλογική παλάντζα έφτασε έτσι να παλινδρομεί σχιζοφρενικά μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας ενώ η χώρα βυθίζεται συνεχώς και σε πιο βαθιά νερά από όπου η ανέλκυση γίνεται αδύνατη.

Κρίμα, αλλά όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα, αναπόφευκτο.

Το Κέντρο (φάντασμα) Ερευνας Μελάσσας και ο πολιτευτής Μ.Παπακώτσος

Διαβάστε κι αγανακτήστε.

Είναι καπελωμένο το Σύνταγμα;

Δεν είχα καμία διάθεση να επανέλθω στο θέμα των αγανακτησμένων του Συντάγματος, ήθελα να το αντιμετωπίσω μια και καλή απολογιστικά, μετρώντας το αποτέλεσμα.

Αλλά δεν μπορώ να μη παρατηρήσω την κατάσταση:
Το πάνω μέρος της πλατείας έχει κυριαρχηθεί από το απολίτικο πλήθος με τα τετζερέδια.
Στο κάτω μέρος της πλατείας όμως όπου γίνονται οι συνελεύσεις και που υποτίθεται ξεκίνησε ως χώρος πολιτικού προβληματισμού, έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που πλέον δεν έχει να κάνει ούτε με μνημόνιο ούτε με αγανάκτηση.

Αναρωτήθηκα αρχικά γιατί περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να συνταχθεί κάτι σαν αυτό που εξέδωσε η ανάλογη διαμαρτυρία της Μαδρίτης. Και που εκφράζει κατα 95% και την ελληνική πραγματικότητα.

Μάλιστα όταν είδα τον Γ. Βότση να μιλάει εκεί για επιβεβλημένη αναθεώρηση του συντάγματος πίστεψα πως και πάλι η γενιά της μεταπολίτευσης αναλάμβανε να κηδεμονεύσει με σκονάκια το σκεπτικό και το λόγο των «κατωβουλητών» που αδυνατούσαν να πάρουν αποφάσεις, να ορίσουν όργανα.

Αλλά όχι. Τα ψηφίσματα που συντάσσονται δεν είναι κατά τύχη ή από λάθος γενικόλογα κι αόριστα. Κι ας αναρωτιούνται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες για τους λόγους.

Αντίθετα αντιπροσωπεύει άριστα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τις συζητήσεις που αναπτύσσονται . Οι απάτσι «κατωβουλήτες» δεν έχουν στόχο το μνημόνιο, αλλά την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους και τη δικαίωση της ιδεολογίας τους. Το κείμενο της Μαδρίτης αντιμετωπίζεται λίγο-πολύ σα νεοφιλελεύθερο(!).

Αυτό στην ουσία δεν έχει καμία διαφορά απο τον κομματικό μεσσιανισμό. Όπως ακριβώς τα κόμματα υπόσχονται πως αν και όταν έρθουν στην εξουσία θα λύσουν τα όποια προβλήματα μέσα απο τον κάθε «-ισμό» που αντιπροσωπεύουν, έτσι και οι "κατωβουλήτες" απορρίπτουν τις διεκδικήσεις αντιμετώπισης ανεργίας, μείωσης μισθών και συντάξεων και κατάργησης συλλογικών συμβάσεων μέσα απ’ το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν τους ενδιαφέρει να αποτελέσουν μια οργανωμένη αντίσταση στα ανισσόροπα μέτρα που επιβάλλονται, ούτε καν να είναι ένας διακομματικός παρεμβατικός φορέας πίεσης απέναντι σε κάθε κυβέρνηση.

Η προσέγγισή τους είναι πιο μαξιμαλιστική: Κάτω ο καπιταλισμός, κάτω η εργοδοσία, κάτω ο κοινοβουλευτισμός. Άμεση Δημοκρατία. Πρέπει να έρθει στην εξουσία η ουτοπία που φαντασιωνόμαστε για να βρουν λύση τα προβλήματα (και να δημιουργηθούν άλλα, ίσως μεγαλύτερα αλλά αυτό θα το δούμε τότε, η μάλλον δε θα το δούμε γιατί στην ουτοπία δεν υπάρχουν προβλήματα).

Απ’ αυτή την άποψη, το χάπενινγκ του Συντάγματος μπορεί να είναι ενδιαφέρον, να βοηθά στη ζύμωση, την άρθρωση πολιτικοειδούς (κι όχι πολιτικού) λόγου από μια παραπεταμένη –πολιτικά- γενιά που δεν έμαθε να διαλλέγεται και να εντοπίζει στόχους, μπορεί να βοηθήσει να διαμορφωθεί τουλάχιστον ένας λόγος εκεί που μέχρι σήμερα υπήρχε η βίαιη αυτόματη ανακλαστική αντίδραση.

Αλλά και πάλι ο διαμαρτυρόμενος για το χειρισμό του μνημονίου που δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει το πολίτευμα, είναι άστεγος.

Ιαπωνία: Ηλικιωμένοι "καμικάζι" στη μάχη με τη ραδιενέργεια Πηγή:www.capital.gr

Πηγή: www.capital.gr