"Δεν κάνει για τίποτα, βολέψτε τον κάπου".

Αυτή η φράση που πιθανότατα συνοψίζει τη νεότερη ιστορία μας και εξηγεί τη χρεοκοπία μας, προέρχεται απο σημείωμα σε βιογραφικό που πέρασε απο το γραφείο του Σουφλιά.

Η φράση θα πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα σε αψίδες που πρέπει να τοποθετηθούν στις εισόδους της χώρας, πάνω απο τη ένδειξη "Passport Control".

Σήμερα το πρωί έμαθα επίσης πως ένας μηχανικός πολεοδομίας των βορείων προαστίων που συνελήφθη να λαδώνεται -επ' αυτοφόρω- με τρεις χιλιάδες ευρώ προσημειωμένα, αφέθηκε ελεύθερος (αφού ορίστηκε δικάσιμος) καταβάλλοντας εγγύηση 15.000€. Διαθέτει οικία 600μ2 με εσωτερική πισίνα. Ο μηχανικός της πολεοδομίας.

Δεν είμαστε ο πιο διεφθαρμένος λαός, είμαστε όμως ο πιο ανεξέλεγκτος.

Αν ο Γερμανός ή ο οποιοδήποτε βορειοευρωπαίος αφηνόταν να λειτουργήσει με ελληνικούς όρους, θα έκανε ακριβώς τα ίδια. Είναι η ανθρώπινη φύση αυτή. Οι κανόνες και οι διαδικασίες που επιβλέπουν τη τήρησή τους όμως, είναι στη θέση τους και λειτουργούν για να φρενάρουν αυτή την τάση.

Στο Βέλγιο δεν επείγονται να εκλέξουν κυβέρνηση, αλλά τα πάντα λειτουργούν κανονικότατα. Δεν είναι περισσότερο πατριώτες. Αλλά λειτουργούν θεσμοί και κανόνες χωρίς πελατειακή σχέση.

Στις καθημερινές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, ακούγεται το "κλέφτες", βλέπουμε κρεμάλες(!) αλλά ακόμα δεν έχουμε δει συγκεκριμένα αιτήματα για άρση της βουλευτικής ασυλίας, για μη παραγραφή των αδικημάτων. Δεν έχει μπει ακόμα στο αυλάκι η κοινωνική πίεση για αυτούς ακριβώς τους κανόνες και τις διαδικασίες που θα επιτρέψουν τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Σα να μη το πιστεύουμε, σα να μη το θέλουμε.

Λες κι έχουμε βολευτεί όλοι μας σε μια κατάσταση, λες κι έχουμε βρει τις "μόντες" για να τα βγάζουμε πέρα στη συναλλαγή. Κι αν αλλάξουν οι όροι δε θα βολευτεί το πράμα. Ούτε αυθαίρετα θα έχουμε για να εισπράξει μετά το κράτος "αντίτιμο νομιμοποίησης", ούτε "περαίωση", ούτε φακελάκια για να αντισταθμίζουν τις λειψές επίσημες αποδοχές.

Για την ιστορία: αυτός που "δεν έκανε για τίποτα", βολεύτηκε κάπου (φυσικά). Στο Μετρό. Και απεργούσε μετά, με όλους τους άλλους εργαζόμενους. Με αιτήματα.

Ανικανότητα ή φόβος;

Γράφω ενώ στο προεδρικό μέγαρο συναντώνται οι αρχηγοί των κομμάτων. Για να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το μέλλον της χώρας.

Μάλιστα. Αλλά ποιές ευθύνες;

Την ευθύνη της απλής ανικανότητάς τους; Τη γνωρίζουν άραγε;

Τη βαριά ευθύνη της εσκεμμένης απραξίας για να καρπωθούν την αποτυχία του αντιπάλου τζογάροντας πάνω απο το πτώμα της χώρας;

Της εύκολης λεηλασίας που απαιτούν οι δανειστές;

Τι σκατά φταίει επιτέλους που μια κυβέρνηση που ήταν η τελευταία εφεδρεία γκρεμίζεται απο μόνη της σας πύργος απο τραπουλόχαρτα; Τι φταίει που δεν μπορεί να παρθεί η παραμικρή απόφαση, που δε συμβαίνει απολύτως τίποτα απο αυτά που θα μπορούσαν ή που θα έπρεπε να γίνουν;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους είναι η αιτία που τόσο καιρό τώρα δεν έχει γίνει το παραμικρό για να αξιοποιηθούν τα περίφημα "Ολυμπιακά ακίνητα"; Θυμηθείτε οτι τα πρώην στελέχη του οργανισμού έπαιρναν ακριβοπληρωμένες θέσεις τη μία μετά την άλλη ως "πετυχημένα". Τόσο πετυχημένα τα στελέχη που σήμερα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα πανάκριβα κουφάρια που ρημάζουν και λεηλατούνται.

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που τόσο καιρό τώρα η κυβέρνηση αδυνατεί να ιδιωτικοποιήσει, να χαρίσει, να κάνει κάτι, οτιδήποτε με τον ΟΔΙΕ έστω που "μπαίνει μέσα" μερικά εκατομμύρια ευρώ κάθε μήνα; Ούτε κοινή ωφέλεια, ούτε ζωτικό κοινωνικό αγαθό είναι, όπως το νερό ή το ρεύμα, κι όμως ακόμα κι αυτό είναι αδύνατον να διεκπεραιωθεί.

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους το να προχωρήσουν οι παραγγελίες του υλικού για να γίνουν οι προεκτάσεις του Μετρό, να γίνει η συντήρηση των φαναριών; Αν η αμαρτωλή Ζίμενς είναι η αιτία που ο Ρέππας τρέμει να υπογράψει μπας και κατηγορηθεί, ας επιβάλλουν επιτέλους ένα γενναίο πρόστιμο όπως έκαναν και οι άλλοι κουτόφραγκοι κι ας προχωρήσουν να τελειώνουμε επιτέλους!

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους (ή μήπως είναι "πολλά τα λεφτά") που δεν προχωράνε ηλεκτρονικές συνταγογραφήσεις, μηχανογράφηση οργανισμών κι όλες οι άλλες απαραίτητες ενέργειες που θα επιτρέψουν την παρακολούθηση και το φρένο στις κλεψιές;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους να αντιμετωπιστούν οι εργατοπατέρες που εκβιάζουν ολόκληρη την κοινωνία (σήμερα οι ΟΤΕτζήδες έκλεισαν την Κηφισίας επειδή πουλιέται άλλο ένα 10% του οργανισμού που ήδη διοικείται από τους Γερμανούς!). Η τρέλα των εκβιασμών έχει ξεπεράσει τις ταινίες του Θου Βου σε τέτοιο σημείο που για να γίνουν τελικά τα δρομολόγια από Κόρινθο των πλοίων που είχαν μπλοκάρει, υπάρχουν πληρώματα 40 ατόμων σε πλοία που χρειάζονται 8 άτομα!

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που αδυνατούν να κάνουν την αναθεώρηση ή οτιδήποτε άλλο που θα καταργήσει την ασυλία, την ασυδοσία και τον παράνομο πλουτισμό των επαγγελματιών λωποδυτών της πολιτικής; Πότε θα δούμε να δημεύεται μια περιουσία φτιαγμένη απο μίζες και μαύρο κομματικό χρήμα;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους να καθαρίσουν το τοπίο από τους εκβιαστές εκδότες που ξεκινάνε κανονικό επικοινωνιακό πόλεμο κάθε φορά που μια απόφαση δε τους επιμοιράζει και τα κουκούτσια του καρπουζιού; Ως πότε θα χαράσουν πολιτική οι αυθάδεις άνκορμεν και σχολιαστές και οι θρασύτατοι νεόκοποι "εκδότες" που θα έπρεπε απο καιρό να βλέπουν μόνο τον τοίχο του κελιού τους;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που οι ηγεσίες διακομματικά αδυνατούν να βρουν τα σημεία στα οποία συμφωνούν και να πράξουν άμεσα όσα μπορούν και πρέπει να γίνουν και να αντιμετωπίσουν σε δεύτερο χρόνο -με κάποιο πλειοψηφικό τρόπο ίσως- τα σημεία στα οποία διαφωνούν;

Πως διάολο φτάσαμε να είμαστε καταδικασμένοι να διοικούμαστε από ανίκανους από άτολμους κι απο διεφθαρμένους;

Για τη σημερινή συγκέντρωση

Έγραψα μια απάντηση για τη σημερινή συγκέντρωση στο blog "Reason" αλλά επειδή μου βγήκε σεντονοειδής και επιθυμούσα να πάρω και θέση για το θέμα, παραθέτω κι εδώ ελαφρώς ανασυνταγμένη την άποψή μου. Αν και συμμερίζομαι τις θεμιτές αντιρρήσεις που καταγράφονται στο blog (η συγκέντρωση είναι ασύντακτη χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα) ελπίζω πως κάποια κίνηση με τέτοια χαρακτηριστικά είναι πολλαπλά χρήσιμη.

Κατ' αρχήν θα δώσει ένα επιχείρημα στην κυβέρνηση (εάν αυτή θέλει να το χρησιμοποιήσει σε κάποιο τραπέζι διαπραγματεύσεων) για να αποφευχθούν οι πιο ανάλγητες αξιώσεις των δανειστών μας. Διότι κοινό μυστικό είναι πως στην Ελλάδα επιχειρείται να επιβληθούν πρωτοφανείς πρακτικές ερήμην των Ελλήνων (δίκαιες ή άδικες δεν έχει και τόση σημασία απο τη στιγμή που καμία απόφαση δεν περνάει απο κάποιου είδους "διαβούλευση").

Δεύτερον θα ασκηθεί ο κόσμος στο να εκδηλώνεται χωρίς κομματικά πανό και μικροκομματικές ατζέντες σκοπιμότητας. Δεν είναι λίγο αυτό στην ασφυκτική μεταπολιτευτική κομματοκρατία. Θα δοκιμαστούν επίσης τα αντανακλαστικά μιας αυτο-οργάνωσης στο να αρθρώνει επιχειρήματα και διαμαρτυρία που να μπορούν να εκφράσουν πολυσυλλεκτικό κοινό (όπως Ισπανία).

Αντιλαμβάνομαι πως η συστηματική εκδήλωση διαμαρτυριών (226 μέρες του 2010 στο κέντρο γινόταν κάποια πορεία ή διαδήλωση, δηλαδή σχεδόν κάθε εργάσιμη), έχει αδυνατίσει πάρα πολύ τη δυναμική μιας τέτοιας (ή κάθε) εκδήλωσης και διαδήλωσης. Αλλά κάποτε πρέπει να βρει στέγη και χώρο και ο ιδιωτικός (σιωπηλός πάντα) υπάλληλος που είναι στο "αμήν" και πασχίζει να παραμείνει εκτός κομματικών μαντριών. Που πασχίζει να ξεφωνίσει το "ξεσταύρι" του στους αδιάφορους και τελματωμένους εθνοπατέρες, εργατοπατέρες και πατερούληδες που τον τραβάνε απ το μανίκι.

Ξέρω πως λίγοι τέτοιοι θα βρίσκονται στη συγκέντρωση, ξέρω πως η σημερινή κινητοποίηση γίνεται απο το θιγμένο φιλότιμο μπροστά στη μεγαλειώδη διαμαρτυρία των Ισπανών που είχε και άριστα διατυπωμένα αιτήματα. Ξέρω πως οι τραμπούκοι προβοκάτορες κουκουλοφόροι και τα γνωστά αντιεξουσιαστικά γραφικά στοιχεία της λατρείας των μολότοφ, έχουν φροντίσει να φοβίσουν τον κόσμο και να ενοχοποιήσουν τις κινητοποιήσεις.

Αλλά το να στέκεσαι βουβός μπροστά σε ένα διεθνές σύστημα εξουσίας που φροντίζει να επιβάλει απάνθρωπους κανόνες κουκουλώνοντας και τις τεράστιες δικές του ευθύνες στη σημερινή κατάσταση, να έχεις να αντιμετωπίσεις σιωπηλός μια ανίκανη διαπραγματευτικά κυβέρνηση ανάξια ακόμα και να υπερβεί το ίδιο της το κομματικό κατεστημένο στέλνοντας το λογαριασμό στο αδύναμο κρίκο-πολιτη κι απ' την άλλη να πρέπει να επιχειρηματολογήσεις και εναντίον της διαμαρτυρίας, πάει πολύ.

Να συζητήσουμε την κατάργηση πολιτικών νεολαιών;

Ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε. Τα κόμματα καλώς ή κακώς κυριάρχησαν σε στην πολιτική και κοινωνική ζωή, ρυθμίζοντας μια τεράστια γκάμα καθημερινών ζητημάτων.

Αλλά εδώ και κάμποσο καιρό η παραγωγή πολιτικής έχει ανασταλεί.

Στα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ξεμείνει ακόμα και απο ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, που θα δικαιολογούσαν έστω μια κάποια πόλωση, επι του πιο κατάλληλου σχεδίου για τη σωτηρία της χώρας (λεμε τώρα).

Δείτε τώρα αυτό (αν και πιθανότατα το έχετε δει):



Απο την ευρύτερη αριστερά η θέση που αρθρώνεται "μεταξύ μας", δηλαδή το να καταργηθούν οι κομματικές νεολαίες χαρακτηρίζεται (φυσικά) φασιστική. Σιγά το δύσκολο άλλωστε. Διότι αν κάποιος θα ήθελε να δει τα πράγματα αποστασιοποιημένα, θα έλεγε πως (στη θεωρία), μιά χαρά είναι η ύπαρξη κομματικών νεολαιών, φοιτητικών, μαθητικών κλπ. Άλλωστε στις δικές μου μέρες ήταν η απαραίτητη δημοκρατική κατάκτηση για να μάθει ο νεολαίος να σκέφτεται πολιτικά, να λειτουργεί συλλογικά.

Αρχίδια μάντολες! (x'cuse my french).

Σήμερα δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχουν οι κομματικές νεολείες. Και δεν το λέω αυτό λόγω του αίσχους των πανηγυρισμών των «παιδιών» της Ν.Δ. για κάποιες εκλογές (ούτε καν με ενδιαφέρει να μάθω λεπτομέρειες). Δεν είναι καν αποκλειστικό προνόμιο των γαλάζιων αυτό το κατάντημα. Το λέω επειδή πέρα απο τη στρατολόγηση και εκπαίδευση κομματικών κλώνων, οι νεολαίες δεν έχουν πια κανένα λόγο ύπαρξης πέρα απο τα δείχνουν την κατάντια του πολιτικού μας κατεστημένου, της κομματικής αφασίας και διαφθοράς μέσω του τρόπου που διαλλέγονται τα κομματικά του τέκνα. Και να θέτουν υπο ομηρία ολόκληρη τη λειτουργία των ΑΕΙ.

Μα... το δικαίωμα του πολιτεύεσθαι;

Βεβαίως! Όταν κάποιος είναι σε φάση να αναμιχθεί στα κοινά και επιθυμεί να ταυτιστεί με πολιτικό σχηματισμό, μπορεί κάλλιστα να συμμετέχει στα κανονικά κομματικά όργανα (αυτά των ενηλίκων). Στο κάτω-κάτω μόνο καλό μπορεί να κάνει αυτή η ομογενοποίηση με τους ενήλικους κομματικούς. Ή θα γίνει «νεανικός» ο λόγος των πολιτικών ή θα ξυλοποιηθεί αυτών των νεολαίων. Ο ισχυρότερος θα επικρατήσει.

Αλλά σίγουρα το αίσχος των κομματικών νεολαιών που μέχρι στιγμής δεν έχει συνεισφέρει σε τίποτα θετικό πρέπει να σταματήσει. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αραδιάσω τα χάλια που παρατηρούνται στα ΑΕΙ από τις φοιτητικές νεολαίες: Στρατολόγηση των φοιτητών σε επίπεδο υποδοχής και εγκατάστασης των φοιτητών (πλήρης υποκατάσταση του ιδρύματος), συναλλαγές στις εκλογές, αδυναμία συνεννόησης στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, ξύλο (πολύ) και πάει λέγοντας.

Αν πιστεύουν τα κόμματα πως μια τέτοια εκδοχή θα ήταν ανατριχιαστική για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, ας δουν αυτά που βλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι, ας βάλουν το χέρι στην καρδιά και ας ομολογήσουν πως οι μόνες πιθανότητες είναι οι παρακάτω:

1. Απαγόρευση κομματικής δραστηριότητας εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (φασίστα, μεταξικέ Ανέστη!)

2. Διάλυση των κομματικών νεολαιών και λειτουργία αποκλειστικά των "κανονικών" κομμάτων.

3. Διάλυση των νεολαιών και επαναδημιουργία με αυστηρότατους και απαρέγκλητους κανόνες λειτουργίας που να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη διεξαγωγή εκπαιδευτικού έργου των ΑΕΙ.

4. [συμπληρώστε το κενό]

Οποιαδήποτε προσπάθεια να παρουσιαστεί η κατάσταση που επικρατεί τώρα ως "βατή" και "υποφερτή" θα είναι απόδειξη της έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα (το μικρότερο κακό), έως βαθύτατα ύποπτη υποκρισία (που είναι και η βεβαιότητά μου).

Πάντως το κόμμα που θα κάνει πρώτο το βήμα, θα είναι σίγουρο πως θα προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στον τόπο.

Υ.Γ Μετά τις φοιτητικές εκλογές ο Αντώνης Σαμαράς, επισκέφθηκε τα γραφεία της ΔΑΠ για να τους συγχαρεί για τη νίκη και είπε “Αποδείξατε ότι η νεολαία είναι σκεπτόμενη”.

Οι δηλώσεις Σαββόπουλου και αυτοί που ξεχάσαμε να ρωτήσουμε.

Το πανελλήνιο έφριξε χτες με τις δηλώσεις του Σαββόπουλου που μίλησε σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή. Για όσους δεν παρακολούθησαν το θέμα, το αναδημοσιεύω απο το ΣΚΑΙ:

"Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου, περί μεταφοράς των μεταναστών σε αραιοκατοικημένα νησιά με χαμηλό πληθυσμό, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τη γη. Πρότεινε επίσης να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τον καθαρισμό των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και τη μεταφορά τους σε μέρη όπου δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι ναρκωτικών."

Δεν καταλαβαίνω την κατακραυγή που σήκωσαν οι δηλώσεις αυτές. Και μιλάω σοβαρότατα. Ούτε για ξερονήσια μίλησε, ούτε για εξορίες.

Μία αντίρρηση έχω μόνο: Το "υποχρεωτικό" της μετακίνησης που υπαινίσσεται. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις σε μετακίνηση, είναι προφανώς σα να δημιουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν ειδικά μιλάμε για αραιοκατοικημένα νησιά (και όχι ερημονήσια, επαναλαμβάνω), αυτό έχει και συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Δικαιώματα ελεύθερης μετακίνησης π.χ.

Αν λοιπόν πάρουμε αφορμή απο τις μισο-άστοχες δηλώσεις μπορούμε να φτάσουμε να συνθέσουμε κάποιες καλές ιδέες. Όπως να διατεθούν σε χωριά που ερημώνουν ή που ερήμωσαν σπίτια και αφημένα χωράφια για καλλιέργεια με τη προϋπόθεση μόνιμης διαμονής στον τόπο, με υποχρεωτική χρήση καλλιέργειας για βιοπορισμό, με πολιτικά δικαιώματα, με δανεικό εξοπλισμό. Με συμβουλές και επιτήρηση απο ειδικούς και γεωπόνους.

Να διατεθούν ακόμα και μοναστηριακές εκτάσεις. Κι όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά και τους Έλληνες ακτήμονες που θέλουν να καλλιεργήσουν τη γη.

Οι τιμές των τροφίμων είναι συνεχώς ανοδικές, ψάχνουμε τρόπους για περισσότερη παραγωγή. Το "περίσσευμα" σε ανθρώπους γιατί να μη μετατραπεί σε θετικό κεφάλαιο;

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η προοπτική του να καθαρίζουν τα παρμπρίζ στα φανάρια του κέντρου, να δουλεύουν στα φραουλοχώραφα άλλων σαν σκλάβοι ή να σκυλοπνίγονται στο Ιόνιο προσπαθώντας να φτάσουν στην Ιταλία (για να γίνουν κι εκεί ανθρώπινα σκουπίδια), είναι καλύτερη προοπτική για τους ανθρώπους αυτούς. Γιατί να μη τους προσφερθεί η δυνατότητα να γίνουν νοικοκύρηδες;

Ειδικά την ίδια στιγμή που μεγάλο μέρος της ελληνικής επικράτειας χρειάζεται να αναζωογονηθεί, να κατοικηθεί να δώσει δουλειές. Να σταματήσει και η μόνιμη γκρίνια για τον μειούμενο πληθυσμό της χώρας.

Στην Ιταλία ήδη έγινε κάτι ανάλογο και τα αποτελέσματα προς το παρόν είναι μόνο θετικά. Ναι, φυσικά και θέλει πολύ μελέτη, θέλει πολιτική βούληση και δουλειά, προϋποθέτει εμπλοκή πολλών φορέων. Αλλά ο τζάμπας πέθανε, ήγουν: αν δε βρέξεις κώλο ψάρια δεν πιάνεις.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις υστερίες κατά μέρος κι ας χρησιμοποιήσουμε μέρη των απόψεων (αν δε μας αρέσουν στο σύνολό τους) για να συνθέσουμε ιδέες. Όχι για εμάς και την εξυπηρέτηση της ιδεοληψίας μας αλλά για αυτούς τους ανθρώπους και τις ζωές τους.

Γιατί όλως τυχαίως, αυτούς ξεχάσαμε να τους ρωτήσουμε.

Αριστερά και αστυνομία

Ναι, μερικές φορές είναι πράγματι πολύ δύσκολο να βρεις την άκρη σε ένα κουβάρι που μέρα με τη μέρα μπερδεύεται ακόμα περισσότερο. Και στο μπλέξιμο του κουβαριού βοηθούν όσο μπορούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς που εκδόθηκαν μετά το θάνατο του οικογενειάρχη στην 3ης Σεπτεμβρίου. Τα μισόλογα και τα ευχολόγια δείχνουν ολοκάθαρα πως έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα.

Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ: "Εκφράζουμε την ειλικρινή μας θλίψη για τη δολοφονία του 44χρονου συμπολίτη μας στην Αθήνα. Η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου στο κέντρο της πόλης δείχνει με τον πλέον τραγικό τρόπο την εγκατάλειψη των γειτονιών της Αθήνας από την κυβέρνηση αλλά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αντί η κυβέρνηση να παίρνει μέτρα που ολοένα και περισσότερο γκετοποιούν τις γειτονιές, χρειάζονται πολιτικές αναβάθμισης τους, καταπολέμησης της εγκληματικότητας, της φτώχειας και της ανεργίας".

Στ' αυτιά μου αυτό ακούγεται τόσο μαξιμαλιστικό, λαϊκίστικο και αφελές όσο και η ευχή για παγκόσμια ειρήνη απο μια ξανθιά bimbo σε κάποια μεσοδυτικά αμερικάνικα καλλιστεία. Αυτό που αρνούνται να ξεστομίσουν οι συμπαθείς σύντροφοι είναι η λέξη "αστυνόμευση". Δεν βγαίνει η κουφάλα η λέξη με τίποτα!

Γιατί βέβαια πως να μιλήσεις για αστυνόμευση όταν η αστυνομία έχει χρησιμοποιηθεί ενάντια σε δίκαιες διεκδικήσεις, έχει σαπίσει στο ξύλο αναίτια ειρηνικούς -και κατά προτίμηση πεσμένους στο έδαφος- διαδηλωτές (ο ένας ακόμα χαροπαλεύει), έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά όταν οι μπάχαλοι τα κάνουν γυαλιά - καρφιά, έχει δηλώσει αδυναμία να εξιχνιάσει και να "δέσει" υποθέσεις όπως αυτή της Κ. Κούνεβα (με αποτέλεσμα να καταλήξει στο αρχείο), αφήνει να φύγουν "στη ζούλα" συλληφθέντες χρυσαυγίτες και τέλος πάντων κάνει ότι μπορεί για να φανεί περισσότερο ταξικός ή παραταξιακός εχθρός παρά θεσμός ασφάλειας.

Σ' αυτή την αποκρουστική αστυνομία κυριαρχεί περισσότερο το αυτόματο ανακλαστικό του ματατζή (που θέλει να ξυλοφορτώσει το διαδηλωτή που τον ταλαιπωρεί δυσανάλογα για τις πενταροδεκάρες που πληρώνεται), έναντι οποιασδήποτε ισχνής και υποτυπώδους εκπαίδευσης. Άντε να βάλεις φραγή στο ξύλο και τη βία σ' αυτή την αφημένη στην τύχη της αστυνομία που θα θρηνήσει θύματα απο ποινικούς δολοφόνους ή τρομοκράτες λόγω κακού εξοπλισμού και κακής εκπαίδευσης. Στον πεσμένο διαδηλωτή οι αστυνομικοί (αποφεύγω τη χρήση του όρου "μπάτσος") με την ελάχιστη πολιτική σκέψη, βλέπουν τον δικό τους εχθρό, τον υποψήφιο δολοφόνο τους (ή όχι;).

Άντε να βάλεις όριο στη βιαιοπραγία ενός σώματος που σπανίως τιμώρησε αποτελεσματικά τις υποθέσεις "ζαρτινιέρας" με αποτέλεσμα να έχει εγκαθιδρυθεί η λογική του τρελού συμψηφισμού: "Δε σε πληρώνω καλά, αλλά τουλάχιστον σ' αφήνω να βγάλεις το άχτι σου χωρίς να σε τιμωρώ" (σε πολύ χονδρική διατύπωση).

Ναι, η εγκληματικότητα δεν είναι θέμα μεταναστών ή λαθρομεταναστών ή Ελλήνων, η φτώχεια και η κρίση μπορεί να έχει μεγαλώσει μέσα στον καθένα την ανάγκη για παραβατικότητα. Αλλά αυτό δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να περιμένει να λυθεί όταν θα έχει καταπολεμηθεί η φτώχεια και η αδικία και το ψέμα σ' αυτή την κακούργα κενωνία. Ακόμα και ο χειρότερος μαχαιροβγάλτης θα σκεφτεί δύο φορές να διαπράξει έγκλημα όταν ξέρει πως στην επόμενη γωνία πιθανότατα θα πιαστεί.

Πρωτεύει λοιπόν η σωστή αστυνόμευση του πολύπαθου κέντρου της Αθήνας. Πρωτεύει να πιαστούν οι ναρκέμποροι, οι νταβατζήδες, οι έμποροι και οι εισαγωγείς μεταναστών, να βρεθεί χώρος και να αποφασιστεί μια αξιοπρεπής πολιτική για τα πρεζόνια. Πρωτεύει η αστυνόμευση που θα προστατεύσει εξίσου τον οικογενειάρχη αλλά και τον άμοιρο Μπαγκλαντεσιανό που έσφαξαν (μάλλον) οι ανεγκέφαλοι ναζί στα Πατήσια. Πρωτεύει η αστυνόμευση, εκπαίδευση και τιμωρία των ίδιων των αστυνομικών που δεν μπορούν να βάλουν φραγή στην οργή τους όταν πέφτουν κατα μπουλούκια σε διαδηλωτές. Πρωτεύει η αστυνόμευση με μεθοδολογία που θα επιτρέψει επιτέλους τη σύλληψη μερικών πραγματικών μπάχαλων (όχι με "δανεικά" σακίδια με πέτρες και μολότοφ), για να δούμε επιτέλους ποιοί είναι κι απο που παίρνουν εντολές. Πρωτεύει να σταματήσουμε να θρηνούμε νεκρούς λες και είμαστε Καμπούλ και Βαγδάτη.

Αυτά περιμένω να ακούσω απο την αριστερά. Να με πείσει πως έχει επαφή με την πραγματικότητα. Να υπερβεί τις αγκυλώσεις της και να μου δείξει πως θα ήθελε την αστυνομία, να μου εξηγήσει και να υπενθυμίσει το ρόλο της και να με κάνει να διεκδικήσω αυτό το ρόλο μαζί της.

Τη φωτογραφία την πήρα απο το blog του Allou Fun Marx

Λαγοί και κότες

Συγγνώμη που δεν μπορώ να συμμεριστώ το ενδιαφέρον για το τι λέει ο Λοβέρδος.

Συγγνώμη που βρίσκω αδικαιολόγητη όλη τη φιλολογία που αναπτύσσεται σε ΜΜΕ, σε blogs και στο tweeter για το αν είναι "λαγός" ή "παραιτείται" ή "καλλιεργεί το προσωπικό του προφίλ".

Πριν λίγο καιρό σε ένα post με τίτλο "Τα κορδόνια των παπουτσιών του ΓΑΠ" αναδημοσίευσα ένα κείμενο από την Athens Voice και υποστήριζα πως είναι ίσως η πιο σημαντική είδηση της περιόδου. Έλεγα κι εκεί πως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι τελικά ανεπαρκής, πως δεν μπορεί να κυβερνήσει και να είναι αποτελεσματικός από τη στιγμή

που δεν έχει το ίχνος δύναμης να επιβληθεί στους συνεργάτες του υπουργούς.

Την περασμένη εβδομάδα ο Πρετεντέρης στα ΝΕΑ δημοσίευε μια άποψη για μια αναποτελεσματική σύσκεψη που έγινε για τη μόνιμη βία στα γήπεδα. Συγκράτησα την εξής φράση του: "Τι τους έφταιγε ο πρωθυπουργός και τον έσερναν σε μια τέτοια σύσκεψη;" Και σκέφτηκα πως αν αυτή η πρόταση δεν ήταν εσκεμμένη (ώστε να περάσει υπόγεια την αντίληψη περι ανεπάρκειας του ΓΑΠ), τότε έδειχνε ολοκάθαρα το πως έχει παγιωθεί η άποψη μέσα μας πως ο πρωθυπουργός είναι μια άβουλη μαριονέτα που σύρεται σε φλύαρες και αναποτελεσματικές συναντήσεις.

Η φιλολογία πως ο Λοβέρδος επίσης είναι "λαγός" του ΓΑΠ επιβεβαιώνει μια επίσης κοινή υποψία πως ο ηγέτης του Πασόκ είναι ανίσχυρος να καθαρίσει το τοπίο και απαιτείται η φωνή του σπασίκλα της τάξης που επιβάλλει την ησυχία εκ μέρους του δάσκαλου. Διότι τους "λαγούς" στην πολιτική τους χρειάζονται μόνο οι "κότες".

Μοιραίο δεν είναι να είμαστε σαν χώρα αναποτελεσματικοί ακόμα και με τέτοιου μεγέθους οικονομική αιμορραγία μισθών και συντάξεων σαν αυτή που ζούμε τον τελευταίο χρόνο; Μοιραίο δεν είναι να έχει ήδη διαλυθεί και το τελευταίο απομεινάρι κρατικής οργάνωσης, μοιραίο δεν είναι το οτι σε μια περίοδο γενικευμένης παράλυσης ο κάθε υπουργός, θα φροντίσει απλά να επιβιώσει περιμένοντας στην όχθη του ποταμιού να δει να παρασύρεται το πτώμα του αντιπάλου του;

Δεν ξέρει ο ΓΑΠ ένα χρόνο τώρα ποιός μπορεί, ποιός θέλει και ποιός όχι; Δεν ξέρει πως λύσεις για συνεργάτες και υπουργούς υπάρχουν και πέρα από τους κοινοβουλευτικούς και τα κομματόσκυλα; Φυσικά και το ξέρει, η περίπτωση Μπιρμπίλη είναι χαρακτηριστική. Αλλά όταν η εξωκοινοβουλευτική υπουργός επιχείρησε να φέρει ένα σωστό νομοσχέδιο για την προστασία των περιοχών Natura έγινε το σύστριγκλο απ' όλους όσους είχαν προτεραιότητα τα ψηφαλάκια κι όχι το "που θα πάει να γεννήσει ο πελαργός".

Αυτή η είναι η κατάσταση στα κόμματα. Το βαθύ Πασόκ, η βαθιά Νουδού εγγυώνται πως οι παράγοντες δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τις προκλήσεις και το διακύβευμα των ημερών, εγγυώνται πως η κομματική και μικροπολιτική ατζέντα παραμένει αλώβητη. Και χρειάζεται να είναι κάποιος Γιωργάκης ή Κωστάκης για να μην το αντιληφθεί.

Μηδέν!

Γειά σου καλέ μου άνθρωπε, σ' ευχαριστούμε