Ακόμα με τους συμβολισμούς παίζουμε;

Λοιπόν είναι απορίας άξιο το πως λειτουργούμε σε οτι αφορά την επιλεκτική μας ευαισθησία.
Μόνο για το πρόβλημα του μολυσμένου νερού στα Οινόφυτα θα έπρεπε να είχε πέσει η κυβέρνηση. Κι όμως δεν άνοιξε ρουθούνι, προφανώς επειδή δεν μένουμε όλοι στα Οινόφυτα οπότε και δεν θεωρούμε απαραίτητο να ξεσηκωθούμε.

Παρ όλα αυτά έχουμε όλοι την ίδια κυβέρνηση που επιτρέπει σε ένα τέτοιο θέμα να υφίσταται και να χρονίζει, έχουμε όλοι το ίδιο κράτος και τις ίδιες υπηρεσίες που «επιτρέπουν» μέσα στο γενικό τους μπάχαλο να παρουσιαστεί το ίδιο πρόβλημα που σήμερα έχουν τα Οινόφυτα, στο Παγκράτι ή την Κυψέλη αύριο.
Σκεφτείτε το για λίγο. Σε μια χώρα της ευρω-ζώνης εδώ και... πόσο; Ένα χρόνο τώρα, κανονικός καρκίνος φτάνει στις βρύσες των κατοίκων για οικιακή χρήση και δεν ανοίγει μύτη!

Να μιλήσουμε για το θέμα της ακρίβειας που ποτέ δεν αξιώθηκε να δει ένα οργανωμένο μποϋκοτάζ της προκοπής;

Να πιάσουμε το οτι έχουμε τους χειρότερους δρόμους-κανονικές καρμανιόλες και συνεχίζουμε όχι μόνο να πληρώνουμε διόδια για να σκοτωνόμαστε αλλά και να προ-πληρώνουμε για χρηματοδοτήσουμε την κατασκευή νέων (παγκόσμια πρωτιά!).

Να πιάσουμε το γεγονός οτι πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα της υπερ-σαχάριας ζώνης που ο Πρωθυπουργός της βγαίνει σε πανεθνική σύνδεση για να πει μέσες –άκρες οτι σε μια εποχή που τα σκάνδαλα είναι σε καθημερνή διάταξη, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα και τίποτε περίεργο;
Κι εμείς αντί να είμαστε στην τσίλια για να τσακώσουμε στα πράσα το επόμενο σκάνδαλο, αντί να συσπειρωνόμαστε σε κινήματα επιτήρησης και συναγερμού, απλά εκδηλώνουμε τη δυσαρέσκειά μας σε δημοσκοπήσεις και δηλώνουμε προτίμηση στον αμέσως επόμενο που περιμένει στη σειρά να μας κλέψει (και που μας έκλεβε λίγο πριν).

Κι όμως παρ όλα αυτά, η κινητοποίηση που προβλήθηκε απο τα Μέσα αλλά και από το κοινό των οθονών και των πληκτρολογίων, προωθεί τα μηνύματα – προσκλητήρια σε δεκάλεπτο συμβολικό σβήσιμο των φώτων! Για να επιδείξει την επιλεκτική του ευαισθησία; Για να δείξει οτι συμμετέχει σε κάτι παγκόσμιο και «υπερ-τοπικό»;

Ξεπερνάμε δηλαδή τα υπαρκτά προβλήματα που μας ροκανίζουν καθημερινά την ψυχή για να παραμείνουμε -ακόμα σήμερα που η άμεση δράση και η παρέμβαση είναι πιο αναγκαία από ποτέ- σε κινήσεις συμβολικές και ρομαντικές;

Τόσο πολύ συνηθίσαμε αδέρφια τη συμβίωση με τα προβλήματα που δεν τα βλέπουμε καν εκτός κι αν είναι πρώτο θέμα στις οχτώ;

Και ποιός θα φωνάξει για εμας; Ποιός θα κατέβει στους δρόμους; Θα προλάβουμε μετανάστες να το κάνουν για εμάς;

Υ.Γ. Βλέπω κι εγώ ο ίδιος τη θεματολογία μου, έχει καταντήσει βαρετή, μιλάω συνεχώς για τα ίδια, αλλά, συμπαθάτε με, δεν μπορώ να τα συνηθίσω, να κάνω πως δεν τρέχει μία...