Η σοβιετική αρκούδα κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια ότι δεν κατάφερε η ιμπεριαλιστική πολιτική των Αμερικάνων μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν τέτοια η ορμή των αποσχισθεισών χωρών να απομακρυνθούν από τη Σοβιετική αγκαλιά που έπεσαν χωρίς καμία διαπραγμάτευση στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Από Βαλκάνια μέχρι Βακτριανή, ένα σωρό χώρες κατέληξαν περιφερειακά πιόνια στα γεωπολιτικά παιχνίδια των ΗΠΑ. Που φυσικά παρείχε αφειδώς χρήματα και όπλα σε αντίθεση με την ταχύτατα παρακμάζουσα Ρωσία της δεκαετίας του 90.
Για παράδειγμα, ο εκλεκτός των Αμερικανών στη Γεωργία, πολύ μικρή διαφορά έχει ουσιαστικά από τους γραφικούς αλλά και επικίνδυνους δικτάτορες του Ουζμπεκιστάν, του Καζακστάν και των άλλων ...ιστάν.
Στην πράξη, οι Αμερικάνοι κατάφεραν να επιβάλλουν τοπικούς φύλαρχους με συνοπτικές διαδικασίες για να μπορέσουν να παίξουν με αξιώσεις στα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της περιοχής. Ένα στυλ που τους ταιριάζει απόλυτα όπως φαίνεται σε όλες τις χώρες από τις οποίες τροφοδοτούνται με πετρέλαιο. Δημοκρατία και πετρέλαια δεν πάνε μαζί. Η όταν «πάνε», το κόστος δεν είναι και τόσο ελκυστικό.
Ο Σαακασβίλι -για παράδειγμα- δεν είχε κανένα πρόβλημα να ρίξει στη φυλακή τον εραστή της Ολλανδέζας συζύγου του με αστείες κατηγορίες, μιμούμενος το στυλ των ανατολικών δικτατόρων συναδέλφων του. Πάνω σε μια τέτοια κρίση αυτοκρατορικής αμετροέπειας πίστεψε οτι μπορούσε να λύσει και το χρόνιο πρόβλημα με την Οσετία και την Αμπχαζία κι εκεί ακριβώς την πάτησε.
Αν κάποιος δει τον χάρτη των μειονοτήτων ή των εθνικοτήτων που κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, θα ζαλιστεί. Το Ταγκεστάν μόνο περιλαμβάνει πέντε εθνικότητες.
Αυτή η πολυδιασπορά των μειονοτήτων σε συνδυασμό με την απολυταρχική διακυβέρνηση που συνηθίζεται (επιβάλλεται) δεν προαναγγέλλει τίποτε θετικό. Οι ΗΠΑ θεωρητικά μπορούν εύκολα να ξυπνήσουν κοιμισμένους εθνικισμούς για να προκαλέσουν προβλήματα στην αυλή της Ρωσίας έτσι ώστε η τελευταία να έχει τα χέρια της απασχολημένα και να στριμωχτεί από το επεκτατικό σχέδιο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Τώρα όμως είναι λίγο αργά αφού προηγήθηκε η απέραντα αδέξια και αδικαιολόγητη κίνηση του Σαακασβίλι, που έδωσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στους Ρώσους να οργανώσουν την άμυνά τους απέναντι στον προφανή σχεδιασμό των Αμερικανών. Η Ρωσία τώρα απαλλαγμένη και από το βραχνά της Τσετσενίας (που σημειωτέον προμηθευόταν όπλα από τη Γεωργία) δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να δείξει ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στην περιοχή.
Είναι όμως ενδιαφέρουσες αυτές οι εξελίξεις και για ένα ακόμα λόγο: Η πρόσφατη σύρραξη είναι τόσο απαλλαγμένη από ιδεολογίες, μάχη καλού-κακού και άλλες τέτοιες τρίχες που θα είναι απορίας άξιο να δούμε αν ο κόσμος θα εξακολουθήσει να «τσιμπάει» στο φτηνό δόλωμα του εθνικισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου