Που'ναι η μπάλα; Οέο;

Για ακόμα μια φορά χάθηκε η μπάλα.
Για ακόμα μια φορά η συζήτηση που γίνεται ΤΩΡΑ (γιατί άραγε), για τα blogs είναι ακόμα μια φαρσοκωμωδία στα μέτρα των τηλεπαραθύρων που μπλέκει ασυδοσία, ελευθεροτυπία, όρια, συκοφαντίες.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις ισορροπία και ζητούμενα σε ένα κόσμο εκπαιδευμένο να διακρίνει μόνο μαύρο και άσπρο, να επικοινωνεί μόνο με χοντρές έννοιες για βασικές ανάγκες. Τα μέσα (για την τηλεόραση μιλάω), εκπαίδευσαν κρετίνους που αδυνατούν να ισορροπήσουν, να σταθμίσουν, να κρίνουν.

Υπάρχουν κίνδυνοι στο διαδίκτυο; Τότε είναι κακό το διαδίκτυο! Τρομοκρατηθείτε γονείς! Να παρέμβει ο εισαγγελέας, το κράτος να μας προστατέψει. Δε χρειάζεται να μάθει ο καθένας τους κινδύνους, να κρίνει, να προστατευτεί. Όπως ακριβώς και με τα χιόνια. Αν δεν ξέρεις να περάσεις αλυσίδες στις ρόδες σου, περίμενε, το κράτος θα στείλει πυροσβέστες και τροχονόμους να το κάνουν για σένα. Όπως το κράτος φταίει που δεν είχες μέτρα πυροπροστασίας και κάηκε το σπίτι σου που ήταν χτισμένο μέσα στα πεύκα.

Σήμερα η κουβέντα γίνεται για τα blogs κι ανάθεμα αν έχει καταλάβει κάποιος άσχετος με υπολογιστές, το τι είναι τα blogs και ποιο είναι το θέμα μας. Το ρεπορτάζ σε μεγάλο κανάλι το Σάββατο που μας πέρασε, αναφερόταν σε «ιστιοσελίδες» πράγμα ενδεικτικό για τη γνώση αυτών που διαμορφώνουν την «άποψη».

Όταν η συζήτηση πάει να γίνει πιο λεπτομερής και διαφωτιστική ο άνκορμαν (που δεν αναβάθμισε τη γνώση του από το 1980 που έγινε δημοσιογράφος), διακόπτει τον ομιλητή γιατί «αυτά είναι τεχνικά θέματα και δεν τα καταλαβαίνει ο κόσμος». Εννοεί βέβαια ότι αδυνατεί να τα κατανοήσει ο ίδιος, γιατί κάποιο κοινό μια χαρά καταλαβαίνει, απλά το θέμα είναι «ποιο κοινό». Και ξέρουν ότι το κοινό ΤΟΥΣ είναι η μάζα των βασικών εννοιών Συντάξεις=Πεινάω, Χιόνια=Κρυώνω, Σεισμός=Φοβάμαι. Όποιος επιθυμεί να κατανοήσει ας κατευθυνθεί σε άλλο Μέσο.

Τα blogs λοιπόν (για να έρθουμε και στο προκείμενο), δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι η ψυχοθεραπεία του καθενός που θέλει να βγάλει ότι κουβαλάει μέσα του. Ποίηση, μουσική, ημερολόγιο, σχόλια, αθλητικά. Αν έχει σκατά στην ψυχή του, σκατά θα βγάλει. Και θα το κάνει κι εύκολα αφού μπορεί να είναι ανώνυμος, με τρόπο που δεν θα έκανε στην κανονική επώνυμη ζωή του. Ενίοτε έχουμε και «δημοσιογραφία» από επαγγελματίες δημοσιογράφους. Γιατί όμως να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου κάτι που κάνεις για επάγγελμα; Από καψούρα να πεις αυτά που σου επιτρέπει ο εργοδότης σου; Από ευαισθησία γιατί ξέρεις πράγματα που δεν μπορείς να υπογράψεις και να αποδείξεις;
Η επειδή το να είσαι ανώνυμος σου δίνει τη δυνατότητα να «κάνεις παιχνίδι»;

Επιμένω λοιπόν να θέλω να επιλέγω ποιον υπερασπίζομαι και γιατί. Επιμένω να θέλω να βλέπω αποχρώσεις και να μη βιάζομαι να πάρω θέση ειδικά σε μια ύποπτη χρονική περίοδο που οι αγαθές προθέσεις σπανίζουν.

Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι το θέμα είναι μια ακόμα παράπλευρη επίπτωση της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Της κουράδας που έκρυβε απο κάτω της ένα βόθρο στο μέγεθος της Αθήνας, δείχνοντας και το μέγεθος της κρίσης αξιών που περνάμε σαν κοινωνία.