Τα κροκοδίλια δάκρυα των αθλητικών εφημερίδων

Όλες οι αθλητικές εφημερίδες σήμερα «θρηνούν» για το χαμό ενός νέου ανθρώπου στα χτεσινά επεισόδια που έγιναν μεταξύ ανεγκέφαλων «οπαδών». Και οι 14! Διότι σε περίπτωση που σας διαφεύγει και έχετε χάσει το μέτρημα, 14 αθλητικές εφημερίδες διαθέτει αυτή η χώρα των 11 εκατομμυρίων. Χώρια οι στοιχηματικές. Την ίδια στιγμή σε άλλες μεγαλύτερες χώρες, σημαντικά μεγαλύτερου πληθυσμού αλλά και σοβαρότερου ποδοσφαίρου (Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία) οι αθλητικές εφημερίδες είναι 1-2 ίσως και καμία. Και πως γεμίζουν οι καλές αυτές εφημερίδες κάθε μέρα; Με ολίγη ασήμαντη ειδησεογραφία και πολύ παρασκήνιο. Και πολύ παραφιλολογία για το ποιος έστησε το παιχνίδι, τον διαιτητή, ποιος πρόεδρος ομάδας (της αντίπαλης φυσικά) είναι λαμόγιο, κ.ο.κ. Και πως γίνεται και πουλάνε και οι 14; Προφανώς γιατί στην αναζήτηση της πιο «έγκυρης πληροφορίας» χρειάζεται να αγοράσουν οι «φίλαθλοι» και 2 ή 3 μαζί. Οι πιο κυριλέ «ουδέτερες» απλά καταναλώνουν τόνους χαρτιού για άχρηστες πληροφορίες, λίγη τσόντα λίγο οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι θέμα κουβέντας σε πολλές χαραμισμένες ώρες σε καφενεία και καφετέριες.
Οι οπαδικές όμως εφημερίδες, γεμάτες με πρωτόγονα απλοϊκή επιχειρηματολογία, έχουν κύριο στόχο να ακυρώσουν τον «άλλο» και να καθαγιάσουν τους «δικούς μας». Να δημιουργήσουν αντιπαλότητα, έχθρα και μίσος. Κυρίως χρηματοδοτημένες από προέδρους ομάδων. Κι αυτό το χοντροκομμένο πράμα είναι αρκετό για να κάνει κάποιες χιλιάδες εγκεφαλικά καμένους να νοιώθουν ότι δίνουν ιερό αγώνα δέρνοντας τον «αντίπαλο» της άλλης Α.Ε. που απλά έχει άλλο χρώμα!
Από την άλλη κανένας μα ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς τους ταγούς των αθλητικών ομοσπονδιών, ενώσεων , επιτροπών, λιγκών ή όπως αλλιώς λέγεται δεν υποχρεώθηκε ποτέ κι από κανένα να μπει στα άδυτα των οργανωμένων οπαδών, να βρει πως λειτουργούν, πως αφιονίζονται πως κυκλοφορεί τη ντόπα ανάμεσα στα μαλακισμένα που νομίζουν ότι βρήκαν σκοπό στη στην άθλια και μίζερη ζωούλα τους.
Και ψάχνουμε σήμερα να βρούμε τους ένοχους. Δε με χέζετε…

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του...

Σε βιτρίνα της Βιέννης βρήκα και το τελευταίο gadget πολύ χρήσιμο για τις κυρίες. Είναι ένας δονητής φυσικά που συνδέεται με το ipod και απ' ότι κατάλαβα συγχρονίζει την ταχύτητά της δόνησης με τα bpm του τραγουδιού που ακούτε. Αρχίστε αργά και αισθησιακά με "Γιάννη μου το μαντήλι σου, τι τόχεις λερωμένο" και "τελειώστε" με μια "οργασμική" Κρητική σούστα! Για δες που τώρα αποκαλύπτεται ότι εμείς οι Ηπειρώτες πιαστήκαμε κορόιδα. Μόνο foreplay...

Μία εικόνα χίλιες λέξεις

Καλά τα λέμε για τον Πολύδωρα και καλή η πρωτοβουλία των bloggers. Αλλά αν μεταξύ μας υπάρχουν και άλλοι φυσιογνωμιστές -εκτός του υπογράφοντος- ας δουν για λίγο και τις επισυναπτόμενες φωτογραφίες μερικών ακόμα υπουργών της κυβέρνησης. Χρειάζεται να κάνουμε απολογισμό στο έργο τους; Μερικές φορές απλά και μόνο η εικόνα, η φυσιογνωμία δηλαδή στην περίπτωσή μας είναι πιο αποκαλυπτική από δημοσιεύματα ενός χρόνου!

Σας προκαλώ να μου βρείτε ανάλογες υπουργικές φυσιογνωμίες σε παγκόσμια κλίμακα.

Άλλη μια τουριστική φωτογραφία;

Αυτό είναι το Machu Picchu. Καμμία διαφορά από όλες τις υπόλοιπες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Σωστά; Λάθος! Κοιτάξτε κάτω αριστερά... Έτυχε να απαθανατίσω το Αθάνατο Τουριστικό Πεδιλάκι που κάποτε βλέπαμε στην Ελλάδα να φοριέται από προνομιούχους ανατολικοευρωπαίους τουρίστες με λευκή καλτσούλα. Τώρα πια μόνο σε Γερμανούς τουρίστες συναντιέται.


Χιχιχιχι...

Φτάνει Πιά!

Δημοσιεύω το παρακάτω γιατί συμφωνώ με όλα όσα αναφέρει. Έχω όμως να προσθέσω ότι πολιτικός προϊστάμενος και υπεύθυνος της συνολικής πολιτικής της χώρας είναι ο πρωθυπουργός. Αν λοιπόν θα έπρεπε η αντίθεσή μας να είναι εναντίον κάποιου είναι εναντίον της κακής "διεύθυνσης του καταστήματος" που προσέλαβε τον κακό "πωλητή" και όχι εναντίον του τελευταίου.

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras

Ποιός παράγει το κομματικό μαύρο χρήμα; ΕΣΥ!

Αν αναρωτιέστε γιατί οι συντάξεις σας είναι της πείνας, αν είχατε την παραμικρή αμφιβολία για το πώς συντηρείται η «πολιτική» ζωή του τόπου, αν είχατε κάποιο σκοτεινό σημείο στη γνώση σας για το πώς παράγεται το μαύρο χρήμα που τροφοδοτεί πολιτικούς σχηματισμούς και χρηματοδοτεί «φιλικές» εκδόσεις, τώρα ξέρετε!
Δημόσιες επιχειρήσεις, κρατικοί οργανισμοί, κερδοφόροι ή ζημιογόνοι έχουν μία και μόνη αποστολή. Να γεμίσουν τα κομματικά ταμεία με το απαραίτητο μαύρο χρήμα. Δεν έχει καμία σημασία αν οι επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες ή ζημιογόνες. Δεν έχει καμία σημασία αφού είναι «του κράτους», «του δημοσίου».
Κομματικά στελέχη έχουν διοριστεί σε δύο κρίσιμα πόστα.
Κατ αρχήν σ’ αυτό των προμηθειών (όπου οι προμήθειες είναι ιδιαίτερα μεγάλες π.χ. Ιδρυμα Κοινωνικής Ανοχής κλπ). Εκεί μπορεί ενίοτε να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να αποκαλυφθεί εντελώς συμπτωματικά ότι έχει στηθεί παραμάγαζο και κάποιος διοικητής (λέμε τώρα…) κανονίζει τα των προμηθειών με τρόπο αβαβά.
Δευτερευόντως σε τμήματα μεγάλων εξόδων (διαφήμιση, χορηγίες δημοσίων σχέσεων) π.χ. Οργανισμό Προγνώσεως Ανωτέρας Ποιότητος . Όπου ο επικεφαλής του τμήματος marketing θα μπορούσε ας πούμε να να είναι συνδικαλιστικό στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος, να ικανοποιεί τις εντολές που φτάνουν από το ιδιαίτερο γραφείο του προϊσταμένου υφυπουργού αλλά θα μπορούσε να ενθυλακώνει και επιστροφές από μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες (year end bonus). Έσοδα «άδηλα» how you say it here in Greece… που ποτίζουν κοντά σε βασιλικούς και γλάστρες. Πολλές γλάστρες.
Εσύ μόνο σκάσε και ψήφιζε αυτούς που θα σου υποδείξουν τα ΜΜΕ - αποδέκτες μέρους των μαύρων ποσών.

Η ιδιωτικοποιημένη (παρα)παιδεία

Η Μαρία είναι φίλη, εκπαιδευτικός, καθηγήτρια γυμνασίου.
Όταν πρωτοδιορίστηκε, ενθουσιασμένη που επιτέλους θα πραγματοποιούσε το νεανικό της όνειρο και συνεπαρμένη από τον ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό της ηλικίας, άρχισε να κουβαλάει σημειώσεις, μελέτες, βοηθητικά βιβλία, να προσπαθεί δηλαδή να κάνει ουσιαστικά τη δουλειά της.
Πίστευε ότι μέσα στην αίθουσα του σχολείου οι μαθητές δικαιούνται να κατανοήσουν πλήρως το μάθημα της ημέρας και ήθελε να το καταφέρει αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Δεν κράτησε πάνω από ένα δεκαπενθήμερο.
Οι «καλοί συνάδελφοι» της την έπεσαν πολύ άγρια και ψυχρά. «Αυτά τα βοηθήματα δεσποινίς μου, φυλάξτε τα για τα ιδιαίτερα» της είπαν, «δεν είναι δυνατόν να κάνετε πράγματα που βάζουν σε κίνδυνο την επιβίωσή μας».

Μην κάνεις δηλαδή Μαρία μου προσπάθεια να διδάξεις γιατί τώρα πλέον μπήκες σε ένα σύστημα που δεν ενδιαφέρεται να διδάξει, αλλά θρέφεται με εξωσχολική διδασκαλία αμειβόμενη με μαύρο χρήμα. Που εξασφαλίζει την συμπλήρωση του εισοδήματος του καθηγητή. Έτσι δεν γίνεται με τον κάθε δημόσιο υπάλληλο που υποχρεώνεται από το ίδιο το συναδελφικό του κατεστημένο να μην κάνει παραγωγική εργασία για να μη χαλάσει την πιάτσα; Για να μην έχει και η «διοίκηση» την ίδια απαίτηση και από τους υπόλοιπους; Και αν δηλαδή η δουλειά γίνει αποτελεσματικά και γρήγορα, τότε πώς θα πέσει το φακελάκι; Πώς θα γίνουν τα ιδιαίτερα μαθήματα που είναι το φακελάκι του εκπαιδευτικού;

Ο δημόσιος υπάλληλος, ο καθηγητής, κάνει σε μια μικρή, ατομική κλίμακα αυτό που κάνει η κυβέρνηση. Ιδιωτικοποιεί. Όπως οι ΔΕΚΟ και οι οργανισμοί ιδιωτικοποιούνται για να γίνουν ανταγωνιστικές και παραγωγικές, έτσι και ο δημόσιος υπάλληλος ιδιωτικοποιεί τις υπηρεσίες του για το «κατιτίς του» που όμως του εξασφαλίζει την επιβίωσή του.

Ας φωνάζουμε όσο θέλουμε για το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Η ιδιωτικοποίηση έχει γίνει de facto από το δημοτικό και το γυμνάσιο. Με μια διαφορά όμως. Αφορά τον χρόνο έξω και πέρα από τις ώρες διδασκαλίας και το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Αφορά τα ίδια τα παιδιά και την ποιότητα της ζωής τους. Τον ελεύθερο χρόνο τους και τη δυνατότητα που αυτό συνεπάγεται για την καλλιέργειά τους, την ψυχική ισορροπία τους.

Πώς να καταφέρει ο μαθητής να αθληθεί, να ασχοληθεί με περισσότερες ξένες γλώσσες, μουσική, να ξεφυλλίσει εξωσχολικό βιβλίο, να ασχοληθεί με τη ζωή, με τους γονείς του, όταν πρέπει στις λίγες διαθέσιμες ώρες του να μάθει σε φροντιστήριο ή ιδιαίτερα την ύλη που δεν έμαθε στην τάξη και να κάνει και την εργασία που απαιτεί το σχολείο; Πως γίνεται να φτάνει αυτή η κατάσταση σε τέτοιο βαθμό κυνισμού και ξεδιαντροπιάς ώστε καθηγητές να λένε στα παιδιά: «καλά, αφήστε αυτά θα τα μάθετε στο φροντιστήριο»; Σε ποια άλλη χώρα δηλαδή το περίφημο αυτό «φροντιστήριο» έχει πάρει τη θέση της κανονικής «δωρεάν παιδείας» ακόμα και για το Δημοτικό; Πώς να μη βγουν λειψά και συμπλεγματικά τα παιδιά μας δηλαδή όταν ένα ολόκληρο σύστημα λεηλατεί τη ζωή τους;

Καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτό το τέρας που τους δημιουργήσαμε και που το αποκαλούμε «δωρεάν παιδεία», εκπαιδεύονται στο να αντιμετωπίζουν εξετάσεις αντί να παίρνουν ουσιαστική γνώση, την ώρα που άλλα παιδιά σε άλλα σημεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όχι κατ’ ανάγκη στα πλουσιότερα) έχουν χρόνο να διευρύνουν το μυαλό τους, να ισορροπήσουν και μοιραία αργότερα να γίνουν οι ηγέτες των δικών μας μελλοντικών υπαλλήλων.

Οι δαπάνες για την παιδεία πρέπει να αυξηθούν ΤΩΡΑ. Να σταματήσει αυτή η ντροπή του χαμηλότερου στην Ευρώπη μισθού. Να αυξηθεί ο μισθός των εκπαιδευτικών ώστε να απαγορευτεί αυστηρά το «ιδιαίτερο». Να απαιτηθεί να γίνεται επαρκής διδασκαλία που να θέσει σε αχρηστία το θεσμό του φροντιστηρίου. Να μετεκπαιδεύονται δάσκαλοι και καθηγητές, να ενημερώνονται στις νέες γνώσεις και μεθόδους, να είναι σε θέση να ανιχνεύσουν μαθησιακά προβλήματα που να φροντίζονται περεταίρω από ένα πλήρες, επιτέλους, παιδαγωγικό σύστημα. Και φυσικά να κρίνεται ο καθηγητής και η επάρκειά του από το ποσοστό των παιδιών της τάξης του ή του μαθήματός του που αναγκάζεται να αναζητήσει εξωσχολική βοήθεια. Και όχι από συνδικαλιστικές και κομματικές προτιμήσεις.

Γιατί δεν φροντίζετε κύριε Πρωθυπουργέ να σταματήσετε αυτή τη ντροπή της συνενοχής ενός κράτους που κλείνει το μάτι στον εκπαιδευτικό λειτουργό του στέφοντάς τον στο να βρει τρόπους παράνομων και καταστροφικών -για τα παιδιά μας- εσόδων;

Πού ξέρετε, μπορεί όταν φτάσουμε στο ζητούμενο, να κατακτήσουμε και την ποθούμενη αποκατάσταση σχέσης μεταξύ μαθητών και καθηγητών, να αποκατασταθεί και ένα μέρος του κύρους και του σεβασμού που σήμερα έχει εκλείψει από τον μαθητή προς τον υπάλληλο του (στα ιδιαίτερα) καθηγητή.

Λίγα χρήματα από αυτά που εξανεμίζονται από τους κουμπάρους, τα δημόσια ταμεία και τα όπλα χρειάζονται, και -όχι πολύ- μυαλό. Και απόφαση να επενδύσουμε επιτέλους στο μέλλον μας.

οι κυβερνητικοί κουκουλοφόροι και το bushido

Προσωπικά είμαι υπερ των ιδιωτικών ΑΕΙ. Ευτυχώς όμως το δικαίωμα σε όσους έχουν διαφορετική άποψη να διαδηλώνουν και να αντιδρούν είναι κατακτημένο απο χρόνια. Τα αίσχη που έγιναν και ο τρόπος που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις ταραχές και τους ανεγκέφαλους κουκουλοφόρους με εξοργίζει. Είναι διαφωτιστική και η δήλωση του συνδικαλιστή αστυνομικού ότι αν είχαν την εντολή θα μπορούσαν να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους. Αρα υποθέτω ότι η κυβέρνηση αυτή είναι απίστευτα τυχερή. Οχι μόνο της έτυχε ο Γιωργάκης για αντιπολίτευση αλλά έχει και ομάδες "αγωνιστών αναρχικών" να της ρίχνουν νερό στο μύλο.

Διαβάστε εδώ το γράμμα ενός απο τους συλληφθέντες τη μέρα των επεισοδίων. Χαιρετίσματα στον λαλίστατο υπουργό κ. Πολύδωρα που θα έχει υπ όψη του βέβαια ότι στο bushido, τον κώδικα τιμής των σαμουράι (σχετικό βιβλίο έγραψε πριν μερικά χρόνια), η αυτοκτονία - ξεκοίλιασμα, λέγεται "σεπούκου". Το 2007 το σεπούκου μπορεί να αντικατασταθεί και με μια απλή παραίτηση.

Η γυναικεία γοητεία των 40+!

Από εκπομπή του Randy Rooney στο CBS:
"Όσο μεγαλώνω ηλικιακά, αξιολογώ τις γυναίκες άνω των 40 ολοένα και περισσότερο και σας παραθέτω μερικούς από τους λόγους παρακάτω:
Μια γυναίκα άνω των 40 δεν θα σε ξυπνήσει ποτέ μες στα άγρια χαράματα να σε ρωτήσει «τι έχεις και τι σκέφτεσαι», γιατί πολύ απλά δεν την νοιάζει αν έχεις ή αν σκέφτεσαι κάτι...
Αν μια γυναίκα άνω των 40 δεν θέλει να καθίσει μαζί σου να δει έναν αγώνα, δεν θα καθίσει δίπλα σου απλά για να γκρινιάξει, επειδή εσύ βλέπεις τον αγώνα... Θα κάνει κάτι που πραγματικά την ικανοποιεί και της προκαλεί ενδιαφέρον.
Οι γυναίκες άνω των 40 είναι διακριτικές... Πολύ σπάνια θα μαλώσουν μαζί σου σε κάποιο θέατρο όπου όλοι κάνουν ησυχία ή σε ένα πανάκριβο εστιατόριο. Είναι πάντα ικανές βέβαια να σε πυροβολήσουν αν και μόνο αν θεωρούν ότι θα την βγάλουν καθαρή μετά από αυτό... Οι γυναίκες άνω των 40 είναι γενναιόδωρες στον σεβασμό που σου προσφέρουν αν και τις περισσότερες φορές δεν τον αξίζεις... Αυτό επειδή ξέρουν πως είναι να μην σε εκτιμά κάποιος.
Όσο μεγαλώνουν δε, γίνονται και περισσότερο διαισθητικές. Δεν χρειάζεται λοιπόν ποτέ να ομολογήσεις μια αμαρτία σε μια γυναίκα άνω των 40 ... Την έχει καταλάβει πολύ πριν σκεφτείς να της την πεις!
Όταν δε αποκτήσουν και τις πρώτες ρυτίδες είναι μακράν πιο σεξουαλικές από τις νεότερές τους...
Οι γυναίκες άνω των 40 είναι ακριβοδίκαιες και ειλικρινείς. Ευθύς αμέσως θα σου πουν ότι σε θεωρούν ηλίθιο αν συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος... Δεν θα χρειαστεί ποτέ λοιπόν να αναρωτηθείς ¨προς τα πού πάει¨ μαζί της.
Ναι! Εξυψώνουμε τις γυναίκες που είναι για πολλούς λόγους! Δυστυχώς όμως είναι ευρέως διαδεδομένο ότι για τις περισσότερες όμορφες, έξυπνες, καλοβαλμένες και σεξουαλικές 40άρες, υπάρχει ένας καραφλός κοιλαράς ξεμωραμένος ο οποίος θα γελοιοποιηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή για μια πιτσιρίκα σερβιτόρα...
Κυρίες μου... Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη, εκ μέρους όλου του αντρικού φύλου που υποστηρίζει τον μύθο «γιατί να αγοράσεις ολόκληρη την αγελάδα ενώ μπορείς να έχεις καθημερινά δωρεάν φρέσκο γάλα;»

Δεν ξέρετε ποιός είναι ο Randy Rooney;

Κόλλημα!!!

Χιούστον, έχουμε πρόβλημα... έχω καιρό να κολλήσω τόσο πολύ με καινούρια δουλειά. Ακούω συνεχώς το Blackfield II και δεν το χορταίνω. Ίσως επειδή μου θυμίζουν τόσο πολύ Pinkfloydικές μελωδίες. Και δεν έχω δει κανένα πολύφερνο μουσικογραφιά να παρουσιάζει το έργο. Αντίθετα διαβάζω ολόκληρα κατεβατά για κάτι αηδίες που ούτε στους ίδιους αρέσουν αλλά τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν ασκήσεις εξυπνάδας κατακεραυνώνοντας φτηνή pop και αδιάφορα indie (σιγά τα αίματα...).
Σκέφτομαι λοιπόν μια φορά την εβδομάδα να παρουσιάζω δίσκους εδώ (να θυμηθώ και τα νιάτα μου). Σιχάθηκα πια τον εκστασιασμό για κάτι απερίγραπτα δισκάκια που μετά από ένα μήνα (κι αν) δε θα τα θυμάται ούτε ο δημιουργός τους.

Με Hot Line ή μέσω κούριερ;

Χιλιάδες χρωματιστά φαναράκια σε βουδιστική γιορτή στη Σεούλ πριν μερικά χρόνια. Από το καθένα κρέμεται μια ευχή, μια παράκληση, σαν τα δικά μας τάματα. Στην μια περίπτωση κρέμονται ψηλά για να φτάσουν το ουράνιο, στη δική μας κρέμονται μπροστά στις εικόνες των αγίων ή της Παναγίας. Οι βουδιστές απευθύνονται κατευθείαν στο «μεγάλο» εμείς στους ανθρώπους που κάποτε λειτούργησαν «κατ εντολή» του, απεσταλμένοι ή εξουσιοδοτημένοι και άγιασαν. Σα να μη έχουμε το κουράγιο να μιλήσουμε απευθείας στον ίδιο. Καταλάβατε τώρα γιατί στην Ελλάδα θριαμβεύουν οι μεσάζοντες;

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ YOU MOTHER FUCKER!!!

Τι κακό είναι αυτό με το «300»; Ένα κόμικ – ταινία έγινε μέγιστο θέμα για το αν είναι ιστορικά ακριβές (δεν ξέρω κανέναν που να ήταν στις Θερμοπύλες σαν πολεμικός ανταποκριτής).
Προτείνω ψυχραιμία. Στην Ελλάδα τα "ξεσκίζουμε" όλα. Ακόμα και μια ταινία που παράγεται για να ψυχαγωγήσει πρέπει να κανακεύει τις εμμονές μας; Είδατε τους Ρουμάνους ξεσηκώνονται επειδή ο "Δράκουλας" του Μπραμ Στόκερ δεν έχει συνέπεια με την ιστορική αλήθεια του Βλάντ Τσέπες; Αν κάποιος αποζητάει την "διαμόρφωση συνείδησης" και την "ιστορική αλήθεια" ας μη πάει στα Multiplex. Ας στρώσει τον κώλο του να ανοίξει κανένα βιβλίο!
Διότι αγαπητέ ο κινηματογράφος είναι μορφή τέχνης και άρα βαθύτατα υποκειμενική έννοια. Δεν μπορείς να απαιτείς από ένα κινηματογραφικό έργο (που μάλιστα προέρχεται από ΚΟΜΙΚ) να είναι ιστορικά συνεπές. Δεν είναι προτεραιότητα του δημιουργού, πάει και τελείωσε. Όπως και από ένα ζωγραφικό έργο όπου επ-εισέρχονται τεράστιες ποσότητες υποκειμενικότητας δεν μπορείς να απαιτείς να είναι φωτογραφική απεικόνιση. Ο πίνακας του Λύτρα "το κρυφό σχολειό" δημιούργησε ολόκληρο το σχετικό μύθο στην Ελλάδα. Αυτό ήταν ιστορικά ακριβές; Εν τέλει η "ποιητική άδεια" (η ελευθερία του να φεύγεις από τη φόρμα και την αναπαραγωγή της πραγματικότητας αφορά όλη την τέχνη. Και το τραγούδι ακόμα. Άλλωστε έτσι δημιουργούνται και οι μύθοι. Ας απεμπλακούμε από το παραμύθι ότι έχουμε πνευματικά δικαιώματα στην ιστορία και πρέπει ότι κυκλοφορεί πρέπει να έχει την πιστοποίησή μας. Η ιστορία, οι μύθοι, οι θρύλοι δεν πατεντάρονται. Ενίοτε γίνονται και κόμιξ (δόξα τω θεώ) για να περνάμε καλά μασουλώντας ποπ κορν χωρίς τις γαμημένες ενοχές της αρχαιοελληνικής εμμονής μας.
Και αν κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την ιστορία μας (ναι, για μια ταινία-κόμικ μιλάμε!!!) ας μου πει αν ξέρει τι έγραψε ο Πλάτωνας, τι είπε ο Ηράκλειτος, αν γνωρίζει σε ποιο έργο υπάρχει κάποιος Κρέων κλπ. Αν η ιστορία μας απειλείται, απειλείται κυρίως από εμάς τους νεοέλληνες. Αν λοιπόν μελετήσουμε καλύτερα και προσαρμόσουμε τη διαλεκτική μας και ίσως τις επιλογές μας και τον τρόπο ζωής μας, θα τιμήσουμε περισσότερο την ιστορία που τόσο απλοϊκά "υπερασπιζόμαστε".

Chitzen Itza, Mexico 2006

Ναί, ξέρω, τουριστική φωτογραφία χωρίς κάτι ιδιαίτερο και με πιθανά τεχνικά λάθη. Αλλά έχει το μεγαλείο του το θέμα ακόμα κι έτσι