Κύριε Αλογοσκούφη πιάστηκες κορόιδο

Διότι αν χρειάστηκες τόσο καιρό σπουδές και London school of economics και κολέγια και της Παναγιάς τα μάτια, για να εφαρμόσεις το απλό «μου λείπουν λεφτά, αυξάνω τους φόρους», τότε συγγνώμη αλλά... τζάμπα τα χρήματα η ενέργεια και ο χρόνος για τα τόσα χρόνια σπουδών.

Είναι σαν τον marketeer που μετά από χρόνια σπουδών και μετά από διπλώματα, εφαρμόζει απλά και μόνο το: «αν μειώσω την τιμή αυξάνω τις πωλήσεις».

Δηλαδή απλά πράματα που μπορεί να εφαρμόσει και ο μπακάλης στη γειτονιά μου (καλά άντε το mini market όπως λέγεται) που με το ζόρι τέλειωσε το δημοτικό.

Αν αυτός δηλαδή ήταν υπουργός οικονομικών αντί για σένα τι διαφορετικό θα έκανε;

Φυσικά και σου αναγνωρίζουμε (και με συμπαθάς για τον ενικό αλλά το επίπεδο "μπακάλης" με προδιαθέτει για μια-κάποια οικειότητα) ότι σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιάσεις τη φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, το μαύρο χρήμα που διακινούν οι πολιτικοί σου φίλοι και συνάδελφοι, να καταρτίσεις ρεαλιστικό προϋπολογισμό (ήδη έχεις ένα ανάπηρο κράτος χωρίς προσωπικό και εξοπλισμό παρά το γεγονός οτι διαθέτεις στρατιές δημοσίων υπαλλήλων και εκατομμύρια ευρώ σε προμήθειες).

Αναγνωρίζεται καθολικά επίσης οτι δεν έγινε τίποτε απολύτως που να αποτελεί κίνητρο για επενδύσεις νέων κεφαλαίων, τίποτα που να ευνοεί την ανάπτυξη, αλλά και την ίδια στιγμή τίποτα που να φρενάρει ή να φορολογεί παραπάνω τα υπερκέρδη των τραπεζών / καρτέλ / πετρελαϊκών εταιριών που λυμαίνονται το μέσο εισόδημα.

Αντίθετα η παρανοϊκή φορολόγηση όλων των μερισμάτων ανεξαρτήτως μεγεθών είναι αντικίνητρο για κάθε δραστηριότητα, μικρή ή μεσαία.
Με δυο λόγια δεν έγινε τίποτα που να αλλάζει ένα βαθύτατα προβληματικό οικονομικό status quo που προφανέστατα θα εξανεμίσει και το όποιο πρόσθετο κρατικό έσοδο από αυτή την φοροκαταιγίδα. Όπως δεν άλλαξε τίποτα εδώ και τρία χρόνια που αύξησες το ΦΠΑ και για να χρυσώσεις το χάπι ανακοίνωσες και την ίδρυση του «σώματος ελεγκτών δημοσίων δαπανών» (αλήθεια τι έγινε μ' αυτό; τι "λαυράκια" έπιασαν; τίποτα πάλι ε;).

Αμ χρειάζονται πολύ περισσότερα για να είσαι υπουργός οικονομίας και όχι εισπράκτορας κύριε Αλογοσκούφη μου. Γι αυτό σου λέω, τζάμπα οι σπουδές!

Η φωτο απο το e-forologia

Η "άγονη" και η γόνιμη γραμμή

Πάρκαρε τη υπερμεγέθη τζιπούρα δίπλα στο κύμα και κατέβηκε με τη κυρία του, την ανατολικοευρωπαία «υπερέτρια» και την επίσης υπερμεγέθη και θορυβούσα κομπολογάρα.
Με τη μπάκα μέχρι απέναντι και το ύφος του «τι δουλειά έχετε εδώ, στη δική μου παραλία», περιεργάστηκε τους υπόλοιπους στην παραλία, βόλεψε τα κρέατά του στην πρώτη διαθέσιμη ξαπλώστρα, άρχισε τα κραυγαλέα τηλεφωνήματα στους προφανώς υπαλλήλους του ή εξαρτώμενους (για να πουλήσει και το «εγώ είμαι το αφεντικό») κι αφού ξελύσαξε άρχισε να ψήνει την ανατολική να μπούνε στη θάλασσα να παίξουν βόλεϊ (σκατούλες βόλεϊ , ήθελε αφορμή να τη χουφτώσει μακριά από την κυρία του).
Κάπου εκεί την έκανα.

Γαμωτηνκαταδίκημου έπρεπε να πάω διακοπές για να τον συναντήσω το μαλάκα;
Τι να κάνω που έπρεπε να περάσω κι από την Πάρο όμως...
Δεν είχα καμία διάθεση να φύγω από εκεί που ήμουν προηγουμένως, με τον λίγο, ήσυχο κόσμο, τις συμπαθείς φάτσες, από το καθαρό τακτοποιημένο νησί της «άγονης» γραμμής. Οι υποχρεώσεις βλέπετε...

Τι να περιμένεις όμως από το alter ego της Μυκόνου, τον πρώτο και βολικότερο σταθμό από τον Πειραιά που μέσα σε δέκα χρόνια γέμισε εξοχικά διαμερίσματα (μιλάμε για εκατοντάδες!) για να αποκτήσει ο κάθε χλιμίτζουρας το εξοχικό του στο νησί;

Έτσι ήρθε η «ανάπτυξη» - τέρας, το εκτός κάθε κλίμακας χτίσιμο και αποίκηση, τα σκυλάδικα, τα δεινοσαυρικά νεολαιίστικα κλαμπ (βλ. Πούντα) όπου οι μπάκουροι και μπανίζοντες έφηβοι καλούνται να βρέξουν τον κώλο τους σε μια λίμνη από κουτάκια μπύρας, υλικά συσκευασίας και γόπες (όχι ψάρια).

Ότι ήταν γραφικό έγινε τετριμμένα εμπορικό, ότι σου έδινε την εντύπωση οτι ήσουν διακοπές σε νησί, τώρα σου δίνει τη βεβαιότητα οτι είσαι στη Γλυφάδα. Η κίνηση στους λιγοστούς δρόμους είναι χειρότερη από ποτέ. Πως να είναι διαφορετικά με τόσο κόσμο να έχει «σπίτι στο νησί»;

Και πως να μη φαίνεται όλος αυτός ο κόσμος, πως να μην σε πλακώνει όταν όλοι σχεδόν είναι οι τύποι με τις τζιπούρες και τις κομπολογάρες του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Όταν πρέπει να διαγκωνίζονται στο ποιος θα φανεί περισσότερο, ποιος θα κάνει την περισσότερη φασαρία, ποιος θα φωνάξει περισσότερο στο κινητό, ποιος θα σκάσει με την μεγαλύτερη βάρκα, το μεγαλύτερο τζιπ, το πρώτο τραπέζι στην «γνήσια νησιώτικη ψαροταβέρνα» (και στο δίπλα τραπέζι τα κακομαθημένα κραυγάζοντα παιδιά με την άμοιρη Φιλιππινέζα), στο κοσμικό ρεστωράν με ρεζερβέ τραπέζια, με ρεζερβέ ακόμα και στα νυχτερινά καφέ, στα μπαρ, ρεζερβέ ξαπλώστρες στην παραλία, ρεζερβέ πάρκινγκ.

Ευχαριστώ πολύ, αλλά θα προτιμήσω την άγονη γραμμή των επιδοτούμενων σαπιοκάραβων απο τη γόνιμη (και πηδημένη).

Κι άλλα κρεμασμένα χέρια!

Ετούτο είναι κρεμασμένο με χάρη απο ένα οδηγό που ή ήρθε σε επαφή με τη θηλυκή πλευρά του, ή δεν έφτανε η μασχάλη δίπλα στο παράθυρο.

Αν έχετε κι εσείς τέτοιες φωτο στείλτε τις να γελάσουμε.

Απο εδώ και πέρα θα αφήνω και τους αριθμούς των αυτοκινήτων.


Να και η φωτογραφία της Silia. Σπαει όλα τα μέχρι σήμερα δεδομένα!

Η κατάρα του κρεμασμένου χεριού

Ποια είναι άραγε η σημειολογία του κρεμασμένου χεριού;

-Μου πέφτει στενό το αυτοκίνητο στις μασχάλες;
-Μου αναλογεί περισσότερος χώρος; (και θέλω και τρεις καρέκλες στην καθισιά μου);
-Μπορώ και οδηγώ με το πόδι; (αφού το άλλο χέρι είναι ή στις ταχύτητες ή στο τηλέφωνο;
-Το αριστερό μου χέρι βρωμάει και δεν θέλω να μυρίσει το αμάξι;

Εγώ πάντως ψάχνω να βρω τέτοια αυτοκόλλητα χέρια στα καταστήματα με αξεσουάρ για να στείλω στους φίλους μου στο εξωτερικό αντί για τσολιαδάκια ως νέο ελληνοπρεπές σουβενίρ.

Το φίδι τρώει την ουρά του

Ξέρει κανείς τι απέγινε με εκείνο το περίφημο μποϋκοτάζ που θα γινόταν στα σουπερμάρκετ κάθε Πέμπτη; Μήπως με το άλλο για τα γάλατα με τιμή πάνω από 1€ το λίτρο; Όχι;
Μήπως δοθήκαν τίποτα απαντήσεις για το πώς γίνεται να έχουμε τόσο (πολύ πιο) ακριβή βενζίνη στο Ελλάντα και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Οι Έλληνες αστοί φεύγουν για διακοπές και βάζουν τα προβλήματα σε θέση pause, αλλά η διάθεση κάθε άλλο παρά ευοίωνη είναι. Το βλέπεις στο βλέμμα που είναι συννεφιασμένο και εκτός από μερικούς χλιδοχλιμπίκουλες (που σαφώς δεν έχουν οικονομικά προβλήματα και το επιδεικνύουν όπως μπορούν), οι περισσότεροι ξέρουν ότι τα έξοδα είναι πια πολύ μεγάλα για να γίνονται ανέμελα. Η διάθεση είναι σαφώς βαριά, σα να πηγαίνουν σε υποχρέωση και όχι σε διακοπές.

Κι όμως ελάχιστοι δείχνουν τη διάθεση να πολεμήσουν αυτή τη φοβερή αρπαγή των εισοδημάτων από μια «καρτελοποιημένη» αγορά που κάνει κανονικό πάρτι αισχροκέρδειας. Τα ακριβότερα γάλατα είναι ακόμα ανάρπαστα (λες και είναι φτιαγμένα από πιο αγνά υλικά), οι τιμές πληρώνονται αδιαμαρτύρητα και τα τούρμπο αυτοκίνητα με την αυξημένη κατανάλωση βενζίνης αυξάνονται σταθερά.

Το περίεργο της ιστορίας είναι ότι αυτοί που απαιτούν αύξηση μισθών και είναι (και σωστά) πρόθυμοι να κατέβουν σε διαδήλωση δείχνουν μια αντίστροφα ανάλογη διάθεση να κάνουν θυσίες, να αγωνισθούν για τα μποϋκοτάζ, για καταναλωτική συσπείρωση. Λες και δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα αυτή η δράση με τη διεκδίκηση του μισθού (την αύξηση δηλαδή του διαθέσιμου κεφαλαίου).

Τι σημαίνει αυτό; Πιθανότατα ότι έχουμε αποδεχτεί μέσα μας ότι όλα πάνε καλά με τις τιμές, ότι τα καρτέλ και οι τακτικές τους αποτελούν μια φυσιολογική κατάσταση, ίσως ότι πιο εύκολο είναι να πιέσεις για μεγαλύτερους μισθούς από μια ευημερούσα (και αισχροκερδούσα) επιχείρηση παρά να βρεις μια γραμμή ισορροπίας σε χαμηλότερα μεγέθη.

Και στην ουσία αυτό που θα επιτύχουμε με αυτό τον τρόπο, είναι να στεγνώσει η «πιάτσα» από μετρητό, να αυξηθούν τα δάνεια και τα κέρδη των τραπεζών, να γίνει ακόμα λιγότερο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, να φύγουν ακόμα περισσότερες γραμμές παραγωγής για γειτονικές φτηνότερες χώρες. Και μετά να πρέπει τα καταναλωτικά αγαθά να παράξουν τα ίδια κέρδη αλλά με λιγότερους αγοραστές, άρα ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια και πάει λέγοντας. Όπως γίνεται πάντα σε μια οικονομία σε συρρίκνωση. Άλλωστε ο όρος "ουροβόρος" που χρησιμοποιείται παγκόσμια για το φίδι που τρώει την ουρά του είναι 100% ελληνικός.

Αλλά τι λέμε τώρα, με τη θάλασσα να μας περιμένει… κι αύριο μέρα είναι, σωστά;