Τζιμάκο μπαγασάκο...

τα κατάφερες πάλι. Το μάζεψες το χαρτί. Γεμάτο είναι κάθε φορά αυτό το αισχρό μαγαζί χωρίς εξαερισμό και με κακό σέρβις και τους στρουμπουλούς μετρ με τις παρδαλές γραβάτες που σε κάποιο βαθμό μπορεί να είναι και γραφικά κιτς, αφού αυτό είναι τι να κάνουμε το πλήθος που έχει τα μαγαζιά.
Τι ήταν πάλι αυτή η παράσταση; Θα περίμενε κανείς ότι μετά από τόσο καιρό που έχεις να εμφανιστείς, η τόση φασαρία και οι τηλεοπτική σου εμφάνιση, τα βιβλία και τα άλλα παραφερνάλια, θα έκρυβαν από πίσω τους μια ανανεωμένη εμφάνιση.
Αντί γι’ αυτό είδα μια παράσταση ίδια και απαράλλακτη με αυτή που παρουσιάζεις τόσα χρόνια τώρα. Δηλαδή τι ίδια; Αρπαχτή κανονική ήταν! Οι ίδιες ατάκες, τα ίδια αστεία, τα ίδια ειρωνικά χειροκροτηματάκια στο τέλος κάθε τραγουδιού και το χειρότερο: τα ίδια τραγούδια! Ακριβώς τα ίδια. Με τους ίδιους στίχους, σχεδόν την ίδια ενορχήστρωση. Πως εξηγείται αυτό; Θεωρείς ότι τα κομμάτια σου, αυτά τα αριστουργήματα είναι τόσο κλασσικά που δεν μπορούν να λείψουν από το κοινό σου;
Κομμάτια που έχουν γραφεί από την εποχή που πήγαινες σχολείο, από την εποχή που σε μάθαμε με την ανεξάρτητη παραγωγή του «Ντίσκο Τσουτσούνι», ακούγονται πια τόσο ξεπερασμένα που αντιμετωπίζονται πια σαν ένα αναγκαστικό διάλλειμα ανάμεσα στα καλαμπούρια. Δεν είναι η πρόζα το διάλλειμα, τα τραγούδια είναι. Και είναι και τόσο αταίριαστα με την πρόζα που μοιάζουν με ένα ετερόκλητο μείγμα, ένα κολάζ με τεράστια απόσταση ψυχολογίας αλλά και χρονική και που καταλήγει να είναι ένα αχρείαστο ασανσέρ διάθεσης (από το ανάλαφρο καλαμπουράκι για τον Νταλάρα και τη Βίσση μέχρι τους στίχους για τους μικροαστούς που θα τους φάνε τα παιδιά τους).
Τόσος χρόνος ρε Τζίμη και ούτε ένα νέο τραγούδι; Απεμπολείς δηλαδή το ρόλο σου σαν μουσικού δημιουργού για να αποκτήσει περισσότερη βαρύτητα ο σατυρικός σχολιασμός; Για να μην είσαι ένας μουσικός που αστειεύεται αλλά ένας σατυρικός σχολιαστής που τυχαίνει να τραγουδάει;
Κοίτα, ομολογώ ότι είχα επενδύσει περισσότερα πάνω σου. Το μουσικο / καλλιτεχνικό «στερέωμα» στην Ελλάδα χρειάζεται ένα εναλλακτικό και εν πολλοίς ισοπεδωτικό σχολιασμό που να ταρακουνάει και να σοκάρει. Σαφώς χρειάζεται κάτι πιο ριζοσπαστικό από τον μέινστριμ Λαζόπουλο και την επιθυμία του να κάνει «σοβαρό» σχολιασμό λη τη μανία του να συντάσσεται με τους κολλητούς του και να χτυπάει όσους του κάνουν κακή κριτική. Αυτή ακριβώς η μικροαστική αντίληψη για το χιούμορ (δηλαδή αυτό το κακιασμένο κράξιμο) παραείναι συμβατικό για να μπορέσει να εκφράσει την όποια ανατρεπτική διάθεση. Άλλους δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα που θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτή την αντισυμβατική πλάκα που θες να παρουσιάσεις. Άρα παίζεις μόνος σου σε ένα γήπεδο δικό σου και μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις. Το χειροκρότημα είναι έτσι κι αλλιώς εξασφαλισμένο. Η μοναδική εξήγηση επομένως είναι ότι περνάς μια μεγάλη μη παραγωγική περίοδο και ακόμα επίσης δεν κατάφερες να απαλλαγείς από τις παλιές σου ανασφάλειες. Γιατί είναι ανασφάλεια όταν ακόμα και στην τηλεοπτική σου παρουσία με τη Στάη (που με τίποτε δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα δικά σου χιουμοριστικά σου μονοπάτια με αποτέλεσμα εσύ πρόθυμα να μπεις στα δικά της για να καταφέρεις να βγάλεις την εκπομπή), απαντούσες και πάλι με κομμάτια και αποσπάσματα από την παράσταση. Σαν να φοβάσαι να δοκιμάσεις μια νέα αυθόρμητη ατάκα, σαν να πρέπει να έχεις δουλέψει την κάθε λέξη και την κάθε παύση. Όπως παλιά που ήθελες πάντα στις συνεντεύξεις να δίνεις εσύ και τις ερωτήσεις. Τέτοια ανασφάλεια όμως είναι αντίθετη με την στάση ενός πραγματικά αντισυμβατικού καλλιτέχνη που θα πρέπει να νοιάζεται λιγότερο για την εικόνα που θέλει να πουλήσει.


Δεν έχω αντίρρηση ούτε με την εικόνα Παναγίας-κότας, Χριστού-αυγού. Στα πλαίσια του γενικότερου σοκ που πρέπει να προκαλείται, το συζητάμε. Αλλά αυτό είναι πακέτο ξέρεις. Διότι ξαναλέω, η αντισυμβατικότητα και το σοκ δεν μπορεί να είναι προσεκτικά προσχεδιασμένα και δεν μπορεί να πωλούνται με περασμένη ημερομηνία λήξεως. Το γέλιο είναι ένα αυτόματο πράγμα που βασίζεται στον αιφνιδιασμό, την έκπληξη. Όταν λοιπόν σε μια παράσταση τα μισά από αυτά έχουν ξαναειπωθεί πέντε χρόνια πριν και τα άλλα μισά τα είδαμε ήδη να λέγονται σε μια συνέντευξη, το γέλιο είναι βεβιασμένο και αμήχανο.
Η περίοδος των χαρισματικών έχει περάσει. Για να συνεχίσει σήμερα κάποιος να διατηρεί την εικόνα του δεν χρειάζεται να επιστρατεύει δύσκολα κόλπα, απλή δουλειά χρειάζεται κι εσύ νομίζω ότι άρχισες να βαριέσαι.