Duduk!

Ξεκίνησα με ένα φίλο πριν μερικές μέρες να ξεδιαλέξουμε καλή μουσική από το 2009 κι έκανα μια μεγάλη μουσική περιπλάνηση. Ξεραΐλα, επανάληψη και βαρεμάρα.

Και κάποτε έφτασα σε μια συλλογή με κομμάτια όπου συνεργάζονται μουσικοί από Τουρκία, Αρμενία, Ελλάδα, Βαλκάνια. Με duduk, ney, κεμετζέ και νταρμπουκάδες.

Και αποφάσισα να γράψω δυό λόγια για τη «ντουντούκα». Το duduk.
Το πνευστό εθνικό όργανο της Αρμενίας. Κυρίως. Γιατί το όργανο αυτό το συναντάμε σε όλη σχεδόν την εγγύς ανατολή, στον Καύκασο, στο Αζερμπαιτζάν.

Το duduk, είναι συνήθως κατασκευασμένο από ξύλο βερικοκιάς και έχει επιστόμιο με διπλό καλάμι. Άρα συγγενεύει με το όμποε (σε αντίθεση με τα κλαρίνα και τα σαξόφωνα που έχουν μονό καλάμι και αφήνουν τη διαμόρφωση του ήχου στη περαιτέρω πολυπλοκότητα του οργάνου). Εκεί ακριβώς είναι όλο το κόλπο.

Το διπλό καλάμι κάνει θαύματα όταν έρχεται σε επαφή με το στόμα του μουσικού, που το πιέζει ή το χαλαρώνει για να διαμορφώσει το «στρογγύλεμα» του ήχου. Δεν είναι απλά αέρας που περνάει από μια στενή δίοδο παράγοντας τον διαπεραστικό ήχο της γκάιντας π.χ. (κι ας έχει κι αυτή διπλό καλάμι στην εξαγωγή του αέρα που φυσικά δεν έρχεται σε επαφή με το στόμα).

Εδώ είναι ο μαέστρος, ο Τζιβάν Γκασπαριάν, ο πιο γνωστός δεξιοτέχνης του οργάνου με καμιά 20ριά δίσκους στο ενεργητικό του. Ακούστε τι διήγηση μπορεί να κάνει ένα τόσο δα όργανο.



Όποιος θέλει να προσθέσει «δράμα» στη μουσική του βάζει και ντουντούκ. Ο Πήτερ Γκάμπριελ όταν έκανε τη μουσική για τον «Τελευταίο Πειρασμό» (πάνε καμιά 20ριά χρόνια τώρα), έκανε ένα από τα καλύτερα μουσικά παντρέματα με το όργανο αυτό.

Εδώ και με τον Brian May (X-Queen)

Για 2 λεπτά βρε "συνομώτη του πυρήνα της φωτιάς"

Δυό λεπτά θέλω να σε απασχολήσω "συνομώτη του πυρήνα της φωτιάς" και της πυρκαιάς, για κάτσε ρε μάγκα του "επαναστατικού αγώνα", ρε τραμπούκε κουκουλοφόρε που ορμάς και δέρνεις κόσμο, ή χουλιγκάνε οποιασδήποτε ανάλογης παρέας επιθυμεί να υπαγορεύσει το δικό της "μωσαικό νόμο".

Δες λίγο αυτό το βίντεο σε παρακαλώ (καλά δεν είναι 2 λεπτά, είναι 8, αλλά είμαι σίγουρος πως έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο).




Πες μου τώρα: στ'αλήθεια πιστεύεις οτι η δική σου τακτική είναι καλύτερη απο αυτή των ξενέρωτων εγγλέζων του βίντεο; Αλήθεια πιστεύεις οτι η δική σου βόμβα σου μπορεί να μεταστέψει απόψεις ή να αλλάξει τον κόσμο;
Νομίζεις οτι το μεσογειακό αίμα μας βλέπει τη βία σου με περισσότερη συμπάθεια απο ότι το πιο πάνω happening;

Ναι ξέρω, οι βόμβες και οι κατσαρόλες σου δίνουν ένα λόγο ύπαρξης, σε κάνουν να νοιώθεις πως κάνεις κάτι σημαντικό αλλά όλες οι βόμβες σου είναι μια σκατούλα μπροστά στο ξεκάθαρο μυαλό και το χιούμορ των τύπων εδώ.
Και κυρίως δεν τρομοκρατεί, δεν φοβίζει περισσότερο απο το ίδιο το σύστημα που υποτίθεται πως κατηγορεί.

Καλά μυαλά κωθώνια...

Ποιοί θέλουν δημοψήφισμα;

Την ώρα που εμείς ανταλλάσουμε ευχές για καλή χρονιά, πληθαίνουν οι αναφορές για βασανισμούς μεταναστών από αστυνομικούς. Ειδικά το τμήμα «Ακροπόλεως» φαίνεται να δίνει ρέστα στην κακομεταχείρηση ταλαίπωρων μικροπωλητών. Τη μία βασανίστηκε ένας από τη Χιλή, την άλλη σακατεύτηκε ένας Σενεγαλέζος.

Ο περήφανος και τιμητικός τίτλος του «τμήματος Ακροπόλεως» δένει άψογα με το βασανισμό αλλοδαπών, συνδυάζει «φούστα-μπλούζα» τις αξίες που εκπέμπει στην υδρόγειο το μνημείο με το νεοελληνικό πολιτισμό μας.

Να πως διαμορφώνεται η ελληνική κοινωνία του 2010. Και φαίνεται πως παρά τις ευχές για «καλή νέα χρονιά» τα χρόνια που έρχονται θα είναι όλο και χειρότερα. Και δεν μιλάω για τη συγκυριακή οικονομική κρίση και την ανεργία, μιλάω για τη επίπτωση που θα έχει αυτή η κρίση στην ελληνική κοινωνία που καλείται να βρει διεξόδους την ίδια στιγμή που υποδέχεται χιλιάδες οικονομικών μεταναστών. Μιλάω για το πώς ο εσωστρεφής Έλλην, που ακόμα θεωρεί τον τόπο του αφαλό της Γης, θα φιλτράρει με το απαίδευτο μυαλό του τη σχέση μας με τους «ξένους».

Τα σχόλια που γράφονται από τον «κόσμο» στη διαβούλευση για την ελληνοποίηση των παιδιών των μεταναστών είναι διαφωτιστικά. Δείχνουν το πιο ξενοφοβικό μας πρόσωπο, την πιο μίζερη πλευρά μας. Ξαφνικά άνθρωποι που ελάχιστα πιστεύουν σε συμμετοχική δημοκρατία βρέθηκαν ΤΩΡΑ, μετά τόσα χρόνια μεταπολίτευσης να ζητάνε δημοψήφισμα.
Έλληνες που εκμεταλλεύτηκαν άγρια οικονομικούς μετανάστες σε χωράφια, εργοστάσια και οικοδομές για να τους καρφώσουν λίγο πριν την πληρωμή του μεροκάματου, θέλουν να έχουν άποψη για το πώς οφείλει να μεταχειρίζεται τους μετανάστες το ανάπηρο ελληνικό κράτος.

Φυσικά τα κόμματα οφείλουν να ηγούνται της κοινωνίας κι όχι να τίθενται σε ομηρεία από αυτή. Η ένταξή μας στην ΕΟΚ που ήταν σαφώς μείζον θέμα, δεν μπήκε ποτέ σε τέτοια διαδικασία. Επομένως για θέματα απλής λογικής, για θέματα που σέρνονται καιρό τώρα χωρίς πολιτική βούληση, δεν χρειάζεται δημοψήφισμα. Κοινή λογική χρειάζεται.

Παρ όλα αυτά όμως, σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να επαναστατεί με τους βασανισμούς των μεταναστών από τα όργανα του κράτους, που ακόμα δεν έχει αποδεχτεί ως καλύτερο τον αριστούχο αλλοδαπό μαθητή, που θεωρεί ότι Έλλην πολίτης οφείλει να είναι μόνο ο λευκός ορθόδοξος χριστιανός, που με δύο λόγια ακόμα ενστερνίζεται το δόγμα του ελληνισμού όπως το ήθελαν οι Μεταξάδες και οι Απριλιανοί (κι αυτό οφείλεται στη χρεωκοπία της εκπαίδευσης στα μεταπολιτευτικά χρόνια αλλά είναι άλλο κεφάλαιο), η λογική αυτή δεν φαίνεται να είναι και τόσο «κοινή».