Εμείς το ξέρουμε με τον ολίγον «βάρβαρο» όρο του. Χαρα-κίρι. Στην Ιαπωνία φυσικά δεν χρησιμοποιούν αυτό τον όρο αλλά τον πιο εκλεπτυσμένο και πιο ουσιαστικό «Σεπούκου». Είναι η τελετουργική αυτοκτονία με την οδυνηρή μέθοδο του ξεκοιλιάσματος. Όσο και αν οι κοφτερές κατάνες τα ουακαζάσι και τα τάντο, τα γιαπωνέζικα κοντά σπαθιά έκαναν σχετικά γρήγορο το κόψιμο, ο πόνος καταλαβαίνετε ότι ήταν αφάνταστος. Συνήθως λοιπόν όταν η πράξη αυτή γινόταν πιο οργανωμένα, υπήρχε πίσω από τον αυτοκτονούντα ο καισακούνιν, ο βοηθός που όταν πλέον τα έντερα του αφέντη του αναπαυόταν στο έδαφος, έκοβε με μια γρήγορη κίνηση το κεφάλι για να δώσει τέλος στο μαρτύριο.
Σεπούκου γίνεται μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν της Ιαπωνίας. Όσοι αισθάνονται ότι ντροπιάστηκαν, ότι απέτυχαν σε μια αποστολή, σε ένα καθήκον και έχουν έντονη την αίσθηση της τιμής και της αφοσίωσης, μπορεί κάποια στιγμή να αποφασίσουν να κάνουν σεπούκου. Ο Ιαπωνικός πολιτισμός έχει σταθερή αξία την τιμή. Στο πρόσφατο παρελθόν πολιτικοί που ένοιωσαν ότι ατιμάστηκαν, ότι απέτυχαν κατέφυγαν σ’ αυτό το απονενοημένο αλλά βαθύτατα εξιλεωτικό και τιμητικό διάβημα.
Στην Ελλάδα έχουμε περί πολλού το «φιλότιμο». Έχουμε σχεδόν θεοποιήσει τον όρο, οι ελληναράδες περηφανεύονται ότι μόνο εδώ ισχύει, ότι είναι όρος που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε άλλη γλώσσα και αυτοϊκανοποιούνται που εμείς δήθεν διαθέτουμε ένα τόσο ισχυρό κώδικα τιμής που εκφράζεται στην ακραία μορφή του με το «πληγωμένο φιλότιμο». Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι δηλαδή μπροστά στο γιαπωνέζικο σεπούκου. Ίσως λοιπόν αν ίσχυε στην Ελλάδα το σεπούκου αντί του πληγωμένου φιλότιμου του κάθε κουραδόμαγκα, η χώρα να ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Μπορεί να μην είχε γίνει Ιαπωνία αλλά μπορεί να ήταν η Απονία (του Εβερτ) που και πάλι προτιμότερη θα ήταν από την σημερινή μας πραγματικότητα.
Δηλαδή είναι καλύτερα τώρα που όχι μόνο αυτοκτονία δεν γίνεται αλλά ούτε παραίτηση από τους εκάστοτε πολιτικούς υπεύθυνους κάθε σύγχρονης τραγωδίας και ιλαροτραγωδίας;
Πιστεύετε ότι θα είχαμε τόσους νεκρούς στο Σάμινα αν ο τότε υπουργός εμπορικής ναυτιλίας επέβαλε αυστηρότατους ελέγχους που θα σταματούσαν τα δρομολόγια του καραβιού που κουβάλαγε τρύπιες βάρκες διάσωσης; Πιστεύετε ότι δεν θα είχαμε καθημερινές ασκήσεις της αστυνομίας, των δεσμοφυλάκων, των οποιονδήποτε καλύπτονται πίσω από την αδιαφορία του κάθε πολιτικού προϊστάμενου; Αν πάνω από το κεφάλι του κάθε υπουργού κρεμόταν ο πέλεκυς της καρατόμησης, της απόλυσης (ναι απόλυση και όχι παραίτηση) θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Φυσικά και θα ήταν. Αντίθετα στην Ελλάδα του πληγωμένου φιλότιμου οι εγκληματικά αναρμόδιοι υπουργοί νυν και τέως, μπορούν άνετα να συνεχίσουν να φλυαρούν στα παράθυρα ακόμα και μετά από μια τέτοια τραγωδία του μεγέθους Σαμίνα. Ο κύριος Παπουτσής ακόμα εμφανίζεται ως τιμητής και αυστηρός κριτής κάθε κυβερνητικής στραβοτιμονιάς. Ο κ. Παπαληγούρας είναι ακόμα υπουργός δικαιοσύνης. Ο κ. Βουλγαράκης εν ενεργεία υπουργός (ούπς! Μόλις τον στοχοποίησα!) παρά τα ψέματα. Ο κος Πολύδωρας ακόμα υπουργός δημόσιας τάξης μετά τη δήλωση ότι οι Πακιστανοί έχουν σαν άθλημα το να κάνουν απαγωγές αναμετάξυ των! Ο τελευταίος πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια είχε γράψει και το περίφημο «Μπουσίντο, ο κώδικας των σαμουράι» από το οποίο φαίνεται ότι δεν θυμάται πλέον τίποτα!
Χέστε το τι γίνεται στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Εδώ να δείτε τι γίνεται, στη χώρα του πληγωμένου φιλότιμου. Όπου ένας πολιτικός μπορεί να εξαφανιστεί επειδή «πιάστηκε» να τρώει με ένα επιχειρηματία αλλά μπορεί να συνεχίσει να διαπρέπει ακόμα και αν έχει καταρρακώσει το ηθικό μιας χώρας ολόκληρης.
